Henry Brooke (1703 -10 oktober1783) was eenromanschrijver endramaturg. Hij werd geboren inIerland als zoon van een predikant, studeerde rechten aan hetTrinity College inDublin, maar verkoos dan een carrière in deliteratuur.
Brooke begon zijn loopbaan alsdichter. Zijn nu vergetenUniversal Beauty werd gepubliceerd in1735, en de toen al befaamde dichterAlexander Pope sprak zich gunstig uit over dit werk. Als dramaturg begon Brooke metadaptaties te maken van bestaande werken, zoalsThe Earl of Essex. Hij schreef vanuit het oogpunt van eenTory-aanhanger en werd een van de belangrijkste schrijvers van het "Augustan drama", hoewel het hem niet veel succes bracht. ZijnGustavus Vasa (1739) viel de droeve eer te beurt om als eerste toneelstuk verboden te worden door deLicensing Act van 1737, waarbij een toneelstuk eerst door deLord Chamberlain moest worden goedgekeurd vooraleer het mocht worden opgevoerd. Het stuk behandelde de bevrijding vanZweden vanDenemarken in1521 door koningGustav I van Zweden. De invloedrijkeWhig-politicusRobert Walpole vond dat de schurk van het stuk te veel op hem leek. Eenironische "aanval" op het stuk was het eerste publieke schrijven vanSamuel Johnson, wiensA Complete Vindication of the Licensers of the English Stage steun veinsde voor Walpole, terwijl het diens argument als censor zelf aanviel met eenreductio ad absurdum.
Brooke woonde het grootste deel van zijn leven in Ierland, maar hij verbleef in Londen toen zijn toneelstukken daar werden opgevoerd. Politiek werd hij een beetje als een radicaal gezien, omdat hij openlijk pleitte voor het versoepelen van de wetten die vervolging vanrooms-katholieken in hetVerenigd Koninkrijk mogelijk maakten. Zijn dochterCharlotte Brooke werd zelf een belangrijke figuur in de geschiedenis van deIerse literatuur. Zij publiceerdeReliques of Irish Poetry (1789) en deed veel om het aanzien van deIerse taal en poëzie te vergroten.
BrookesThe Earl of Essex kwam later terug op de planken en beleefde een echte revival. Aanvankelijk verleendeSamuel Johnson openlijk steun aan Brooke, maar dat veranderde toen hij de graaf in het stuk (einde van Act II) hoorde zeggen "He who rules o'er free men must himself be free" (Hij die heerst over vrije mensen moet zelf vrij zijn). Johnson parodieerde dit met de uitspraak "He who drives fat oxen must himself be fat" (Hij die met vette ossen rijdt moet zelf vet zijn). Brooke was gekrenkt door de parodie van Johnson en zou later de bespotte regel in zijnCollected Works veranderen.
Brooke had een zwaar leven. De Licensing Act beroofde hem van zijn belangrijkste middel om zijn kost te verdienen toen zijn stukken op de zwarte lijst kwamen en niet opgevoerd mochten worden. Zijn grootste commerciële successen oogstte hij metThe Earl of Essex en met zijn twee romans,The Fool of Quality (1760-1772) enJuliet Grenville (1774), twee van de vroegste sentimentele romans. De BritsetheoloogJohn Wesley was zo dol opThe Fool of Quality, waarin Brooke zijn geloof uitspreekt in universele verlossing, dat hij aan het werk ging om een kopie ervan te bezorgen aan alle kerken van demethodisten. Brooke liet tweeëntwintig kinderen na. Alleen Charlotte overleefde tot na deadolescentie. Zij verzorgde de publicatie van zijnWorks na zijn dood.