| Galerij Prins Willem V | ||||
|---|---|---|---|---|
| Stadhouderlijk Kabinet van Schilderijen | ||||
_IMG_2914.jpg) | ||||
De galerijzaal bevindt zich op de 2e etage van het gebouw in het midden. De hoofdentree is toegankelijk via het poortje in de bakstenen muur rechts | ||||
| Locatie | Buitenhof 34,Den Haag | |||
| Coördinaten | 52° 5′ NB, 4° 19′ OL | |||
| Opgericht | 1774, gesloten 1795, heropend 1805, gesloten 1822 heropend 1977 | |||
| Personen | ||||
| Directeur | Emilie Gordenker, Sander Uitdenbogaard (zakelijk dir.) | |||
| Conservator | Ariane van Suchtelen | |||
| Huisvesting | ||||
| Monumentstatus | Rijksmonument | |||
| Monumentnummer | 17488 | |||
| Architect | Philip Willem Schonck | |||
| Gebouwd | 1773–1774 | |||
| Bezoekers | 17.528 (2023) | |||
| Lid van | Museumvereniging | |||
| Detailkaart | ||||
  | ||||
| Officiële website | ||||
| ||||
DeGalerij Prins Willem V (oorspronkelijk hetStadhouderlijk Kabinet van Schilderijen), gelegen aan hetHaagse Buitenhof naast deGevangenpoort, was in1774 het eerste openbaremuseum in Nederland. Het werd gebouwd op initiatief van prinsWillem V van Oranje-Nassau, met als doel een aanzienlijk deel van de omvangrijke stadhouderlijke schilderijencollectie voor het publiek toegankelijk te maken. Na tweemaal te zijn gesloten werd het museum in 1977 heropend voor het publiek. Sindsdien zijn er werken te zien van onder andere Peter Paul Rubens, Paulus Potter en Jan Steen. Tegenwoordig functioneert het museum, met een eigen identiteit, als onderdeel van hetMauritshuis.
PrinsWillem V van Oranje-Nassau had van zijn vader een hoeveelheid schilderijen geërfd, maar die verzameling was verre van een complete collectie. Veel van de werken waren door huwelijk of vererving in het buitenland terechtgekomen. De latere stadhouder was een grote kunstliefhebber; hij zal het bezit van een aanzienlijke kunstcollectie tevens hebben gezien als een middel om zijn status onder de Europese vorsten te vergroten. Als jonge prins begon de stadhouder de collectie te verrijken met nieuwe aanvullingen. Hij deed op zijn vijftiende zijn eerste aankoop: een schilderij genaamd 'Aanbidding van de koningen', dat tegenwoordig aanSalomon Koninck wordt toegeschreven. Dit schilderij bevindt zich tegenwoordig in de collectie van museum hetMauritshuis in Den Haag. Een veel beroemder stuk in zijn collectie wasDe stier vanPaulus Potter, dat zich tegenwoordig eveneens in het Mauritshuis bevindt. In1768 kocht de prins de gehele verzameling vanGovert van Slingelandt (1694-1767) op: veertig schilderijen waaronder drie werken vanRembrandt.[1]
Voornaamste adviseur bij de plannen van Willem V om een schilderijengalerij te stichten was hofschilderTethart Haag, die hij ook het beheer van zijn schilderijencollectie had toevertrouwd. Hij zou later worden benoemd als eerste directeur enconservator van het Stadhouderlijk Kabinet van Schilderijen. In 1763 had Tethart Haag in opdracht van de stadhouder eeninventaris opgesteld van diens schilderijenverzameling op het stadhouderlijk hof in Den Haag.[2] In 1771 kocht Willem V twee huizen aan hetBuitenhof 34 en 35 van de erfgenamen van Jan de la Tour, met het oog op de toekomstige bouw van zijn kunstgalerij. Dit eerste[3] publiek toegankelijkemuseum van Nederland zou onderdak gaan bieden aan de belangrijkste stukken uit zijn collectie van 202 schilderijen. Tot dan toe was de stadhouderlijke kunstcollectie verspreid geweest over verschillende locaties alsPaleis Het Loo,Huis Honselaarsdijk, hetStadhouderlijk Hof teLeeuwarden enSlot Oranienstein inDuitsland. ArchitectPhilip Willem Schonck kreeg in het jaar1773 van Willem V de opdracht om te beginnen met de bouwplannen voor zijn kunstgalerij. Met de bouw daarvan werd nog datzelfde jaar begonnen. Tegelijkertijd begon de prins zijn kunstverzameling samen te brengen in Den Haag. In afwachting van de voltooiing van de bouwwerkzaamheden bracht de stadhouder zijn collectie onder in een daarvoor gereserveerd gedeelte van het stadhouderlijk verblijfPaleis Noordeinde.
In 1774 kon stadhouderprins Willem V zijn schilderijengalerij in gebruik nemen. De indeling was geïnspireerd op die van Engelse en Italiaanse paleizen. De langgerekte galerijzaal was 25 meter lang, 6 meter breed en ruim 5 meter hoog en had voldoende ramen voor een goede lichtinval. De galerijzaal was vormgegeven inLodewijk XVI-stijl en had een origineelstucplafond van Johannes van Gorcum, hetwelk de volgende eeuwen gaaf zou doorstaan. De gehele muur werd behangen met schilderijen; van plafond tot 1,20 meter boven de vloer. Naar de smaak van die tijd werden zij, zonder enige indeling naar kunstenaar of onderwerp, groot en klein door elkaar heen, naast en boven elkaar opgehangen. Voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis kon het gewone publiek in eigen land kennisnemen van schilderkunst van eigen bodem en uit andere Europese landen. Naast vele burgers die zich kwamen vergapen aan kunstwerken die tot dan toe exclusief voor de ogen van de stadhouder en zijn gasten waren bestemd, maakten veel kunstschilders gebruik van de kans om hun eigen kennis van de schilderkunst uit te breiden, en vervaardigden er studietekeningen van de werken. Een lidmaatschap om toegang te krijgen was niet nodig en het museum genoot snel een zekere mate van populariteit.
_img_02.jpg)
Eenentwintig jaar na de opening werden, ten tijde van deBataafse Republiek, veel schilderijen door de Franse bezettingsmacht als oorlogsbuit afgevoerd naarParijs, alwaar zij werden tentoongesteld in het net geopendeLouvre in Parijs. In 1800 werd een 'Nationale Konst-galerij' in paleisHuis ten Bosch geopend voor publiek. Als voorbeeld diende het Louvre in Parijs. De AmsterdammerJan Gerard Waldorp werd doorAlexander Gogel aangesteld als 'opzichter'. In de praktijk fungeerde hij als directeur en conservator.[4] Een aantal schilderijen uit de collectie van de Amsterdamse verzamelaarJan Gildemeester konden toen worden aangekocht op een veiling. Bij deVrede van Amiens van 1802 werd bevestigd dat de schilderijencollectie van de stadhouder aan de Franse staat was vervallen. Deze vrede hield echter slechts kort stand, door het uitbreken van deDerde Coalitieoorlog in 1805, waarna de voorwaarden in het verdrag als ontbonden werden beschouwd. Toen in datzelfde jaarRutger Jan Schimmelpenninck als staatshoofd van hetBataafs Gemenebest het paleis Huis ten Bosch betrok, werd de schilderijengalerij aan het Buitenhof weer in gebruik genomen. Het gebouw was gedurende die tijd in gebruik geweest als schermschool.
Na deSlag bij Waterloo in 1815 ging de Nederlandse regering over tot terugvordering van de schilderijencollectie. Aangezien de Fransen niet meewerkten, omsingelden Britse, Pruisische en Nederlandse militairen drie dagen lang het Louvre om, met behulp van een inventarislijst, 120 van de 202 ontvreemde schilderijen, alsmede 10.000 prenten en tekeningen, te identificeren en af te voeren. De overige schilderijen bleven alsroofkunst achter in Frankrijk.[5]
De galerij aan het Buitenhof herkreeg zijn oorspronkelijke functie als tentoonstellingsruimte voor schilderijen. In 1816 schonkkoning Willem I een groot aantal van de werken aan deNederlandse staat. In die tijd hadden studenten vijf dagen per week toegang, liefhebbers konden bij de conciërge een gratis toegangsbewijs krijgen.
Toen de collectie schilderijen terugkeerde in Den Haag was de oude directeur/conservator Tethart Haag inmiddels overleden. KoningWillem I der Nederlanden benoemde in 1816 als directeur van de tot 'koninklijk' omgedoopte kunstverzameling de juristJohan Steengracht van Oostcapelle, een bekende verzamelaar van Hollandse Meesters uit deGouden Eeuw.[6] In de inleiding van een beschrijving uit 1875 van de collectie van het Mauritshuis schreefVictor de Stuers dat in 1817 de verzameling schilderijen 'slechts' 133 werken telde. Hierbij was ook De stier van Paulus Potter, toentertijd het pronkstuk van de galerij. In 1822 verhuisde een groot aantal schilderijen van het 'Koninklijk Kabinet van Schilderijen' naar het destijds net gerestaureerdeMauritshuis, waarna de galerij aan het Buitenhof werd gesloten. Na de sluiting werd de oude galerij onder andere gebruikt als archiefruimte.
Het gebouw van het nieuwe museum werd in die tijd hetKoninklijk Museum genoemd, terwijl de kunstverzameling uit de Galerij Prins Willem V, ook na de verhuizing werd aangeduid als het Koninklijk Kabinet van Schilderijen.[7] Dit ter onderscheid van het eveneens in het Mauritshuis ondergebrachteKoninklijk Kabinet van Zeldzaamheden. De schilderijencollectie van Galerij Prins Willem V diende voor een belangrijk deel als basiscollectie voor dit nieuwe museum. Johan Steengracht van Oostcapelle werd de eerste directeur van het museum. Steengracht beschreef in 1827 in een tweetal catalogi de belangrijke werken, waaronder drie werken vanFrans van Mieris de Oudere, drie vanJan Steen en vier vanPeter Paul Rubens. OverJohannes Vermeer wist hij niet veel te vertellen, maar zijnGezicht op Delft maakte ook in die tijd indruk.
Voordat de galerij in 1977 kon worden heropend moest het gebouw worden gerestaureerd. Een uit verschillende musea bijeengebrachte verzameling schilderijen is daarna, naar de mode en de smaak van de achttiende eeuw, opgehangen in de zogenaamde Sint Petersburgse opstelling. Bijna iedere vierkante meter muuroppervlak werd benut, net als in de oorspronkelijke situatie.[8] Ongeveer de helft van de schilderijen hangt te hoog om goed te kunnen worden bekeken, maar het is wel illustratief voor veel collecties in de 18e eeuw. In 1993-1994 volgde een tweede restauratie van de galerij, die nodig bleek nadat aan het licht kwam dat de eerste restauratie onvoldoende was geweest. Zo moest er asbest worden verwijderd dat in het verleden achter de wandbespanning was aangebracht.
In 2009 begon een derde restauratie waarbij onder andere het oude plafond volledig werd hersteld. Het lichtgetoogde stucplafond, met versieringen en voorstellingen inLodewijk XVI-stijl, was in de jaren 1773-1774 aangebracht door stukadoor Johannes van Gorkum. De galerij werd op 2 september 2010 heropend door koningWillem-Alexander.[9] Het museum deelt sindsdien een gezamenlijke ingangspartij metMuseum de Gevangenpoort. Hoewel Galerij Prins Willem V organisatorisch deel uitmaakt van museum het Mauritshuis, stelt deze dat er sprake is van een “volwaardig museum” dat “een opzichzelf staande identiteit heeft, die losstaat van die van het Mauritshuis”.[10]
Het museumgebouw is eigendom van deStaat der Nederlanden en wordt beheerd door hetRijksvastgoedbedrijf.[11]
De tentoongestelde schilderijen behoren grotendeels tot de collectie van het Koninklijk Kabinet van Schilderijen Mauritshuis.[8] Daarnaast zijn er een aantal werken te zien die in langdurigebruikleen zijn van hetRijksmuseum Amsterdam.[12]
Er hangen circa 150 werken, van onder meerJan Steen,Paulus Potter,Philip Wouwerman,Gerard de Lairesse,Willem van Mieris,Abraham Bloemaert,Peter Paul Rubens,Willem van de Velde de Oude,Gerard ter Borch,Jan van Huysum enDavid Teniers de Jongere. Ook hangt er een werk dat wordt toegeschreven aanRembrandt van Rijn:Studie van een oude man.
In de Galerijzaal staat een vergulde tafel uit circa 1709, die is ontworpen doorDaniël Marot. De tafel is afkomstig uitSlot Oranienstein. De Marot tafel is uitbundig versierd met figuren als dragers van het tafelblad, bloemenslingers en krullen. Op het blad staat hetmonogram vanHenriëtte Amalia van Anhalt-Dessau.[13] Daarnaast staat er in de Galerijzaal nog een tegelkachel, uit circa 1838, van 2,26 meter hoog.[14]
%2c_Portret_van_een_jonge_vrouw.jpg)
_in_the_Oranjepolder_on_31_January_1691.jpg)
_by_Jacob_Seisenegger_Mauritshuis_270.jpg)
_img_03.jpg)
_img_08.jpg)
_img_07.jpg)
Sinds 2012 wordt jaarlijks onder de titel “In de Galerij” een bijzonder kunstwerk tentoongesteld. Het betreft doorgaans een internationaal topstuk van een toonaangevende kunstenaar zoals Caravaggio, Titiaan en Velázquez, van wie in de collecties van Nederlandse musea bijna geen werken te vinden zijn.
| Periode | Afbeelding | Titel tentoonstelling | Bijzonderheden | Referentie |
|---|---|---|---|---|
| 9 november 2017 – 7 januari 2018 | .jpg) | Da Messina in de Galerij | Het schilderijCalvarieberg vanAntonello da Messina (1430-1479) uit hetKoninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen. | Mauritshuis[15] |
| 13 oktober 2016 – 18 december 2016 |  | Mantegna in de Galerij | Het schilderijEcce homo, een werk vanAndrea Mantegna (1431-1506), uit hetMusée Jacquemart-André in Parijs. | Mauritshuis:[16] |
| 1 oktober 2015 − 29 november 2015 | .jpg) | Velazquez in de Galerij | Het schilderijPortret van Don Diego de Acedo, een werk vanDiego Velázquez, uit hetPrado in Madrid | Mauritshuis[17] |
| 10 oktober 2014 − 7 december 2014 |  | Titiaan in de Galerij | Het schilderijVenus verrijst uit de zee, een werk vanTitiaan, gemaakt omstreeks 1520, uit deNational Gallery of Scotland in Edinburgh | Mauritshuis[18] |
| 11 oktober 2013 − 8 december 2013 | .jpg) | Caravaggio in de Galerij | Het schilderijEen jongen gebeten door een hagedis, een werk vanCaravaggio, gemaakt omstreeks 1595, uit de LondenseNational Gallery | Mauritshuis[19] |
| 3 april 2012 − 25 april 2012 |  | Meisje met de parel in de Galerij | Het schilderijMeisje met de parel, een werk vanJohannes Vermeer, gemaakt omstreeks 1665, uit de collectie van hetMauritshuis in Den Haag | Mauritshuis[20] |
_by_Pieter_Terwesten_(1714-1798).jpg)
De huidige naam van het museum, Galerij Prins Willem V, dateert uit 1977, toen het museum werd heropend. Er was in de achttiende eeuw geen sprake geweest van een akte van oprichting of een vastgelegde officiële naam. In 1770 publiceerde Pieter Terwesten (1714-1798), secretaris van deHaagsche Teekenacademie,[21] eencatalogus van een deel van de schilderijenverzameling van de stadhouder, waarbij hij sprak van het„vorstelyk kabinet schilderyen van zijne doorluchtige hoogheid (...) in 's Gravenhage“.[22] Oorspronkelijk werd de naamStadhouderlijk Kabinet van Schilderijen gebruikt om de schilderijenverzameling aan te duiden, niet specifiek het museum(gebouw), dat in de praktijk wèl dezelfde naam droeg. Na het ontstaan van hetKoninkrijk der Nederlanden veranderde de naam mee naarKoninklijk Kabinet van Schilderijen en ook het museum droeg daarna die naam. Toen in 1822 de galerij aan het Buitenhof haar deuren sloot en de schilderijenverzameling verhuisde naar het Mauritshuis, behield de verzameling de naamKoninklijk Kabinet van Schilderijen, die daardoor tevens aanMuseum het Mauritshuis verbonden raakte. Echter, ook hetKoninklijk Kabinet van Zeldzaamheden verhuisde naar het Mauritshuis en in 1855 volgde nog hetKoninklijk Rariteitenkabinet. Er was dus geen sprake van een exclusieve naamsverbondenheid van het Koninklijk Kabinet van Schilderijen met het Mauritshuis, óók nadat het Koninklijk Kabinet van Zeldzaamheden en het Koninklijk Rariteitenkabinet ophielden te bestaan. Het eigendom van het museumgebouw en de aldaar aanwezige kunstcollectie, hoeven immers niet noodzakelijk in één en dezelfde hand te liggen. Mede om deze reden heeft de schilderijenverzameling tot op de dag van vandaag haar eigen naam, als verwijzing naar haar oorsprong. Toen in 1977 de schilderijengalerij werd heropend is besloten om geen gebruik te maken van de oorspronkelijke naam, aangezien deze nog altijd verbonden is aan het Mauritshuis. Er is toen voor gekozen om het museum te vernoemen naar haar stichter, prins Willem V van Oranje-Nassau, in combinatie met de vorm van het museumgebouw, dat werd ontworpen als eengalerij. In decontext van de naamGalerij Prins Willem V, moet het woord galerij niet worden verward metkunstgalerie.
