Depijngrens enpijndrempel zijn in wezen verschillende begrippen[bron?], al worden ze vaak door elkaar gehaald. Depijndrempel is het punt van waaraf een toenemendeprikkel alspijn wordt ervaren. Dit punt is zeersubjectief, en de verdraagbaarheid van de pijn door een steeds sterkere prikkel hangt af van iemands pijntolerantie. Het is mogelijk dat een identieke prikkel bij de ene persoon niet als pijnlijk wordt ervaren, en bij de andere persoon wel al zijn de onderlinge verschillen klein aangezien het perifere zenuwstelsel bij eenieder (pijn)prikkels doorgeeft aan het centrale zenuwstelsel. Ook kan de pijndrempel binnen één persoon veranderen in de tijd.Het begrip pijngrens is voorbehouden aan het moment dat de pijn dusdanig hoog is dat iemand het bewustzijn verliest dan wel overlijdt, de pijntolerantiegrens.
Bijgeluid als pijnprikkel is de pijndrempel degeluidsdruk waarboven geluid pijnlijk wordt. De pijndrempel is de minimale geluidsdruk waarboven geluid buiten het oor niet slechts ongemak veroorzaakt, maar werkelijk pijn.
De pijndrempel wordt meestal gelegd bij 120 dB. Dit komt overeen met een geluidsdruk van 20pascal. Het exact bepalen van de pijndrempel is echter niet mogelijk, ten eerste omdat het testen de proefpersonen schade kan berokkenen en ten tweede omdat elke proefpersoon zijn eigen persoonlijke pijntolerantie heeft; sommigen hebben pas last van pijn bij 140 dB. Bij mensen methyperacusis is de pijndrempel verlaagd. Dit wordt wel 'recruitment' genoemd. Ook een verkoudheid verlaagt de pijndrempel; de stationaire luchtdruk kan dan moeilijker weg waardoor hettrommelvlies onder voorspanning kan staan.
De pijndrempel is slechts beperkt afhankelijk van defrequentie van het geluid. Regelmatige blootstelling aan geluid boven de pijndrempel zalgehoorschade oftinnitus veroorzaken. Langdurige blootstelling aan geluid tegen de pijndrempel aan kan echter ook gehoorschade veroorzaken.
Bij warmte of kou wordt deze door depijnreceptoren pas gevoeld als dehuid zelf deze temperatuur heeft bereikt, dus niet rechtstreeks door het warme of koude voorwerp, het warme water of de hete lucht. Als de huid aan een warmtebron blootgesteld wordt, probeert het lichaam de temperatuur van de huid op het normale niveau te houden, en in elk geval te voorkomen dat de huid wordt verhit tot boven de pijngrens. Zo zal iemand in een hetesauna gaanzweten. Door deverdamping van het water in hetzweet wordt er warmte aan het lichaam onttrokken en koelt de huid af.
Een ander effect bij blootstelling aan warmte is dat debloedvaatjes in de huid zich verwijden. De hogere bloeddoorstroming die hiervan het gevolg is zorgt ervoor dat de warmte wordt afgevoerd naar een andere plek in het lichaam. Door de wijd openstaande bloedvaatjes in de huid wordt deze rood.
Voor veel andere prikkels, zoalselektrische oftactiele prikkels, is het niet goed mogelijk om een algemene benadering van de pijndrempel te bepalen omdat er erg veelvariabelen zijn. Er is in het verleden wel geprobeerd objectieve metingen te verrichten. Er zijn medio twintigste eeuw verschillende apparaten voor pijnmeting ontwikkeld, maar dat heeft niet tot accurate dosis-effectrelaties geleid, en inmiddels zijn dergelijke instrumenten in onbruik geraakt.[1]
Het begrippijntolerantie heeft betrekking op de hoeveelheid of de intensiteit van pijn die een individu kan verdragen, zonder fysiek of emotioneel te bezwijken. De pijnintensiteit waarbij de grens van pijntolerantie wordt bereikt, depijntolerantiegrens, ligt hoger dan de pijndrempel. Evenals de pijndrempel kan de pijntolerantiegrens verschillen per persoon en per tijdstip.
Binnen debdsm is hetfenomeen van dealgolagnie bekend: pijn wordt als prettig enseksueel opwindend ervaren.