Howard Raymond Davies (Balsall Heath (Birmingham),27 juni1895 –Solihull,januari1973) was een Brits coureur, ondernemer en oprichter van hetmotorfietsmerkHRD.
Howard R. Davies werd geboren aan Ladypool Road in Balsall Heath als zoon van Frank en Bertha Davies. Vader Frank werkte als klerk bij een transporteur. Het gezin verhuisde al snel naarWolverhampton, waar Howard de Wolverhampton Municipal Grammar School bezocht. Hij was een goed zwemmer (specialist op deAmerikaanse crawl), maar zijn andere liefhebberijen waren paardrijden, jagen en hij drumde in zijn eigen band.
Na zijn schooltijd ging hij in de leer bij de gebroeders Stevens, die in Retreat Street in Wolverhampton hunAJS motorfietsen produceerden. Van Harry Stevens leerde hij motorfietsen te bouwen, maar hij wilde eigenlijk liever racen. Dat had bij AJS geen prioriteit, dus probeerde Howard zich aan te sluiten bij het team vanSunbeam. Tussen Sunbeam en AJS bestond echter een overeenkomst om geen personeel bij elkaar “weg te kapen”. Daarom ging Howard als testrijder voorClyno werken. Dat was weliswaar nauw verbonden met AJS (Clyno gebruikteinbouwmotoren van AJS en verhuisde ook enkele malen naar voormalige fabrieksgebouwen van AJS), maar had geen afspraken met Sunbeam, waardoor Davies korte tijd later alsnog naar Sunbeam kon verhuizen.
In 1914 maakte Howard Davies samen metTommy de la Hay, Vernon Busby en Charlie Noakes deel uit van het team van Sunbeam. Hij nam met een 6 pkV-twinzijspancombinatie deel aan deScottish Six Days Trial, eenbetrouwbaarheidsrit. Op de vierde dag beschadigde hij zijnframe, maar bleef toch nog twee dagen. Dat kostte hem zijn baan bij Sunbeam.
Daarna werkte hij nog enige tijd bijDiamond aan Sedgley Road, maar hij wist zich terug in het Sunbeam team te praten. Dat schreef hem in voor deSenior TT van 1914, waarin hij tweede werd. Het team won de teamprijs, ondanks ziekte van Charlie Noakes. In 1914 boekte Howard Davies nog meer successen in wedstrijden, waaronder de "trial" (toen nog eenbetrouwbaarheidsrit) van de Coventry and Warwick Club, waar hij de zilveren beker in de zijspanklasse won, maar ook een gouden beker voor de beste prestatie van de dag. Hij woonde intussen met zijn vrouw Maisie en hun gezin in "Darley Dale" aan Crowther Road in Wolverhampton.
Aan het begin van deEerste Wereldoorlog meldde Howard Davies zich bij het leger. Hij diende 12 maanden alsmotorordonnans bij de Royal Engineers en werd ingezet inFrankrijk. Bij zijn terugkeer in hetVerenigd Koninkrijk werd hijofficier en geplaatst inDunstable. Hij verveelde zich in zijn nieuwe functie en liet zich overplaatsten naar het Royal Flying Corps. Op de Military School inRuislip haalde hij op 29 juli 1916 zijnvliegbrevet en hij werd alsluitenant in Frankrijk gestationeerd. Hij diende bij het No. 34Squadron inVillers-Bretonneux als piloot van eenRoyal Aircraft Factory R.E.8verkenningsvliegtuig dat voorartilleriewaarneming werd gebruikt. Hij werd twee keer neergeschoten. De eerste keer wist hij veilig naar zijn basis terug te keren, maar de tweede keer werd hij samen met zijnartilleriewaarnemer, Luitenant J.R. Samuel,krijgsgevangen genomen inKarlsruhe. Howard werd in zijn thuisland vermist gemeld en na enige tijd werd gemeld dat hij was gesneuveld. Er verscheen zelfs eennecrologie in "Motor Cycling". Gelukkig voor zijn familie kwam al snel het bericht dat hij nog leefde. Davies was betrokken bij een aantal ontsnappingspogingen, waarbij zelfs een tunnel werd gegraven. Na de oorlog keerde hij terug in Engeland, hij werd gedemobiliseerd in juni 1919.
Terug in Wolverhampton ging Davies voor Aston Motor Accessoires werken, waar hij vooral experimenteel werk deed. Daarna vertrok hij naar deA.M.A.C.-carburateurfabriek en hij ging parttime wedstrijden rijden voor AJS. In 1920 werd hij ingeschreven in de Junior (350 cc)- en de Senior (500 cc) TT door AJS. In beide wedstrijden viel hij uit door beschadigdekleppen. Toch werd 1920 een succesvol jaar voor Howard Davies. Hij won een gouden medaille in de Scottish Six Days Trial en reed de snelste tijd in Stile Kop. Bovendien won hij een gouden medaille in deA.C.U. (Auto-Cycle Union) Trial inDarlington en hij brak 14 records, waaronder de vliegende kilometer, de mijl en de hoogste gemiddelde snelheid opBrooklands. Nog voor het einde van het jaar werd hij fulltime Competitions Manager bij AJS. In die rol was hij verantwoordelijk voor de ontwikkeling van hetAJS TT Model-racers voor 1921. Die waren beter dan ooit. In de Junior TT werd AJS eerste, tweede, derde, vierde, zesde en achtste, met als winnaar Eric Williams. Howard zelf werd tweede nadat hij in de tweede ronde een lekke band had gehad. De senior race werd gewonnen door Howard Davies, twee minuten vóórFreddie Dixon op eenIndian.Bert le Vack werd met Indian derde. In 1921 won Howard zelf nog een gouden medaille in de A.C.U. Six Days Trial, en hij brak nog vier records in Brooklands. In 1922 en 1923 ging het echter weer slecht met de AJS racers, en Howard Davies haalde nooit de finish. In 1923 verliet hij AJS om te gaan werken voor Hutchinson Tyres.
Nu hij niet meer voor AJS reed kreeg Davies aanbiedingen van andere merken om voor hen te racen. Hij besloot bij de TT van 1924 aan te treden met eenOEC. Daar gebruikte men doorClaude Temple doorontwikkeldeAnzaniV-twins, maar ook deze machine ging na drie ronden kapot. Door de vele pechgevallen met racemotoren besloot Davies zijn eigen motorfietsmerk op te richten,H.R.D. (Howard R. Davies). Daarvoor zocht hij samenwerking met E.J. Massey (zieMassey-Arran). Ze wilden een klein aantal kwalitatief hoogstaande modellen produceren, en daarom gebruikten ze ookJAPinbouwmotoren voor de HRD motorfietsen. Dit waren de eerste motorfietsen waarbij eenzadeltank werd gebruikt, een innovatie die gevolgen had voor de frameconstructie en de ligging van hetzwaartepunt. Alle gebruikte componenten waren van topmerken: behalve de JAP-motoren gebruikte men Burman versnellingsbakken, Druid- en Webbvoorvorken en Renold- en Coventrykettingen. HRD startte met vier modellen, maar in de volgende jaren werd het aanbod uitgebreid, en HRD's werden succesvol ingezet in wedstrijden. Toch maakte men nooit winst en hield het bedrijf het slechts iets meer dan drie jaar vol. In januari 1928 werd het verkocht aan Ernest Humphries, een van de eigenaren vanOK Supreme. Die verkocht de naamrechten en degoodwill weer door aanPhil Vincent, die het merk voortzette onder de naam HRD. Hieruit ontstond laterVincent-HRD.
Howard R. Davies nam nog een aantal banen aan in de technische industrie. Zo werkte hij voorAlvis, Meadows Engines en de Swallow Sidecar and Coachbuilding Company (het latereJaguar Cars). Uiteindelijk had hij weer een eigen bedrijf als handelaar in auto's, motorfietsen en aanverwante artikelen. Hij woonde aan Southbank Road inKenilworth en uiteindelijk Warwick Road in Chadwick End (Solihull). Na een lange strijd tegenkanker overleed hij thuis in januari 1973. Zijn vrouw Masie stierf enkele dagen later en ze werden samen gecremeerd in het Robin Hood Crematorium in Solihull.
.svg)
