Partita was origineel gezien de naam voor een solomuziekstuk (in de 16e en 17e eeuw), maarJohann Kuhnau en latereDuitsecomponisten gebruikten de term voor verzamelingen van muziekstukken, dus als synoniem voorsuite.
Partita wordt echter ook als aanduiding voor eenvorm van een muziekstuk gebruikt.
Het woord 'partita' is afgeleid van de benaming van de zogehetenforma bipartita, ofwel de 'tweedelige vorm' (A-A' of A-B) of beter aangeduid: de 'tweeledige vorm'. Deze vorm bestaat meestal uit twee met elkaar in evenwicht zijnde helften, die veelal door een herhalingsteken gescheiden zijn. In de eerste helft wordt meestal vantonica naardominantgemoduleerd, in de tweede helft wordt teruggemoduleerd naar de tonica. De tweede helft is hetzij een voortzetting, hetzij eenvariatie op de eerste helft, hetzij een contrasterend stuk, bijvoorbeeld bijouvertures ofpreludia in suites.
De meeste dansen uit de suites in deBarok zijn in de 'forma bipartita' geschreven.
Uit de partitavorm ontstonden bijDomenico Scarlatti de eerstesonates. Door uitbreiding van het begin van de tweede helft ontwikkelde zich later uit de vorm de klassieke en weer later de romantische sonate.