Laure Junot d'Abrantès (Montpellier,6 november1784 –Parijs,7 juni1838) was eenFranse hertogin en schrijfster. Ze schreef onder meer een achttiendeligeautobiografie die een persoonlijk beeld geeft vanNapoleon Bonaparte, die ze vanaf jonge leeftijd kende.
Junot werd geboren als Laure (Laurette) Martin de Permond. Haar moederPanoria Komnenos stamde af van deKomnenen, een adellijke dynastie die in de middeleeuwen over hetByzantijnse Rijk en hetKeizerrijk Trebizonde heerste. Haar ouders hadden opCorsica gewoond en waren hierdoor oude bekenden van de familieBonaparte; volgens de memoires van Junot had Napoleon zelfs haar moeder ten huwelijk gevraagd nadat ze weduwe werd. Na het einde van deTerreur ging Junot met haar ouders in Parijs wonen. Hier werden ze regelmatig bezocht door Bonaparte, die haar de bijnaampetite peste ("kleine pest") gaf.
In 1800 trouwde ze met generaalJean-Andoche Junot. Het huwelijk werd gesloten door Bonaparte zelf, nueerste consul. Ze werd al snel een bekendheid in de salons van Parijs.
Ze ging met haar man naarLissabon toen hij daar in 1806 kortstondig als ambassadeur diende, en vergezelde hem nogmaals naar deze stad toen hij in 1807 met een Frans leger Portugal veroverde. Toen Junot na de verovering van Portugal door Napoleon (inmiddels keizer) in de adellijke stand verheven werd alsduc de l'Empire (hertog vanAbrantes), werd zij hertogin (duchesse d'Abrantès).
Haar man verloor geleidelijk zijn verstand en pleegde in 1813 zelfmoord, Junot op 29-jarige leeftijd als weduwe achterlatend met vier kinderen en 140.000 francs aan schulden.
Ze steunde deBourbons en vluchtte uit Parijs tijdens deHonderd Dagen. In deze periode kreeg ze een dochter die op jonge leeftijd stierf. Na deRestauratie kreeg ze een pensioen van de koning. Ze verbleef voornamelijk inRome tot ze in 1819 weer naar Parijs terugkeerde.
In 1828 kreeg ze een relatie met de veel jongere schrijverHonoré de Balzac. Met de steun en hulp van Balzac schreef ze haar memoires, die in 1831-1834 in 18 delen uitgegeven werden. De memoires zijn vooral bekend omdat ze een persoonlijk beeld geven van Napoleon Bonaparte en het Parijs van de napoleontische periode.
Andere werken van Junot zijnHistoires contemporaines (1835);Scènes de la vie espagnole (1836);Histoire des salons de Paris (1837-1838) enSouvenirs d'une ambassade et d'un séjour en Espagne et en Portugal, de 1808 & 1811 (1837).
Haar laatste jaren verloor ze de interesse van Balzac. Haar schulden werden steeds groter en de uitgeverPierre-François Ladvocat weigerde haar manuscripten nog uit te geven. Ze werd belachelijk gemaakt in de literaire cirkels van Parijs;Théophile Gautier bijvoorbeeld noemde haar spottendla duchesse d’Abracadabrantès ("de hertogin van Abracadabrantes"). Uiteindelijk moest ze al haar meubels verkopen om te kunnen overleven en stierf ze in complete armoede in 1838.