DeGriekse Onafhankelijkheidsoorlog (Grieks: Ελληνική Επανάσταση,Elliniki Epanastasi;Osmaans: يونان عصياني ,Yunan İsyanı) was eenoorlog tussen deGrieken en deTurken, vanaf de Griekse onafhankelijkheidsverklaring van hetOttomaanse Rijk op25 maart (nu de Griekse nationale feestdag)1821 tot de erkenning van de onafhankelijkheid van het moderneGriekenland in juli1832 met hetVerdrag van Constantinopel.
Tijdens de 19e eeuw nam in Griekenland het verzet tegen de Turkse overheersers hand over hand toe, naarmate hetOttomaanse Rijk meer tekenen van verzwakking vertoonde. Vele boeren vluchtten de bergen in als hun dorp geplunderd werd of een Turks garnizoen moest herbergen. In onherbergzame gebieden hielden dezekleften (κλέφτες, eigenlijk rovers) stand als ondergrondse strijders voor de vrijheid.
Het streven van de Grieken om los te komen van het in ontbinding verkerende Turkse rijk werd door de grote mogendheden besproken in 1815 op hetCongres van Wenen, maar Groot-Brittannië voelde er niet veel voor, omdat het de veroverdeIonische Eilanden voor zichzelf wenste te behouden. De drang naar onafhankelijkheid en de propaganda van geheime genootschappen vanfilhellenen hadden echter succes: in1821 brak de algehele opstand tegen de Turken uit. Dit geschiedde overigens volgens een vooropgezet plan: een door de filhellenen gefinancierd leger zou vanuit Rusland het Donauvorstendom Moldavië binnenvallen dat onder Turks bestuur stond. Dit veroorzaakte een golf van instabiliteit in het rijk, wat de Grieken de kans zou geven een opstand te beginnen.
Maar al spoedig kregen de opstandelingen te maken met tegenslag. Verschillende groepen opstandelingen begonnen direct na het verdrijven van de Turken elkaar te bevechten.Ibrahim Pasja, de geadopteerde zoon en opperbevelhebber vanMohammed Ali van Egypte, kwam met zijn Egyptische troepen de sultan te hulp. Met bloeddorstige wreedheid onderwierp hij verscheidene eilanden: opChios werden 23.000 mensen vermoord (kunstzinnig weergegeven opLe Massacre de Scio vanEugène Delacroix)[1]. Hij veroverde dePeloponnesos en drong door tot Midden-Griekenland. In1826 vielen Athene en de sterke vestingMesolongi hem in handen. De Griekse opstand was in bloed gesmoord, het land verwoest. Slechts het eilandHydra hield met behulp van zijn sterke vloot stand.
Intussen had echter de openbare mening in Europa partij gekozen voor de Grieken; de filhellenen stuurden geld, wapens en vrijwilligers. Ze verafschuwden de Turkse moordpartijen op de Grieken, die ze als afstammelingen van de helden vanMarathon enThermopylae beschouwden. De bekendste filhelleen was de Engelse dichterLord Byron, die zich, na een zwerversleven door Europa, in 1824 als vrijwilliger meldde in het belegerde Messolóngi, waar hij drie maanden later aan demalaria bezweek.
In1827 keerde alles: Rusland, Frankrijk en Engeland grepen in. Hun vloot bracht de Turks-Egyptische vloot in drie uur tijd de nederlaag tijdens deSlag van Navarino, op de westkust van de Peloponnesos ten noorden vanPylos. De Turken werden verdreven uit de Peloponnesos en Midden-Griekenland. Dit bevrijde gebied werd een republiek met JoannisKapodístrias als president. Na moeizame onderhandelingen werd de onafhankelijkheid van Griekenland in1832 door hetCongres van Londen officieel erkend.
.svg)
.svg)
