HetChinese schrift (vereenvoudigd Chinees: 汉字;traditioneel Chinees: 漢字;pinyin: hànzì;IPA: [xân.tsɹ̩̂], 'Chinees karakter') is eenlogografisch schrift bestaande uitkarakters dat wordt gebruikt om deChinese talen te schrijven. De karakters zijn onder te verdelen intraditionele envereenvoudigde karakters.[1][2][3] De vereenvoudigde karakters zijn aangepast om ook een aantal andere Aziatische talen te schrijven. Het Chinese schrift is het oudste continu gebruikte schrift ter wereld.[4] Vanwege het wijdverspreide huidige gebruik in Oost-Azië en historisch gebruik in de heleSinosfeer, behoort het Chinese schrift tot de meest gebruikte schriften ter wereld. Er zijn tienduizenden Chinese karakters, hoewel de meeste daarvan grafische varianten zijn met maar kleine verschillen, die alleen in historische teksten voorkomen. In tegenstelling tot een alfabet, associeert een logografisch schrift elk logogram met een volledig geluid en kan het dus in sommige aspecten worden vergeleken met eensyllabisch schrift. Chinese karakters blijven een belangrijk onderdeel van hetJapanse schrift waarin ze bekend staan alskanji.
In tegenstelling tot het Oudchinees, waarin de meeste woorden eenlettergrepig zijn, bestaan de meeste woorden in het modern Chinees uit twee lettergrepen. Om zo'n woord op te schrijven worden twee tekens gebruikt.[5] Een teken komt bijna altijd overeen met een lettergreep, die tevens eenmorfeem is.[6] Er zijn echter enkele uitzonderingen op deze regel, waaronder bisyllabische morfemen (geschreven met twee karakters), bimorfemische lettergrepen (geschreven met twee karakters) en gevallen waarin een enkel karakter een polysyllabisch woord of zin vertegenwoordigt.[7]
Het modern Chinees beschikt over veelhomofonen; dus dezelfde gesproken lettergreep kan, afhankelijk van de betekenis, door veel tekens worden vertegenwoordigd. Een enkel teken kan ook een reeks betekenissen hebben, die soms ook heel verschillend zijn. Ook kan hetzelfde teken verschillende uitspraken hebben.Cognaten in de verschillende Chinese talen worden over het algemeen met hetzelfde teken geschreven. In andere talen, tegenwoordig het meest significant in hetJapans en ook wel in hetKoreaans, worden Chinese karakters gebruikt om Chinese leenwoorden weer te geven, om inheemse woorden onafhankelijk van de Chinese uitspraak weer te geven (bijvoorbeeldkunyomi in het Japans), en als puur fonetische elementen gebaseerd op hun uitspraak in de historische Chinese taal waaruit ze zijn overgenomen. Deze buitenlandse uitvoeringen van de uitspraak van de Chinese karakters staan bekend alsSino-Xenische uitspraken en zijn nuttig geweest bij dereconstructie van hetMiddelchinees.
Chinese geleerden hebben de Chinese karakters (hànzì) traditioneel ingedeeld in zes typen op basis van hun etymologie:
Uittreksel uit een inleiding van 1436 op Chinese karakters
Pictogrammen, die picturale vertegenwoordigingen zijn van het weergegevenmorfeem, bijv.山 voor 'berg'.
Ideogrammen, die proberen abstractebegrippen te visualiseren, zoals上 'omhoog' en下 'beneden'. Ook beschouwd als ideogrammen zijn pictogrammen met een ideografische indicator; bijvoorbeeld刀 is een pictogram dat 'mes' betekent, terwijl刃 een ideogram is dat 'lemmet' betekent.
Samengestelde ideogrammen, waarbij elk onderdeel van het teken (radicaal genoemd) verwijst naar de betekenis. Bijvoorbeeld休 'rust' is samengesteld uit de karakters voor 'persoon' (人) en 'boom' (木), met het beoogde idee dat iemand tegen een boom leunt, dat wil zeggen rustend.
Fonogrammen, waarbij het ene onderdeel (het radicaal) de algemene betekenis van het teken aangeeft, en het andere (fonetische) onderdeel de uitspraak aanduidt. Een voorbeeld is樑liáng, waar het fonetische onderdeel梁liáng, de uitspraak aan het karakter geeft en het radicaal木 ('hout') de betekenis van 'steunbalk' aangeeft. Tekens van dit type vormen ongeveer 90% van de Chinese logogrammen.[8]
Tekens met veranderde annotatie zijn tekens die oorspronkelijk hetzelfde teken waren, maar zijn afgesplitst doororthografische en vaaksemantische verschuiving. Bijvoorbeeld樂 kan zowel 'muziek'(yuè) en 'plezier'(lè) betekenen.
Geïmproviseerde tekens worden gebruikt wanneer een inheems woord in de spreektaal geen corresponderend teken heeft, en daarom wordt een ander teken met hetzelfde of een soortgelijk geluid (en vaak een betekenis die erbij in de buurt komt) "geleend"; af en toe kan de nieuwe betekenis de oude betekenis vervangen. Bijvoorbeeld,自 was vroeger een pictografisch woord dat 'neus' betekende, maar werd geleend om 'zelf' aan te duiden, en wordt nu bijna uitsluitend gebruikt voor deze betekenis; de oorspronkelijke betekenis overleeft alleen in standaardzinnen en meer archaïsche samenstellingen. De JapanseKanji worden beschouwd als van dit type teken. Bijvoorbeeld: Japans仮名;仮 is een vereenvoudigde vorm van Chinees假 gebruikt in Korea en Japan, en假借 is de Chinese naam voor dit type.
De eerste twee typen zijn "enkel-lichaam", wat betekent dat het karakter onafhankelijk van andere karakters is gecreëerd. "Enkel-lichaam"-pictogrammen en ideogrammen vormen slechts een klein deel van de Chinese logogrammen. Productiever voor het Chinese schrift waren de twee samenstellingsmethoden, dat wil zeggen dat het karakter is gecreëerd door verschillende karakters samen te voegen. Ondanks dat ze "samenstellingen" worden genoemd, zijn deze logogrammen nog steeds één karakter en nemen evenveel ruimte in als elk ander logogram. De laatste twee typen zijn methoden voor het gebruik van karakters, in plaats van de formatie van karakters zelf. De meest productieve methode voor het Chinese schrift, de radicaal-fonetische methode, werd mogelijk gemaakt door bepaalde verschillen in het fonetische systeem van lettergrepen te negeren. In het Oudchinees werden medeklinkers na het einde van de finale /s/? en /ʔ/? meestal genegeerd; deze ontwikkelden zich tot tonen in het Middelchinees, die eveneens werden genegeerd bij het creëren van nieuwe tekens. Eveneens genegeerd waren verschillen in aspiratie (tussen geaspireerde versus niet-geaspireerdeobstruenten, en stemhebbende versus stemloze sonoranten); het verschil tussen lettergrepen van type A en type B in het Oudchinees (vaak beschreven als aanwezigheid versus afwezigheid vanmouillering offaryngalisering ); en soms het het stemhebbend uitspreken van initiële obstruenten en/of de aanwezigheid van een mediale /r/ na de initiële medeklinker. Vroeger werd er in het algemeen meer vrijheid van uitspraak toegestaan. In de tijd van het Middelchinees kwamen nieuw gecreëerde karakters meestal exact overeen met de uitspraak, behalve de toon - vaak door als fonetische onderdeel een teken te gebruiken dat zelf een radicaal-fonetische samenstelling is.
Vanwege de lange periode van taalevolutie van het Chinees zijn dergelijke "onderdelen-hints" in de tekens (zoals aangeduid door de radicaal-fonetische samenstellingen) soms nutteloos en kunnen ze misleidend zijn in modern gebruik. Bijvoorbeeld, gebaseerd op每 'elk', uitgesproken alsměi inStandaardmandarijn, zijn de karakters侮 ('vernederen'),悔 ('betreuren'), en海 ('zee'), uitgesproken respectievelijkwǔ,huǐ enhǎi in het Mandarijn. Drie van deze karakters werden heel vergelijkbaar uitgesproken in het Oudchinees - [mˤə]? (每), [m̥ˤə]? (悔) en [m̥ˤə]? (海) volgens een recente reconstructie door William H. Baxter en Laurent Sagart[9] - maar doorklankverschuiving in de tussenliggende 3000 jaar (inclusief twee verschillende dialectale ontwikkelingen, in het geval van de laatste twee tekens) worden de karakters nu heel verschillend uitgesproken.
Een teken staat in hetMandarijn Chinees meestal niet gelijk aan een woord: de meeste woorden bestaan uit twee of meer tekens. Om de betekenis van het hele woord te begrijpen, is het meestal niet genoeg om alleen de betekenis van elk van de twee tekens te weten. Zo is经 besturen,济 is helpen, maar de combinatie经济 betekent economie.
Volgens een legende zijn Chinese karakters uitgevonden doorCangjie, een bureaucraat onder de legendarischeGele Keizer. Geïnspireerd door zijn studie van de dieren van de wereld, het landschap van de aarde en de sterren aan de hemel, zou Cangjie symbolen hebben uitgevonden genaamd 字zì - de eerste Chinese karakters. De legende luidt dat op de dag dat de karakters werden gecreëerd, graan uit de lucht regende en dat de mensen die nacht geesten en demonen hoorden huilen omdat de mensen niet langer bedrogen konden worden.[10]
In de afgelopen decennia zijn er een reeks gegraveerde tekens en afbeeldingen gevonden bijneolithische vindplaatsen in China, waaronder Jiahu (ca. 6500 v.chr.), Dadiwan en Damaidi uit het 6e millennium v.chr. en Banpo (5e millennium v.chr.). Vaak gaan deze vondsten vergezeld met nieuwsberichten die het vermeende begin van het Chinese schrift met duizenden jaren terugdringen.[11][12] Echter, omdat deze tekens individueel voorkomen, zonder enige impliciete context, en grof en eenvoudig zijn gemaakt, concludeerde Qiu Xigui dat "we hebben geen bewijs om te concluderen dat deze tekens een schrift waren, noch is er reden om te concluderen dat ze de voorouder waren van de Chinese karakters van deShang-dynastie."[13] De tekens demonstreren echter wel een geschiedenis van het gebruik van tekens in de vallei van deGele Rivier tijdens het Neolithicum tot en met de Shang-periode.
Het vroegste vastgestelde bewijs van het Chinese schrift dat tot nu toe is ontdekt, is de verzameling van inscripties gekerfd op bronzen potten enorakelbotten uit de lateShang-dynastie (ca. 1250–1050 v.chr.).[14][15] De vroegste hiervan dateert van rond 1200 v.chr.[16][17] In 1899 werden stukjes van deze botten verkocht als "drakenbotten" voor medicinale doeleinden, toen geleerden de symbolen erop identificeerden als Chinees schrift. In 1928 was de bron van de botten te herleiden tot een dorp in de buurt vanAnyang inde provincie Henan, dat tussen 1928 en 1937 door deAcademia Sinica werd uitgegraven. Er zijn meer dan 150.000 fragmenten gevonden.[14]
Orakelbotteninscripties zijn verslagen van waarnemingen die in communicatie met de geesten van koninklijke voorouders zijn uitgevoerd.[14] De kortste zijn slechts enkele karakters lang, terwijl de langste dertig tot veertig karakters lang zijn. De Shang-koning communiceerde met zijn voorouders over onderwerpen met betrekking tot de koninklijke familie, militair succes, weersvoorspellingen, rituele offers en aanverwante onderwerpen door middel vanscapulimantie (waarzeggerij met gebruik van schouderbladen), en de antwoorden werden vastgelegd op het voorwerp van waarzeggerij zelf (het schouderblad).[14]
Hetorakelbottenschrift is een goed ontwikkeld schrift,[18][19] wat suggereert dat de oorsprong van het Chinese schrift eerder ligt dan het late tweede millennium v.chr.[14] Hoewel deze waarzeggende inscripties het vroegst overgebleven bewijs zijn van oud Chinees schrift, wordt algemeen aangenomen dat schrijven ook werd gebruikt voor vele andere niet-officiële doeleinden, maar dat het materiaal waarop andere teksten werden geschreven - waarschijnlijk hout en bamboe - minder duurzaam was dan bot enschildpadschild, en sindsdien is weggerot.[14]
Bronstijd: parallelle schriftvormen en geleidelijke evolutie
Chinese tekens op een inscriptie uit ca. 900 voor Christus De Shi Qiang-pan, een bronzen ritueel bassin uit ongeveer 900 voor Christus. Lange inscripties aan de oppervlakte beschrijven de daden en deugden van de eerste zevenZhou-koningen.
Het traditionele beeld van een geordende reeks schriften, die allemaal plotseling zijn uitgevonden en vervolgens het vorige schrift volledig hebben vervangen, is overtuigend ontkracht door de archeologische vondsten en wetenschappelijk onderzoek van de latere 20e en vroege 21e eeuw.[13] Geleidelijke evolutie en het naast elkaar bestaan van twee of meer schriften was vaker het geval. Al in de Shang-dynastie bestond het orakelbottenschrift naast het normale schrift voor bamboe-boeken (bewaard in typischebronsinscripties) als een vereenvoudigde schriftvorm, naast de royaal uitgewerkte picturale vormen (vaak clanemblemen) die op veel bronswerken te vinden zijn.
Op basis van studies van deze bronzen inscripties is het duidelijk dat, van het schrijven van de Shang-dynastie tot dat van deWestelijke Zhou-dynastie en de vroegeOostelijke Zhou-dynastie, het reguliere schrift zich langzaam en ononderbroken ontwikkelde tot het de vorm aannam die nu bekend staat als hetzegelschrift in de late Oost-Zhou in de staatQin, zonder duidelijke scheidingslijn.[13][20] Ondertussen waren ook andere schriften geëvolueerd, vooral in de oostelijke en zuidelijke gebieden tijdens de lateZhou-dynastie, met inbegrip van regionale vormen, zoals degǔwén ("oude vormen") van de oostelijkeStrijdende Staten bewaard als varianten in hetHan-dynastie-karakterwoordenboekShuowen Jiezi, evenals decoratieve vormen zoals hetvogel-worm-zegelschrift.
Eenwording: zegelschrift, vulgair schrift en proto-klerkenschrift
Hetzegelschrift, dat tijdens de oostelijkeZhou-dynastie langzaam was geëvolueerd in de staat Qin, werd gestandaardiseerd en aangenomen als het formele schrift voor heel China tijdens deQin-dynastie (wat leidde tot een populaire misvatting dat het destijds was uitgevonden), en werd nog veel gebruikt voor decoratieve gravures enzegels (naamstempels of zegelringen) in de periode van deHan-dynastie. Ondanks de standaardisatie van het schrift door de Qin-dynastie, bleef er echter meer dan één schrift in gebruik. Bijvoorbeeld, een weinig bekend, rechtlijnig en grof uitgevoerd soort van ordinair of algemeen (vulgair) schrift bestond eeuwenlang naast het meer formele zegelschrift in deQin-staat, en de populariteit van dit vulgaire schrift groeide naarmate schrijven zelf meer voorkwam.[13] Tijdens dePeriode van de Strijdende Staten, had een vroege vorm van hetklerkenschrift genaamd "vroegklerkenschrift" of "proto-klerkenschrift" reeds ontwikkeld in de staat van Qin op basis van het vulgaire schrift en invloeden van het zegelschrift.[13] Het naast elkaar bestaan van de drie schriften, klein zegelschrift, vulgair schrift en proto-klerkenschrift (waarbij het laatste geleidelijk evolueert tot het klerkenschrift tussen de Qin en de vroege Han-dynastieën) druist in tegen de traditionele overtuiging dat de Qin-dynastie slechts één schrift had en dat klerkenschrift plotseling werd uitgevonden in de vroege Han-dynastie op basis van hetkleine zegelschrift.
Het proto-klerkenschrift, dat tegen de tijd van de Periode van de Strijdende Staten uit het vulgaire Qin-schrift was voortgekomen, werd geleidelijk volwassener en in de vroege West-Han-periode verschilde het niet veel van dat van de Qin.[13] Onlangs ontdekte bamboestroken laten zien dat het schrift een volwassen klerkenschrift was geworden tegen het midden tot einde van het bewind vankeizer Wu van de Westelijke Han,[13] die regeerde van 141 tot 87 v.chr.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht dat er slechts één schrift per periode was, waren er in feite tijdens de Han-periode meerdere schriften in gebruik.[13] Hoewel volwassen klerkenschrift, ook wel八分bāfēn[13] schrift genoemd, in die tijd dominant was, werd een vroeg type cursief schrift ook al door de Han gebruikt vanaf minstens 24 v.chr. (in de zeer late West-Han-periode), met cursieve vormen die destijds populair waren, evenals vele elementen uit het vulgaire schrift van deStrijdende Staat van Qin.[13] Tegen de tijd van de OostelijkeJin-dynastie werd dit Han-cursief bekend als章草zhāngcǎo (tegenwoordig ook bekend als隶草 /隸草lìcǎo), of in het Nederlands soms cursief klerkenschrift of oud cursiefschrift. Sommigen zijn van mening dat de naam (gebaseerd op章zhāng wat "ordelijk" betekent) is ontstaan omdat het schrift een meer geordende vorm was[13] van het cursief dan de moderne vorm, dat ontstond tijdens de OostelijkeJin-dynastie en nog steeds in gebruik is, de zogenaamde今草jīncǎo of "modern cursief".[13]
Rond het midden van deOostelijke-Han-periode[13] verscheen een vereenvoudigde en gemakkelijker te schrijven vorm van klerkenschrift, die Qiu "nieuwklerkenschrift" noemt (新隶体 /新隸體xīnlìtǐ).[13] Tegen het einde van de Oostelijke-Han was dit het dominante dagelijkse schrift geworden,[13] hoewel het formele, volwassenbāfēn八分bāfēn klerkenschrift in gebruik bleef voor formele werken zoals gegraveerdestèles.[13] Qiu beschrijft dit nieuwklerkenschrift als een overgang tussen klerkenschrift en regulier schrift,[13] en het bleef in gebruik via deCao Wei enJin-dynastieën.[13]
Tegen het einde van de Oost-Han-periode verscheen een vroege vorm vansemi-cursiefschrift,[13] wat ontwikkelde uit een cursief geschreven vorm van nieuwklerkenschrift en eenvoudig cursiefschrift.[13] Dit semi-cursiefschrift werd traditioneel toegeschreven aan Liu Desheng c. 147–188 v.chr,[13], hoewel dergelijke toeschrijvingen verwijzen naar vroege meesters van een schrift in plaats van naar hun echte uitvinders, aangezien de schriften over het algemeen in de loop van de tijd evolueerden. Qiu geeft voorbeelden van vroeg semi-cursiefschrift, wat aantoont dat het een algemeen verbreide oorsprong had in plaats van puur Liu's uitvinding te zijn.[13]
Hetreguliere schrift is toegeschreven aanZhong Yao (c. 151–230 n.chr.), tijdens de periode aan het einde van de Han-dynastie in de staatCao Wei. Zhong Yao wordt de "vader van het reguliere schrift" genoemd. Sommige geleerden veronderstellen echter dat één persoon alleen geen nieuw schrift had kunnen ontwikkelen dat universeel werd aangenomen, maar alleen een bijdrage had kunnen leveren aan de geleidelijke vorming ervan. De vroegste overgebleven teksten die in regulier schrift zijn geschreven, zijn kopieën van Zhong Yao's werken, waaronder ten minste een kopie vanWang Xizhi. Dit nieuwe schrift, dat het dominante moderne Chinese schrift is, ontwikkelde zich uit een net geschreven vorm van vroeg semi-cursief schrift, met toevoeging van de (顿 /頓dùn) pauzetechniek om horizontale streken te beëindigen, plus zware staarten op rechts naar beneden gaande streken.[13] Dus, het vroege reguliere schrift kwam voort uit een nette, formele vorm van semi-cursief schrift, dat zelf voortkwam uit nieuwklerkenschrift (een vereenvoudigde, gemakkelijke vorm van klerkenschrift). Vervolgens ontwikkelde het verder in de OostelijkeJin-dynastie in de handen van de "Meester van Kalligrafie",Wang Xizhi, en zijn zoon Wang Xianzhi. Het was in die tijd echter niet wijdverbreid en de meeste schrijvers bleven het nieuwklerkenschrift, of een ietwat semi-cursieve vorm ervan gebruiken voor het alledaagse schrijven,[13] terwijl het conservatievebafen klerkenschrift in gebruik bleef op sommige stèles, naast wat semi-cursiefschrift, maar voornamelijk nieuwklerkenschrift.[13]
Ondertussen kwam het moderne cursieve schrift langzaam naar voren uit het cursieve klerkenschrift (zhāngcǎo) tijdens de Cao Wei tot Jin-periode, onder invloed van zowel semi-cursief als het nieuw verschenen reguliere schrift.[13] Cursief werd geformaliseerd in de handen van een paar meester kalligrafen, van wie de meest bekende en invloedrijkeWang Xizhi was.
Pas in de tijd van deZuidelijke en Noordelijke Dynastieën kreeg het reguliere schrift de dominante status.[13] Gedurende die periode bleef het reguliere schrift stilistisch evolueren en bereikte het volledige volwassenheid in de vroegeTang-dynastie. Sommigen noemen de geschriften van de vroege Tang-kalligraafOuyang Xun (557–641) het eerste volwassen reguliere schrift. Hierna waren er geen belangrijke evolutiestadia meer voor het reguliere schrift, hoewel de ontwikkelingen in de kunst van de kalligrafie en karaktervereenvoudiging nog in het verschiet lagen.
Hoewel de meestevereenvoudigde Chinese karakters die tegenwoordig worden gebruikt het resultaat zijn van de werken die door de regering van deVolksrepubliek China in de jaren vijftig en zestig werden opgedragen, dateert de vereenvoudiging van de tekens van vóór de formatie van de volksrepubliek in 1949. Een van de eerste voorstanders van vereenvoudiging van karakters was Lufei Kui, die in 1909 voorstelde om vereenvoudigde karakters te gebruiken in het onderwijs. In de jaren na de4 Mei-beweging van 1919 in 1919 zochten veel anti-imperialistische Chinese intellectuelen naar manieren om China te moderniseren. In de jaren dertig en veertig vonden discussies over karaktervereenvoudiging plaats binnen deKwomintang-regering, en veel Chinese intellectuelen en schrijvers hebben lang volgehouden dat karaktervereenvoudiging de geletterdheid in China zou helpen stimuleren. In veel wereldtalen wordt geletterdheid gepromoot als rechtvaardiging voorspellingshervormingen. De Volksrepubliek China publiceerde haar eerste ronde van officiële karaktervereenvoudigingen in twee documenten, het eerste in 1956 en het tweede in 1964. In de jaren vijftig en zestig, terwijl de verwarring over vereenvoudigde karakters nog steeds tierde, verschenen kort overgangskarakters die vereenvoudigde delen vermengden met nog te vereenvoudigen delen van karakters en verdwenen toen weer. Deze vereenvoudiging werd uitgevoerd door middel van de vermindering van het aantal componenten van een teken, de verwijdering van een aantal tekens uit de taal en de vervanging van verscheidene ingewikkelde tekens door één eenvoudig teken.
Overigens is deze vereenvoudigde spellingswijze alleen in de Volksrepubliek China enSingapore doorgevoerd. InHongkong, opTaiwan en in Chinese gemeenschappen in het buitenland worden nog steeds detraditionele Chinese karakters gebruikt.
"Han-unificatie" was een poging van de auteurs van Unicode en de Universal Character Set om meerdere tekensets van de zogenaamde CJK-talen (Chinees/Japans/Koreaans) in een enkele set van verenigde tekens te coderen en was voltooid voorUnicode in 1991 (Unicode 1.0).
Huidige (donkergroen) en voormalige verspreiding (lichtgroen) van Chinese karakters.
Binnen de context van de Chinese taal vertegenwoordigen Chinese tekens (hanzi) over het algemeen woorden en morfemen in plaats van pure ideeën; het gebruik van Chinese tekens door de Japanse enKoreaanse talen (waar ze respectievelijk bekend staan alskanji enhanja) heeft echter tot enkele complicaties voor deze uitspraak geleid.
Veel Chinese woorden, samengesteld uit Chinese morfemen, werden samen met hun tekens geleend in het Japans en Koreaans; in dit geval werden de morfemen en tekens samen geleend. In andere gevallen werden echter tekens geleend om inheemse Japanse en Koreaanse morfemen te vertegenwoordigen, alleen op basis van de betekenis. Als gevolg hiervan kan een enkel teken uiteindelijk meerdere morfemen met een vergelijkbare betekenis vertegenwoordigen, maar met een verschillende oorsprong in verschillende talen. Hierdoor worden kanji en hanja soms beschreven als morfografische schrijfsystemen.
Ook het Vietnamees gebruikte vroeger het Chinese schrift.Chữ nôm ofNôm is een klassiek schrift voor het Vietnamees gebaseerd op het Chinese schrift. Gedurende meer dan een millennium is het het meest verspreide schrift voor het Vietnamees geweest.
Er zijn in de loop der tijd zo'n 56.000 unieke Hanzi-tekens geïdentificeerd, maar een goed opgeleide, belezen Chinees kent er gemiddeld maar zo'n 7000. Om een Chinese krant te kunnen lezen dient men ongeveer 3000 karakters te kennen. Met een vocabulaire van zo'n 1500 tekens is de strekking nog te volgen. Volgens onderzoek beslaan de 3.500 meest gebruikte tekens vermeld in de "Lijst van Algemene Tekens van Modern Chinees" van deVolksrepubliek China 99,48% van een lijst met twee miljoen woorden. Wat traditionele Chinese tekens betreft, zijn er 4.808 karakters vermeld in de "Lijst van Standaardvormen van Gemeenschappelijke Nationale Tekens" door het Ministerie van Onderwijs van deTaiwan, terwijl er 4.759 vermeld worden door het Education and Manpower Bureau vanHongkong, die beide bedoeld zijn om geleerd te worden tijdens delagere school envoortgezet onderwijs. Onderwijs na de basisschool bevat niet zoveel nieuwe karakters als nieuwe woorden, die meestal combinaties zijn van twee of meer reeds geleerde tekens.[21]
Chinezen leren hun schrift van oudsher door elk nieuw karakter 100 keer te schrijven, maar het is moeilijk om het te onthouden. Een groot aantal Chinezen zal bijvoorbeeld ‘niezen’ (打喷嚏dǎ pēn tì in het Chinees) niet kunnen schrijven, omdat ‘niezen’ een woord is dat vrijwel niet in geschreven taal voorkomt. Daar komt nog eens bij dat喷pēn 12 streepjes telt,嚏tì 17, en dat net de moeilijkste van de twee (嚏tì) alleen voorkomt in verband met niezen (en juist over dat onderwerp bestaat niet veel documentatie).
Hanzi kan ook wordengetranslitereerd in hetLatijns alfabet. Dit gebeurt door middel van een transliteratiesysteem, namelijkHanyu pinyin. Hanyu pinyin werd in de jaren vijftig van de20e eeuw door deVolksrepubliek China zelf ontwikkeld, in tegenstelling tot andere systemen om de Chinese taal in het Latijns alfabet weer te geven. Voorgangers van dit systeem zijnWade-Giles enYale.
Hanyu pinyin wordt ook geschreven als gewoon pinyin. Deze letters mag men niet op z'n Engels of Nederlands of welke taal dan ook uitspreken. Ze moeten op z'n Chinees uitgesproken worden. Voorbeelden:
↑Wood, Clare Patricia (2009). Contemporary perspectives on reading and spelling. Routledge, New York, pp. 203. ISBN 978-0-415-49716-9. Gearchiveerd op26 maart 2023 "Often, the Chinese character can function as an independent unit in sentences, but sometimes it must be paired with another character or more to form a word. [...] Most words consist of two or more characters, and more than 80 per cent make use of lexical compounding of morphemes (Packard, 2000)."
↑(zh)Li, Y. (1993). Information Analysis of Usage of Characters in Modern Chinese. Shanghai Education Publisher, "Analysis of phonetics of the ideophonetic characters in modern Chinese", 84–98.
↑(en)William G. Boltz (1999). The Cambridge History of Ancient China: From the Origins of Civilization to 221 BC. Cambridge University Press, "Language and Writing", pp. 108. ISBN 9780521470308. Gearchiveerd op12 juni 2023. Geraadpleegd op3 april 2019.
