Het bedrijf produceert ruim 170 miljoen banden per jaar en heeft circa 132.000 mensen in dienst (van wie ongeveer de helft in Europa).[1] Het maakt banden voor personen- envrachtwagens, maar ook voor speciale voertuigen voor de land- en mijnbouw en vliegtuigen. Banden voor personenwagens en bestelvoertuigen maken ongeveer de helft van deomzet uit en banden voor vrachtwagens ongeveer een kwart. De omzet is redelijk gelijkmatig verdeeld over de drie belangrijkste regio's, Noord-Amerika inclusief Mexico, Europa en de rest van de wereld. Het omzetaandeel van Frankrijk was iets minder dan 10% in 2023. Michelin levert direct aan deautomobielfabrikanten, maar het grootste deel van de verkopen wordt behaald in de vervangingsmarkt.
Opmerkelijk voor zo'n grote onderneming is dat het moederbedrijf geennaamloze vennootschap is, maar eencommanditaire vennootschap op aandelen (Franse afkorting SCA), wat betekent dat de aandeelhouders geen rechtstreekse inspraak hebben in het bestuur van de maatschappij, dat volledig gecontroleerd wordt door de familie Michelin.
Michelin is de moedermaatschappij van het autobandenbedrijfEuromaster. Euromaster heeft het grootste netwerk van bandenservicebedrijven in Europa met ongeveer 2300 vestigingen in 17 landen en deze verkopen zo'n 13 miljoen banden per jaar.[2]
In 2018 was Michelin de op een na grootste bandenfabrikant ter wereld met omzet US$ 26 miljard. AlleenBridgestone was groter met een omzet van US$ 28 miljard en stondGoodyear op de derde plaats (US$ 15 miljard).[3] In 2022 had het een wereldwijd marktaandeel van 15,1%, een fractie meer dan Bridgestone die op 14,2% uitkwam en ver voor Goodyear waarvan het aandeel op 9,6% bleef steken.[1]
Het familiebedrijf is in 1889 opgericht door de broersAndré enÉdouard Michelin. Tussen 1934 en 1976 was Michelin eigenaar van automobielfabrikantCitroën.
Polygoonjournaal uit 1932. Demonstratie van deMicheline trein op luchtbanden in Nederland.Polygoonjournaal uit 1933. Demonstratie van een auto uitgerust met een Michelin superballonband.
Michelin heeft diverse "eerste" mijlpalen bereikt:[4]
1891: De eerste verwisselbare fietsband
1894: De eerste rubberen band voor koetsen (paardentractie)
1895: De eerste rubberen band voor auto's
1926: Comfort band voor vrachtwagens (gewichtsklasse 33 ton)
1929: Eerste trein met rubberen banden (Micheline)
1938: Banden versterkt met metaal roosters.
Michelin heeft in samenwerking metRenault, een van de grootste partners van het concern, demetro op luchtbanden ontwikkeld. In 1951 werd inParijs een proeftraject gebouwd en in 1956 was de Parijselijn 11 de eerste metrolijn met voertuigen op banden.
In 1989 maakte Michelin de overname bekend van Uniroyal Goodrich.[5] De laatste was de op een na grootste bandenfabrikant van deVerenigde Staten naGoodyear. Michelin betaalde zo’n US$ 0,7 miljard aan de aandeelhouders en nam bestaande schulden over ter waarde van US$ 0,8 miljard.[5] Met de overname verstevigde Michelin de positie op de Amerikaanse vervangingsbandenmarkt. Uniroyal Goodrich was het resultaat van een fusie in 1988 van de bandenactiviteiten van BF Goodrich Company en Uniroyal Inc.[5] Met de overname kreeg Michelin er zo’n 11.000 medewerkers en ruim US$ 2 miljard aanomzet bij.[5]
Op 26 mei 2006 verdronk de topman van het concernÉdouard Michelin jr. voor de kust vanBretagne.[6] De 42-jarige kleinzoon van een van de oprichters was op zee aan het vissen en verdronk vanwege een schipbreuk.Michel Rollier nam de positie van Édouard Michelin over.
De mascotte van Michelin is het Michelinmannetje, dat uit autobanden (voorheen uit fietsbanden) is samengesteld. Zijn naam isBibendum. Hij wordt in verschillende poses op de publicaties van Michelin afgebeeld, bijvoorbeeld op de wegenkaart in het lege blauwe vlak dat de zee voorstelt, varend in een bootje.
Michelin geeft sinds 1900reisgidsen uit en produceert sinds 1910wegenkaarten,[7] in de eerste plaats vanFrankrijk, maar op den duur van het grootste deel van Europa en zelfs landen daarbuiten. De kaarten en gidsen dienden oorspronkelijk voor de promotie van de Michelinbanden. Ze moesten het autotoerisme aanmoedigen, wat weer gunstig was voor de verkoop van banden. Al snel werd de redactie van de kaarten en gidsen volledig onafhankelijk van de handel in banden.
De kaarten (vooral de gedetailleerdere kaarten met een schaal van 1/200 000 zijn populair) dienden als voorbeeld voor markt in wegenkaarten.
De sinds 1904 jaarlijks verschijnendeRode Gidsen bevatten een selectie vanhotels enrestaurants. Ze zijn vooral bekend door de – een tot drie – "sterren" die aan sommige restaurants met een uitstekende keuken worden verleend en die voor het betrokken restaurant een grote reclame betekenen (zie:Michelinster). Michelin laat circa veertigduizend restaurants inEuropa keuren door zeventig inspecteurs die de hotels en restaurantsanoniem bezoeken. Toch geldt de Rode Gids niet als gastronomische gids. De nadruk ligt op praktische informatie voor reizigers (prijzen, comfort, bereikbaarheid, aangenaam verblijf). De "sterren" zijn slechts voorbehouden aan een kleine minderheid van de vermelde hotels en restaurants, hoewel vermelding in de gids geldt als een bepaalde garantie voor kwaliteit.
Daarnaast zijn er deGroene Gidsen, die toeristische informatie geven. Ook hier worden de toeristische bezienswaardigheden met een tot drie sterren aangeduid, in de vorm van echte sterren, in tegenstelling tot de Michelinster in de Rode Gids die meer een soort bloem is.
Gedurende enkele jaren bracht Michelin onder de merknaam ViaMichelingps-autonavigatiesystemen in de handel, die naast navigatie ook een groot deel van de inhoud van de Rode en Groene gidsen bevatte. Begin 2008 is deze activiteit gestopt.
