Georges Claude (Parijs,24 september1870 -Saint-Cloud,23 mei1960) was een Fransingenieur,chemicus enuitvinder. Hij vond in1902 samen met Paul Delorme een procedé uit om lucht vloeibaar te maken en zuurstof te produceren; om dit te exploiteren stichtte hij de firmaAir Liquide, die nog steeds "Société anonyme pour l’étude et l’exploitation des procedés Georges Claude" heet. Als bijproduct vond hij ook de neonbuis uit, en de eersteneonverlichting, waarbij een elektrische stroom werd aangesloten op een gesloten buis gevuld met neon. Hij werd hierbij deels geïnspireerd door de "lamp van Moore", een uitvinding vanDaniel McFarlan Moore.
Claude studeerde aan deÉcole supérieure de physique et de chimie industrielles (SPCI) te Parijs. Vervolgens had hij diverse banen, hij was elektrotechnisch inspecteur in een kabelfabriek en laboratoriummanager in een elektriciteitsfabriek.
In1923 introduceerde Georges Claude en zijn Franse onderneming Claude Neon, neonverlichting in deVerenigde Staten, door twee van deze neon lampen te verkopen aan eenPackard autodealer inLos Angeles.Earle C. Anthony kocht twee "Packard" neon reclames voor de som van 24.000 dollar. Daarna werd de neon lichtreclame snel populair als buitenreclame mede omdat de reclame ook overdag zichtbaar was en kreeg al snel de bijnaam "vloeibaar vuur".
Als leerling vanJacques-Arsène d'Arsonval is Claude samen met oud-studiegenootPaul Boucherot de uitvinder van hetOTEC concept (Afkorting van het Engelse Ocean Thermal Energy Conversion). Deze techniek maakt gebruik van het temperatuurverschil tussen het oppervlaktewater en de diepere lagen van de oceaan om elektriciteit op te wekken. Claude was de eerste persoon die een prototype voor een installatie van deze technologie bedacht. Claude bouwde de eerste installatie in1930 inCuba. Het systeem produceerde 22 kilowatt elektriciteit door middel van een lagedrukturbine.
In1935 construeerde Claude een andere installatie, deze keer aan boord van een vrachtschip van tienduizend ton, afgemeerd aan de kust vanBrazilië. Beide installaties werden nog voordat deze konden worden ontwikkeld tot krachtcentrales, verwoest door slechte weersomstandigheden en de golven.
Als jong ingenieur stond Claude al vijandig tegenover het democratische bestuur. In 1933 trad hij toe tot deAction Française, een politieke beweging die streed voor herstel van de monarchie in Frankrijk. Zo was hij een naaste vriend van de monarchistische leiderCharles Maurras. Tijdens deTweede Wereldoorlog collaboreerde hij met hetVichy-regime. In 1941 werd hij door het regime voorgedragen als lid van hetConseil National Consultatif.
Na de geallieerde bevrijding van Frankrijk in 1944 werd Claude op 2 december 1944 gevangengezet vanwege zijn collaboratie met deAsmogendheden. Ook werd hij uit de Franse academie van wetenschappen gezet. In 1945 werd hij berecht en schuldig bevonden aan propagandawerk ten gunste van het Vichyregime, maar vrijgesproken van de aanklacht dat hij had meegeholpen met de ontwikkeling van deV1. Ondanks de veroordeling tot levenslange opsluiting werd Claude al in 1950 vrijgelaten.