DeGruppe 47 was een groep van Duitstalige schrijvers en uitgevers die op initiatief vanHans Werner Richter in september1947 bijeenkwamen en de komende twee decennia een duidelijk stempel zouden drukken op de naoorlogse Duitse literatuur.
Een aantal schrijvers van de Gruppe 47 werkte in1946 al mee aan het tijdschriftDer Ruf, waarvan Richter de redacteur was enAlfred Andersch de uitgever. Dit tijdschrift was de voortzetting van de sinds1945 in de gevangenkampen verschenenBlätter für deutsche Kriegsgefangene en had als doel de Duitsers op te voeden in democratische ideeën. Toen het blad te kritisch werd over de Amerikaanse bezettingsmacht en communistische ideeën ingang vonden werd het door de Amerikaanse legercensuur, die tamelijk streng was en tegen allerlei communistische uitingen optrad, na twee jaar verboden.
In juli 1947 besloten enkele voormalige auteurs vanDer Ruf een nieuw literair tijdschrift op te richten,Der Skorpion, en om regelmatig bijeen te komen teneinde elkaars werk door te nemen en kritisch te beoordelen. Bij het eerstvolgende treffen in september was de groep al belangrijk veel groter. In november presenteerden ze elkaar het eerste nummer vanDer Skorpion; dit werd echter om verschillende redenen niet uitgegeven. Toen duidelijk werd dat er nieuwe bijeenkomsten werden gepland, stelde Hans Georg Brenner in september 1947 voor deze groepGruppe 47 te noemen.[1]
Het hoofddoel van de Gruppe 47 was het bevorderen van de nog prille naoorlogse Duitse literatuur, die op dat moment in verwarring verkeerde (zie o.a.Kaalslagliteratuur). De groep organiseerde bijeenkomsten, geleid door Hans Werner Richter. Aanvankelijk besliste Richter alleen wie er bij deze samenkomsten werd uitgenodigd. De deelnemers lazen voor uit eigen werk, waarop de aanwezige critici hun mening gaven over de beluisterde teksten. Kenmerkend was dat de auteur die had voorgelezen zelf niet aan de discussie mocht deelnemen. Soms werden er ook literaire figuren uit het buitenland uitgenodigd. Tevens reikte de groep een literatuurprijs uit aan nog onbekende auteurs, die nadien gewoonlijk grote bekendheid zouden verwerven.
Opvallend uit de begintijd was dat velen van Gruppe 47 zich als slachtoffer van het Nazisme beschouwden, ook als men bij deWehrmacht had gediend. Voor deholocaust bestond geen aandacht. Exemplarisch is dat Hans Werner Richter bij een bijeenkomst in 1952 zei dat de voorleesstijl vanPaul Celan, een Joodse dichter, hem aanGoebbels deed denken. Böttinger beschrijft dit als volgt: "Na de lezing van Celan bij het middageten had ik (Hans Werner Richter) terloops en zonder enige bedoeling gezegd, dat de stem van Celan mij aan de stem van Joseph Goebbels herinnerde. Omdat beide ouders van Celan door de SS werden omgebracht, kwam het tot een dramatisch conflict. Paul Celan verlangde rekenschap en probeerde mij in de positie van een vroegere Nationaalsocialist te drukken.Ilse Aichinger enIngeborg Bachmann huilden en smeekten mij onder ware tranenstromen steeds weer, mij te verontschuldigen, wat ik uiteindelijk ook deed."[2] Pas na midden jaren vijftig groeide het bewustzijn dat sommige groepen meer geleden hadden dan anderen. Iemand als Ilse Aichinger was ook tegen de kaalslagliteratuur en voor meer meer zelfonderzoek.
In de jaren 60 kwam de klad in de samenwerking tussen de verschillende groepsleden. Hoewel de kwaliteit van hun werk niet noodzakelijkerwijs achteruitging, liepen de meningsverschillen steeds hoger op. Dit had te maken met de tendens tot verlinksing van de intellectuele milieus in die tijd: Sommigen sloten zich bij de radicale ideeën aan terwijl anderen daar nadrukkelijk afstand van namen. In mindere mate raakten ook hun stijlopvattingen van elkaar vervreemd: de realistisch georiënteerde schrijvers kregen het moeilijk met jongere, onconventioneel experimenterende auteurs.
In oktober 1967 vond de voorlopig laatste bijeenkomst plaats, die op een mislukking uitliep. Hoewel er toen nog geen plannen waren de groep te ontbinden zou Richter later opmerken dat "de groep allang aan opheffingskanker leed" en in verval verkeerde. De groep kwam nog één keer bijeen, in 1977, om zichzelf op te heffen.
In1961 werd inDortmund deDortmunderGruppe 61 opgericht, een groep politiek geëngageerde literaire figuren die als hoofddoel hadden de arbeiders aan het schrijven te krijgen. In2005 richtteGünter Grass inLübeck deGruppe 05 op die sterk geïnspireerd was op de Gruppe 47. Enkele belangrijke Duitse schrijvers sloten zich daarbij aan.