Depinda (Arachis hypogaea), ook welaardnoot,grondnoot,olienoot ofapennoot genoemd, is, ondanks al deze namen, botanisch gezien geennoot, maar eenpeulvrucht met daarin één, twee of driezaden. De pindaplant behoort zoals alle peulvruchtdragenden tot devlinderbloemenfamilie (Leguminosae oftewelFabaceae).
Debloem bevindt zich op scala, en daaruit ontwikkelt zich nabevruchting eenpeul met meestal tweezaden. Daarna ondergaat de vrucht een bijzondere ontwikkeling: destengel waaraan de peul groeit wordt langer en boort zich in de grond. Dit deel van de stengel wordt eencarpofoor of vruchtdrager genoemd. Onder de grond rijpt de vrucht en gaat vervolgens, onder natuurlijke omstandigheden, over totontkieming.
In september en oktober worden de pindaplanten geoogst, waarna ze met de pinda's omhoog gelegd worden om te drogen. Uitgegraven pinda's bevatten 25 tot 50% vocht en moeten indrogen tot 10% of minder voordat ze opgeslagen kunnen worden.
Nederland importeert pinda's vooral uitChina,Israël, deVerenigde Staten,Egypte,Argentinië (70%)[1] enZuid-Afrika.Israël en Egypte produceren voornamelijk voor export van de rauwe noten in dop. China exporteert ook rauwe noten in dop, hoewel het grootste deel van de oogst in gepelde vorm wordt geëxporteerd of gebruikt voor de productie vanarachideolie.
Rijpe, ongebrande pinda's kunnen (gepeld) rauw gegeten worden. Ook worden ongepelde pinda's vaak gebrand en daarna gepeld, al of niet gezouten. Vooral in de winter worden ze wel ongepeld gebruikt (en dikwijls aangeregen) als voedsel voor wildevogels.
Met name in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten worden niet geheel rijpe ("groene") pinda's ook in de schil gekookt. Ze worden daarbij zacht zoals bonen en worden gegeten met wat zout of ook wel scherper gekruid (cajun).
De pinda's voor consumptie worden gepeld en kortgeblancheerd zodat het vliesje loslaat. Hierna worden ze gebrand of vermalen totpindakaas. Ookpindasaus enpindasoep worden van pinda's gemaakt. Pinda's worden zowel in zoete als in hartige gerechten gebruikt, of los gegeten, vaak gesuikerd of bestrooid met zout. Ook worden ze veel verwerkt inkoekjes,borrelnootjes en anderesnacks.
De belangrijkstereservestof in een pinda isvet. Pinda's hebben een hoger vetgehalte dan de zaden van andere peulvruchten. Pinda's bevatten naast 46% vet (waarvan 7%verzadigd) 25% eiwit en circa 14%koolhydraten.[3]
Een pinda-allergie is geennotenallergie, maar eenpeulvruchtallergie. Hij kan zeer ernstig zijn en de dood tot gevolg hebben; sommigen reageren zelfs al zeer heftig op de geur van pinda's.
De beruchtsteallergenen die de pinda bevat, zijn drie suikereiwitmoleculen die 'Ara h 1', 'Ara h 2' en 'Ara h 3' worden genoemd. Vooral heteiwitgedeelte van deze moleculen veroorzaakt de allergische reactie. Een aantal van desuikergroepen maakt dat veel patiënten met een pinda-allergie ook een positieve uitslag vertonen bij allergietesten voor anderepeulvruchten. Dit wordtkruisreactiviteit genoemd. Dit fenomeen is geregeld de oorzaak van (onnodig) zware vermijddiëten. Slechts zelden heeft een patiënt met pinda-allergie namelijk ook echt een bijkomende allergie voor andere peulvruchten zoalssojabonen,bonen oferwten.
Kruisreactiviteit maakt tevens dat veel patiënten met graspollenallergie (hooikoorts) een positieveallergietest vertonen voor pinda's, zonder dat het eten van pinda's bij hen daadwerkelijk klachten veroorzaakt. Een positieve pinda-allergietest betekent dus niet altijd dat er daadwerkelijk sprake is van een pinda-allergie.
Bij een allergie voor pinda's (en/of soja) is het belangrijk dat er ook gekeken wordt naar een allergie voorlupine (Lupinus). Lupine is net als de pinda een lid van devlinderbloemenfamilie (Leguminosae). Vaak hebben mensen met een lupineallergie ook antistoffen tegen pinda's in hunbloed. Een lupinereactie kan ook op zichzelf voorkomen, zonder pinda-allergie, maar uitsluiting daarvan is zeer belangrijk, omdat de voedselindustrie sinds de jaren negentig steeds vaker lupinemeel verwerkt in voedingsmiddelen als pasta's, koekjes, pannenkoekenmeel en snacks. Lupinemeel wordt gezien als een goede vervanger van genetisch gemodificeerde soja. Onnodig lupine vermijden zou dan een zeer grote beperking op het voedselaanbod betekenen. Sinds december 2008 hebben fabrikanten de plicht de aanwezigheid van lupine in hun product te melden.
_-_in_shell%2c_shell_cracked_open%2c_shelled%2c_peeled.jpg)
