_by_Erling_Mandelmann.jpg)
Raymond Aron (Parijs,14 maart1905 – aldaar,17 oktober1983) was eenFranssocioloog, politiekfilosoof en journalist. Hij is de bekendste en grootste liberale Franse denker van de 20e eeuw, en de tegenstrever vanJean-Paul Sartre.
Hij behaalde zijn diploma (baccalauréat) aan het Lycée Condorcet. Vervolgens studeerde hij aan de prestigieuzeÉcole normale supérieure (rue d'Ulm), waar hij samen met o.a. Sartre studeerde. Daarnaast heeft hij ook gestudeerd aan hetInstitut d'Etudes Politiques de Paris en deed hij onderzoek voor zijn 'thèse' inKeulen enBerlijn tussen 1930 en 1933, waar hij getuige was van de opkomst van hetnationaalsocialisme en de daarmee gepaard gaande publieke boekverbrandingen. Hij studeerde af bij Celestin Bouglé en werd in zijn geschiedfilosofische denken vooral beïnvloed door hetNeokantianisme vanLéon Brunschvicg.
In 1939 ging hij doceren aan deUniversiteit van Toulouse, maar na de Duitse inval in Frankrijk in 1940 vluchtte hij naar Londen. Hoewel hij niet praktiserend was, beschouwde hij zijnjoodse afkomst niettemin als een mogelijk levensbedreigende factor. Hij voegde zich bij de door Charles de Gaulle geleideVrije Fransen in ballingschap, maar werd ook redacteur van het bladLa France libre, dat zich onafhankelijk en kritisch opstelde ten aanzien van De Gaulle. Na de oorlog richtte hij samen met Sartre het bladLes Temps modernes op en droeg bij aan het uit het verzet voortgekomen tijdschriftCombat, maar verliet beide bladen weer in 1947. Hij werd docent aan deÉcole nationale d'administration, vervolgens aan het Institut d'Etudes Politiques en vanaf 1955 tot 1968 aan deSorbonne. Hij bleef ook als journalist actief en schreef van 1947 tot 1977 voorLe Figaro, en daarna tot zijn dood voor het weekbladL'Express.
Als socioloog legde Aron zich vooral toe op de analyse van de industriële samenleving, waarbij hij zich vooral opMax Weber beriep. Op politiek-filosofisch gebied toonde hij zich een klassiekliberaal. Als een van de weinige Franse filosofen van zijn generatie is hij nooit een sympathisant van het Sovjet-communisme of van het socialisme geweest. In zijn bekendste boek,L'Opium des Intellectuels uitte hij hevige kritiek op intellectuelen die zich zonder kritisch erbij na te denken in het socialistische kamp scharen. In een ander boek,Démocratie et Totalitarisme beschreef hij hoe de overheid in de landen als deSovjet-Unie en nazi-Duitsland de democratie in het nauw brengt. Op het gebied van internationale betrekkingen wordt Aron tot de 'realistische school' gerekend, die zich onder meer baseerde op de geschriften vanCarl von Clausewitz. Dit leidde tot geruchtmakende polemieken met onder anderen Sartre, de voorman van het linkse intellectuele engagement in die tijd, maar wegens zijn pro-Amerikaanse stellingnames in de buitenlandse politiek had Aron ook met gaullistisch rechts de nodige meningsverschillen.
Zijn hele leven lang beschouwde Aron zich als een 'spectateur engagé', wat betekende dat hij vond dat hij als intellectueel een verplichting had de maatschappij kritisch te volgen en te analyseren, zonder te vervallen in ideologische denkbeelden. Na de Tweede Wereldoorlog overwoog Aron om de politiek in te gaan voor deRPF vanCharles de Gaulle (met wie hij een tijd goed bevriend is geweest), maar besloot uiteindelijk daarvan af te zien.
