Penny Lane is eenlied vanThe Beatles grotendeels geschreven doorPaul McCartney, met kleine tekstuele bijdragen vanJohn Lennon.Penny Lane verscheen, samen metStrawberry Fields Forever, in1967 als eensingle met een dubbele A-kant.Penny Lane beschrijft de vriendelijke bewoners van een straat inLiverpool, waar The Beatles opgroeiden. Het lied bevat verwijzingen naar personen en plekken die echt bestaan (of bestaan hebben). De single metPenny Lane bereikte in diverse landen de nummer 1-positie in dehitlijsten, waaronderNederland en deVerenigde Staten.
Al in1965 schijntPaul McCartney het idee te hebben gehad om een nummer genaamdPenny Lane te schrijven. Het duurde echter nog een jaar voordat hij daadwerkelijk het nummer geschreven had.[1] Net alsStrawberry Fields Forever verwijstPenny Lane naar plaatsen uit de jeugd van The Beatles in Liverpool. Aan Penny Lane bevond zich debushalte waar McCartney op een andere buslijn over moest stappen als hij van zijn eigen huis aan Forthlin Road naar het huis vanJohn Lennon aan Menlove Avenue reisde.[2]
De kapper waar in het lied naar verwezen wordt, Bioletti genaamd volgens McCartney, zorgde voor inspiratie voor het nummer. Dezekapper toonde foto's van verschillendekapsels in zijnetalage;[2] McCartney verwerkte dit tot "In Penny Lane there is a barber showing photographs of every head he's had the pleasure to know".[3]
De rotonde, waarnaar verwezen wordt, is aan het noordoostelijke uiteinde van Penny Lane.[4]
In het lied wordt ook verwezen naar eenbankier,[3] omdat er aan Penny Lane ook een bank te vinden was.[5] En hoewel debrandweerkazerne enkele kilometers verderop lag, verwerkte McCartney toch eenbrandweerman in de tekst.[3][5]
Hoewel een groot deel van de tekst door McCartney werd geschreven, herinnert McCartney zich dat Lennon ook meehielp met het schrijven van het derde couplet.[6]
Op 17 februari 1967 werdPenny Lane/Strawberry Fields Forever als single uitgebracht in Groot-Brittannië. Terwijl de Beatles bezig waren aan de opnamen voorSgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band wilde manager Brian Epstein een nieuwe single uitbrengen om de populariteit van de Beatles te waarborgen. Producer George Martin liet hem weten dat de Beatles ondertussen drie nummers (Penny Lane,Strawberry Fields Forever enWhen I'm Sixty-Four) hadden opgenomen waarvan er twee goed genoeg waren om op single te verschijnen. Er werd besloten om zowelPenny Lane alsStrawberry Fields Forever op dezelfde single uit te brengen om zo de fans waar voor hun geld te geven. Doordat deze nummers op single verschenen, betekende dit dat ze dus niet op het albumSgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zouden verschijnen. Achteraf was dit volgens George Martin "de grootste vergissing uit zijn leven".[2] De single was, net als de voorgaande Beatles-singles, een hit, maar haalde voor het eerst sindsLove Me Do niet de nummer 1-positie in Engeland.Penny Lane/Strawberry Fields Forever slaagde er in Engeland niet in omRelease Me van Engelbert Humperdinck van de eerste plaats te verdrijven.
OpPenny Lane zijn de volgende personen te horen:[7]
De piccolotrompetsolo van David Mason werd als laatste opgenomen op17 januari1967, enkele dagen na de andere blaasinstrumenten. Dit kwam doordat McCartney hem in de tussentijdBachsBrandenburgse Concert nr. 2 in F hoorde spelen op deBBCtelevisie. Eenmaal in de studio zong McCartney voor wat hij wilde horen op de opname, en Mason speelde dit na op piccolotrompet.[8]
Een live-uitvoering staat op het albumThe National Welsh Coast Live Explosion Company vanAmen Corner uit 1969.
David Bowie zou het nummer hebben uitgevoerd en een opname staat op debootlegChameleon Chronicles Vol. 2. Zelf ontkende hij echter dat hij het gezongen heeft.[9]
De Duitse muziekgroep Chantal nam het nummer samen metTony Sheridan op voor het albumChantal meets Tony Sheridan – A Beatles Story uit 2004.
Judy Collins zong het nummer op haar albumJudy Collins Sings Lennon and McCartney uit 2007.
Een instrumentale versie staat opThe Beatles Song Book Vol. 4 vanThe Hollyridge Strings uit 1967. Deze versie is gebruikt alsherkenningsmelodie voor het Nederlandse radioprogrammaTombola uit de jaren zeventig en tachtig van de 20e eeuw.
OokJames Last nam met zijn orkest een instrumentale versie op voor het albumJames Last spielt die grössten Songs von The Beatles uit 1983.
Een derde instrumentale versie staat opBlooming Hits vanPaul Mauriat uit 2006.
De gitaristAl Di Meola speelde een transcriptie voor gitaar op het album All Your Life – A Tribute to The Beatles Recorded at Abbey Road Studios, London uit 2013.
·
·
