Sao Tomé en Principe (Portugees:São Tomé e Príncipe;IPA: [sɐ̃w̃ tuˈmɛ i ˈpɾĩsɨpɨ]), letterlijk in het Nederlands:Sint Thomas en Prins, officieel deDemocratische Republiek Sao Tomé en Principe, is een land voor de westkust vanAfrika, in deGolf van Guinee.
Sao Tomé en Principe bestaat uit meerdere eilanden, waarvanSao Tomé verreweg het grootst is. Daarna komt het veel kleinerePrincipe en nog enkele niet of nauwelijks bewoonde eilanden. Van de 187.356 inwoners (2012) woont ruim een derde in de gelijknamige hoofdstadSao Tomé. De eilanden zijn bergachtig en vulkanisch met een weelderige tropische plantengroei. De belangrijkste economische hulpbron is de landbouw, die de inwonerskokosnoten,koffie,cacao enpalmolie verschaft. De bevolking bestaat voor het grootste deel uitmulatten, personen met zowel Afrikaanse als Portugese voorouders.
De inwoners van Sao Tomé en Principe worden in het Nederlands alsSantomees,Santomese enSantomezen aangeduid,[4] behalve in formele teksten, waar men een omschrijving gebruikt in plaats van het bijvoeglijk naamwoord.
De eilanden van Sao Tomé en Principe waren onbewoond tot de komst van dePortugezen tussen 1469 en 1471. De Portugezen verkenden de eilanden en besloten dat dit een goede handelspost zou zijn. Ze noemden het grootste eiland naar de apostelTomas. De eerste nederzetting op Sao Tomé werd in 1493 door de PortugeesÁlvaro Caminha gesticht. Rond het jaar 1500 werd ook op het eiland Principe een nederzetting gesticht. Het aantrekken van mensen die de eilanden wilden bevolken bleek moeilijk. In het begin kwamen vooral groepen die niet 'gewenst' waren in Portugal, zoalsjoden, naar het eiland. Zo werden eind vijftiende eeuw tweeduizend joodse kinderen gedwongengedoopt en verscheept naar het eiland, waar ze verdeeld werden onder de kolonisten. Enkele jaren later waren nog slechts zestig van deze kinderen in leven. De rest was bezweken aan tropische ziektes.[5]
De kolonisten bemerkten dat de vulkanische grond op de eilanden uitermate geschikt was voor landbouw, waardoor vooral het verbouwen vansuikerriet in zwang raakte. Het verbouwen van suiker was zeer arbeidsintensief, en de Portugezen importeerden dan ook slaven van hetAfrikaanse vasteland. In het midden van de 16e eeuw waren de eilanden de grootste suikerexporteur van Afrika. Later kregen de eilanden te maken met toenemende concurrentie van suikerplantages inLatijns-Amerika. Tegen het midden van de zeventiende eeuw waren de eilanden een belangrijkedoorvoerhaven van schepen die Afrikaanse slaven vervoerden naar Latijns-Amerika. In 1641 veroverdeWIC-admiraalCornelis Jol het eiland Sao Tomé op de Portugezen. Kort na de verovering, op 31 oktober 1641, overleed hij aanmalaria.
Historische kaart van São Tomé[6] (met het noorden onderaan)
Vanaf 1650 trokken de Portugezen hun handen langzaam af van de archipel en meer dan twee eeuwen lang hadden de eilanden praktisch zelfbestuur.[7] In het begin van de 19e eeuw werden twee nieuwe gewassen geïntroduceerd, namelijkkoffie encacao. De vulkanische gronden waren zeer geschikt voor deze gewassen, en in de periode 1880-1885 zorgde dit voor een herkolonisatie door de Portugezen.[7] Al gauw waren de goede landbouwgronden in handen van grote Portugese plantages. Vanaf 1908 werd Sao Tomé en Principe de grootste exporteur van cacao ter wereld.[bron?] Nog steeds is dit het belangrijkste gewas in het land.
Hoewel Portugal de slavernij in 1876 had afgeschaft, dwongen de plantagehouders Afrikanen tot het verrichten van arbeid, nu alscontractarbeiders, tegen een zeer bescheiden loon. Dit leidde op de eilanden tot spanningen en een opstand die uitbrak in 1953. Honderden Afrikanen werden hierbij gedood. Deze gebeurtenis staat bekend als hetBloedbad van Batepá en wordt nog steeds jaarlijks op 3 februari herdacht.
In 1987 zorgde een grondwetswijziging ervoor dat de president voortaan direct werd gekozen, in 1988 werd een coup tegen president Da Costa afgewend. In 1990 was Sao Tomé en Principe een van de eerste Afrikaanse landen die ook in de praktijk democratiseerden. Op 22 augustus 1990 werd een referendum gehouden voor een nieuwe grondwet die ook oppositiepartijen toestond. Van de geldige stemmen was 95,3% voor de wijziging en de grondwet werd aangepast. Een jaar later, in 1991, werden de eerste democratische parlements- en presidentsverkiezingen gehouden waarbijMiguel Trovoada tot president werd gekozen.
Op dinsdag 15 augustus 1995 pleegde een groep militaire officieren onder leiding van luitenantManuel Quintas de Almeida eenstaatsgreep, ze zetten president Trovoada gevangen en plaatsten premierCarlos Graça onder huisarrest. Officieel ging het om de door Trovoada afgedwongen inkrimping van het leger, maar ook de feiten dat de soldaten al een half jaar niet meer betaald waren en de algehele deplorabele staat van het leger leken een rol te spelen, evenals de slechte economische situatie van het land.[8][9] Zes dagen later werd de staatsgreep vreedzaam beëindigd en werden de president en premier in hun functie hersteld. Hieraan gingen enkele dagen van onderhandelingen onder leiding van premier Graça en de Angolese minister van Buitenlandse ZakenVenâncio de Moura aan vooraf. De onderhandelingen gingen deels over de vraag of de militairenamnestie moesten krijgen.[10]
Een tweede staatsgreep vond plaats op woensdag 16 juli 2003, toen presidentFradique de Menezes voor een congres inNigeria was.[8][11] De coup werd beraamd door de leiders van hetFrente Democrata Cristã (Christendemocratisch Front, FDC), een oppositiebeweging wier leden jarenlang in ballingschap inZuid-Afrika hadden geleefd en daar onder hetapartheidsregime bij het 32e bataljon hadden gediend.[8][12] FDC-kopstukkenAlércio Costa enSabino dos Santos vonden een welwillende partner in majoorFernando Pereira, een legerofficier die zich reeds meerdere malen had uitgesproken over de problemen van het leger en de samenleving.[8][11] PremierMaria das Neves werd samen met enkele andere ministers gearresteerd, waarna ze een lichthartinfarct kreeg en naar het ziekenhuis moest worden overgebracht.[13] Alle vastgezette politici werden goed behandeld, ze mochten hun familieleden spreken en eten laten brengen.[8][14] Het FDC en het leger betichtten de regering van corruptie, zelfverrijking, en een oneerlijke verdeling van mogelijke toekomstige olie-inkomsten, Majoor Pereira kondigde aan dat hij niet van plan was de macht te behouden, maar aanstuurde op vervroegde verkiezingen omdat hij de armoede onder de bevolking in het land wilde aanpakken.[8][14] Vanuit de internationale wereld volgde een golf van protest tegen deze machtsgreep en er klonk een breed gedragen roep richting de rebellen op om de regering te herinstalleren. De coup werd afgekeurd door de staatshoofden van landen in de regio, maar ook deVerenigde Staten,VN-secretaris-generaalKofi Annan,Joaquim Chissano, president vanMozambique en voorzitter van deAfrikaanse Unie, en de afgezette president De Menezes lieten van zich horen.[14] DeNigeriaanse presidentOlusegun Obasanjo bemoeide zich persoonlijk met het conflict, belde de leider van de putschisten en kondigde aan een konvooi naar Sao Tomé te sturen; een militaire interventie werd op dat moment niet uitgesloten.[14] De coupplegers leken de internationale steun voor hun actie te hebben overschat[8] en na ongeveer een week onderhandelen onder leiding van de Angolese ministerOsvaldo Serra Van Dunem kon De Menezes terugkeren als president. Het gevolg van de onderhandelingen was het organiseren van een nationaal forum om grieven uit te werken en amnestie voor de militairen.[8][12] Critici vermoeden dat het leger ook een groot deel van de potentiële oliegelden is aangeboden.[8][11]
In 2009 werd een nieuwe staatsgreep van het FDC verijdeld en Alércio Costa en dertig anderen werden gearresteerd. Dit keer stonden de veiligheidstroepen aan de kant van de regering.[15] Bij de presidentsverkiezingen van 2011 werd Manuel Pinto da Costa, eerder president van het eenpartijregime, democratisch gekozen als nieuwe president van de republiek. Dit leidde tot zorgen over een mogelijke terugkeer naar een meerautoritair bewind.[16] In 2016 verloor Da Costa echter zijn herverkiezing vanEvaristo Carvalho.
Met een oppervlakte van 964 km² (VN, CIA[17]) of 1001 km² (BBC,[18] eigen opgave[19]) is Sao Tomé en Principe het kleinste land inCentraal-Afrika en na deSeychellen het kleinste land van Afrika.
De eilanden zijn bergachtig,vulkanisch en ongeveerkegelvormig. De bekendste en hoogste bergtop in Sao Tomé en Principe is de uitgedoofde schildvulkaanPico de Sao Tomé, met een hoogte van 2024 meter. De hoogste berg van Principe is dePico de Príncipe, met een hoogte van 948 meter.
De eilandengroep kent een zeer warm en vochtig klimaat. Gemeten over de jaren 2001 t/m 2006 was de gemiddelde jaartemperatuur in de hoofdstad Sao Tomé 26,3 °C met een gemiddeld maximum van 30,7 °C en een gemiddeld minimum van 22,0 °C.[19] Er viel gemiddeld 899 millimeter regen verdeeld over 89 regendagen bij een gemiddelde luchtvochtigheid van 83%.[19] In het bergachtige midden van het eiland ligt de gemiddelde jaartemperatuur beduidend lager, rond de 20 °C. Op de zuidwest-hellingen van de bergen kan de jaarlijkse regenval oplopen tot 5000 millimeter. Het regenseizoen duurt van oktober tot mei.
Zo'n 30% van het land (ruim een kwart van Sao Tomé en bijna de helft van Principe) maakt deel uit van hetParque Natural Ôbo. Naast tropisch regenwoud omvat het park ook stukkenmangrove ensavanne.[20]
De enigezoogdieren die van origine op Sao Tomé en Principe voorkwamen waren vleermuizen en spitsmuizen. In het kielzog van de mens hebben diverse andere zoogdieren de eilanden bereikt, zoals ratten, apen en huisdieren als varkens en honden. Meer dan 140 soortenvogels zijn op de eilanden gespot, waarvan meer dan twintigendemisch. Ook enkeleamfibieën, enkelereptielen, vijf soortenvissen[21] en vele ongewervelden komen nergens anders ter wereld voor.[22]
Sao Tomé en Principe is verdeeld intwee informele provincies en zeven districten. Van deze twee provincies heeftPrincipe de meeste autonomie. De districten zijn tijdens de parlementsverkiezingen tevens destemdistricten. Verkiezingen in Sao Tomé verlopen vrijwel altijd rustig en eerlijk met hooguit kleine gevalletjes van corruptie.[24]
Sao Tomé en Principe was tot 2016 een van de weinige landen van deVerenigde Naties datTaiwan erkende en daarmee een goede relatie onderhield,[25] dat had als gevolg dat het land als een van de weinige (Afrikaanse) landen geen diplomatieke relaties had met deVolksrepubliek China.[26] In december 2016 verbrak het land de banden met Taiwan, een stap die door de Volksrepubliek werd toegejuicht. Sinds 17 maart 2012 erkent het land de onafhankelijkheid vanKosovo. De huidigeminister van Buitenlandse Zaken van Sao Tomé en Principe isGareth Guadalupe.
Het toonaangevende Amerikaanse onderzoeksinstituutFreedom House gaf Sao Tomé en Principe in 2010 zowel op gebied vanpolitieke vrijheid als dat vanburgerrechten de op-één-na-hoogste score (2 uit 7); het land krijgt het predicaat 'vrij'. De verkiezingen worden als vrij en eerlijk bestempeld. Freedom House maakt melding van corruptie rondomontwikkelingssamenwerking en rechtszaken tegen mensen verdacht van corruptie.[28] DeMo IbrahimFoundation plaatst Sao Tomé als elfde beste van 52 Afrikaanse landen als het gaat om veiligheid, mensenrechten, economie en ontwikkeling.[29]
Tot in 2012 was homoseksualiteit bij wet verboden in Sao Tomé en Principe en kon het leiden tot een veroordeling naar een werkkamp,[30] hoewel de wet in de praktijk niet gehandhaafd leek te worden.[31][32] Op 31 januari 2011 werd aangekondigd dat er een nieuwe strafwet zou komen waarin homoseksualiteit niet langer genoemd zou worden. Deze mede onder Europees toezicht tot stand gekomen wetgeving werd in 2012 ingevoerd.[31]
Sao Tomé en Principe kent geendoodstraf, deze is grondwettelijk verboden.
De grondwet voorziet in onafhankelijkheid van het gerechtelijk apparaat; hetHoger Tribunaal van Justitie is de hoogste gerechtelijke instantie van het land en daarnaast zijn er deRechtbanken van de Eerste Aanleg.[33] Het rechtssysteem in Sao Tomé en Principe kampt met grote achterstanden en een chronisch gebrek aan geld.[34]
Amerikaanse soldaten geven medische training aan Santomese soldaten
Het leger van Sao Tomé heet officieelForcas Armadas de Sao Tome e Principe ofwelFASTP. Deze bestaat uit drie onderdelen, een landmacht, een kustwacht (Guarda Costeira de Sao Tome e Principe ofwelGCSTP) en een presidentiële garde. In 2005 waren er rond de 300 soldaten. De CIA omschrijft het leger als klein en ineffectief met een gebrek aan bronnen, de uitrusting is verouderd en promotie gebeurt op basis van vriendjespolitiek. De kustwacht bestaat slechts uit vijftig vrijwilligers en tweeopblaasboten.[12] De Amerikaanse marine (United States Navy) traint soms in het kader van hetAfrica Partnership Station (APS) samen met militairen uit Sao Tomé en Principe.
In 1995 en 2003 pleegde het leger een kortestaatsgreep. De president van het land is de opperbevelhebber van de strijdkrachten; de dagelijkse leiding is in handen van de stafchef, anno 2010 is ditluitenant-kolonelIdalécio Pachire.[17][35] In 2006 ging zo'n 0,8% van hetbbp naar defensie-uitgaven, een relatieflaag percentage.[17]
Een markt in Sao ToméGrafische weergave van de export van Sao Tomé en Principe
Demunteenheid van Sao Tomé en Principe is dedobra. Eén dobra bestaat uit 100 cent, hoewel die niet meer gebruikt worden. Sinds 2009 is de dobra gekoppeld aan deeuro tegen een koers van 24.500 dobra per euro.[36] In 2009 bedroeg hetbruto binnenlands product per inwoner 1.174Amerikaanse dollar. Hetbruto binnenlands product is opgebouwd uit 14,7% landbouw, 22,9% industrie en 62,4% overheid en diensten.[17] Eind jaren 90 was de staatsschuld van Sao Tomé vele malen hetbruto nationaal product, relatief de grootste van de wereld, en zag het er niet goed uit voor de Santomese economie;[37] in 2009 was de hulpafhankelijkheid sterk gedaald en kwam het land niet meer voor in de top twintig van hulpafhankelijke landen.[38]
Sao Tomé heeft tweevakcentrales die aangesloten zijn bij hetInternationaal Vakverbond namelijk deUnião Geral dos Trabalhadores de São Tomé and Príncipe en deOrganizaçâo Nacional dos Trabalhadores de São Tomé and Príncipe - Central Sindical. Volgens de politicoloog Gerhard Seibert spelen verwantschap, sociale netwerken en bureaucratie een belangrijke rol in de economie van Sao Tomé en Principe, economische rationaliteit en bestuurlijke efficiëntie zijn volgens Seibert van ondergeschikt belang.[39] Ook TheHeritage Foundation, eenAmerikaanseconservatief-libertarische denktank die elk jaar een ranglijst van economische vrijheid publiceert, beschouwt Sao Tomé en Principe niet als een vrije economie. Volgens hen zijn er te veel problemen met corruptie, inefficiënte bureaucratie en een zwak rechtssysteem. Ook zou het moeilijk zijn om een eigen onderneming te starten.[34]
Landbouw is voor veel Santomezen nog altijd het belangrijkste middel van bestaan. Traditioneel worden er op de eilandenkokosnoten,koffiebonen,cacaobonen enoliepalmen verbouwd. De laatste jaren wordt het telen vancacao steeds dominanter, de productie van cacao is met behulp van deVerenigde Naties tussen 2004 en 2010 vertwaalfvoudigd, van 50 ton naar 600 ton.[40] Tegenwoordig wordt bijna alle Santomese cacaobiologisch verbouwd en alsfair trade op de markt gebracht,[40][41] de donkere chocolade van Claudio Corallo wordt wereldwijd geroemd.[42][43][44] De export van Sao Tomé en Principe bestaat inmiddels voor 80% uit cacaoproducten, grootste uitvoerpartners zijn hetVerenigd Koninkrijk,Nederland,België enPortugal.[17] Grootste invoerpartner is Portugal, gevolgd door Angola.[33]
Volgens schattingen van deVoedsel- en Landbouworganisatie van deVerenigde Naties (FAO) uit 2008 was de opbrengst van bananen het grootst met 30.000 ton, daarachter volgden kokosnoten (28.000 ton),taro (27.000 ton), oliepalmfruit (15.000 ton), cassave (6300 ton) en cacao (3500 ton).[33] Naar schatting waren er 420.000 kippen, 5200 geiten, 4800 runderen, 3000 schapen en 2620 varkens op de eilanden[33] en werd er zo'n 4250 ton vis gevangen.[33]
Eind jaren 90 werd in deGolf van Guinee eenaardolieveld ontdekt van zo'n elf miljard vaten.[11] Al in 2001 werd eenovereenkomst getekend metNigeria over de verdeling van olie-inkomsten: afgesproken werd dat Sao Tomé en Principe 40% van de inkomsten zou krijgen en Nigeria de andere 60%.[12][45] In 2002 trok het olieveld de aandacht van deVerenigde Staten die Sao Tomé meteen als strategische partner aanhaalden.[11] In 2003 gaf toenmalig president De Menezes aan dat Sao Tomé en Principe een voorraad van vier miljard vaten zou hebben.[46] In 2004 werden de eerste rechten verkocht aan deAmerikaanseoliemaatschappijenChevron Corporation enExxonMobil.[12][47] Alleen het vooruitzicht op olie-inkomsten was al een stimulans voor de Santomese economie,[12] maar deed ook de corruptie toenemen waarbij regeringsadviseurs steekpenningen aannamen en olieconcessies goedkoop van de hand deden.[11]
In 2011 leek er nog weinig schot in de zaak te zitten, onder meer vanwege tegenvallende geologische omstandigheden.[11] Volgens sommige commentatoren[11][12][42][48] is dat een zegen omdat de vondst en exploitatie van olie in buurlandEquatoriaal-Guinea negatief heeft uitgepakt voor deindices van menselijke ontwikkeling en heeft geleid tot minder transparantie en meer corruptie aldaar.[49] Ook komt het voor dat de ontdekking van olie zorgt voor een lagere productiviteit in andere sectoren van de economie en toenemende armoede, de zogehetenHollandse ziekte, zoals die ook Nigeria trof in de jaren 1970.[12] Een derde probleem was de in eerste instantie dreigende taal van de Nigerianen die vonden dat ze het alleenrecht hadden op de exploitatie van olievelden in de Golf van Guinee.[11] Hoewel er dus in 2001 een akkoord werd gesloten hebben de Nigerianen de aan Sao Tomé en Principe beloofde steun in 2011 nog niet geleverd.[11]
Het toerisme in Sao Tomé en Principe staat nog in de kinderschoenen, maar de verwachtingen zijn dat het zich nog gaat ontwikkelen. Een groot voordeel van toerisme zou zijn dat het land minder afhankelijk wordt van de cacao-export.[18]
Het accent ligt op de combinatie van koloniale architectuur met ongerepte landschappen, stranden, watervallen en regenwouden. Ook bevat het land tientallen endemische diersoorten die biologen en vogelspotters aantrekken. Op Sao Tomé worden ook vogelspotrondleidingen gegeven.[50] Gepoogd wordt het toerismeduurzaam te maken en de economische groei niet ten koste van de natuur te laten gaan.[42][51]
In 2006 kwamen er volgens deWorld Tourism Organization in het totaal 12.266 toeristen aan in Sao Tomé en Principe, waarvan Portugezen met 5.138 het grootste aandeel vormden, gevolgd door Fransen (1186) en Angolezen (999). Deze toeristen gaven gezamenlijk 6,7 miljoen Amerikaanse dollars uit.[33]
Commerciële banken die naast deBanco Internacional de São Tomé e Príncipe opereren in Sao Tomé en Principe zijn deAfriland First Bank/STP,Banco Equador SARL,Commercial Bank—São Tomé e Príncipe,Ecobank São Tomé,Island Bank, SA enOceanic Bank STP.[33]
Drie verzekeringsbedrijven,Instituto de Segurança Social,NICON Seguros STP enSAT INSURANCE, zijn actief in Sao Tomé en Principe.[33]
De twee eilandshoofdsteden Sao Tomé en Santo Antonio hebben allebei een haven,[52] in 2008 waren er volgens Lloyd's Register-Fairplay 28 schepen geregistreerd.[33]
Verder beschikt Sao Tomé en Principe over 320 kilometer aanwegen, waarvan 218 kilometer verhard.[17] In 1996 waren er slechts 4.000 personenauto's en 1.540 bedrijfswagens geregistreerd.[33] Sao Tomé en Principe kent geen spoorwegen.[33][53]
Zoals in veel Afrikaanse landen heeft de markt voor mobiele telefonie de markt voor vaste telefonie ruimschoots ingehaald. In 2009 waren er in Sao Tomé en Principe 64.000 mobiele telefoons tegenover 7.800 vaste telefoons in gebruik. Eind 2010 doorbrak het aantal mobiele telefoons zelfs de 100.000.[54]
Er is één televisiezender (Televisão Santomense (TVS)[33]) die door de overheid beheerd wordt, één radiozender die door de overheid beheerd wordt (Rádio Nacional de São Tomé e Príncipe[33]) en twee (voorheen drie) onafhankelijke lokale radiozenders,[17] namelijkRádio Jubilar (beheerd door de Rooms-Katholieke Kerk) enRádio Tropicana. De overheid gunt de oppositie ook tijd op de staatszenders. De zenderRTP África is een internationale zender gericht oplusofoon Afrika, waar Sao Tomé en Principe deel van uitmaakt. De UNESCO schat dat er in 1998 45.000 radio's en in 1999 33.000 televisies in gebruik waren.[33]
"Liceu Nacional", het nationale lyceum in de hoofdstad Sao Tomé
Onderwijs is in Sao Tomé en Principe vier jaar lang verplicht.[57] Precieze leerlingenaantallen zijn onbekend.[57] Het onderwijssysteem kampt met vele problemen zoals een gebrek aan leslokalen, leerkrachten, lesboeken, materialen en (vooral) geld.[57] Het onderwijssysteem is voor financiering grotendeels afhankelijk van buitenlandse donaties.[57]
Sao Tomé heeft naast diversebasisscholen(Básico) enmiddelbare scholen(Secundárias) ook drie instituten voorhoger onderwijs(Superiores).[58][59] DeUniversidade Pública de São Tomé e Príncipe (tot 2014Instituto Superior Politécnico de São Tomé e Príncipe geheten) werd gesticht in 1996 en valt onder het ministerie van onderwijs. Het ISPSTP biedt verdeeld over vier campussenbacheloropleidingen aan. Aan hetInstituto Superior de Educação e Comunicação zijn lerarenopleidingen te volgen, aan hetInstituto Superior de Ciências e Saúde worden medische opleidingen aangeboden, aan hetCentro de Estudo para o Desenvolvimento is een landbouwopleiding te volgen en aan de hoofdlocatie – het oudeInstituto Superior Politécnico – kunnen diverse exacte wetenschappen, toegepaste wetenschappen en talen gestudeerd worden.[59]
HetInstituto Universitário de Contabilidade, Administração e Informática werd opgericht in 1994 en is private handen. Het IUCAI biedt vijfjarige cursussen aan met name op gebieden alsrechtsgeleerdheid,economie,management,informatica entoerisme.[59] DeUniversidade Lusíada de São Tomé e Príncipe begon met colleges geven in november 2006. Het biedt eenpropedeutisch jaar in rechtsgeleerdheid, economie,bedrijfskunde en informatie.[59]
De gezondheidszorg in Sao Tomé en Principe kent enkele grote problemen, zo heeft 11% van de bevolking (ca. 18.000 personen) geen schoon drinkwater,[33] 74% geen riolering[33] en zijn er slechts 0,47 artsen per duizend inwoners (ca. 80 dokters). Door het gebrek aan sanitaire voorzieningen is het land gevoelig voor uitbraken vancholera.[60] Ookmalaria is nog altijd aanwezig,[18][61][62] hoewel er plannen zijn om demalariamuggen op Sao Tomé volledig uit te roeien. Tussen 2003 en 2009 liep al eerder een project waarin de Santomese minister-presidentMaria das Neves hulp kreeg van de Taiwanese presidentChen Shui-bian en wat het aantal sterftes aan malaria drastisch teruggedrongen heeft tot ver onder het regionaal gemiddelde.[12]
De levensverwachting in Sao Tomé en Principe bedraagt 64 jaar (in 2003), onder het wereldwijd gemiddelde, maar boven het gemiddelde vanSub-Saharisch Afrika. Het grootste ziekenhuis is hetCentro hospitalar de São Tomé en sinds 1976 heeft Sao Tomé een vestiging van hetRode Kruis (Cruz Vermelha).[63] In 2007 gaf de overheid per hoofd van de bevolking $183 uit aan gezondheidszorg, dat was toen 11,2% van het bbp.[33]
De Santomese cultuur kan over het algemeen worden beschouwd als een mix van Portugese en Afrikaanse invloeden en wordt derhalve een creoolse cultuur genoemd die soms vergeleken wordt met de culturen van hetCaraïbisch gebied.[64]
De officiëletaal van Sao Tomé en Principe is hetPortugees. Het Portugees wordt gesproken door 95% van de bevolking hoewel er maar 2580 (1993) moedertaalsprekers zijn. De overgrote meerderheid van de bevolking spreektPortugesecreoolse talen: Santomees Creools (ook welForro) (69.900 sprekers (1999), 85% van de bevolking),Angolar (5000 sprekers (1998), 3% van de bevolking, met name inCaué) enPrincipecreools (200 sprekers (1999), opPrincipe). Belangrijke immigrantentalen zijn hetFang, dat in Sao Tomé en Principe door 13.800 mensen wordt gesproken, en diverse andere talen uitAngola,Kaapverdië enMozambique.[65] HetFrans wordt in scholen als tweede taal onderwezen; Sao Tomé en Principe is naast lid van deLusophonia ook lid van deFrancophonie.
De bekendste dichteres en schrijfster van het land was waarschijnlijkAlda Neves da Graça do Espírito Santo (1926-2010). OokConceição Lima (1961) en haardichtbundelA Dolorosa Raiz do Micondó uit 2006 worden in Sao Tomé en Principe hoog aangeslagen. De in Portugal opgegroeide en in Zwitserland woonachtige schrijfster en dichteresOlinda Beja (1946) schrijft ook verhalen over haar Santomese achtergrond.[66][67] Andere schrijvers die van belang zijn geweest voor de ontwikkeling van de Santomese cultuur zijnAntónio Lobo de Almada Negreiros (1868-1939),Caetano da Costa Alegre (1864–1890) enSara Pinto Coelho (1913-1990).
De Muziek van Sao Tomé wordt gekenmerkt doorússua- ensocopé-ritmes, terwijl op Principe meer gebruik wordt gemaakt van dedêxa. Deze ritmes en dansen zijn beïnvloed door de Portugeseballroomdanscultuur.Tchiloli is een soortmusical met een dramatisch verhaal en dedanço-congo is eveneens een combinatie van muziek, dans en theater.
In 1959 werd de bandLeoninos (opgericht doorQuintero Aguiar). De band was erg populair mede vanwege hun kritiek op de Portugese kolonisten. In 1965 ging de band uit elkaar, maar werd gevolgd doorOs Úntués (frontman:Leonel Aguiar) die diverse muzikale invloeden mengde. Later ontstonden er diverse bands die veelal Afrikaanse invloeden met westerse popmuziek combineerden. Bekende artiesten zijn:Quibanzas,Africa Negra,Mindelo,Zarco enManjelegua.
De nationale feestdag is 12 juli,Dia da Independência (onafhankelijksheidsdag). Dit was de dag waarop Sao Tomé en Principe in 1975onafhankelijk werd vanPortugal. Andere feestdagen zijnNieuwjaar (1 januari), de Dag van de Martelaren (3 februari, herdenking van hetbloedbad van Batepá), deDag van de Arbeid (1 mei), de Dag van het Leger (6 september), de Dag van de Landbouwhervorming (30 september),Allerheiligen (1 november), São Tomé-dag (21 december, de dag waarop in 1470 het eiland door de Portugezen ontdekt is) enKerstmis (25 december).[68]
Hoewel Sao Tomé en Principe een groot exporteur is van landbouwproducten als cacao en koffie, wordt veel voedsel geïmporteerd uit het buitenland. De Santomese keuken is sterk beïnvloed door de Portugese en Kaapverdische keukens en de beschikbaarheid van lokale tropische gewassen. Een typisch Portugees gerecht dat in Sao Tomé populair is isbiscoitos de laranja, sinaasappelkoekjes.
Het grootste deel van de Santomese bevolking is christelijk, bij de volkstelling van 2001 was 70,3% rooms-katholiek, 3,4%evangelisch, 2% (2015 11,2%)nieuw-apostolisch en 1,8%adventistisch. 3,1% hing een andere religie aan (bv.islam). 19,4% gaf geen religie op,[17] deze groep bevat zowel katholieken en protestanten alsatheïsten (2%[74]).
De belangrijkste kerk van het land is de 16e-eeuwserooms-katholiekekathedraalSé Catedral de Nossa Senhora da Graça de São Tomé waarManuel António Mendes dos Santos sinds 2006 bisschop is. Andere kerken zijn de Kerk van de Zevendedagsadventisten, de Evangelische Kerk, de Evangelische Kerk Vergadering van God, de Kerk Manna, de Kerk van de Nazarener, de Nieuw-Apostolische Kerk en de Universele Kerk van het Koninkrijk van God. Al deze kerken staan in de hoofdstad Sao Tomé.[33]
In Sao Tomé en Principe bestaat een volledige godsdienstvrijheid die gegarandeerd wordt door bepalingen in de grondwet en gehandhaafd door de regering. Sao Tomé en Principe kent geenstaatsgodsdienst, er worden geen mensen onderdrukt of juist voorgetrokken op basis van religie en de aanhangers van verschillende religies gaan vreedzaam met elkaar om.[74]
Behalve aan de Olympische Spelen, doen Santomese sporters ook mee aan deAfrikaanse Spelen voor Afrikaanse landen, deJogos da Lusofonia voor Portugees sprekende landen, deJeux de la Francophonie voor Franssprekende landen en aan het Ibero-Amerikaans atletiekkampioenschap waar ze ook mee mogen doen vanwege het feit dat Portugees de officiële taal is. TaekwondokaEloy Boa Morte won op deJogos da Lusofonia 2009 in Lissabon een gouden medaille in de klasse voor mannen onder de 80 kilogram.
OpSao Tomé wordt sinds 2010 een meerdaagse amateurwielerwedstrijd gereden, de 'volta do cacau'.[75] Ook deed er in 2010 voor het eerst een Santomees team mee aan een internationalewielerwedstrijd, deKameroense etappekoersGP Chantal Biya.[76][77]
De meest succesvolle sportvrouw uit Sao Tomé is verspringster, hordeloopster en meerkampsterNaide Gomes. die in het begin van haar carrière voor Sao Tomé en Principe uitkwam, maar haar grootste successen boekte nadat ze de Portugese nationaliteit verkregen had.
↑ab(en)Seibert, Gerhard (1999). Comrades, Clients and Cousins. Colonialism, Socialism and Democratization in São Tomé e Príncipe. CNWS Publications, Leiden, blz. 6. ISBN 90-5789-017-8.
↑abcdefghijklmnopqrst(en) Europa World, 2011. Europa Regional Surveys of the World: Africa South of the Sahara 2011, 40th edition. London: Routledge, Taylor & Francis Group.
↑Seibert, Gerhard (1999). Comrades, Clients and Cousins. Colonialism, Socialism and Democratization in Sao Tomé and Príncipe. CNWS Publications, Leiden, stellingen. ISBN 90-5789-017-8.
↑(en)Seibert, Gerhard (1999). Comrades, Clients and Cousins. Colonialism, Socialism and Democratization in São Tomé e Príncipe. CNWS Publications, Leiden, blz. 2-5. ISBN 90-5789-017-8.
↑(en)"Languages of São Tomé e Príncipe" Ethnologue: Languages of the World (sixteenth edition, 2009) door M. Paul Lewis uitgegeven door SIL International.
![Historische kaart van São Tomé[6] (met het noorden onderaan)](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fnl.wikipedia.org%2fwiki%2fBestand%3aAMH-6800-NA_Map_of_the_island_of_San_Thom%25C3%25A9.jpg)
%2c_RP-P-1951-70.jpg)
.jpg)
.jpg)
