Kabbala (Hebreeuws: קַבָּלָה 'overlevering/receptie/ontvangen (traditie)', vanqbl, 'ontvangen') is een vorm vanjoodsemystiek ofesoterie die binnenrabbijnse kringen ontstond in hettwaalfde-eeuwse Europa. Deze mystiek wordt gekenmerkt door eenfilosofische oftheosofische benadering van God, een symbolische benadering van de kosmos,theürgische trekken, en eenrituele weg die zou leiden tot een mystieke ervaring vanGod, verdrijving van het kwaad uit de wereld of inzicht in de schepping. Kabbala vormt een wezenlijk deel van hetchassidische jodendom en was van invloed op devroegmodernewesterse esoterie.
Joodse mystiek ontstond in de eerste eeuwen, maar raakte niet wijdverbreid. Hoe de vroegste kabbala zich ontwikkelde, is onduidelijk. In de vakliteratuur is veel gediscussieerd over de mogelijke invloed vanuit degnostiek en hetkatharisme (dat bloeide in Zuid-Frankrijk), maar dit blijft onbewezen. Geleerden uit derenaissance alsmede moderne onderzoekers vermoedden welneoplatonische enislamitische invloed. Mogelijk is ook sprake vanzoroastrische invloed door de voorstelling van hetkwaad. Tevens vertonen de vroegste kabbalistische kringen overeenkomsten met esoterische kringen van de joodseHasidey Ashkenaz of 'Vromen vanDuitsland'.
Het woordkabbala betekent"dat wat ontvangen is","traditie"[1] en verwees vanaf de2e eeuw in deTalmoed (deAvot) naar ontvangen traditie, met name vanhalachische zaken. Kabbala als mystieke stroming die zich profileerde als een geheime, esoterische traditie ontstond in Noord-Spanje enZuid-Frankrijk (met name deProvence) in de12e en13e eeuw.Kabbala werd toen de benaming. De eerste verwijzing stamt uit de Provence, tweede helft 12e eeuw. Kabbalisten verwezen naar zichzelf met benamingen als 'zij die weten', 'zij die de geheimen van de taal kennen' en 'zij die detraditie kennen'. Kabbalisten zelf beriepen zich dus op een vermeende eeuwenoude traditie, niet op eigen creativiteit. Tevens beschouwden ze kabbala als één waarheid. Moderne onderzoekers beschouwen kabbala daarentegen als een middeleeuwse uitvinding die bestond (en bestaat) uit verschillende stromingen.
Kabbalisten beschouwden zichzelf doorgaans niet als mystici. Ze waren in de eerste plaatsexegeten,theologen enpredikers. Verscheidene halachische autoriteiten waren goed onderlegd in de kabbala, maar schreven er relatief weinig over, om de kennis geheim en besloten te houden. Vrij vroeg ontstond het idee dat mystiek beoefenen potentieel gevaarlijk was en voorbehouden moest blijven aan goed ontwikkelde en onderlegde personen. In de middeleeuwen betekende dat rabbijnen, getrouwde mannen van minstens veertig jaar. De studie van de kabbala vond plaats in besloten kring door een leerling onder begeleiding van een leraar.
De eerste kabbalistische tekst verscheen begin 13e eeuw van de rabbijnIsaak de Blinde (Yitshaq Sagi Nahor) in de Provence. Dit was vooral een commentaar op de3e-eeuwseSefer Jetzirah ('boek van de schepping'). Dit is een niet-kabbalistisch,kosmologisch traktaat waarin deschepping wordt voorgesteld als ontstaan door woorden vanGod en Zijn manipulatie van tiengetallen (sefirot) en de 22 letters van hetHebreeuwse alfabet; deze worden aangeduid als 'poorten' of 'wortels', waaruit alles ontstaan is. Al dan niet in de kring rond Isaak de Blinde verscheen toentertijd deSefer ha-bahir ('boek van helderheid', circa1185), onterecht toegeschreven aan een2e-eeuwse mysticus. De kabbalistische ideeën ervan gaan terug op bronnen die onbekend zijn.
In de eerste helft van de 13e eeuw kwam de kabbala kortstondig tot bloei inGerona inCatalonië onder rabbijn Mozes ben Nachman (Nachmanides). Hij combineerde noties van de Provençaalse school en deSefer ha-bahir en legde zo de basis voor de verdere ontwikkeling van de kabbala. Vervolgens bloeide de kabbala op inCastilië met mystieke teksten van denkers alsAbraham Abulafia (1240–1291) en vormen zich enkele kabbalistische strekkingen. Vervolgens verscheen in de late 13e eeuw een derde belangrijke bron voor de kabbala, deZohar ('stralende'), die in Noord-Spanje werd samengesteld doorMozes de Léon, die hem echter toeschreef aan de wijsgeerShimon bar Yochai. Het werk is een compilatie van kabbalistische teksten. Door de erop volgende commentaren en imitaties werd deZoharcanoniek. De rabbijnJozef Gikatilla was een leerling van achtereenvolgens Abulafia en Mozes de Léon. Hij schreef de invloedrijkste samenvatting van de kabbalistische doctrines, deShaarey Ora ('De poorten van het licht').
In de15e eeuw werden de joden in Spanje vervolgd. Dit was van invloed op het groeiendemessianisme in de kabbala en de toenemende populariteit daarvan in joodse kringen. Nadat de joden uitSpanje werden verdreven in1492, raakte kennis van de kabbala verbreid in met nameNoord-Afrika,Italië en deLevant. De kring rond Mozes de Léon werd de invloedrijkste. In de nu verspreide gemeenschappen maakte deZohar een doorgaans belangrijk deel van de traditie uit. De eerste generatiebannelingen produceerde betrekkelijk veelvuldige maareclectische teksten over de kabbala met als doel overleveringen veilig te stellen. Toch werden ook pogingen ondernomen om speculatieve systemen uit te bouwen. Sommige strekkingen legden zich toe op het zoeken naar diepere betekenissen in deTora, andere streven naar extatische ervaringen.
In de 16e eeuw groeide de kabbala uit van versnipperde esoterische kringen naar een belangrijke stroming in de joodse cultuur. Belangrijk centra voor de beoefening van kabbala werdenJeruzalem en - vanaf1540 -Safed inPalestina. Daar speeldenYosef Karo,Shelomoh ha-Levi Alkabets enMosheh Cordovero een sturende rol in de ontwikkeling van de kabbala. Cordovero werd beïnvloed door Abraham Abulafia's werk, dat wel ingang vond in het Midden-Oosten. Cordovero schreef een samenvattend overzicht van alle kabbalistische variëteiten,Pardes rimmonim (1548). Hun volgelingen publiceerden werken die ook waren bedoeld voor een breder publiek. In Palestina werd de extatische kabbala gecombineerd met de theürgische, wat via Mosheh Cordovero'sPardes rimmonim mede de kabbalistische hoofdstroom ging vormen.
Eveneens in de 16e eeuw ontstond deLuriaanse Kabbala: InSafed,Israël werdIsaac Luria (1534–1572), een leerling van Mosheh, een van de bekendste joodse mystici van zijn tijd. Luria baseerde zich sterk op deZohar. De twee belangrijkste aspecten van zijn denken warengilgul (reïncarnatie) entikkun (universeleverlossing), die hij samen als basis zag voor een onweerlegbaretheodicee. Volgens hem ontstond de wereld toen de alomtegenwoordige maar imperfecte Ein sof zich terugtrok van een bepaalde plaats, zodat een bijna-leegte ontstond. De reden van de terugtrekking was om de Ein sof te zuiveren van het onwenselijke 'potentieel andere', dat achterbleef in de lege plaats. Dat potentieel andere zou door goddelijk licht opgeheven moeten worden, maar er gaat iets mis. Het potentiële wordt actueel, en een aan Ein sof tegengestelde wereld (met daarin het kwaad) ontstaat. Vonken van het goddelijke licht bleven gevangen in deze lagere wereld. Ein sof wilde het dualisme tevergeefs herstellen door onder andere de sefirot teemaneren, die resulteerden in de fysieke wereld. Het dualisme bleef niettemin bestaan. Het is de taak van de kabbalist om de harmonie te herstellen door zich volledig te onderwerpen aan de normen van goed gedrag en door religieuze perfectie na te streven. Zo zou hij de vonken van goddelijk licht bevrijden. De vonken voeden het kwaad, en niets kan bestaan zonder het licht, dus de vonken bevrijden is de weg tot harmonie. Alle materie isbezield en ieder mens heeft een taak in het herstel van de oorspronkelijke perfectie van de wereld.
Luria's kabbala genoot de volgende eeuwen grote populariteit. Hoewel doorontwikkelde strekkingen van kabbala ontstonden, is thans de luriaanse kabbala de standaardversie in het onderwijs (deyeshivot). In de18e eeuw ontstond het chassidische jodendom, dat zich sterk verbreidde over Oost-Europa, en waar de luriaanse leer een wezenlijk onderdeel van uitmaakte.
De reputatie en betekenis van kabbala veranderde in devroegmoderne tijd. De associatie daarvan met magie werd versterkt door de publicatie van joodse heiligenlevens in met name de16e eeuw, waarin joodse denkers als Maimonides (zelf geen kabbalist) en Nachmanides allerlei wonderwerken met behulp van kabbalistische magie werden toegeschreven.
InItalië werd Abraham Abulafia's werk vertaald in hetLatijn, wat resulteerde in de ontwikkeling vanchristelijke kabbala tijdens deItaliaanse renaissance dooresoterici alsGiovanni Pico (1463–1494). Pico leerde daarvoor Hebreeuws maar gebruikte ook vertalingen van de bekeerde joodFlavius Mithredates. Pico en anderechristenen zoalsJohannes Reuchlin associeerden kabbala met universele wijsheid,magie enGriekse filosofie. Volgens Pico kon de christelijke waarheid bijvoorbeeld worden gedemonstreerd met magie en kabbala. ReuchlinsDe Arte kabbalistica (1516) werd een standaardwerk voor geïnteresseerde christenen.Westerse denkers alsGiordano Bruno enGottfried Leibniz werden beïnvloed door de kabbala. De vroegmoderne ontwikkelingen resulteerden dus in twee verschillende kabbala's, namelijk de joodse en de christelijke, die van elkaar verschillen.
Een Latijnse vertaling van deShaarey Ora ('De poorten van het licht'), een invloedrijke weergave van de kabbalistische wereldbeschouwing, geschreven door Jozef Gikatilla, 13e eeuw.
Ein sof is de aanduiding voor het goddelijke in de joodse filosofie en kabbala, voortgekomen uitnegatieve theologie (beschrijving van wat God niet is). Het begrip betekent ‘oneindig’ en verwijst naar het goddelijke datperfect, onveranderlijk,oneindig en nietantropomorf is. Tevens staat het buiten de tijd en kan het niet beschreven worden mettaal. Hoe iets kan ontstaan uit het eeuwige en onveranderlijke, kan volgens de kabbala dankzij de sefirot, die uit de Ein sof emaneren. Ein sof wordt dan ook gezien als een voortdurende bron van goddelijklicht (shefa) die het bestaan van de dingen – sefirot, hemel, aarde etc. – mogelijk maakt. Voor bestaan in het algemeen is dus permanente emanatie van licht nodig uit Ein sof. Deze notie van emanatie is van neoplatonische oorsprong.
De tien sefirot of aspecten van god, soms voorgesteld als antropomorfisch figuur.
De kosmos werd volgens deTalmoed enMidrasj geschapen en in stand gehouden door twee goddelijke krachten, genade en onverzettelijk oordeel. Elders worden dat tienlogoi of 'woorden'. In de klassiekeSefer Jetzirah zijn het tien sefirot (ev:sefira, 'getal'), een soort metafysische getallen als natuurbeginselen die emaneren uit Ein sof. Voor kabbalisten bestond de goddelijke wereld uit Ein sof en de tien aspecten (als emanaties) daarvan. In verschillende bronnen worden die geduid als attributen, vermogens, graden en vooral sefirot.
Globaal worden ze ofwel gezamenlijk voorgesteld als een antropomorf figuur, ofwel als de stadia van goddelijke emanaties. De eerste sefira (keter) ontstaat in Ein sof als de drang om iets te creëren. Vervolgens ontstaat een plan om dat te doen, de wijsheid (hokhmah). Daaruit komt de derde sefira voor,binah, de bron waarin de wil en de wijsheid fysieke emanaties worden. Uit binah komen de twee sefirot voor die het bestaan reguleren, namelijkchesed voor liefde en genade, endin ofgevurah voor de goddelijke wet en rechtvaardigheid. De zesde sefira,tiferet, vermengt deze tot een vorm van bestaan.Nezah andhod zijn lagere vormen van hesed en din. Als negende sefira isyesod het middel waarmee goddelijke kracht uitstroomt in de lagere werkelijkheid. De tiende sefira ismalkhut of vrouwelijke kracht, en zet de voortdurende goddelijke emanatie om in de daadwerkelijke schepping.
De precieze invulling van de sefirot verschilt van bron tot bron. Volgens deZohar zijn de sefirot de essentie van God, maar vanaf het begin van de14e eeuw worden ze ook gezien als instrumenten van Ein sof om de wereld te besturen. Mosheh Cordovero verenigde beide visies, door aan te nemen dat de sefirot tweeledig waren, waarbij het ene deel een vat of instrument voor het andere was. Deze visie werd toonaangevend, maar het concept van de sefirot werd en wordt niet door alle kabbalisten aangehangen. De sefirot hebben bovendien allerlei verschillende associaties. Ze worden verbonden met detetragrammaton, Bijbelfiguren (Jozef is bijvoorbeeld yesod) en de vermeende structuur en vermogens van deziel. Het systeem van tien sefirot is in sommige bronnen uitgebreid en is in de luriaanse kabbala zelfs oneindig.
Het jodendom kende lange tijd geen principe van onafhankelijkkwaad dat God en de schepping tegenwerkt. Zulkdualisme verschijnt in de joodse cultuur pas in de 13e eeuw via de kabbala.Isaak ben Jakob ha-Cohen publiceerde in 1265 te Castilië hetTraktaat over de emanaties aan de linkerzijde, waarin de auteur het eerste dualistische systeem uitwerkt met eenmythologische beschrijving van het kwaad. Dat kwaad in de wereld was het resultaat van een verstoring in het emanatieproces. Tegenover de sefirot staan parallel lopende negatieve krachten, met namen alsSamaël enLilith, geassocieerd met kwade zaken zoals ziekten. De auteur schreef zijn ideeën onterecht toe aan oudere bronnen. Isaak ben Jakob ha-Cohens dualisme werd grotendeels genegeerd door kabbalisten. Een belangrijke uitzondering was Mozes de Léon, die het in deZohar verwerkte. HetTraktaat zelf werd echter vergeten door latere auteurs.
In de kabbala gaat men globaal uit van vier bestaanslagen, namelijk 1) de sefirot of wereld van de emanaties/sferen, 2) de wereld van de schepping met Gods troonwagen en de hoogste engelen 3) de wereld van de formatie, waar de engelen verblijven, en 4) de wereld van het handelen, oftewel de concrete hemel en aarde. Enkele kabbalisten namen onder invloed van hetsoefisme een vijfde wereld aan, die van de beelden.
Theürgische kabbala veronderstelt in principe dat de mens via zekere rituelen de goddelijke sfeer kan beïnvloeden. De harmonie in de lagere sefirot geldt dan ook als verstoord. Vandaar ook de verstrooide goddelijke vonken in de materiële wereld. Door de juiste geboden en rituelen in acht te nemen, kan de kabbalist bijdragen aan het herstel van de oorspronkelijke harmonie. Het correct naleven van Gods geboden is daarbij al een theürgische daad. Zo ontstaat een betere verbinding met de goddelijke kracht die vervat zit in de Ein sof. Mensen kunnen die kracht aanspreken en omlaag trekken langs de sefirot. In zekere zin neemt men dus aan dat de mens invloed kan uitoefenen op de structuur van het goddelijke. In de luriaanse kabbala streeft men naar de bevrijding van de goddelijke vonk uit de demonische fysieke wereld om de oorspronkelijke toestand van het goddelijke te herstellen. Dergelijke theürgische noties vertonen soms neoplatonische invloed.
In de tweede helft van de 13e eeuw verschijnen teksten over extatische kabbala, waarin technieken worden beschreven om in extase te raken. Avraham Abulafia streefde dit bijvoorbeeld na, en beschouwde de hoogste extase als verlossend en gelijkwaardig aan deprofetische staat van de oude profeten. Hij poogde dit te bereiken door het reciteren van de goddelijke namen en ademhalingstechnieken. Zijn denkbeelden zijn beïnvloed doorMoses Maimonides en mogelijk hetasjkenazische jodendom en het soefisme. Hij beïnvloedde met zijn individualistische extatische kabbala het chassidisme. Zijnmessianisme werd door anderen in Spanje met succes sterk bestreden.
Bij enkele kabbalisten, zoalsEzra van Gerona, bestond tevens het geloof in een mystieke vereniging van de mens met God of een aspect daarvan, waarvoor verschillende filosofische termen bestonden die afkomstig waren uit hetaristotelisme. Het nastreven van de mystieke vereniging werd opgenomen in het chassidisme.
De individuele verlossing gold als het hoogste doel in de kabbala. Dat was onder invloed van neoplatonische of aristotelische psychologie, niet van traditioneel messianisme. Via islamitische bronnen kwam ook de veronderstelling op dat de wereldgeschiedenis verliep in een reekscycli van verscheidenemillennia. Elk daarvan stond in het teken van een bepaalde sefira die het wereldgebeuren beïnvloedde. Ook bestond in verschillende vormen het geloof in dezielsverhuizing, als een tweede kans voor zondaars.
In hetTraktaat over de emanaties aan de linkerzijde werkt het principe van het kwaad door in dewereldgeschiedenis, die zou resulteren in een eindstrijd tussen Samaël en de messias.
De kabbala heeft een specifiekehermeneutische benadering van de dingen. In de theosofische en theürgische kabbala geldt dat de wereld en historische gebeurtenissen alssymbolen geïnterpreteerd en bestudeerd kunnen worden om tot diepere inzichten te komen. Alles kan zodoende iets over God en de veranderingen binnenin hem vertellen. Ook teksten konden in potentie oneindig veel verborgen betekenissen bevatten. Die vooronderstelling werd ontwikkeld door de Geronese school. Vanaf de 13e eeuw gebruikte men ook in de extatische kabbala hermeneutische methoden, zoals het omwisselen van letters en het uitrekenen van getallenwaardes van woorden (gematria) om tot nieuwe betekenissen te komen.
Er bestaat geen kabbalistisch genre. Kabbala streefde kennis van de goddelijke wereld na, maar het beschrijven daarvan was in het jodendom taboe. Persoonlijke openbaringen, visioenen en dergelijke waren iets uit de oudheid, en sindsdien moest men alle kennis halen uit de overgeleverde teksten. Om niet controversieel maar geaccepteerd te worden, waren kabbalistische werken daarom geheel traditioneel van vorm, structuur en stijl. Als oplossing waren kabbalistische werkenpseudepigrafisch en toegeschreven aan figuren uit de oudheid, hield men vol dat met kabbala geen nieuwe maar enkel traditionele zaken werden besproken, en stond men erop dat kennis van kabbala strikt in esoterische kringen moest blijven. Een andere voorzorgsmaatregel was doelbewust obscure formuleringen gebruiken. Bijgevolg waren teksten meestal onpersoonlijk en schreven maar weinig kabbalisten over hun eigen spirituele ervaringen.
Een belangrijke bron voor de middeleeuwse kabbala is de beknopteSefer Jetzira ('boek van de vorming', geschreven tussen de 3e en de 6e eeuw), dat zelf echter niet over kabbala gaat. Het werk telt circa 2000 woorden. De eerste commentaren op dit kleine boek werden geschreven in de 10e eeuw. De historische oorsprong ervan is onduidelijk. Zoals voor vele joodse mystieke teksten geldt, was deSefer Jetzira op zo'n manier geschreven, dat het onbegrijpelijk is voor mensen die het lezen zonder uitgebreide achtergrond in detenach en demidrasj.[bron?]
In de ontwikkeling van de kabbala vormt de 13e eeuw de creatieve periode. Het tweede belangrijke joodse mystieke werk is deBahir ("verlichting"), ook bekend alsDe Midrasj van Rabbi Nechoenja ben ha-Kana. Het bestaat uit ongeveer 12.000 woorden. Het is voor het eerst gepubliceerd in deProvence in 1176, en velen geloven dat de auteur Rabbi Nehuniah ben ha-Kana was, een talmoedgeleerde uit de eerste eeuw. Anderen geloven dat het boek niet lang voor de publicatie ervan is geschreven.
Het belangrijkste werk uit de joodse mystiek is deZohar (זהר "pracht" of "schittering"). Het is een esoterisch mystiek commentaar op deThora, geschreven in hetAramees enHebreeuws. Volgens orthodox-joodse overleveringen is het in de 2e eeuw geschreven door rabbijnSjimon bar Jochai. In de 13e eeuw beweerde eenSpaanse jood,Moshe de León genaamd, dat hij de tekst van deZohar had ontdekt, die vervolgens in de joodse wereld werd gepubliceerd en verspreid. Waarschijnlijk gaat het echter om een vervalsing: Een befaamde seculiere historicus en atheïstisch 'kabbalageleerde',Gershom Scholem, maakte aannemelijk dat de Leon zelf de auteur is van deZohar. Volgens hem gebruikte de tekst 12e-eeuwse Spaanse grammatica en zinswendingen, en had de auteur geen goede kennis van het landIsraël. DeZohar bevat veel van het materiaal dat in deSefer Jetzira en deSefer Bahir staat en breidt dit uit. Ongetwijfeld is deZohar het ultieme werk van de kabbalistiek.
Uit de 14e en 15e eeuw zijn algemeen beschouwd echter betrekkelijk weinig originele werken overgeleverd. Naast deSefer ha-bahir en deZohar verscheen een grote hoeveelheidmoraliserende,becommentariërende enexegetische literatuur. Over de sefirot en hun symboliek zijn van de 13e tot en met de 16e eeuw ruim 150 commentaren geschreven die alshandboek voor studenten dienden om ze wegwijs te maken in de relaties tussen deheilige geschriften, het menselijke leven en het bovennatuurlijke. Tientallen commentaren op dePentateuch zijn eveneens overgeleverd. Verder verschenen commentaren op deSefer Jetzirah, deZohar en degeboden. Nagenoeg alle kabbalistische stroming ontwikkelden hun eigenliturgieën. Moderne kabbalisten publiceerden tot slot werken waarin men wilde aantonen dat bepaalde stromingen in wezen gelijk zijn.
De interesse in de kabbala kreeg in de tweede helft van de 20e eeuw een stimulans door het controversiëleKabbalah Center vanPhilip Berg (1929-2013) inLos Angeles. Dit centrum trekt vele niet-joden aan, waaronder bekende artiesten alsMadonna,Demi Moore,Ashton Kutcher,Mick Jagger,Ariana Grande,Britney Spears enLindsay Lohan. Het centrum krijgt veel negatieve kritiek van joodse organisaties, en wordt gezien als een mengeling van kabbalistische terminologie en beïnvloed doornew age. De instelling zou weinig raakvlakken hebben met de originele kabbala.
Ondanks de populariteit van het Kabbalah Center, is dit niet de enige organisatie die kabbala onderwijst. De oorspronkelijke kabbala wordt uit authentieke bronnen, namelijk de geschriften van de grote kabbalisten wereldwijd onderwezen door de non-profitorganisatieBnei Baruch.
.svg)
