HetGrieks (Ελληvικά) is een talenfamilie van deIndo-Europese talen. Het werd door deAchaeërs naarGriekenland gebracht rond 1900 voor Christus.[bron?] In eerste instantie waren er verschillende gesproken dialecten, met als belangrijkste groepen: Ionisch-Attisch, Dorisch en Eolisch Grieks.
Het eersteschrift voor dezetaal isLineair B en het oudste met dat schrift verbonden Grieks (1450-1250 v.Chr.?) wordtMyceens genoemd. Sinds de tijd van de klassieken is de taal geschreven in hetGriekse alfabet, dat 24 letters omvat.
Attisch Grieks was de taal die gesproken werd inAthene. De meerderheid van de literatuur die uit deklassieke periode nog bewaard is gebleven, is in dit dialect geschreven. Belangrijke uitzonderingen zijn de historicusHerodotos (Ionisch) en de dichteresSappho (Aeolisch).Alexander de Grote speelde een belangrijke rol in het samenvoegen van deze dialecten totKoinè-Grieks (naar het Griekse woord vooralgemeen). Door de eentaligheid van zijn leger werd de communicatie makkelijker. Ook leerden de bewoners van bezette gebieden ditKoinè, waardoor het de status van "wereldtaal" kreeg. Koinè-Grieks werd dan ook delingua franca in het oostelijke gedeelte van hetRomeinse Rijk (ook welByzantijnse Rijk). Het Nieuwgrieks stamt hiervan af.
ZieOudgrieks voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Zonder twijfel is het Grieks de taal met de oudste geschreven bronnen in Europa: bijna 30 eeuwen wordt er Grieks geschreven. En ook al verschilt het Nieuwgrieks natuurlijk heel sterk van het klassieke, de kenner zal vlug merken dat de historische evolutie het innerlijke wezen van de taal niet ingrijpend heeft gewijzigd. Het klassieke Latijn verdween vrij vroeg als gesproken eenheidstaal en viel uiteen in diverseRomaansedochtertalen; het Grieks daarentegen is zelf nooit verdwenen en ging ook nooit over in dochtertalen.
In de archaïsche en klassieke periode was het Grieks zeker geen eenheidstaal: er bestonden onderling sterk afwijkende dialecten, die te herleiden zijn tot volgende hoofdgroepen:
Dorisch was een Oudgriekse dialectgroep. Het Dorisch werd gesproken op dePeloponnesos, opKreta en de zuidelijkeCycladen, in Zuid-Italië enSicilië. Het werd ook gebruikt als kunstdialect voor alle literatuur die bestemd was om in koor gezongen te worden, ook buiten de grenzen van het Dorische taalgebied. Zie ookKoorlyriek;
Het Dorisch leeft nog voort in hetGriko van Zuid-Italië en hetTsakonisch van de Peloponnesos.
Staat ook wel bekend als 'Lesbisch Grieks', vanwege de twee belangrijkste dichters in dit dialect,Sappho (7e eeuw v.Chr.) en haar oudere tijdgenootAlkaios. Het bevatte vergeleken met het Attisch, Ionisch en Dorisch veel archaïsmen. Het werd gesproken inThessalië,Boeotië en noordelijk Klein-Azië.
Het Ionisch dialect is een Oudgriekse dialectengroep. Het werd gesproken op het grootste gedeelte van de westkust van Klein-Azië, op Euboia en enkele andere eilanden van de Egeïsche Zee en in enkele steden van Zuid-Italië (vb. Cumae). De bekendste schrijver die in het Ionisch schreef isHerodotos. Dit dialect klinkt veel zangeriger dan het Attisch omdat het meer klinkers telt. In het Attisch worden immers vaak opeenvolgende klinkers tot één lettergreep gereduceerd ("contractie"), wat in het Ionisch minder gebeurt.
Macedonisch was een Oudgriekse dialectgroep en moet dus niet verward worden met de moderne Zuidslavische taal met dezelfde naam. Er zijn slechts weinig geschriften van bewaard gebleven, maar het was wel het dialect vanAlexander de Grote en zijn voorouders. Het Macedonisch werd gesproken in de toenmalige regioMacedonië.
Omdat Athene in de klassieke periode als het belangrijkste economische en culturele centrum van de Griekse wereld gold, verspreidde het lokale Ionisch-Attische dialect -de taal vanXenophon,Sophocles,Plato enDemosthenes- zich buiten zijn oorspronkelijke grenzen en groeide het uit tot een soort algemene omgangstaal in de Griekssprekende gebieden. Dit is dan ook de reden dat in onze scholen[bron?] hoofdzakelijk de Attische grammatica wordt onderwezen.
Het Klassieke Grieks kent 5 naamvallen:nominatief,genitief,datief,accusatief envocatief. Anders dan in het Latijn (dat geen lidwoorden heeft) wordt zowel het lidwoord als het zelfstandig naamwoord verbogen.voorbeeld:ὁ δοῦλος (=de slaaf)
Net als in het Latijn hebben Griekse werkwoordsvormen meestal geen persoonlijk voornaamwoord (ik, jij, wij, hij enz.)Je ziet aan de uitgang van het werkwoord met welke persoon je te maken hebt.Bijvoorbeeld:
vorm
vertaling
λύω
ik maak los
λύεις
jij maakt los
λύει
hij, zij, het maakt los
λύομεν
wij maken los
λύετε
jullie maken los
λύουσι(ν)1
zij maken los
λῦε
maak los/jij moet losmaken (imperativus (gebiedende wijs) ev)
λύετε
maak los/jullie moeten losmaken (imperativus (gebiedende wijs) mv)
1: Als na dit woord een woord komt dat met een klinker begint, of een leesteken, dan wordt achteraan een welluidendheidsnu ν toegevoegd.
Voor de verleden tijd (het zogenaamde imperfectum) wordt er voor de stam een letter, de epsilon (ε), voorgezet, het zogenaamde augment, waaraan je kunt zien dat je met een imperfectum te maken hebt. Er zijn een paar aparte persoonsuitgangen
ZieKoinè voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Met de veroveringen van Alexander de Grote dringt het Attisch door naar het Oosten en wordt, gedurende de gehele Hellenistische periode, dé wereldtaal bij uitstek. De oude dialecten waren verdrongen en stierven uit ten voordele van een veralgemeend Grieks, dat men de "koinè (glootta)" noemde. Zelfs de Romeinse veroveraars spraken onder elkaar bij voorkeur koinè-Grieks, om hun culturele bagage te etaleren, en ook de boeken van het Nieuwe Testament werden in deze taal geschreven en verspreid. Het Grieks wordt de taal van het vroegstechristendom en vervolgens van het Oost-Romeinse of Byzantijnse Imperium, waar het Latijn langzaam maar zeker in onbruik raakte. Dan voltrekt zich een evolutie die bij meer wereldtalen merkbaar is: om de bruikbaarheid bij niet-moedertaalsprekers te verhogen moeten de grammaticale moeilijkheden gereduceerd worden. Dat gebeurde reeds in de klassieke periode met dedualis-vormen (het "tweevoud"). In het koinè-stadium raakten dedatief en deoptatief steeds meer in onbruik om uiteindelijk, op een paar versteende uitdrukkingen na, geheel te verdwijnen.
ZieMiddelgrieks voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
In deByzantijnsemiddeleeuwen vallen ook deinfinitieven weg, evenals de oude futurum-, perfectum- en plusquamperfectumvormen, ten voordele van sterk vereenvoudigde omschrijvingen met hulpwerkwoorden (zoals in andere moderne talen). Daarnaast nam het Grieks in de loop van zijn geschiedenis vele leenwoorden op uit de talen van de volken waarmee de Grieken – vaak met tegenzin – geconfronteerd werden, onder andere:
uit hetLatijn (van de Romeinse veroveringen tot de val van Rome)
uit hetItaliaans (tijdens de Venetiaanse bezetting)
uit hetTurks (tijdens de Turkse bezetting van 1453 tot 1830)
De verovering door de Turken betekende het einde van het Grieks als taal van wetenschap en cultuur. Sommige Byzantijnse intellectuelen vluchtten naar het Westen (waar zij onder andere bijdroegen aan het ontstaan van derenaissance). Vier eeuwen lang leeft het Grieks nog slechts als de spreektaal onder de bevolking en als schrijftaal van de geestelijkheid.
Wanneer dan, rond 1830, er een einde komt aan de Ottomaanse bezetting, wenst men alles wat aan deislam herinnert zo spoedig mogelijk uit het openbare leven te bannen, niet het minst de sterke Turkse invloeden in de Griekse volkstaal, de "dimotikí (glossa)" (δημοτική (γλώσσα)). Daarom opteert de kersverse Griekse regering voor een terugkeer naar de "geleerdentaal" van de Byzantijnse christenheid, de "katharèvousa (glossa)" (καθαρεύουσα (γλώσσα)).
Maar de omschakeling verloopt minder vlot dan gewenst: buiten de bestuurlijke, kerkelijke en wetenschappelijke schrijftaal, de "katharèvousa", blijft het Griekse volk de "dimotikí" met haar eenvoudiger syntaxis hanteren als spreektaal, hierbij gesteund door een aantal toonaangevende letterkundigen.Zo kreeg Griekenland dan zijn eigen taalkwestie. Rond 1900 bereikt de academische polemiek tussen de taalpuristen en de "vulgaristen" zijn hoogtepunt: een nieuwe "hertaling" van de Evangeliën in de dimotikí lokte in 1902 zelfs relletjes uit in de straten van Athene, waarbij een aantal mensen het leven verloor.
ZieNieuwgrieks voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
De 50 landen met mensen waar het Grieks het meest gesproken wordt
Momenteel bestaan er dan ook in Griekenland nog steeds twee taalidiomen: enerzijds de "geleerde" en archaïschekatharèvousa, die in de praktijk nog enkel door de Grieks-Orthodoxe liturgie wordt gehanteerd (en stilaan uitsterft) en anderzijds de vlotte en gemakkelijker hanteerbaredimotikí, de gesproken taal van de media en de literatuur. De twee taal- en spellingsvormen beïnvloeden elkaar sterk, en bijgevolg is er vaak weinig uniformiteit in de spelling en de syntaxis van het eigentijdse geschreven Grieks.
In 1981 trad Griekenland als 10e lidstaat toe tot de Europese Gemeenschap. In het kader van een algemene vereenvoudiging besluit een parlementaire commissie in 1982 een spellingwijziging door te voeren: de oudespiritustekens – sinds eeuwen reeds overbodig – worden niet meer genoteerd en de ingewikkelde accentregels sterk vereenvoudigd (nog één enkel accentteken, op de lettergreep die de klemtoon draagt).
Aan het begin van de 21e eeuw bestaat er een tendens om voor de Nieuwgriekse omgangstaal de termkini neo-elliniki glossa ‘gemeenschappelijke Nieuwgriekse taal’ te gebruiken.
Naast de twee opKoinè gebaseerde Nieuwgriekse dialecten die in Griekenland worden gesproken, zijn er nog andere dialecten van Grieks in leven, zoals hetPontisch, dat is ontstaan uit hetIonisch, enGriko enTsakonisch, die zijn ontstaan uit hetDorisch. Deze dialecten zijn door hun afgelegen locatie – Pontisch is de verzamelnaam van Ionische dialecten van deZwarte Zee – weinig veranderd in de afgelopen eeuwen. Ze zijn echter wel met uitsterven bedreigd; Griko wordt nog maar in een paar dorpjes in Zuid-Italië gesproken. Het Pontisch kent veel leenwoorden uit het Turks en Perzisch maar staat vergeleken met Nieuwgrieks dichter bij het Oudgrieks en wordt nog steeds in Griekenland en in veel dorpen in de Turkse provincieTrabzon gesproken. De Nederlandse wetenschapper Mark Janse ontdekte in 2005 in Griekenland sprekers van het Cappadocisch, een andere Grieks-Turkse mengtaal die ook dichter bij het Oudgrieks staat dan bij Nieuwgrieks. Van deze taal werd vermoed dat zij reeds halverwege de 20ste eeuw was uitgestorven.[1] HetRomeyka is een van de Pontische dialecten die worden gesproken door een islamitische bevolking in de Turkse provincies Trabzon en Rize. Het Romeyka heeft van alle bekende huidige Griekse dialecten het meest behouden vanKoinè-Grieks.
Het verschil met deze letter en de Kappa is vergelijkbaar met het verschil tussen de Q en de K in hetLatijnse alfabet. In hetOudgrieks werden de Qoppa en de Kappa door elkaar heen gebruikt. In hetNieuwgrieks is in vrijwel elk woord deze letter door de Kappa vervangen en is de Qoppa verouderd.
In het Oudgrieks werd deze letter gebruikt om de klank "st" weer te geven, zoals instoep. In het Nieuwgrieks schrijft men eenSigma, gevolgd door eenTau om de klank "st" weer te geven en is de Stigma verouderd.
In het Oudgrieks werd deze letter voor de klank /h/ gebruikt. In het Nieuwgrieks plaatst men een῾ op of voor de gewenste klinker om de /h/ weer te geven. bijvoorbeeld "Ha" wordt Ἁ. De Heta is hierdoor verouderd.
In het Oudgrieks werd deze letter als een tweede Sigma gebruikt. Tegenwoordig heeft vrijwel elk woord met de klank [s] een Sigma gekregen en is de San verouderd.
In het Oudgrieks werd deze letter gebruikt om de klank [ʃ](sj) weer te geven. Tegenwoordig schrijft men een Sigma, gevolgd door een Iota om deze klank weer te geven en is de Sho verouderd.
Al in de Oudheid en in hetByzantijnse Rijk werd het Grieks als taal bestudeerd, maar de modern wetenschappelijke bestudering is ontstaan toen Byzantijnse geleerden alskardinaalBessarion, op de vlucht voor deOttomanen, zich in de vijftiende eeuw vestigden inRenaissance-Italië. Hun kennis werd gretig aanvaard doorhumanisten alsLorenzo Valla, die de inzichten toepasten op de bestudering van deBijbel. Dit was een van de aanleidingen tot deReformatie. De huidige bestudering is aan het begin van de negentiende eeuw vorm gegeven door deDuitse classicusF.A. Wolf.
_de.svg)
