| Paul Van Himst | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||
| Persoonlijke informatie | ||||||||
| Volledige naam | Paul Van Himst | |||||||
| Bijnaam | ▪Polle Gazon ▪Le Pelé blanc (De blanke Pelé) ▪Popol | |||||||
| Geboortedatum | 2 oktober1943 | |||||||
| Geboorteplaats | Sint-Pieters-Leeuw,België | |||||||
| Sportnationaliteit | .svg) België | |||||||
| Lengte | 181 cm | |||||||
| Jeugd | ||||||||
| ||||||||
| Senioren | ||||||||
| ||||||||
| Interlands | ||||||||
| ||||||||
| Getrainde teams | ||||||||
| ||||||||
| ||||||||
Paul Van Himst (Sint-Pieters-Leeuw,2 oktober1943) is eenBelgisch oud-voetballer en -trainer. Hij wordt algemeen gezien als een van de grootste Belgische voetballers.
Van Himst speelde jaren als aanvaller voorRSC Anderlecht en de nationale ploeg vanBelgië. Hij bezat een uitstekende techniek en scoorde regelmatig. Om die reden werd hij soms vergeleken met generatiegenootPelé. Hij won vier keer deGouden Schoen en werd in 1965 vierde in het referendum van deEuropees voetballer van het jaar.[1]
Als trainer won Van Himst in 1983 met RSC Anderlecht deUEFA Cupfinale en één landstitel. In 1984 verloor hij deUEFA Cupfinale. In 1994 loodste hij de Rode Duivels als bondscoach naar hetWK in deVerenigde Staten.
In 2005 eindigde hij op nr. 89 in de Vlaamse versie vanDe Grootste Belg-verkiezing.
Paul Van Himst werd geboren inSint-Pieters-Leeuw en groeide op in de wijkNegenmanneke, waar hij voor het eerst in contact kwam met het voetbal. In hetSint-Niklaasinstituut waar hij naar school ging, kreeg hij op een gegeven moment training van de BritBill Gormlie, toenmalig bondscoach van België.
Op 8-jarige leeftijd trok Van Himst samen met een neef naar het jeugdcomplex vanRSC Anderlecht. Daar werd Van Himst opgemerkt doorConstant Vanden Stock, de latere Anderlecht-voorzitter die toen verantwoordelijk was voor het jeugdcentrum. Vanden Stock liet de jonge Van Himst een aansluitingskaart ondertekenen, hoewel dit officieel pas mocht vanaf zijn tiende.[2] Daarom werd de aansluitingskaart eerst nog twee jaar achtergehouden.
Van Himst zat bij Anderlecht steeds voor op zijn leeftijdsgenoten. Hij was nog maar 12 jaar oud toen hij al deel uitmaakte van de scholieren. Op zijn zestiende maakte hij de overstap naar het eerste elftal van Anderlecht.
Gewezen bondscoach Bill Gormlie was tijdens het seizoen 1959/60 als trainer van Anderlecht ontslagen en vervangen doorArnold Deraeymaeker. Die laatste nam de 16-jarige Van Himst als eerste op in de A-kern. Hij mocht de geblesseerdeJacky Stockman vervangen tijdens een uitwedstrijd tegenBeringen FC. Van Himst kwam toen in een ploeg terecht met ervaren rotten alsJef Jurion,Martin Lippens enPierre Hanon. Anderlecht won de wedstrijd met 1-5.
Nadien nam de FransmanPierre Sinibaldi de taken van Deraeymaeker over. Sinibaldi introduceerde het systeem van de 4-2-4, de opstelling waarmee hetBrazilië vanPelé in 1958 wereldkampioen was geworden. In dat spelsysteem werd Van Himst een van de belangrijkste pionnen op het veld. Met zijn uitstekende techniek en neus voor doelpunten werd hij reeds als tiener een uitblinker bij Anderlecht.
In het begin van 1961 werd Van Himst beloond voor zijn uitstekende prestaties bij paars-wit. De toen nog geen 18-jarige aanvaller kreeg zijn eersteGouden Schoen. Hij werd de jongste winnaar ooit en de tweede speler van Anderlecht, na Jurion, die de trofee in ontvangst mocht nemen. Het was het begin van een periode waarin hij de beste Belgische voetballer werd. Hij scoorde vaak, maar zorgde ook regelmatig voor belangrijke assists. Bovendien werd hij ook een leider op het veld. In de loop der jaren nam hij de aanvoerdersband van Jurion over. Een jaar na zijn eerste Gouden Schoen volgde hij zichzelf op als laureaat.
In de Belgische competitie stond er begin jaren 60 geen maat op Van Himst en Anderlecht, dat toen ook de Nederlandse aanvallerJan Mulder had aangetrokken. De club won vijf landstitels op rij en Van Himst kreeg zijn derde Gouden Schoen.
Het was ook de periode waarin Anderlecht voor het eerst sinds enkele jaren nog eens mocht aantreden in deEuropacup I. In 1962 maakte Van Himst zijn Europese debuut in een uitwedstrijd tegen hetReal Madrid vanFerenc Puskás enAlfredo Di Stefano. Van Himst opende de score in een wedstrijd die uiteindelijk eindigde op 3-3. De aanvaller van Anderlecht, die in die dagen ook zijn legerdienst volbracht en werkzaam was in het brandstoffenbedrijf van Anderlecht-voorzitterAlbert Roosens, kreeg na zijn Europese prestaties een aanbod van het ItaliaanseModena. De club probeerde hem te overtuigen door ook zijn jongere broer André een bod te doen.
Maar Van Himst bleef in Anderlecht en werd in 1964, 1966 en 1968 telkens topschutter in de competitie. Bovendien haalde hij in 1970 met paars-wit de finale van deJaarbeursstedenbeker. Nadat de clubInternazionale had uitgeschakeld in de halve finale, moesten de spelers het in de finale opnemen tegenArsenal FC. Anderlecht won thuis met 3-1, maar ging inLonden met 3-0 onderuit. De verloren finale was een sportieve teleurstelling en betekende het einde van het tijdperk Sinibaldi.
Begin jaren 70 namStandard Luik de fakkel van beste club over van Anderlecht. De club werd drie keer op rij kampioen, terwijl Anderlecht toen nooit verder geraakte dan de derde plaats. Bovendien evenaarde Standard-middenvelderWilfried Van Moer in die periode ook Van Himsts record van drie Gouden Schoenen. Van Himst kende een moeilijke periode en werd zowel binnen de club als door het publiek vaker op de korrel genomen. Zo kreeg hij de bijnaamPolle Gazon omdat hij zich soms te graag liet vallen en een boete van 100.000 BEF (zo'n €2.500) voor het negeren van tactische richtlijnen.
Alle namen die in de jaren 50 en 60 mee aan het succes van de club hadden gewerkt, waren bijna verdwenen. Na de verloren finale van de Jaarbeursstedenbeker waren de meeste spelers gestopt of vertrokken. Van Himst was een van de weinige die nog overbleef. Maar in een nieuw team dat een beroep deed op jonge spelers alsHugo Broos,Ludo Coeck,Gilbert Van Binst enFrançois Van der Elst was hij met al zijn ervaring wel nog steeds belangrijk. Van Himst bleef ondanks de generatiewisseling die had plaatsgevonden de leider op het veld. Toen de club in 1974 de titel veroverde, kreeg Van Himst enkele maanden later zijnvierde Gouden Schoen. Tot op heden is hij nog steeds de absolute recordhouder wat betreft Gouden Schoenen.
In 1975 ruilde de toen 31-jarige Van Himst Anderlecht in voor stadsrivaal en regerend landskampioenRWDM, ondanks interesse van onder meer Standard enAntwerp FC. Het wasMichel Verschueren, toen manager van RWDM, die hem naar hetEdmond Machtensstadion haalde. Van Himst voelde zich niet meer in zijn sas bij Anderlecht en vond onderdak bij de buren van RWDM, waar hij aanvankelijk zijn draai niet vond.Johan Boskamp, toen de natuurlijke aanvoerder op en naast het veld, sprak naar verluidt de eerste zes maanden niet met Van Himst.
Op 10 november 1974 kwam RWDM op bezoek bij Anderlecht. De derby eindigde op 1-1, maar Van Himst werd na afloop wel betrapt op het gebruik van doping. Van Himst beweerde dat hij niets had genomen, maar moest toch voor de rechtbank verschijnen.[3] Wegens een gebrek aan bewijzen werd hij vrijgesproken.
Na één turbulent seizoen bij RWDM vertrok Van Himst in 1976 naar derdeklasserEendracht Aalst, met wie hij in 1977 kampioen werd, maar waar hij nooit meer zijn topniveau haalde. Net als bij RWDM een jaar eerder had de aanvaller steeds vaker last van blessures. Daarom besloot hij na het behalen van de titel om te stoppen met voetballen.
Paul Van Himst kon na zijn debuut bij Anderlecht ook al snel op een plaats bij de nationale ploeg vanBelgië rekenen. Voor de interland tegenNederland van 2 oktober 1960 maakte hij deel uit van de selectie, maar zijn grote debuut kwam er pas twee weken later, op 19 oktober in een wedstrijd tegenZweden. Het was toenmalig selectieheer Constant Vanden Stock die hem voor het eerst bij de nationale ploeg haalde.
Het eerste grote toernooi dat Van Himst met België haalde, was hetWK 1970 inMexico. BondscoachRaymond Goethals ging toen met België in de eerste ronde de boot in, maar het was Van Himst die achteraf de schuld kreeg van het slechte WK. Zo zouden er door hem problemen geweest zijn tussen de sponsorsAdidas enPuma en zou hij ervoor gezorgd hebben datClub Brugge-spitsRaoul Lambert nooit goed werd aangespeeld.
Van Himst weigerde door dit alles om nog voor de nationale ploeg te spelen. Uiteindelijk bleef hij slechts een paar interlands aan de kant alvorens terug te keren naar de nationale ploeg. Ook de ruzie met Goethals, die door het WK was ontstaan, werd achteraf bijgelegd.
Twee jaar na het WK nam België als gastland deel aan hetEK. België verloor nipt vanWest-Duitsland, waarna het in de troostfinale met 1-2 won vanHongarije. Het was het laatste, grote landentoernooi waar Van Himst aan deelnam.
Na zijn spelersloopbaan zei Paul Van Himst het voetbal vaarwel. Zo had hij de tijd om in 1980 deel te nemen aan de opnames van de oorlogsfilmEscape to Victory (1981), waarin hij aan de zijde te zien is van onder meer de voetballersPelé,Bobby Moore enCo Prins, en de filmsterrenSylvester Stallone,Max von Sydow enMichael Caine. De film werd geregisseerd doorJohn Huston en volgt enkele gevangengenomen soldaten die het in een voetbalwedstrijd opnemen tegen een team van denazi's.
Van Himst speelt in de film Michel Fileu, een personage dat amper aan bod komt. Ondanks een hele carrière als aanvaller, speelt Van Himst in de film een rechtsachter.
Na zijn laatste seizoen bij Eendracht Aalst ging Paul Van Himst aan de slag bij het koffiebedrijf Brésor, waar toen Georges Denil, een bestuurslid van Anderlecht, de baas was. Denil bracht Van Himst opnieuw in contact met Constant Vanden Stock, met wie Van Himst had gebroken sinds zijn vertrek naar RWDM. Er volgde een verzoening tussen de twee en Van Himst keerde in 1982 terug naar Anderlecht, ditmaal als jeugdtrainer. Hij begon bij de junioren maar stapte al snel over naar het beloftenelftal van Anderlecht.
Tijdens het seizoen 1982/83 zette Anderlecht trainerTomislav Ivić aan de deur. Ivić, die in 1981 met paars-wit de titel had gewonnen, werd op 25 september 1982 ontslagen en opgevolgd door Van Himst. Hij kreeg de opdracht Anderlecht naar de titel te loodsen, maar daar slaagde Van Himst niet in. Hij werd uiteindelijk vicekampioen achter Standard.
Maar in Europa zorgde de gewezen aanvaller wel voor succes. Met spelers alsJuan Lozano,Morten Olsen,Erwin Vandenbergh enFranky Vercauteren schakelde Anderlecht dat seizoen in deUEFA Cup ploegen alsValencia CF enFC Porto uit. Paars-wit bereikte zelfs de finale, waarin de club het moest opnemen tegen het PortugeseSL Benfica. Anderlecht won op deHeyzel met 1-0 en dwong twee weken later inLissabon een gelijkspel af. Zo won Van Himst een Europese trofee, het enige wat nog op zijn palmares ontbrak. Dat jaar werd hij in eigen land ook uitgeroepen totTrainer van het Jaar.
Van Himst liet een jaar na het veroveren van de UEFA Cup de 17-jarigeEnzo Scifo debuteren in het eerste elftal. Net als Van Himst destijds groeide Scifo in geen tijd uit tot een van de sterren van het elftal. Anderlecht werd in de competitie opnieuw vicekampioen en greep in 1984 net naast een tweede UEFA Cup. Anderlecht verloor in de finale vanTottenham Hotspur, nadat het in de halve finaleNottingham Forest had uitgeschakeld.
Scifo won begin 1985 de Gouden Schoen en trad zo in de voetsporen van zijn coach. Later loodste Van Himst de club voor het eerst als trainer naar de titel. Anderlecht werd kampioen voor concurrent Club Brugge. Tijdens het seizoen 1985/86 leek Van Himst goed op weg om die titel met een jaar te verlengen, maar op 31 december 1985 kreeg hij van manager Michel Verschueren te horen dat hij mocht vertrekken. Arie Haan volgde hem op.
In 1987 ging Van Himst aan de slag bij zijn ex-club RWDM. Van Himst werd er technisch directeur, terwijlErwin Vandendaele trainer werd van het eerste elftal. De club eindigde toen onderaan in de middenmoot. Vandendaele tekende voor AA Gent en Hugo Broos, met wie Van Himst nog als speler en als trainer had samengewerkt bij Anderlecht, werd zijn opvolger.
Maar ook het duo Van Himst-Broos kon niet voor beterschap zorgen. RWDM werd uiteindelijk voorlaatste in de competitie en degradeerde naarTweede Klasse. Van Himst stapte op als technisch directeur, terwijl Broos als trainer aanbleef.
Van Himst bleef vervolgens opnieuw een tijd weg uit het voetbalmilieu. In 1990 trad hij in de voetsporen van Georges Denil bij het koffiebedrijf Brésor. Een jaar later werd ook door deKoninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB) benaderd. De voetbalbond zag in Van Himst de geschikte opvolger van de 69-jarige bondscoachGuy Thys.
Op 14 mei 1991 werd Van Himst bondscoach vanBelgië. HetEK 1992 kon toen al niet meer gehaald worden, waardoor Van Himst zich volledig toelegde op de kwalificatiewedstrijden voor hetWK 1994 in deVerenigde Staten. Met een team bestaande uit spelers alsMarc Degryse,Michel Preud'homme, Enzo Scifo,Josip Weber enPhilippe Albert haalde België uiteindelijk het WK.
Op het bloedhete WK wonnen de Rode Duivels hun eerste en tweede wedstrijd telkens met 1-0. Nadien verloor België met dezelfde score vanSaoedi-Arabië, waardoor het uiteindelijk derde werd in Groep F. In de 1/8-finale moesten de Rode Duivels het opnemen tegenDuitsland. In een spannende wedstrijd werd het 3-2 voor de Duitsers.
Het volgende doel, de kwalificatie voor hetEK 1996, werd niet bereikt, waardoor de KBVB Van Himst aan de kant schoof. Hij werd opgevolgd door zijn assistent Wilfried Van Moer.
Van Himst concentreerde zich nadien terug op zijn koffiebedrijf, waar hij later werd opgevolgd door zijn zoon Frank Van Himst.
Zijn kleinzoonAmando Lapage is ook profvoetballer.[4]
| Competitie | Aantal | Jaren | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Nationaal | |||||
| Belgisch kampioen | 8x | 1962, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1972, 1974 | |||
| Beker van België | 4x | 1965, 1972, 1973, 1975 | |||
| Individueel | |||||
| Gouden Schoen | 4x | 1960, 1961, 1965, 1974 | |||
| Man van het Seizoen | 1x | 1971 | |||
| Topschutter | 3x | 1964, 1966, 1968 | |||
| Nationale Trofee voor Sportverdienste | 1x | 1974 | |||
| Gouden Schoen van de Eeuw | 1x | 1995 | |||
| Competitie | Aantal | Jaren | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Nationaal | |||||
| Belgisch kampioen | 1x | 1985 | |||
| Supercup | 1x | 1985 | |||
| UEFA Cup | 1x | 1983 | |||
1 Preud'homme ·2 Medved ·3 Borkelmans ·4 Albert ·5 Smidts ·6 Staelens ·7 Van der Elst ·8 Nilis ·9 Degryse ·10 Scifo ·11 Czerniatynski ·12 De Wilde ·13 Grün
·14 De Wolf ·15 Emmers ·16 Boffin ·17 Weber ·18 Wilmots ·19 Van Meir ·20 Verlinden ·21 Van der Heyden ·22 Renier ·Coach: Van Himst
·
·
· · · · · · · · · · · · · ·1954:Rik Coppens · 1955:Fons Van Brandt · 1956:Vic Mees · 1957:Jef Jurion · 1958:Roland Storme · 1959:Lucien Olieslagers · 1960–61:Paul Van Himst · 1962:Jef Jurion · 1963:Jean Nicolay · 1964:Wilfried Puis · 1965:Paul Van Himst · 1966:Wilfried Van Moer · 1967:Fernand Boone · 1968:Odilon Polleunis · 1969:Wilfried Van Moer · 1970:Wilfried Van Moer · 1971:Erwin Vandendaele · 1972:Christian Piot · 1973:Maurice Martens · 1974:Paul Van Himst · 1975:Johan Boskamp · 1976:Rob Rensenbrink · 1977:Julien Cools · 1978:Jean-Marie Pfaff · 1979:Jean Janssens · 1980:Jan Ceulemans · 1981:Erwin Vandenbergh · 1982:Eric Gerets · 1983:Frank Vercauteren · 1984:Enzo Scifo · 1985–86:Jan Ceulemans · 1987:Michel Preud'homme · 1988:Lei Clijsters · 1989:Michel Preud'homme · 1990:Franky Van der Elst · 1991:Marc Degryse · 1992:Philippe Albert · 1993:Pär Zetterberg · 1994:Gilles De Bilde · 1995:Paul Okon · 1996:Franky Van der Elst · 1997:Pär Zetterberg · 1998:Branko Strupar · 1999:Lorenzo Staelens · 2000:Jan Koller · 2001:Wesley Sonck · 2002:Timmy Simons · 2003:Aruna Dindane · 2004:Vincent Kompany · 2005:Sérgio Conceição · 2006:Mbark Boussoufa · 2007:Steven Defour · 2008:Axel Witsel · 2009:Milan Jovanović · 2010:Mbark Boussoufa · 2011:Matías Suárez · 2012:Dieumerci Mbokani · 2013:Thorgan Hazard · 2014:Dennis Praet · 2015:Sven Kums · 2016:José Izquierdo · 2017:Ruud Vormer · 2018–19:Hans Vanaken · 2020:Lior Refaelov · 2021:Paul Onuachu · 2022:Simon Mignolet · 2023:Toby Alderweireld · 2024:Hans Vanaken
| Voorganger: Lucien Olieslagers | Gouden Schoen 1960, 1961 | Opvolger: Jef Jurion |
| Voorganger: Wilfried Puis | Gouden Schoen 1965 | Opvolger: Wilfried Van Moer |
| Voorganger: Maurice Martens | Gouden Schoen 1974 | Opvolger: Johan Boskamp |
| Belgisch Trainer van het Jaar 1983 | Opvolger: Georges Heylens |
| Voorganger: Victor Wegria | Topschutter in de Belgische Eerste klasse 1964 | Opvolger: Jean-Paul Colonval |
| Voorganger: Jean-Paul Colonval | Topschutter in de Belgische Eerste klasse 1966 | Opvolger: Jan Mulder |
| Voorganger: Jan Mulder | Topschutter in de Belgische Eerste klasse 1968 (samen metRoger Claessen) | Opvolger: Antal Nagy |
· ·1928Louis Crooy enVictor Groenen · 1929Georges Ronsse · 1930Hyacinthe Roosen · 1931René Milhoux enJules Tacheny · 1933Jef Scherens · 1934Union Sint-Gillis · 1935Arnold de Looz-Corswarem · 1936Ernest Demuyter · 1937Joseph Mostert · 1938Hubert Carton de Wiart · 1939Henry de Menten de Horne · 1940Fernande Caroen · 1941Jan Guilini · 1942Pol Braekman · 1943Albert de Ligne · 1944niet toegekend · 1945 vliegend personeel van de Belgische sectie van deRoyal Air Force · 1946Gaston Reiff · 1947Micheline Lannoy enPierre Baugniet · 1948Etienne Gailly · 1949Feru Moulin · 1950Briek Schotte · 1951Johny Claes enJacques Ickx · 1952André Noyelle · 1953 bemanning van het jacht Omoo (zeilsport) · 1954Adolf Verschueren · 1955Roger Moens · 1956Gilberte Thirion · 1957Jacky Brichant enPhilippe Washer · 1958René Baeten · 1959Belgische hockeyploeg bij de mannen · 1960Flory Van Donck · 1961Rik Van Looy · 1962Gaston Roelants · 1963Aureel Vandendriessche · 1964Joël Robert · 1965 Eerste Jachtwing van deBelgische Luchtmacht · 1966Raymond Ceulemans · 1967Ferdinand Bracke enEddy Merckx · 1968Jacky Ickx · 1969Serge Reding · 1970Freddy Herbrand · 1971Miel Puttemans · 1972Karel Lismont · 1973Roger De Coster · 1974Paul Van Himst · 1975Jean-Pierre Burny · 1976Ivo Van Damme · 1977Gaston Rahier · 1978RSC Anderlecht · 1979Robert Van de Walle · 1980Belgische voetbalploeg bij de mannen · 1981Annie Lambrechts · 1982Ingrid Berghmans · 1983Eddy Annys · 1984André Malherbe · 1985niet toegekend · 1986William Van Dijck · 1987Ingrid Lempereur · 1988Eric Geboers · 1989Michel Preud'homme · 1990Jan Ceulemans · 1991Jean-Michel Saive · 1992Annelies Bredael · 1993Vincent Rousseau · 1994Brigitte Becue · 1995Frédérik Deburghgraeve · 1996Johan Museeuw · 1997Luc Van Lierde · 1998Ulla Werbrouck · 1999Gella Vandecaveye · 2000Joël Smets · 2001Kim Clijsters enJustine Henin · 2002Marc Wilmots · 2003Stefan Everts · 2004Axel Merckx · 2005Tom Boonen · 2006Kim Gevaert enTia Hellebaut · 2007 4x100m-estafetteploeg voor vrouwen · 2008niet toegekend · 2009Philippe Gilbert · 2010Philippe Le Jeune · 2011Kevin Borlée · 2012Evi Van Acker · 2013Frederik Van Lierde · 2014Daniel Van Buyten · 20154x400m-estafetteploeg voor mannen · 2016Nafissatou Thiam · 2017David Goffin · 2018Nina Derwael · 2019Belgische hockeyploeg bij de mannen · 2020Wout van Aert · 2021Bashir Abdi · 2022Remco Evenepoel · 2023Bart Swings · 2024Lotte Kopecky · 2025Emma Meesseman
