Rusland (Russisch: Росси́я,Rossija), officieel ook deRussische Federatie (Russisch: Росси́йская Федера́ция,Rossijskaja Federatsija), is een land datgeografisch gedeeltelijk gelegen is inEuropa (Europees Rusland) en gedeeltelijk inAzië. Vanuit politiek perspectief is het echter Europees, omdat de belangrijkste delen (waaronder de hoofdstadMoskou) in het Europese deel liggen en ruim 70% van de bevolking in het Europees gedeelte woont. Moskou is de grootste stad, de hoofdstad en het economisch hart van Rusland, waar de regering, deStaatsdoema, zetelt.
Rusland telde op 1 januari 2015 146.270.330 inwoners volgens gegevens van de Russische overheid.[6] In dit aantal zijn de inwoners van de betwisteKrim inbegrepen. Zonder deze regio kwam het aantal inwoners uit op 143.975.923.
Bevolkingsdichtheid in Rusland (2000)Bevolking in miljoenen, 1950-2014.[7]
Rusland heeft een grote bevolking, maar een lage bevolkingsdichtheid. In de 20e eeuw is de Russische bevolking relatief traag gegroeid, van 70 miljoen in 1900 naar 'slechts' het dubbele nu.[8] De bevolking van de Russische Federatie wordt door deCIA geschat op 141.722.205 (2020) (zieLijst van landen naar inwonertal), terwijl deze in 1991 bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie nog bijna 149 miljoen bedroeg. De bevolkingsdaling werd enerzijds getemperd door immigratie van etnische Russen uit de andere voormalige Sovjetrepublieken, maar anderzijds versterkt door emigratie naar met name Europa en de Verenigde Staten.
Het land telt een groot vrouwenoverschot. Op 1 januari 2012 waren er 10 miljoen meer vrouwen dan mannen in het land.[9] Vooral boven de 55 jaar zijn de verschillen groot tussen het aantal mannen en vrouwen.[9]
Het grootste deel van de bevolking woont inEuropees Rusland, hetOeralgebied en in het zuidwesten vanSiberië. HetRussische Verre Oosten en het grootste deel van het noorden van Rusland zijn relatief dunbevolkt. De snelstgroeiende regio's in termen van bevolking zijn Moskou (door migratie) en omstreken en de islamitische republiekDagestan (door natuurlijke groei).
Meer dan driekwart van de bevolking van Rusland woont in de stad. Deverstedelijking van Rusland neemt nog toe en met name Moskou is populair. Ongeveer 13% van de bevolking woonde in 2010 in Moskou of deomringende oblast. De trek naar de stad zorgt ervoor dat steeds meer dorpen op het platteland leeglopen. Tussen 2002 en 2010 nam bijvoorbeeld het aantal dorpen zonder bevolking toe van 13.000 tot 19.000.[10]
Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie daalt de bevolking door verslechterde levensomstandigheden. Hetgeboortecijfer is gedaald, terwijl de sterfte vooral onder mannen enorm is gestegen als gevolg van verslechterde werkomstandigheden enalcoholisme. De overheid streeft naar minder alcoholgebruik en een gezondere levensstijl. Het beleid is redelijk succesvol, tussen 2011 en 2016 is de gemiddelde alcoholconsumptie over mensen ouder dan 15 jaar gedaald van 15,8 liter pure alcohol per hoofd naar 11,7 liter. Mannen drinken overigens nog steeds ruim driemaal zoveel als vrouwen.[11] Mede hierdoor is er een groot verschil in levensverwachting tussen mannen (68 jaar) en vrouwen (78 jaar).
Na de jaren 90, die rampzalig waren als gevolg van verslechterde economische omstandigheden, is de voortplanting onder de Russen weer wat gestegen (van 8,7 geboorten per 1000 inwoners in 2000 naar 10,4 in 2004 en 13,3 in 2013) en de overheid probeert door programma's het geboortecijfer verder omhoog te brengen. Onder de inwonendeTurkse volkeren is het geboortecijfer hoger dan onder de Russen. In 2009 rapporteerde de Russische Federatie voor het eerst weer een positieve bevolkingsgroei van 10.500 personen.
Andere trends zijn een verhoging van de leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen (met name in de steden) en de doorbraak van deseksuele revolutie in de jaren 90. Door de verslechterde omstandigheden zijn echter het nationalisme en racisme toegenomen. Mensen vanJoodse afkomst en Kaukasische oorsprong worden vooral in grotere Europese steden als Moskou en Sint-Petersburg gediscrimineerd en de rassenhaat is toegenomen, onder invloed van radicale groepen als deRNE,Pamjat en deDPNI.
DeChristus Verlosserkathedraal, opgeblazen tijdens het Sovjetregime en herbouwd tussen 1990 en 2000, is een symbool van de religieuze renaissance in Rusland.
Rusland is overwegend christelijk. HetKievse Rijk werd in de 10e eeuw gekerstend.[12] Volgens deUS Department of State beschouwden in 2007 ongeveer 100 miljoen inwoners zich alsRussisch-orthodoxe christenen.[13] Daarnaast komen ook voornamelijk de islam, het boeddhisme en het jodendom voor. Ten tijde van het communistisch regime werd elke vorm van religie onderdrukt en werden vele inwonersatheïstisch. Schattingen over het aantal gelovigen variëren sterk. DeRussisch-orthodoxe Kerk is ook na 1991 de belangrijkste religie gebleven in Rusland. Veel etnische Russen zijn weinig praktiserend, maar staan wel sympathiek tegenover de kerk, die ook een grote culturele betekenis heeft voor de Russische geschiedenis.
Deislam volgt op de tweede plaats. Het boeddhisme komt traditioneel voor in drie regio's van de Russische Federatie:Boerjatië,Toeva enKalmukkië. Andere religies omvatten verschillende protestantse kerken en deoudgelovigen,jodendom,katholicisme (zie ookKatholieke Kerk in Rusland),sjamanisme enMormonen. Vaak valt het geloof van een Rus samen met zijn etniciteit: etnische Russen zijn vaak Russisch-orthodox,Toevanen zijn meestal boeddhistisch en Turkse en Kaukasische volken zijn vaak moslim.
HetRussisch is de enige officiële staatstaal, maar de republieken en autonome districten hebben hiernaast het recht om een of meerdere talen als officiële taal te gebruiken.[14] Deze talen worden allemaal in hetcyrillisch alfabet geschreven, al bestaan voor sommige talen, zoals voor hetTataars enTsjetsjeens hiernaast andere alfabetten, die geen officiële status hebben. Officiële teksten dienen altijd met het cyrillisch alfabet te worden geschreven. In de republieken zijn de belangrijkste lokale talen voertaal naast het Russisch. In totaal spreken de 160 etnische groepen in Rusland ongeveer 100 talen.
Geografie
Satellietfoto van Rusland
Rusland is het grootste land ter wereld. Het beslaat het noordelijke deel vanEurazië. Het totale oppervlak bedraagt 17.098.246 km².[15] Het land ligt tussen 41° en 82° noorderbreedte en 19° ooster- en 169° westerlengte. De kustlijn is 37.000 kilometer lang. Rusland deelt over 20.000 kilometer de grens met andere landen waaronder circa 1.340 km metFinland, 206 km metPolen, 1.576 km metOekraïne,Kazachstan 6.846 km,Volksrepubliek China 3.645 km,Mongolië 3.485 km enNoord-Korea 19 km. De hoogste berg is deElbroes met 5.642 meter en het laagste punt is deKaspische Zee op 30 meter onder de zeespiegel.
Rusland telt 11tijdzones, vanUTC+2 totUTC+12, en heeft daarmee het grootste aantal opeenvolgende tijdzones ter wereld. Moskou en Sint-Petersburg liggen in de zoneMoskoutijd die 3 uur voor loopt op deUTC en 2 uur op deMET.
Rusland kent lange, donkere en koude winters. In het hoge noorden kan de winter wel zes maanden duren.Ojmjakon staat bekend als de koudste bewoonbare plaats ter wereld, boven depoolcirkel gelegen inSiberië komt de temperatuur in januari gemiddeld niet boven −50 °C. De meeste grote rivieren in Siberië stromen naar het noorden, het smeltwater van de zuidelijk gelegen rivieren kan niet wegstromen zolang de rivieren in het noorden nog bevroren zijn waardoor grote gebieden in het voorjaar onder water komen te staan. Grote gebieden van Rusland kennen ook hete zomers vanwege hetlandklimaat. In het uiterste zuiden van het Europese deel van het land, bij deKaukasus en de uitlopers aan de kusten van deZwarte Zee enKaspische Zee, heerst eensubtropisch klimaat.
Biodiversiteit
Eenbruine beer in Kamtsjatka. De beer is een veelgebruikt Russisch symbool.
Rusland kent een enorme biodiversiteit met 320 verschillende soorten zoogdieren, 730 soorten vogels, 93 soorten reptielen,[18] 36 soorten amfibieën,[19] bijna 400 soorten aan de zeekust voorkomende vissoorten en 270 soorten zoetwatervissen. Sinds 1997 zijn hiervan in totaal 415 diersoorten opgenomen in hetRed Data Book of the Russian Federation[20] en worden nu beschermd. Meer in detail betreft het 155 soortenongewervelden, 4 soortenkaakloze vissen, 39 soortenvissen, 8 soortenamfibieën, 221 soortenreptielen, 123 soortenvogels en 65 soortenzoogdieren.
De relatief late intrede van desecularisering in de Russische cultuur wordt meestal als het voornaamste verschil tussen de West-Europese en de Russische cultuur aangemerkt. In de Westerse cultuur deed de profane cultuur haar invloed al gelden sinds derenaissance in de14e eeuw, maar in Rusland pas in de17e eeuw. Tot die tijd stondenarchitectuur,literatuur enschilderkunst veelal in het teken van hetchristendom, c.q. deRussische orthodoxie.
In deze periode waren de meeste Russische cultuurdragers door hun opvoedingparadoxaal genoeg op West-Europa georiënteerd. In het begin van de20e eeuw maakten nieuwerestauratietechnieken het mogelijk de oud-Russischeiconen in al hun oorspronkelijke luister te herstellen. Deze iconen veroorzaakten destijds een wereldwijde sensatie. De oud-Russische cultuur werd zo herontdekt en deed haar intrede in de kunsten, maar het bleef hierbij beperkt tot haar uiterlijke vormen die veelal vermengd werden met de toen in zwang zijndejugendstil.
De werken van Russischecomponisten en schrijvers worden tot hoogtepunten van de wereldcultuur gerekend. De Duitse schrijverThomas Mann sprak zelfs van "die heilige russische Literatur."
Het eind van de 19e eeuw luidde een nieuwe bloeiperiode van de Russische literatuur in die geldt als de 'zilveren eeuw', met name in de dichtkunst. Hetsymbolisme wees voor veel Russen niet alleen nieuwe literaire mogelijkheden aan, maar ook een spirituele richting. De kunst werd gezien als een weg die de schrijvers de mogelijkheid gaf voorbij de ethiek naar het religieuze te reiken. Bekende dichters uit deze periode zijnVladimir Solovjov en deacmeïstenNikolaj Goemiljov,Anna Achmatova enOsip Mandelstam. In dezelfde tijd schreven Tsjechov enIvan Boenin klassiek geworden proza.
Na deRussische Revolutie (1917) veranderde de literatuur grondig. In de jaren 20 werd nog volop geëxperimenteerd, onder andere door de absurdistischeOBERIU-beweging en deSerapionbroeders. De Sovjetisering drong echter snel door tot de literatuur; hetsocialistisch realisme werd de enige nog toegestane literatuurstijl. De novelleschrijversMaksim Gorki, de NobelprijswinnaarMichail Sjolochov enAleksej Nikolajevitsj Tolstoj, alsmede de dichtersKonstantin Simonov enAleksandr Tvardovski werden de bekendste vertegenwoordigers van deze stijl. Een aantal schrijvers emigreerden na de Revolutie naar het buitenland, waaronder bekende schrijvers alsVladimir Nabokov en Ivan Boenin. Achtergebleven auteurs zoalsMichail Boelgakov,Isaak Babel,Boris Pasternak enAleksandr Solzjenitsyn hadden geen enkele hoop dat hun werk ooit uitgegeven kan worden in deSovjet-Unie. Door hun werken via vrienden naar het Westen te smokkelen, konden ze daar uitgegeven worden. Toen Pasternak deNobelprijs voor de Literatuur kreeg voorDr. Zjivago, werd hij gechanteerd met bedreigingen aan het adres van zijn familie om deze te weigeren. Het Sovjetbewind beschouwde het als een belediging dat een dissident de Nobelprijs kreeg.
Pokrovkerk aan de Nerl (1165) bij Bogoljoebovo, een schoolvoorbeeld van oud-Russische architectuur, met de voor veel Russisch-orthodoxe kerken kenmerkende 'uienkoepel'.
Karakteristiek voor het platteland is het bouwen in hout dat voor een groot deel het gezicht van de Russische architectuur bepaalt. Het prototype van deze bouwstijl is het boerenhuis, eenizba.
De Russischeicoon heeft zijn oorsprong eveneens in de Byzantijnse traditie, maar al vroeg is de iconenschilderkunst in Rusland zich op haar eigen manier gaan ontwikkelen en maakte ze zich los van de Byzantijns-Griekse stijl. Er ontstonden verscheidene scholen in Rusland met hun eigen stijlkenmerken. De beroemdste scholen zijn die vanNovgorod, vanVladimir-Soezdal en van Moskou. Voorts moeten de school van Jaroslavl, de Stroganovschool en de school van Palech genoemd worden, al worden iconen van deze scholen niet als het hoogtepunt van de Russische iconenkunst beschouwd. De bloeitijd van de Russische icoon wordt doorgaans in de 13e tot en met de 16e eeuw gesitueerd. Het is ook in deze tijd dat de grote iconenschilders actief waren:Andrej Roebljov,Daniil Tsjorny,Feofan Grek enDionisi.
Vanaf de 17e eeuw nam de westerse invloed in de iconenkunst toe, wat leidde tot een steeds realistischer schilderstijl.
Sport
Als het aantal olympische medailles van de Sovjet-Unie en Rusland worden opgeteld, is het land wereldwijd nummer 2 in de wereldranglijst voor wat betreft het aantal gouden medailles op zowel de zomer- als de winterspelen. De Sovjet- en later de Russische atleten hebben altijd in de top 3 gestaan voor wat betreft het aantal gouden medailles op de zomerspelen.
De Russische presidentDmitri Medvedev (links) in 2009De Russische president Vladimir Poetin in 2017
Staatsinrichting
Rusland kent een gekozen president, parlementsverkiezingen en een meerpartijenstelsel. Verkiezingen vinden niet altijd zonderfraude plaats.[21][22] Rusland kentalgemeen kiesrecht sinds 1918. Dekiesleeftijd is 18 jaar. Er is een tweedelig parlement. Hetlagerhuis heetStaatsdoema (Государственная дума) en bestaat uit vertegenwoordigers van alle partijen die dedrempel van 5% halen. Hethogerhuis heetFederatieraad (Совет Федерации); daarin zetelen vertegenwoordigers van alle 83 gebieden, waarbij elk gebied twee vertegenwoordigers heeft.
Van 2000 tot 2008, en opnieuw vanaf 2012, wasVladimir Poetin de president van de Russische Federatie. Tijdens zijn regering werden sommige democratische vrijheden echter geleidelijk aan weer wat ingeperkt. Zo bepaalde hij dat vanaf 2004 de federale president de gouverneurs van de deelgebieden zou kiezen, in plaats van dat dit gebeurde door middel van regionale verkiezingen. Poetin heeft later verklaard dat weer terug te zullen draaien, na deprotesten in 2011 en 2012. Ook politieke opponenten bij presidentsverkiezingen hebben geen eerlijke kans. Voorbeelden zijn de vermeende ontvoering van presidentskandidaatIvan Ribkin en de plotselinge belastingfraude vanYukos die naar boven kwam toen eigenaar oligarchMichail Chodorkovski politieke aspiraties kreeg. Eerder vluchtte mede-eigenaar van oliebedrijfSibneft oligarchBoris Berezovski (omgekomen in 2013) al het land uit. Poetin stelt bij meerdere arme gebieden oligarchen aan als gouverneurs over deze gebieden, met als doel deze oligarchen geld te laten investeren in deze gebieden.
Op 23 november 2005 nam de federale Doema tijdens de eerste lezing een wet aan, die het verplicht stelt aanngo's om zich opnieuw te registreren. Tijdens de derde lezing op 23 december 2005 werd deze wet met 357 tegen 20 stemmen definitief aangenomen. Hiermee werd het voor de federale overheid mogelijk om financieel inzicht te krijgen in de activiteiten van deze ngo's. Een aantal maanden eerder had president Poetin aangegeven dat hij niet zou tolereren dat buitenlands geld werd ingezet voor de steun aan hem niet welgezinde politieke activiteiten in Rusland. Op 10 januari 2006 ondertekende Poetin de wet.
Tot 2006 gold eenopkomstdrempel voor de opkomst voor parlementsverkiezingen van 25% en voor presidentsverkiezingen van 50%, maar op17 november2006 werden deze opkomstdrempels afgeschaft, mogelijk om ook bij een zeer lage opkomst zonder oponthoud door te kunnen regeren.[23]
Verenigd Rusland onder leiding vanVladimir Poetin: de partij is centrumrechts en is voorstander van de vrijemarkteconomie. Het is de grootste partij van Rusland en is de Kremlin-partij.
De republieken beschouwen zich soms alssoeverein (onder meerTatarije) of zelfs als onafhankelijk (opstandelingen inTsjetsjenië). De grondgebieden van autonome districten liggen meestal op het grondgebied van een oblast of kraj. Sinds 2005 vindt een bestuurlijke hervorming plaats om het aantal deelgebieden terug te dringen. De autonome districten worden hierbij als eerste bestuurlijk samengevoegd met het deelgebied waarin deze liggen.
In 2014 werd deRepubliek van de Krim als 22e republiek toegevoegd; de Russische annexatie van de Krim wordt echter internationaal vrijwel niet erkend. De status van de Krim is onderwerp van politiek en territoriaal geschil tussen Oekraïne en Rusland. Rusland heeft het grondgebied in 2014 bezet en beweert dat het 'volledig is geïntegreerd' vanaf juli 2015.[25] Rusland bestuurt het als tweedeelgebieden van Rusland. Oekraïne en de meerderheid van de landen[26] beschouwen de Krim als een integraal onderdeel van Oekraïne (met uitzondering van Afghanistan, Cuba, Nicaragua, Noord-Korea, Syrië en Venezuela).
Sinds 2000 bestaat er tussen al deze regio's en het nationale niveau een tussenlaag van zevenfederale districten (federalnyjokroeg). De federale regering in Moskou heeft zich ten doel gesteld het aantal deelgebieden terug te brengen tot ongeveer 50. Op 23 oktober 2005 stemde de bevolking van de deelgebiedenKamtsjatka enKorjakië voor het samensmelten van beide gebieden. Eerder beslotenEvenkië enTajmyr al samen te gaan metkraj Krasnojarsk. De eerste reeds verwezenlijkte fusie was die vanPermjakië enoblast Perm totkraj Perm op 1 december 2005.
Tot de veranderingen in 1990 - in gang gezet door de laatste leider van deSovjet-Unie,Michail Gorbatsjov - was Rusland binnen de Sovjet-Unie eencommunistisch land. Daarna is onder leiding vanBoris Jeltsin in sneltreinvaart een beweging in de richting van hetwesters 'kapitalisme' op gang gekomen. Deze ontwikkeling heeft het hele sociaaleconomische systeem van Rusland omgewoeld, waardoor aanvankelijk geen grotere welvaart werd bereikt, behalve voor de nieuwe elite en zakenwereld.
In december 1991 stortte het Sovjetregime in.[27] De slechte economische omstandigheden en de zwakke financiële positie van de overheid maakte een fundamentele economische heroriëntatie noodzakelijk.[27] Een van de eerste maatregelen na de val was het vrijgeven van de prijzen.[27] Dit leidde tot een ruimschootse verdubbeling van de prijzen alleen al in januari 1992. Subsidies werden afgeschaft, nieuwe belastingen geïntroduceerd en een vastewisselkoers voor deroebel vastgesteld. Degeldhoeveelheid nam explosief toe mede waardoor deinflatie op zo’n 2.520% uitkwam voor heel 1992, gevolgd door 840% in 1993 en 224% in 1994.[27] Vanaf juli 1992 was de roebel vrij inwisselbaar in buitenlandse valuta waaronder deAmerikaanse dollars.[27] De intentie om de wisselkoers redelijk stabiel te houden werd al snel opgegeven. Tussen juli 1992 en oktober 1995 daalde de koers van de roebel spectaculair, van 144 roebel voor één dollar naar ongeveer 5.000 roebel in oktober 1995.[27]
Alle bedrijven waren in handen van de overheid. Eenprivatiseringsprogramma werd gestart om de rol van de overheid terug te dringen en particulier initiatief aan te moedigen. Op 1 oktober 1993 kreeg elke burger een waardebon van 10.000 roebel inwisselbaar in aandelen van bedrijven.[27] In juni 1994 was circa 70% van de middelgrote en grote bedrijven in private handen en 90% van de kleine ondernemingen.[27] In de tweede fase van de privatiseringsronde besloot de overheid haar belangen in bedrijven te verkopen. De privatisering werd geplaagd door veel corruptie schandalen; de bevolking raakte het vertrouwen kwijt. Overheidsbedrijven gingen voor weinig geld over naar particulieren met goede connecties binnen het overheidsapparaat of naar de Russischemaffia.[27] De grenzen tussen deze twee groepen was bijzonder vaag en luidde de introductie in van deRussische oligarchen.
Tussen 1991 en 1997 kromp het BBP (bruto binnenlands product) met 42% (ter vergelijking: tijdensThe Great Depression kromp het Amerikaanse BNP met 30%). De industriële productie van Rusland nam af met 53%, de landbouwproductie met 37%. Door de enormeinflatie volstond het gemiddelde loon alleen om tweeoverlevingsminimumpakketten (een door het Russische statistiekencomité gehanteerde armoedegrens) te kopen. Tijdens de Sovjettijd bedroeg het gemiddelde loon 5 à 6 keer zo'n overlevingsminimumpakket.
De ontwikkeling van het Russische BBP tussen 1989 en 2013Aardgasreserves in de wereld in 2014
In 1997 kende Rusland voor het eerst sinds het begin van de hervormingen een geringe economische groei (ca. 2%), maar door deRoebelcrisis die begon op 17 augustus 1998 (ongecontroleerde depreciatie van deroebel) werd deze positieve tendens doorbroken. Vanaf 1999 maakte Rusland een decennium door van sterke economische groei, gemiddeld 6% per jaar. Die is vooral te danken aan dedevaluatie van de roebel en de hoge olieprijzen. Met de geleidelijke groei van de investeringen en het inkomen van de bevolking wordt de binnenlandseconsumptie een steeds grotere factor van deze groei. Vanaf 2008 zette een daling van deolieprijs een rem op de groei.
In 2011, twee decennia na de omwenteling, lag het inkomen per hoofd van de bevolking op 40% van het gemiddelde van deOESO-landen.[28] De economische groei in de periode 2001-2011 was gemiddeld 5,25% per jaar; volgens hetInternationaal Monetair Fonds een teleurstellend resultaat gezien de rijkdom aan natuurlijke hulpbronnen, met nameaardolie enaardgas, en de verviervoudiging van de olieprijs over deze jaren.[28] Economische instabiliteit en het zwakke politieke systeem, waaronder rechtsonzekerheid, resulteerde in een moeilijk investeringsklimaat.[28] Gezien de politieke onzekerheid en een gebrek aan investeringsmogelijkheden kampt het land met een grote kapitaalvlucht; tussen 1994 en 2018 verdween zo'n $ 750 miljard uit het land waarvan $ 67 miljard in 2018.[29] In de periode 2009-2018 stagneerde de economische groei en deze bleef steken op zo'n gemiddelde van 1% op jaarbasis.[30] Dekredietcrisis, dalende olie-inkomsten en kapitaalvlucht drukten de consumptie en investeringen en in 2014 kwamen daar nog economische sancties bij na deannexatie van de Krim.[30]
In 2018 had het land eenbruto nationaal product van 104.000 miljardroebels,[30] ofwel $ 1658 miljard, minder dan driemaal het niveau van Nederland. Dankzij de export van energie heeft het land een groot overschot op dehandelsbalans. Ongeveer twee derde van de exportopbrengsten zijn het resultaat van de uitvoer van aardolie en aardgas.[30] Een deel van deze opbrengsten worden gereserveerd en Rusland beschikte over circa $ 500 miljard aan internationale reserves per ultimo 2018.[30] De regering profiteert ook van de energie rijkdom; ongeveer de helft van de federale staatsinkomsten zijn energie gerelateerd.[30]
Voor de toekomst is de grote uitdaging hoe de ontwikkeling van kleine en middelgrote bedrijven te bevorderen. Deze ontwikkeling is moeilijk, daar het economische klimaat wordt gedomineerd dooroligarchen en een onvoldoende functionerendbanksysteem. Veel van de banken worden beheerst door ondernemers en oligarchen die banktegoeden gebruiken voor leningen aan bedrijven, die aan hen zijn gelieerd. Dit is een van de speerpunten van deWereldhandelsorganisatie en deEBRD, die proberen om het deze processen eerlijker te laten verlopen. Inmiddels heeftVladimir Poetin in de economie ingegrepen ennationalisaties uitgevoerd.
Rusland is een van de meest corrupte landen ter wereld. In 2019 stond het land op de 137e plaats van de in totaal 180 landen dieTransparency International in kaart heeft gebracht.[32]
DeRussische spoorwegen zijn met een totale lengte van 87.157 km (2002) de nummer twee in de wereld, na hetAmerikaanse spoorwegennet. De bekendeTrans-Siberische spoorlijn is de langste spoorlijn ter wereld. Per trein legt men in zeven dagen de afstand van Moskou naarVladivostok af. Via aftakkingen bedient de lijn tevens bestemmingen in Mongolië, China en Noord-Korea. Behalve deze lijn bevat het netwerk een groot aantal routes, waaronder eenhogesnelheidstrein, deSapsan, die Sint-Petersburg met Moskou en Nizjni Novgorod verbindt. Het Russische staatsspoorbedrijf beheert een monopolie op het spoor en is verantwoordelijk voor circa 40% van alle vracht- en personenvervoer.
Rusland kent een netwerk vanM-wegen (M staat voormagistral, "hoofdweg"), die vooral in Europees Rusland te vinden zijn. Daarbuiten zijn nog secundaire wegen, de zogenaamde A-wegen. Hoewel weinig M-wegen deautosnelwegstatus hebben (alleen deM-11, deM-12 en delen van deM-2 en deM-4 zijn officieel autosnelweg), bestaan veel van de grote Russische wegen wel uit 2 rijstroken per richting, meestal niet afgescheiden door middel van een middenberm, en zijn er ook vaak geen ongelijkvloerse kruisingen. De meeste wegen gaan langs de grote steden, door middel van rondwegen, zodat doorgaand verkeer niet dwars door de stadscentra hoeft. Rond de hoofdstadMoskou ligt de ringwegMKAD (voluit:Moskovskaja Koltsevaja Avtomobilnaja Doroga), een 2×5-strooks autosnelweg.
Russische kranten zijn onder andereKommersant,Nezavisimaja Gazeta,Novaja Gazeta enPravda. Rusland heeft een breed palet aan media, maar de bevolking heeft nauwelijks toegang tot kritische of onafhankelijke berichtgeving en afwijkende politieke gezichtspunten. Televisie, die nog steeds de belangrijkste bron van nieuws en informatie is, functioneert vaak als eenpropagandamiddel voor de overheid.[33] De reguliere media volgen de beleidslijnen van de overheid en de verspreiding van kritische standpunten kan leiden tot blokkering van websites of gevangenisstraffen.[33] Er zijn onafhankelijke omroepen, publicaties en online nieuwsbronnen maar hun bereik is gering en als ze populair of te kritisch worden dan grijpt de overheid in met maatregelen zoals agressieve belastinginspecties en strafrechtelijk onderzoek. Depersvrijheid scoort met 83 van de 100 punten slecht, waarbij 100 staat voor een volledig onvrije media.[33]Verslaggevers Zonder Grenzen komen tot eenzelfde resultaat, hier stond Rusland op plaats 149 van de in totaal 180 beoordeelde landen.[34]
Literatuur
William IMMINCK,Russisch platteland sterft stille dood, in: Tertio, 14 april 2021.
↑The World Network of Biosphere Reserves—UNESCO, Russian Federation. Gearchiveerd op24 augustus 2012. Geraadpleegd op2 april 2012.
↑Peel, M. C. and Finlayson, B. L. and McMahon, T. A. (2007).Updated world map of the Köppen-Geiger climate classification. Hydrol. Earth Syst. Sci. 11: 1633-1644.
↑The Reptile Database - Reptiles in Russia -Website
_highlighted.svg)
.svg)
.jpg)
_09.jpg)
_02.jpg)
.jpg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)