| Philippe de Gaulle | ||
|---|---|---|
 | ||
Viceadmiraal Philippe de Gaulle in Amsterdam in 1976 | ||
| Volledige naam | Philippe Henri Xavier Antoine de Gaulle | |
| Geboren | 28 december1921 Parijs | |
| Overleden | 13 maart2024 Les Invalides, Parijs | |
Philippe Henri Xavier Antoine de Gaulle (Parijs,28 december1921 – aldaar,13 maart2024) was een Frans admiraal en politicus. Hij was de zoon van de befaamde generaal en staatsmanCharles de Gaulle, de vroegerepresident van Frankrijk.
Philippe de Gaulle was het oudste kind en de enige zoon van Charles de Gaulle. Ten onrechte is wel eens beweerd dat maarschalkPhilippe Pétain zijn peter zou zijn geweest. Zelf heeft hij ontkend naar Pétain te zijn genoemd: de voornaam Philippe zou in de familie de Gaulle meer zijn voorgekomen.
Hij was leerling aan het Collège Stanislas in Parijs, waar zijn vader ook school had gelopen. Zelf vertelde hij later dat hij al heel jong marineofficier wilde worden, hoewel zijn vader wou dat hij in dediplomatie ging.
Zijn deelname aan hettoelatingsexamen van deÉcole navale in Brest werd onderbroken door hetDuitse offensief van mei 1940 tijdens deTweede Wereldoorlog. Hij verliet Brest op een vrachtschip naar Engeland op 18 juni 1940, de dag waarop zijn vader voor deBBC-radio een oproep aan de Fransen deed om de strijd voort te zetten. Twee dagen later meldde hij zich bij deVrije Fransen onder leiding van Charles de Gaulle.
Na even gewoon matroos te zijn geweest en tijdens deslag om Engeland bij de brandweer te hebben gewerkt, kon hij zijn examen voor de École navale voltooien en werd hij leerling-officier op een Frans slagschip. Na onder meer een stage op het Royal Naval College inDartmouth werd hij in 1943 officier. Tijdens de oorlog voer hij voornamelijk op oorlogsschepen voor patrouilles en escortes. In 1944 werd hij tijdensOperatie Overlord commandant van een pelotonmariniers. Hij nam deel aan debevrijding van Parijs en de verdere veldtocht van de geallieerde legers. Op het einde van de oorlog was hij aanwezig bij de verovering vanBerchtesgaden.
Na de oorlog werd hij vliegtuigpiloot en vervolgde zijn loopbaan bij deAéronavale (marinevliegwezen). Hij nam deel aan deEerste Indochinese Oorlog op eenvliegdekschip. Later kreeg hij het commando over eenheden marinevliegtuigen.
Tijdens het presidentschap van zijn vader (1959 -1969) lijkt hij geen invloed op het beleid te hebben gehad. Op privé-ontmoetingen raadpleegde Charles de Gaulle zijn zoon wel eens over bepaalde kwesties, maar hij was zeer op zijn hoede voornepotisme. Zo is Philippe de Gaulle nooit in deOrde van de Bevrijding opgenomen, hoewel hij een van de eersten is geweest om zich bij de Vrije Fransen aan te sluiten.
Toen zijn vader in 1970 overleed, was het Philippe de Gaulle die de zittende presidentGeorges Pompidou op de hoogte stelde, nog voor het nieuws wereldkundig werd gemaakt.
In 1971 werd hijschout-bij-nacht, in 1975viceadmiraal en in 1980admiraal en inspecteur-generaal van deFranse marine.
Na het overlijden van zijn vader (1970) zag een kleine groepgaullisten Philippe de Gaulle als diens natuurlijke opvolger en ijverde ervoor dat hij zich bij de volgende presidentsverkiezingen kandidaat zou stellen. Hijzelf had echter geen grote politieke ambities en verkoos zijn militaire loopbaan voort te zetten. Nadat hij in 1982 met pensioen was gegaan, werd hij politiek actief binnen de gaullistische partijRPR onder leiding vanJacques Chirac. Van 1984 tot 2002 was hij lid van het politiek bureau van de RPR en van 1986 tot 2004senator voor Parijs.
In zijn latere jaren kwam hij in de aandacht door boeken en interviews over zijn vader. Een paar van die boeken werden bekroond.
In 1947 huwde hij Henriette de Montalembert de Cers (1929-2014), van wie hij vier zonen had: Charles (1948), Yves (1951), Jean (1953) en Pierre (1963).
Philippe de Gaulle werd 102 jaar oud en overleed inLes Invalides waar hij de laatste twee jaar van zijn leven verbleef.[1] Hij is begraven op hetzelfde kerkhof als zijn vader in diens woonplaatsColombey-les-Deux-Églises.
Bron
Referenties