DeMesjtsjera (Russisch: мещера,mesjtsjerá, ook wel мещёра,mesjtsjóra) waren eenWolgaïsch volk dat in het gebied tussen de rivierenOka enKljazma leefde. Dit laagliggende gebied met bossen, moerassen en meren staat tegenwoordig nog bekend als hetMesjtsjora-laagland (Мещёрская низменность).
De eerste Russische schriftelijke bron die hen noemt is deTolkovaja Paleja uit de 13e eeuw. Ze worden in andere Russische kronieken tot in de 16e eeuw vermeld. Dit staat in contrast met de verwante stammen derMerja enMoeroma, die al in de 10e en 11e eeuw door deSlaven lijken te zijn geassimileerd.
In zijn testament van 1358 schreefIvan II van Moskou over het dorpMesjtsjorka, dat hij van de plaatselijke Mesjtsjeravorst Michael Andronov had gekocht. Het dorp lijkt tot hetoosters-orthodoxe geloof te zijn bekeerd.
Samen met deMordua (Mordwienen),Sibir en een paar andere moeilijker te identificeren volkeren worden de Mesjtsjera vermeld op de VenetiaanseFra Mauro-wereldkaart van omstreeks 1450.
Verschillende documenten vermelden de Mesjtsjera in verband met deKazanveldtocht vanIvan IV in de 16e eeuw. Deze verslagen spreken van een Mesjtsjerastaat, naar de belangrijkste stadTemnikov Mesjtsjera genoemd, welke door deMordwienen enWolga-Tataren was geassimileerd. VorstAndrej Koerbski schreef dat in de landen van de Mesjtsjera de taal der Mordwienen werd gesproken.
In 1870 werden in het dorp Zjabki (rajon Jegorevsk,oblast Moskou) aan de Mesjtsjera toegeschreven begraafplaatsen gevonden. Als "Fins-Oegrisch" geïdentificeerde bronzen vrouwensieraden werden in de 5e tot 8e eeuw gedateerd. Vergelijkbare vondsten werden in de oblastenRjazan enVladimir gedaan, waardoor de archeologen kenmerken van de materiële cultuur van de Mesjtsjera vast konden stellen. Twaalf van dergelijke sites werden gevonden, vanaf deMoskva langs deOka tot de stadKasimov. De dragers van dezeOka-Rjazancultuur werden geïdentificeerd als de Mesjtsjera. De graven van de vrouwen leverden voorwerpen op, typerend voor de Wolgaïsche volkeren van de 4e tot 7e eeuw: ringen, rinkelende hangers, gespen entorques, en ronde borstplaten met een karakteristieke versiering.
In het dal van de Oka lijkt de Mesjtsjeracultuur in de 11e eeuw te zijn verdwenen. In het moerassige noorden hebben ze langer stand gehouden. De bovenklasse van de Mesjtsjera lijkt in de 13e eeuw te zijn bekeerd tot het orthodoxe geloof en geassimileerd, maar de gewone jagers en vissers hebben mogelijk langer delen van hun taal en oude geloof kunnen behouden. Om de resterende heidense Mesjtsjera te bekeren werd in de 16e eeuw inRadovitski het Sint-Nicolaasklooster gesticht.
De Russische adellijke familie Mesjtsjerski leidt haar afkomst af van de oorspronkelijke inheemse heersers van sommige van deze stammen.
Van de taal der Mesjtsjera zijn geen schriftelijke bronnen overgeleverd. Volgens sommigen zou het een dialect van hetMordwiens zijn. Op basis vantoponiemen is ook gesuggereerd dat het nauw verwant zou zijn met dePermische talen.