Panamerikanisme is het streven naar een verenigdAmerika. Wanneer het streven zich alleen richt op een verenigdLatijns-Amerika wordt het ook welPanibero-Amerikanisme genoemd. Streven vanuit deVerenigde Staten om haar invloed over het gehele Amerikaanse continent uit te breiden wordtinteramerikanisme genoemd.
Tijdens de onafhankelijkheidsoorlogen in Spaans-Amerika hooptenSimón Bolívar en de zijnen dat Amerika na het Spaanse juk afgeworpen te hebben, als verenigde republiek verder zou kunnen gaan. De federaties die na de onafhankelijkheid werden gevormd, zoals deConfederatie van Peru en Bolivia,Groot-Colombia en deVerenigde Staten van Centraal-Amerika vielen echter al na korte tijd uit elkaar. De verschillende landen van Latijns-Amerika en vooral de verschillende heersers lieten hun eigenbelang prevaleren boven het panamerikanisme; Bolivar verzuchtte dan ook op zijn sterfbed dat zijn levensdoel zinloos was geweest. De Verenigde Staten, waartegen de Latijns-Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijders eerst opkeken, bleek er na deMexicaans-Amerikaanse Oorlog op gericht te zijn haar eigen invloedssfeer uit te breiden ten koste van de Latijns-Amerikaanse landen. De heersers van de verschillende Latijns-Amerikaanse landen bleven vaak in woorden het panamerikanisme en de band met de Latijns-Amerikaanse broerdervolken steunen; maar in de praktijk kenden de verschillende landen vaak alleen maar onderlinge conflicten.
Intellectuelen bleven het panamerikanisme echter steunen. Te beginnen in1826, met hetCongres van Panama onder leiding van Simon Bolivar en nadien werden er regelmatig pan-Amerikaanse congressen gehouden. De eerste modernePan-American Conference werd gehouden inWashington D.C. in 1889/1890. Op deDominicaanse Republiek na waren alle Amerikaanse landen aanwezig. Men sloot onder andere verdragen over grensgeschillen en onderlinge tariefmuren. In deTweede Wereldoorlog schaarden bijna alle Amerikaanse landen zich aan de kant van degeallieerden. Na de oorlog werd hetVerdrag van Chapultepec getekend waarin 20 Amerikaanse republieken elkaar onderlinge bijstand beloofden in geval van een buitenlandse aanval, en drie jaar later werd deOrganisatie van Amerikaanse Staten opgericht.
Naast deze door de Verenigde Staten gesteunde initiatieven voor Amerikaanse samenwerking bestond en bestaat er in Latijns-Amerika ook een stroming die zich richt op een verenigd Latijns-Amerika, dat zich juist moet afzetten tegen de Verenigde Staten. In het verleden werd dit panibero-amerikanisme onder andere gesteund door de Mexicaanse filosoofJosé Vasconcelos en de Argentijnse revolutionairChe Guevara. Tegenwoordig geniet deze beweging in Latijns-Amerika een toenemende belangstelling, en voornamelijk de vroegere Venezolaanse president wijlenHugo Chávez heeft regelmatig panibero-Amerikaanse geluiden laten horen. Zo tekende hij onder andere hetBolivariaanse Alliantie voor de Amerika's, een samenwerkingsverdrag met een aantal Latijns-Amerikaanse landen. Ook de recentelijk opgerichteZuid-Amerikaanse Statengemeenschap kan in het licht van het panibero-amerikanisme gezien worden.