De term Latijns-Amerika werd voor het eerst gebruikt doorNapoleon III, keizer van Frankrijk van1852 tot1870. Napoleon wilde inMexico eenmarionettenkeizerrijk vestigen, en daarna de Franse invloed verder uitbreiden. Om dit te rechtvaardigen wees Napoleon op de 'Latijnse' cultuur van zowel Latijns-Amerika als Frankrijk. Hoewel de Mexicaanse republikeinen Napoleons soldaten wisten te verdrijven en hij zijn verdere plannen op moest geven, is de term Latijns-Amerika blijven hangen.
Als Latijns-Amerika taalkundig wordt gedefinieerd wordt doorgaans het deel van Amerika bedoeld dat eenRomaanse taal (Spaans,Portugees enFrans) alsvoertaal heeft. Overigens worden naast deze Romaanse talen ook vaak Indiaanse talen gesproken. Latijns-Amerika omvat in ieder geval de volgende landen en gebieden:
Vaak worden hier nogBelize, dat weliswaar een Engelse kolonie was maar een grote Spaanstalige bevolking heeft, en de Franse territoria in hetCaribisch Gebied tot Latijns-Amerika gerekend. De overige landen en territoria in het Caribisch gebied worden ook weleens, vooral in de Verenigde Staten, tot Latijns-Amerika gerekend, vooral om praktische redenen. Veel universiteiten combineren bijvoorbeeld hun instituten voor Latijns-Amerikaanse en Caraïbische studies:
Voor het gebied in Amerika dat volgens deze definitie buiten Latijns-Amerika valt, wordt ook weleensAnglo-Amerika gebruikt, al slaat dat vaak alleen opCanada en deVerenigde Staten, of (zelden) Germaans-Amerika. OokNoord-Amerika wordt weleens (onterecht) gebruikt als naamgeving voor het niet Latijns-Amerikaanse gedeelte van de Amerika's.
In de praktijk wordt Latijns-Amerika vaak eenvoudiger gedefinieerd, namelijk als alles ten zuiden van deRio Grande (Río Bravo), de grensrivier tussen Mexico en de Verenigde Staten, dus ook de gebieden (Belize,Suriname) waar geen Romaanse taal wordt gesproken. Volgens deze definitie wordt het Caribisch gebied soms wel en soms niet tot Latijns-Amerika gerekend.
De termIbero-Amerika wordt gebruikt om de landen in Amerika aan te duiden waarSpaans enPortugees wordt gesproken. Deze naam wordt vooral gebruikt in Ibero-Amerika zelf. De termSpaans-Amerika of Hispano-Amerika wordt gebruikt voor alle landen in Amerika waar Spaans wordt gebruikt. Ook deze naam wordt vooral gebruikt in het gebied zelf.
Latijns-Amerika is al zeker sinds 12.000 v.Chr. bewoond, en mogelijk langer. Rond 6000 v.Chr. ontstond in Mexico en Peru voor het eerst landbouw. In de millennia daarna ontstonden er vele hoogontwikkelde culturen, waaronder deOlmeken, deChavin-cultuur, deZapoteken, deMaya's, deNazca-cultuur, deTolteken, deChimu-cultuur, deChibcha-cultuur, deAzteken en deInca's. Twee jaar naChristoffel Columbus'ontdekking van Amerika (1492) werd de wereld in hetVerdrag van Tordesillas in eenPortugees enSpaans deel verdeeld. Later bleek dat de grens dwars over het Amerikaanse continent liep, waardoorBrazilië Portugees werd. In de honderd jaar na 1492 werd Latijns-Amerika grotendeels veroverd door de Spaanseconquistadores en kwam een groot deel van de oorspronkelijke bewoners door besmettelijke ziekten meegenomen door de immigranten uit Europa om het leven.
Nadat deVerenigde Staten zich in1776 onafhankelijk verklaarden, werd ook in Latijns-Amerika de roep om onafhankelijkheid sterker. De bezetting van Spanje door de troepen vanNapoleon Bonaparte in1808 zou de katalysator worden voor de onafhankelijkheidsbeweging; in vijftien jaar tijd wisten leiders alsSimón Bolívar,José de San Martin,Bernardo O'Higgins enJosé María Morelos de Spaanse overheersers van zich af te schudden. Ook Brazilië werd in deze tijd onafhankelijk van Portugal. De decennia die volgden werden gekenmerkt door grote politieke instabiliteit: vrijwel overal braken burgeroorlogen uit en de verenigde republieken vielen uiteen in een lappendeken van staten. Bij grensconflicten pakten de landen voortdurend grond van elkaar af, en vele landen werden verscheurd door de strijd tussenliberalen enconservatieven. Pas in de laatste decennia van de19e eeuw stabiliseerde Latijns-Amerika; in vele landen kwamen oligarchische regimes aan de macht, die onder het motto vanOrden y Progreso ('orde en vooruitgang') economische voorspoed maar ook brute onderdrukking brachten.
Rond de jaren 30 werden de oligarchische regimes in de meeste landen afgelost doorpopulistische regeringen, waarvan die van de ArgentijnJuan Perón wellicht het bekendste is; hij liet zich duidelijk door de Italiaanse dictatorBenito Mussolini inspireren en pretendeerde een derde weg te kunnen wijzen tussen kapitalisme en socialisme. De populistische leiders probeerde hun land opcorporatistische leest te schoeien, poogden samenwerking tussen de verschillende bevolkingsgroepen te bewerkstelligen en cultiveerden eenpersoonlijkheidscultus. Na deTweede Wereldoorlog werden de meeste van deze regimes vervangen door regeringen die meer democratisch waren, maar ook instabieler. Door het uitbreken van deKoude Oorlog waren deVerenigde Staten echter bang geworden voorcommunistische invloeden in Latijns-Amerika, en ze begonnen zich nog meer met hun 'achtertuin' te bemoeien dan voorheen, te beginnen met de omverwerping van de socialistJacobo Arbenz inGuatemala in1954. In de meeste landen grepen militairen de macht, vaak met impliciete of expliciete steun van de Verenigde Staten. NadatFidel Castro in1959 inCuba de macht greep werd de angst voor het communisme nog veel sterker. In verschillende landen kwamen guerrillabewegingen op die het Cubaanse voorbeeld wilden volgen, wat menig land in een bloedige burgeroorlog stortte. InNicaragua wisten in1979 de marxistischesandinisten de dictatuur van deFamilie Somoza omver te werpen en een socialistische regering te vestigen, wat een elf jaar durende bloedige burgeroorlog in gang zette tussen de sandinisten en de door de Verenigde Staten gesteundecontra's.
In de jaren 80 raakten de meeste landen in een diepe economische crisis. Landen konden hun schulden niet meer afbetalen, en de inflatie liep in de honderden of soms wel duizenden procenten. De militaire regimes konden zich niet langer handhaven en stortten in, waarmee in het grootste deel van Latijns-Amerika de weg vrij kwam voor wat democratischer regimes. In Argentinië speelde de nederlaag in deFalklandoorlog een beslissende rol bij de val van de militaire junta.
Tegen het eind van de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw raakten veel Latijns-Amerikanen gedesillusioneerd met hetneoliberale economische systeem, en werden er in veel landenlinkse kandidaten tot president gekozen. Hiervan was deVenezuela het bekendste en mede dankzij veel oliedollars ook wel succesvolste voorbeeld, waar presidentHugo Chávez zich profileerde als een nieuwe Simon Bolivar en grote Latijns-Amerikaanse leider, die opstond tegen het 'Yankee-imperialisme' en nauwe banden onderhield met de vroegere Cubaanse leiderFidel Castro. Er is wel waardering voor sociale projecten die onder zijn bewind van de grond zijn gekomen, maar er is ook veel kritiek, in binnen- en buitenland, op de afbraak van democratische rechten en van de onafhankelijkheid van de media. PresidentLula vanBrazilië enEvo Morales vanBolivia zijn andere voorbeelden van linksgeoriënteerde leiders. Ook in onder andereChili enUruguay hebben gematigd progressief-georiënteerden verkiezingssuccessen geboekt.
De bevolking van Latijns-Amerika is een mix van vele verschillende bevolkingsgroepen. Deinheemse inwoners worden welIndianen genoemd, en vormen in landen als Guatemala enBolivia nog een meerderheid van de bevolking. In Cuba en de Dominicaanse Republiek daarentegen zijn nog nauwelijks personen die zich (puur) indiaans kunnen noemen. Na de verovering werd Latijns-Amerika gekoloniseerd door Spanjaarden en Portugezen, van wie de afstammelingen bekendstaan alscriollos. Vanaf de 16e eeuw werden er bovendien zwarte slaven uitAfrika overgebracht, die ook hun bijdrage hebben geleverd aan de bevolkingsopbouw. Verreweg het grootste deel van de Latijns-Amerikaanse bevolking is echtermesties, dat wil zeggen indiaans en Europees, of een andere mengvorm. Vanaf de19e eeuw zijn nieuwe groepen emigranten naar Latijns-Amerika gekomen;Aziaten hebben zich gevestigd in de landen aan de Pacifische kust,Italianen zijn gemigreerd naar Zuidelijk Zuid-Amerika, personen uit hetMidden-Oosten over het hele continent enDuitsers naar de binnenlanden.
90% van de Latijns-Amerikanen isrooms-katholiek, en het Latijns-Amerikaanse katholicisme kent op sommige punten duidelijk indiaanse invloeden. Een paar procent van de bevolking is protestants, maar dit aantal neemt snel toe, voornamelijk inCentraal-Amerika. Verder belijden indianen over het hele gebied nog hun oorspronkelijke natuurgodsdiensten, terwijl Afrikaanse slaven ook traditionele Afrikaanse religies hebben meegebracht.
Spaans wordt door 300 miljoen Latijns-Amerikanen gesproken en is daarmee de grootste taal in Latijns-Amerika. De 200 miljoen inwoners vanBrazilië spreken Portugees en in de (voormalige)Franse koloniën wordt door ongeveer 7 miljoen mensenFrans gesproken. Verder spreken een paar miljoen mensenEngels. Indiaanse talen worden nog over heel Latijns-Amerika gesproken, en door een groter deel van de bevolking dan in Noord-Amerika. Veel gesproken indiaanse talen zijnQuechua (13 miljoen),Guaraní (6 miljoen),Aymara (1,6 miljoen) enNahuatl (1,5 miljoen).
Suikerrietplantage inSão Paulo. In 2018 was Brazilië met 746 miljoen ton de grootste producent ter wereld. Latijns-Amerika produceert meer dan de helft van 's werelds suikerriet. Soja-plantage inMato Grosso. In 2020 was Brazilië met 130 miljoen ton de grootste producent ter wereld. Latijns-Amerika produceert de helft van alle sojabonen in de wereld.
Chili is een van 's werelds top vijf producenten vankers encranberry en een van 's werelds top tien producenten vandruif,appel,kiwi enperzik, gericht op de export van hoogwaardig fruit;
De landbouw inParaguay is momenteel in ontwikkeling, momenteel de zesde grootste producent vansojaboon ter wereld en komt op de lijst van de 20 grootste producenten vanmaïs ensuikerriet.[1]
Vrachtwagen van een vleesbedrijf in Brazilië. Latijns-Amerika produceert 25% van 's werelds rundvlees en kip.
Brazilië is 's werelds grootste exporteur vankippenvlees: 3,77 miljoen ton in 2019.[3][4] Het land is de eigenaar van de tweede kudde van het grootste vee ter wereld, 22,2% van de wereldkudde. Het land was de op een na grootste producent vanrundvlees in 2019, verantwoordelijk voor 15,4% van de wereldproductie.[5] Het was ook de derde producent vanmelk in de wereld in 2018 Dit jaar produceerde het land 35,1 miljard liter.[6] In 2019 was Brazilië de vierde grootste producent vanvarkensvlees in de wereld, met bijna 4 miljoen ton.[7]
In 2018 wasArgentinië de vierde grootste producent vanrundvlees ter wereld, met een productie van 3 miljoen ton (na alleen de Verenigde Staten, Brazilië en China).Uruguay is ook een grote vleesproducent. In 2018 produceerde het 589 duizend ton rundvlees.[8]
Bij de productie vankippenvlees behoort Mexico tot de tien grootste producenten ter wereld, Argentinië bij de vijftien grootste en Peru en Colombia bij de 20 grootste. Bij de productie vanrundvlees is Mexico een van de tien grootste producenten ter wereld en Colombia een van de 20 grootste producenten. Bij de productie vanvarkensvlees behoort Mexico tot de vijftien grootste producenten ter wereld. Bij de productie vanhoning behoort Argentinië tot de vijf grootste producenten ter wereld, Mexico bij de tien grootste en Brazilië bij de vijftien grootste. In termen van productie vankoemelk behoort Mexico tot de vijftien grootste producenten ter wereld en Argentinië bij de 20.[9]
Amethistmijn inAmetista do Sul. Latijns-Amerika is een belangrijke producent van edelstenen zoals amethist, topaas, smaragd, aquamarijn en toermalijnKopermijn in Chili. Latijns-Amerika produceert meer dan de helft van het koper in de wereldIJzermijn inMinas Gerais. Brazilië is de op een na grootste exporteur van ijzererts ter wereld.
Brazilië is 's werelds op een na grootste exporteur vanijzererts, heeft 98% van de bekende reserves vanniobium in de wereld en behoort tot de top vijf van wereldproducenten vanbauxiet,mangaan entin, naast het hebben van aanzienlijke producties vankoper,goud ennikkel.Chili draagt ongeveer een derde bij aan de wereldproductie vankoper. In 2018 wasPeru de op een na grootste producent vanzilver enkoper ter wereld en de zesde producent vangoud (de 3 metalen die de meeste waarde genereren), en tevens de op twee na grootste wereldproducent vanzink entin en een kwart vanlood.Bolivia is de vijfde grootste producent vantin, de zevende producent vanzilver en de achtste producent vanzink ter wereld.[10][11]
Mexico is de grootste producent vanzilver ter wereld, goed voor bijna 23% van de wereldproductie en produceerde meer dan 200 miljoen ounces in 2019. Het heeft ook grotekoper enzink en produceert een aanzienlijke hoeveelheidgoud.[12]
Bij de productie vanaardolie was Brazilië in 2019 de tiende olieproducent ter wereld, met 2,8 miljoen vaten / dag. Mexico was de twaalfde grootste met 2,1 miljoen vaten / dag, Venezuela op de 21e plaats met 877.000 vaten / dag, Colombia 22e met 886.000 vaten / dag, Ecuador 28e met 531.000 vaten / dag en Argentinië. 29 met 507 duizend vaten / dag. Aangezien Venezuela en Ecuador weinig olie verbruiken en het grootste deel van hun productie exporteren, maken ze deel uit vanOPEC. Venezuela registreerde een scherpe daling van de productie na 2015 (waar het 2,5 miljoen vaten / dag produceerde), in 2016 gedaald tot 2,2 miljoen, in 2017 tot 2 miljoen, in 2018 tot 1,4 miljoen en in 2019 tot 877 duizend, door gebrek aan investeringen.[19]
Bij de productie vanaardgas produceerde Argentinië in 2018 1.524 bcf (miljard kubieke voet), Mexico produceerde 999, Venezuela 946, Brazilië 877, Bolivia 617, Peru 451, Colombia 379.[20]
Copacabana Palace, het beste hotel in Zuid-Amerika, in Rio de Janeiro
In de lijst met toeristische bestemmingen ter wereld wasMexico in 2018 het zevende meest bezochte land ter wereld, met 41,4 miljoen internationale toeristen (en een inkomen van 22,5 miljard dollar), de meeste van de zoals vanaf de grens met de Verenigde Staten.Argentinië was het 47e meest bezochte land, met 6,9 miljoen internationale toeristen (en inkomsten van 5,5 miljard dollar);Brazilië was de 48e meest bezochte met 6,6 miljoen toeristen (en een omzet van 5,9 miljard dollar);Dominicaanse Republiek op de 49e plaats met 6,5 miljoen toeristen (en een omzet van $ 7,5 miljard);Chili op de 53e plaats met 5,7 miljoen toeristen (en een inkomen van 2,9 miljard dollar);Peru op positie 60 met 4,4 miljoen toeristen (en een inkomen van 3,9 miljard dollar);Colombia 65e met 3,8 miljoen toeristen (en inkomsten van 5,5 miljard dollar);Uruguay 69e met 3,4 miljoen toeristen (en een inkomen van 2,3 miljard dollar);Costa Rica 74e met 3 miljoen toeristen (en een inkomen van 3,9 miljard dollar). Merk op dat het aantal toeristen niet altijd het geldbedrag weerspiegelt dat het land uit het toerisme ontvangt. Sommige landen spelen een hoger niveau van toerisme, waardoor ze meer voordelen behalen. Het toerisme in Zuid-Amerika is nog steeds niet erg ontwikkeld: in Europa krijgen landen bijvoorbeeld jaarlijkse toerismewaarden zoals 73,7 miljard dollar (Spanje), ontvangen 82,7 miljoen toeristen of 67,3 miljard dollar (Frankrijk) die 89,4 miljoen toeristen ontvangen. Terwijl Europa in 2018 710 miljoen toeristen ontving, Azië 347 miljoen en Noord-Amerika 142,2 miljoen, Zuid-Amerika slechts 37 miljoen, Midden-Amerika 10,8 miljoen en het Caribisch gebied 25,7 miljoen.[21]
EMS, de grootste Braziliaanse farmaceutische industrieBraskem, de grootste Braziliaanse chemische industrieNeugebauer chocoladefabriek inArroio do Meio. Latijns-Amerika is gespecialiseerd in voedselverwerkingStaalindustrieCSN, inVolta Redonda. Brazilië is een van de tien grootste staalproducenten ter wereld; Mexico is een van de vijftien grootste en Argentinië een van de 30 grootsteMercedes-Benz-fabriek inSão Paulo. Mexico en Brazilië behoren tot de tien grootste autofabrikanten ter wereld en Argentinië tot de 30 grootste.Portiek van de Democrata herenschoenenfabriek, inFranca. Brazilië is de vierde grootste schoenenfabrikant ter wereld
DeWereldbank geeft elk jaar een lijst van de belangrijkste producerende landen op basis van de totale productiewaarde. Volgens de lijst van 2019 heeft Mexico de twaalfde meest waardevolle industrie ter wereld ($ 217,8 miljard), Brazilië de dertiende grootste ($ 173,6 miljard) en Venezuela de dertigste (58,2 miljard). miljard dollar, die voor deze waarde echter van olie afhankelijk zijn), Argentinië het 31e grootste ($ 57,7 miljard), Colombia het 46e grootste ($ 35,4 miljard), Peru het 50e grootste ($ 28,7 miljard) en Chili 51e grootste ($ 28,3 miljard).[22]
In Latijns-Amerika krijgen maar weinig landen een projectie van industriële bedrijvigheid: Brazilië, Argentinië, Mexico en in mindere mate Chili.De industrialisatie van deze landen, die laat begon, kreeg een grote impuls van de Tweede Wereldoorlog: dit verhinderde oorlogvoerende landen om de producten te kopen die ze gewend waren te importeren en te exporteren wat ze produceerden. Vervolgens konden landen als Brazilië, Mexico en Argentinië, maar ook Venezuela, Chili, Colombia en Peru, profiteren van de overvloedige lokale grondstoffen, de lage lonen die aan de beroepsbevolking worden betaald en een zekere specialisatie van immigranten, grote industrieparken realiseren. Over het algemeen zijn er in deze landen industrieën die weinig kapitaal en eenvoudige technologie nodig hebben voor hun installatie, zoals de voedsel- en textielindustrie. De basisindustrieën (staal, enz.), Evenals de metallurgische en mechanische industrieën vallen ook op.
De industrieparken van Brazilië, Mexico, Argentinië en Chili vertonen echter een veel grotere diversiteit en verfijning en produceren geavanceerde technologische producten. In de rest van de Latijns-Amerikaanse landen, voornamelijk in Midden-Amerika, overheersen de verwerkende industrieën van voor de export bestemde primaire producten.
Brazilië is de industriële leider in Latijns-Amerika. In devoedingsindustrie was Brazilië in 2019 de op een na grootste exporteur van bewerkte voedingsmiddelen ter wereld.[23][24][25] In 2016 was het land de op een na grootste producent vancellulose ter wereld en de 8e producent vanpapier.[26][27][28] In deschoenen -industrie stond Brazilië in 2019 op de vierde plaats van de wereldproducenten.[29][30][31][32][33] In 2019 was het land de achtste producent vanvoertuigen en de negende producent vanstaal van de wereld.[34][35][36] In 2018 waschemische industrie van Brazilië de 8e in de wereld.[37][38][39] InTextielindustrie is Brazilië, hoewel het in 2013 een van de vijf grootste producenten ter wereld was, nauwelijks geïntegreerd in de wereldhandel.[40]
Klabin Industrieel Complex, inOrtigueira. Brazilië is de op een na grootste pulpproducent en de achtste papierproducent ter wereld
Hering, in Santa Catarina, Brazilië. Het land heeft een van de vijf grootste textielindustrieën ter wereld.
Koffie inMinas Gerais. In 2018 was Brazilië de grootste producent ter wereld, met 3,5 miljoen ton. Latijns-Amerika produceert de helft van de koffie in de wereld.
Sinaasappel inSão Paulo. In 2018 was Brazilië met 17 miljoen ton de grootste producent ter wereld. Latijns-Amerika produceert 30% van de sinaasappelen in de wereld.
Maïs inDourados. Brazilië, Argentinië en Mexico behoren tot de tien grootste producenten ter wereld.
Druivenplantage in Argentinië. Argentinië en Chili behoren tot de tien grootste producenten van druiven en wijn ter wereld, en Brazilië behoort tot de 20 grootste.
Ananas in Veracruz, Mexico. Latijns-Amerika produceert 35% van 's werelds ananas.
Banaan in Ecuador. Het land is de grootste bananenexporteur ter wereld. Latijns-Amerika produceert ongeveer 30% van de bananen in de wereld
Palmplantage in Magdalena, Colombia. Het land is een van de vijf grootste producenten vanpalmolie ter wereld.
Zonnebloemplantage in Argentinië. Het land is 's werelds derde grootste producent van zonnebloempitten
Chileense kersen. Chili behoort tot de top vijf van zoete kersenproducenten ter wereld.
Chileense kiwi. Het land is een van de tien grootste kiwiproducenten ter wereld.
Zalmkweek in Chili. Een derde van alle zalm die in de wereld wordt verkocht, komt uit het land.
Schapen in Argentinië. Het land is de 11e grootste wolproducent ter wereld.
Honingproductie in Argentinië. Het land is de op twee na grootste honingproducent ter wereld.
Zilvermijn in Bolivia
Colombiaanse smaragd. Het land is de grootste producent van smaragden ter wereld en Brazilië is een van de grootste producenten
Uitbreidingsproject Panamakanaal; Nieuwe Agua Clara sloten (Atlantische zijde)Rodovia dos Bandeirantes, BraziliëRuta 9 / 14, in Zarate, ArgentiniëRio-Niteróibrug
Transport in Latijns-Amerika wordt in principe uitgevoerd met behulp van deweg -modus, de meest ontwikkelde in de regio. Er is ook een aanzienlijke infrastructuur vanhavens enluchthavens. Despoorweg enrivier sector, hoewel deze potentieel heeft, wordt meestal op een secundaire manier behandeld.
Brazilië heeft meer dan 1,7 miljoen km aanwegen, waarvan 215.000 km geasfalteerd, en ongeveer 14.000 kmverdeelde snelwegen. De twee belangrijkste snelwegen in het land zijnBR-101 enBR-116.[41] Argentinië heeft meer dan 600.000 km wegen, waarvan ongeveer 70.000 km verhard, en ongeveer 2.500 km verdeelde snelwegen. De drie belangrijkste snelwegen in het land zijn Ruta 9, Ruta 7 en Ruta 14.[41] Colombia heeft ongeveer 210.000 km aan wegen, en ongeveer 2.300 km is verdeeld over snelwegen.[42] Chili heeft ongeveer 82.000 km wegen, waarvan 20.000 km geasfalteerd, en ongeveer 2.000 km verdeeld snelwegen. De belangrijkste snelweg in het land is de Ruta 5 (Pan-American Highway).[43] Deze 4 landen zijn de landen met de beste wegeninfrastructuur en met het grootste aantal snelwegen met dubbele rijstroken in Zuid-Amerika.
Het wegennet in Mexico heeft een omvang van 366.095 km, waarvan 116.802 km geasfalteerd. Hiervan is 10.474 km meerbaansautowegen: 9.544 km zijn vierbaanssnelwegen en de rest heeft 6 of meer rijstroken.[44][45]
Vanwege deAndesgebergte,Amazone Rivier enAmazonewoud zijn er altijd problemen geweest bij het implementeren van transcontinentale of bio-oceanische snelwegen. Praktisch de enige bestaande route was die die Brazilië met Buenos Aires, in Argentinië en later met Santiago, in Chili, verbond. In de afgelopen jaren zijn er echter, met de gecombineerde inspanning van landen, nieuwe routes ontstaan, zoals Brazilië-Peru (Pacific Highway), en een nieuwe snelweg tussen Brazilië, Paraguay, Noord-Argentinië en Noord-Chili (Bioceanische gang).
Internationale luchthaven van Rio de JaneiroHaven van Itajaí, Santa Catarina, Brazilië
Er zijn meer dan 2.000 luchthavens in Brazilië. Het land heeft het op een na grootste aantal luchthavens ter wereld, achter alleen de Verenigde Staten.Internationale Luchthaven São Paulo Guarulhos, gelegen in het hoofdstedelijk gebied van São Paulo, is de grootste en drukste van het land - de luchthaven verbindt São Paulo met praktisch alle grote steden over de hele wereld. Brazilië heeft 44 internationale luchthavens, zoals die inRio de Janeiro,Brasília,Belo Horizonte,Porto Alegre,Florianópolis,Cuiabá,Salvador,Recife,Fortaleza,Belém enManaus, onder anderen. Argentinië heeft belangrijke internationale luchthavens zoalsBuenos Aires,Cordoba,Bariloche,Mendoza,Salta,Puerto Iguazú,Neuquén enUsuhaia, onder anderen. Chili heeft belangrijke internationale luchthavens, zoalsSantiago,Antofagasta,Puerto Montt,Punta Arenas enIquique, onder anderen. Colombia heeft belangrijke internationale luchthavens zoalsBogotá,Medellín,Cartagena,Cali enBarranquilla, onder anderen. Peru heeft belangrijke internationale luchthavens zoalsLima,Cuzco enArequipa. Andere belangrijke luchthavens zijn die in de hoofdsteden van Uruguay (Montevideo), Paraguay (Asunción), Bolivia (La Paz) en Ecuador (Quito). De tien drukste luchthavens in Zuid-Amerika in 2017 waren: São Paulo-Guarulhos (Brazilië), Bogotá (Colombia), São Paulo-Congonhas (Brazilië), Santiago (Chili), Lima (Peru), Brasília (Brazilië), Rio de Janeiro (Brazilië), Buenos Aires-Aeroparque (Argentinië), Buenos Aires-Ezeiza (Argentinië) en Minas Gerais (Brazilië).[46]
Er zijn 1.834 luchthavens in Mexico, het op twee na grootste aantal luchthavens per land ter wereld.[47] De zeven grootste luchthavens - die 90% van de vliegreizen absorberen - zijn (in volgorde van het luchtverkeer):Mexico-Stad,Cancún,Guadalajara,Monterrey,Tijuana,Acapulco, enPuerto Vallarta.[48] Gezien heel Latijns-Amerika waren de tien drukste luchthavens in 2017: Mexico City (Mexico), São Paulo-Guarulhos (Brazilië), Bogotá (Colombia), Cancún (Mexico), São Paulo-Congonhas (Brazilië), Santiago (Chili), Lima (Peru), Brasilia (Brazilië), Rio de Janeiro (Brazilië) en Tocumen (Panama).[46]
De vier grote zeehavens die ongeveer 60% van het goederenverkeer inMexico concentreren, zijnAltamira enVeracruz in deGolf van Mexico, enManzanillo enLázaro Cárdenas in deStille Oceaan. Overal in Latijns-Amerika zijn de tien grootste havens qua verkeer: Colon (Panama), Santos (Brazilië), Manzanillo (Mexico), Bahia de Cartagena (Colombia), Pacifico (Panama), Callao (Peru), Guayaquil ( Ecuador), Buenos Aires (Argentinië), San Antonio (Chili) en Buenaventura (Colombia).[49]
Het Braziliaansespoorweg netwerk heeft een lengte van ongeveer 30.000 kilometer. Het wordt voornamelijk gebruikt voor het transport van ertsen.[50] De Argentijnse spoorlijn netwerk, met 47.000 km aan sporen, was een van de grootste ter wereld en blijft het meest uitgebreide in Latijns-Amerika. Het kwam uit op ongeveer 100.000 km rails, maar door het opheffen van sporen en de nadruk op gemotoriseerd vervoer werd dit geleidelijk verminderd. Het heeft vier verschillende routes en internationale verbindingen met Paraguay, Bolivia, Chili, Brazilië en Uruguay. Chili heeft bijna 7.000 km spoorwegen, met verbindingen naar Argentinië, Bolivia en Peru. Colombia heeft slechts ongeveer 3.500 km aan spoorwegen.[51]
Van de belangrijkste Braziliaansewaterwegen vallen er twee op:Hidrovia Tietê-Paraná (met een lengte van 2.400 km, 1.600 aan de Paraná-rivier en 800 km aan de Tietê-rivier, waardoor de landbouwproductie uit de staten van Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Goiás en een deel van Rondônia, Tocantins en Minas Gerais) enHidrovia do Solimões-Amazonas (het bestaat uit twee delen: Solimões, dat zich uitstrekt van Tabatinga tot Manaus, met ongeveer 1600 km , en Amazonas, dat zich uitstrekt van Manaus tot Belém, met 1650 km. Bijna volledig personenvervoer vanuit de Amazone-vlakte gebeurt via deze waterweg, naast praktisch al het vrachtvervoer dat naar de belangrijkste regionale centra van Belém en Manaus gaat). In Brazilië wordt dit transport nog onderbenut: de belangrijkste waterwegtrajecten, economisch gezien, bevinden zich in het zuidoosten en zuiden van het land. Het volledige gebruik ervan hangt nog steeds af van de aanleg van sluizen, grote baggerwerken en vooral van havens die intermodale integratie mogelijk maken. InArgentinië bestaat het waterwegennet uit de rivieren La Plata, Paraná, Paraguay en Uruguay. De belangrijkste rivierhavens zijnZárate enCampana. De haven van Buenos Aires is historisch gezien de eerste in individueel belang, maar het gebied dat bekend staat als Up-River, dat zich uitstrekt langs 67 km van het Santa Fé-gedeelte van de Paraná-rivier, brengt 17 havens samen die 50% van de totale export van het land.
De Braziliaanse regering is begonnen aan een ambitieus programma om de afhankelijkheid van geïmporteerde aardolie te verminderen. De invoer was voorheen goed voor meer dan 70% van de oliebehoefte van het land, maar Brazilië werd in 2006-2007 zelfvoorzienend op het gebied van olie. Brazilië was de 10e grootste olieproducent ter wereld in 2019, met 2,8 miljoen vaten / dag. De productie slaagt erin om aan de vraag van het land te voldoen. Begin 2020 overschreed het land bij de productie vanaardolie enaardgas voor het eerst meer dan 4 miljoen vaten olie-equivalent per dag. In januari van dit jaar werden 3.168 miljoen vaten aardolie per dag en 138.753 miljoen kubieke meter aardgas gewonnen.[19][52]
Brazilië is een van 's werelds grootste producenten vanwaterkracht. In 2019 had Brazilië 217 waterkrachtcentrales in bedrijf, met een geïnstalleerd vermogen van 98.581 MW, 60,16% van de energieopwekking van het land. Bij de totale elektriciteitsopwekking bereikte Brazilië in 2019 170.000 MW geïnstalleerd vermogen, waarvan meer dan 75% uit hernieuwbare bronnen (het merendeel, waterkracht).[53][54]
In 2013 gebruikte deRegio Zuidoost ongeveer 50% van de belasting van het National Integrated System (SIN), de belangrijkste energieverbruikende regio van het land. De geïnstalleerde elektriciteitsproductiecapaciteit van de regio bedroeg in totaal bijna 42.500 MW, wat ongeveer een derde van de productiecapaciteit van Brazilië vertegenwoordigde. Opwekkingwaterkracht vertegenwoordigde 58% van de geïnstalleerde capaciteit van de regio, de resterende 42% kwam in wezen overeen met opwekkingthermo-elektrisch. São Paulo vertegenwoordigde 40% van deze capaciteit; Minas Gerais met ongeveer 25%; Rio de Janeiro op 13,3%; en Espírito Santo vertegenwoordigde de rest. DeRegio Zuid is eigenaar van deItaipudam, die jarenlang de grootste waterkrachtcentrale ter wereld was tot de inauguratie van deDrieklovendam in China. Het blijft de op een na grootste hydro-elektrische in bedrijf ter wereld. Brazilië is mede-eigenaar van de Itaipu-fabriek metParaguay: de dam is gelegen aan deParaná-rivier, gelegen op de grens tussen landen. Het heeft een geïnstalleerd opwekkingsvermogen van 14GW voor 20 productie-eenheden van 700MW elk.Regio Noord heeft grote waterkrachtcentrales, zoalsBelo Montestuwdam enTucuruí Dam, die een groot deel van de nationale energie produceren. Het hydro-elektrische potentieel van Brazilië moet nog volledig worden benut, dus het land heeft nog steeds de capaciteit om verschillende hernieuwbare energiecentrales op zijn grondgebied te bouwen.[55][56]
In 2019 werd geschat dat het land een geschat opwekkingspotentieelwindenergie heeft van ongeveer 522 GW (dit, alleen aan land), genoeg stroom om drie keer aan de huidige vraag van het land te voldoen. Volgens ONS bedroeg het totaal opgesteld vermogen aan windenergie vanaf februari 2021 19,1 GW, met een gemiddelde capaciteitsfactor van 58%.[57] Hoewel de wereldwijde gemiddelde capaciteitsfactor voor windenergie 24,7% is, zijn er gebieden in het noorden van Brazilië, vooral in de staat Bahia, waar sommige windparken een gemiddelde capaciteitsfactor van meer dan 60% registreren; de gemiddelde capaciteitsfactor in deRegio Noordoost is 45% aan de kust en 49% in het binnenland. In 2019 vertegenwoordigde windenergie 9% van de opgewekte energie in het land.[58][59][60] Brazilië is een van de tien grootste producenten van windenergie ter wereld (achtste in 2019, met 2,4% van de wereldproductie).[61]
Kernenergie vertegenwoordigt ongeveer 4% van de elektriciteit in Brazilië. Het monopolie voor de opwekking van kernenergie is eigendom van Eletronuclear (Eletrobrás Eletronuclear S / A), een volledige dochteronderneming van Eletrobrás. Kernenergie wordt geproduceerd door twee reactoren in Angra. Het bevindt zich in de kerncentrale Almirante Álvaro Alberto (CNAAA) op Praia de Itaorna in Angra dos Reis, Rio de Janeiro. Het bestaat uit twee drukwaterreactoren, Angra I, met een vermogen van 657 MW, aangesloten op het elektriciteitsnet in 1982, en Angra II, met een vermogen van 1350 MW, aangesloten in 2000. Een derde reactor, Angra III, met een ervan zal naar verwachting 1.350 MW zijn, het moet worden afgewerkt.[62][63]
Volgens ONS bedroeg het totale geïnstalleerde vermogen van fotovoltaïschezonne-energie vanaf juli 2021 10,3 GW, met een gemiddeldecapaciteitsfactor van 23%.[64] Enkele van de meest bestraalde Braziliaanse staten zijn MG (Minas Gerais), BA (Bahia) en GO (Goiás), die eigenlijk wereldrecords hebben voor bestraling. In 2019 vertegenwoordigde zonne-energie 1,27% van de energie die in het land wordt opgewekt.[65][66] Brazilië was in 2020 het 14e land ter wereld qua geïnstalleerd vermogen aan zonne-energie (7,8 GW).[67]
In 2020 was Brazilië het 2e land ter wereld op het gebied van energieproductie uitbiomassa (energieproductie uit vaste biobrandstoffen en hernieuwbaar afval), met 15,2 GW geïnstalleerd.[68]
.svg)
.svg)
.jpg)
%2c_Brazil.jpg)
_REFON_1.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
