Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Naar inhoud springen
Wikipediade vrije encyclopedie
Zoeken

Frans voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Frankrijk
Vlag van Frankrijk
BijnaamLes Bleus
KledingsponsorNike
FIFA-ranglijst3Gedaald 1 (3 april 2025)
Hoogste ranking1e (mei 2001-mei 2002,
aug 2018-sep 2018)
Laagste ranking27e (sep 2010)
AssociatieFFF
BondscoachVlag van FrankrijkDidier Deschamps
StadionStade de France,Saint-Denis
Meeste interlandsHugo Lloris (145)
TopscorerOlivier Giroud (57)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van België België 3–3Frankrijk Vlag van Frankrijk
(Brussel,België; 1 mei 1904)
Grootste overwinning:
Vlag van Frankrijk Frankrijk 14–0Gibraltar Vlag van Gibraltar
(Nice,Frankrijk; 18 november 2023)
Grootste nederlaag:
Vlag van Denemarken Denemarken 17–1Frankrijk Vlag van Frankrijk
(Londen,Engeland; 19 oktober 1908)
Wereldkampioenschap
Optredens16 (eerste keer:1930)
Beste resultaatWinnaar (1998,2018)
Olympische Spelen
Optredens11 (eerste keer:1900)
Beste resultaatWinnaar (1984)
Europees kampioenschap
Optredens9 (eerste keer:1960)
Beste resultaatWinnaar (1984,2000)
FinalerondeUEFA Nations League
Optredens2 (eerste keer:2021)
Beste resultaatWinnaar (2021)
FIFA Confederations Cup
Optredens2 (eerste keer:2001)
Beste resultaatWinnaar (2001,2003)
Thuis
Uit

HetFrans voetbalelftal (Frans:Équipe de France de football) is een team vanvoetballers datFrankrijk vertegenwoordigt in internationale wedstrijden en competities. De bijnaam isLes Bleus (De Blauwen). Het team werd tweemaalwereldkampioen, tweemaalEuropees kampioen, won tweemaal deFIFA Confederations Cup, won eenmaalUEFA Nations League, won eenmaal deCONMEBOL–UEFA Cup of Champions en won eenmaal goud op deOlympische Spelen. Het Frans voetbalelftal is hiermee de enige ploeg die alle officiële toernooien, georganiseerd door deUEFA, deFIFA en hetIOC, minstens een keer wist te winnen.

Les Bleus boekten in de jaren tachtig van de 20e eeuw successen door op hetWK 1982 enWK 1986 de halve finale te halen. Tussendoor werd hetEK 1984 gewonnen. Bekende spelers uit deze tijd warenMichel Platini enJean Tigana.

In1998 werd Frankrijk in eigen huis wereldkampioen voetbal door in de finale titelhouderBrazilië met 3-0 te kloppen. SterspelerZinédine Zidane scoorde twee keer in die wedstrijd. Twee jaar later werd hetEK 2000 gewonnen ten koste vanItalië. In 2006 haalde Frankrijk weer de finale van het WK maar verloor deze van Italië. In 2016 haalde Frankrijk in eigen huis de finale van het EK, na verlenging werd met 0-1 verloren van Portugal. Tijdens het WK van 2018 won Frankrijk van Kroatië met 4-2 en werd zo voor de tweede keer wereldkampioen. Ze verloren de WK-finale van 2022 na strafschoppen vanArgentinië.

Geschiedenis

[bewerken |brontekst bewerken]

Voor de Tweede Wereldoorlog, deelname aan eerste drie WK's

[bewerken |brontekst bewerken]
Lucient Laurent

De eerste wedstrijd van Frankrijk, die erkend werd door de FIFA werd gespeeld in 1904, er werd met 3-3 gelijk gespeeld tegenBelgië. Daarvoor vertegenwoordigde een team Frankrijk al tijdens de Olympische Spelen namensUnion des Sociétés Françaises de Sports Athlétiques, opgericht door de drijvende kracht achter de moderne Olympische SpelenPierre de Coubertin. Beide bonden zonden een eigen Frans team naar deOlympische Spelen van 1908. Zowel Frankrijk B (het team van de USFSA) en Frankrijk A (het team van de FIFA) werden met grote cijfers verslagen doorDenemarken, respectievelijk 9-0 en 17-1. Door alle strubbelingen tussen beide bonden werd er geen Frans team toegelaten tot de Olympische Spelen van 1912. Beide bonden fuseerden uiteindelijk in 1919 onder de bondFédération Française de Football.

Een sterk voetballand was Frankrijk in de jaren twintig nog niet. In 1920 haalde Frankrijk nog de vierde plaats op de Olympische Spelen, maar in 1924 en 1928 werd de ploeg voortijdig uitgeschakeld. In 1930 was Frankrijk wel een van de slechts vier Europese landen die deelnamen aan heteerste Wereldkampioenschap in Uruguay.Lucien Laurent werd de eerste spelers die ooit een doelpunt scoorde op een WK, Frankrijk won zijn eerste wedstrijd met 4-1 vanMexico. De wedstrijden tegenArgentinië enChili gingen met 1-0 verloren en Frankrijk was uitgeschakeld. De ontmoeting Frankrijk – Argentinië kende een tumultueus einde, doordat de scheidsrechter de wedstrijd 6 minuten te vroeg affloot tijdens een dribbel van de Fransman Langiller door de Argentijnse defensie. De Fransen protesteerden luidkeels, waarop de arbitrage besloot alsnog de wedstrijd uit te laten spelen. Aan de stand veranderde dit echter niets.

Voor kwalificatie voor het WK van 1934 was Frankrijk ingedeeld metDuitsland enLuxemburg, de beste twee zouden zich plaatsen. Frankrijk won met 1-6 tegen Luxemburg, omdat Duitsland ook al won van Luxemburg werd een onderlinge wedstrijd niet gespeeld. Op hetWK in Italië speelde men inTurijn meteen tegen het "Wunderteam" vanOostenrijk, een van de favorieten voor de wereldtitel. Frankrijk dwong een verlenging af, waar het met 3-2 ten onder ging. In 1938 organiseerde Frankrijk het WK zelf. Na een 3-1 overwinning op België verloor Frankrijk in de kwartfinales met 1-3 van de regerende wereldkampioenItalië.

1950-1960: brons en doelpuntenrecord voor Just Fontaine in Zweden

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 1950

[bewerken |brontekst bewerken]

Na de Tweede Wereldoorlog moest Frankrijk kwalificatiewedstrijden spelen tegenJoegoslavië om zich te plaatsen voor het WK in 1950. Zowel inBelgrado als inParijs bleef de stand 1-1, er was een extra wedstrijd nodig voor de plaatsing. InFlorence werd Frankrijk uiteindelijk uitgeschakeld na verlengingen. Zes minuten voor het einde van de verlenging viel eindelijk de beslissing: 3-2 voor Joegoslavië. Wegens een tekort aan deelnemers kreeg Frankrijk toch een aanbod om mee te doen aan het WK in Brazilië, maar het aanbod werd geweigerd.

WK 1954

[bewerken |brontekst bewerken]
Raymond Kopa

Kwalificatie voor het WK van 1954 leverde geen enkel probleem op, in een groep metIerland en Luxemburg werden alle wedstrijden gewonnen. Op hetWK in Zwitserland was men ingedeeld met Joegoslavië,Mexico en Brazilië, men speelde alleen tegen de eerste twee. Van Joegoslavië werd opnieuw verloren, nu met 1-0. Van Mexico werd met 3-2 gewonnen door een benutte strafschop vanRaymond Kopa vlak voor tijd, maar omdat Joegoslavië en Brazilië gelijk speelde was Frankrijk uitgeschakeld.

WK 1958

[bewerken |brontekst bewerken]
Just Fontaine

Halverwege de jaren vijftig werd het Franse voetbal steeds succesvoller,Stade de Reims haalde zowel in 1956 als in 1958 de finale van de Europa Cup I (twee keer verloren vanReal Madrid). Kopa was de grote spelmaker van deze ploeg en vertrok in 1956 naar Real Madrid. Kwalificatie voor het WK in 1958 leverde geen probleem op, Frankrijk versloeg België met 6-3 en hield de buurman in de return op een doelpuntloos gelijkspel.Just Fontaine had tussen 1953 en 1957 slechts drie interlands gespeeld, maar ging uiteindelijk toch mee naar dat WK, hij zou de sensatie worden van dat toernooi. Frankrijk begon hettoernooi in Zweden stroef met een 2-3 achterstand tegenParaguay, maar Frankrijk won uiteindelijk met 7-3, Fontaine maakte drie doelpunten. Fontaine scoorde ook twee keer tegen "angstgegner" Joegoslavië, maar vlak voor tijd werd met 3-2 verloren door een te aanvallende spelopvatting. Een 2-1 overwinning opSchotland was genoeg voor plaatsing van de kwartfinales, waarinNoord-Ierland met 4-0 verslagen werd. De halve finale tegen Brazilië had een gelijke stand, totdat aanvoerder Robert Jonquet zijn kuitbeen brak. Invallers waren nog niet toegestaan en Frankrijk werd daarna zoek gespeeld met name door drie treffers vanPelé: 5-2. De wedstrijd om de derde en vierde plaats was de laatste kans voor Just Fontaine om de meeste treffers aller tijden te maken, hij stond op negen treffers en het record van de HongaarSándor Kocsis stond op elf treffers. Fontaine scoorde vier doelpunten tegen West-Duitsland en had een record dat tot op heden niet geëvenaard is, 13 treffers. Frankrijk won met 6-3 van West-Duitsland en veroverde de derde plek.

EK 1960

[bewerken |brontekst bewerken]

Het eerste EK werd gehouden in 1960. Na overwinningen opGriekenland enOostenrijk haalde Frankrijk het eindtoernooi, wat in eigen land gehouden werd. Afwezig waren de grote spelers van Frankrijk, Jonquet, Kopa en Fontaine. Frankrijk stond tegen Joegoslavië tot de 75e minuut met 4-2 voor, maar voor de 79e minuut scoorden de Joegoslaven drie keer: 4-5. In de strijd om de derde en vierde plaats verloor Frankrijk met 2-0 vanTsjecho-Slowakije.

1960-1976: misère

[bewerken |brontekst bewerken]

Kwalificatie voor het WK van 1962 leek eenvoudig metBulgarije enFinland als tegenstanders, Bulgarije werd met 3-0 verslagen. De return inSofia werd met 1-0 verloren door een doelpunt van Ilev in de laatste minuut en er moest een beslissingswedstrijd gespeeld worden. Frankrijk verloor de wedstrijd inMilaan ook met 1-0 en Frankrijk bleef thuis. Raymond Kopa nam afscheid van het Franse team.

Kwalificatie voor het EK 1964 moest plaats vinden via drie knock-outronden. Frankrijk leverde een goede prestatie door eerstEngeland te verslaan, de wedstrijd in Parijs werd met 5-2 gewonnen. Vervolgens werd revanche genomen op Bulgarije door na een 1-0-nederlaag een 3-1-zege te boeken. In de laatste play-offronde wasHongarije tweemaal sterker en werd opnieuw een groot toernooi gemist.

Joegoslavië was al vier keer te sterk geweest voor de Fransen en was nu de belangrijkste tegenstander om het WK van 1966 te halen. Frankrijk kwam in een goede positie terecht door een 3-0-nederlaag van Joegoslavië tegenNoorwegen. In de beslissende wedstrijd won Frankrijk met 1-0 van Joegoslavië door een doelpunt van Philippe Gondet. HetWK in Engeland werd geen succes, in de eerste ronde werd met 1-1 gelijk gespeeld tegen Mexico en met 2-1 verloren vanUruguay. In de laatste wedstrijd moest Frankrijk van het gastland winnen om alsnog de kwartfinales te halen, maar in hetWembley Stadium was Engeland met 2-0 te sterk. Coach Henri Guérin werd na afloop van het toernooi ontslagen.

Om zich te plaatsen voor het EK van 1968 moest eerst een poule overleefd worden met België enPolen. België won van Frankrijk met 1-0, maar omdat twee keer van Polen werd gewonnen en de Belgen twee keer van dezelfde tegenstander verloren, volstond een 1-1-gelijkspel tegen België voor plaatsing. In de play-offwedstrijden was Joegoslavië voor de zoveelste keer de tegenstander, inMarseille bleef het 1-1, maar in de return in Belgrado was Frankrijk kansloos: 5-1.

Waren de resultaten in de jaren zestig matig, echt slecht werd het aan het einde van de jaren zestig en de eerste helft van de jaren zeventig. Voor het WK in 1970 had Frankrijk meteen een valse start door thuis van Noorwegen te verliezen, na een 2-0-nederlaag tegenZweden was de ploeg uitgeschakeld. Voor het EK van 1972 werd plaatsing hopeloos na een 0-2-thuisnederlaag tegen Hongarije, alleen een 0-4-zege op Bulgarije zou de ploeg nog redden, maar na de 2-1-nederlaag eindigde Frankrijk op de derde plaats. Het kwalificatie-toernooi voor het WK in 1974 begon hoopvol met een 1-0-zege op deSovjet-Unie, maar in de twee wedstrijden tegen Ierland werd maar één punt gehaald. Na een 2-0-nederlaag inMoskou eindigde Frankrijk zelfs op de derde en laatste plaats. Voor het EK van 1976 was Frankrijk niet opgewassen tegen België enOost-Duitsland. TegenIJsland werd zelfs met 0-0 gelijk gespeeld, alleen de thuiswedstrijd tegen IJsland leverde winst op.

1976-1986: periode Platini, EK-titel in eigen land en legendarische WK-wedstrijden

[bewerken |brontekst bewerken]
Dominique Rocheteau

Rond 1976 was er licht in de duisternis,AS Saint-Étienne haalde in dat jaar de finale van de Europa Cup I, het verloor met 1-0 vanBayern München en het olympische team plaatste zich verrassend voor deOlympische Spelen in Montreal door het op volledig oorlogsterkte spelendeRoemenië met 4-0 te verslaan. Grote man was de bijAS Nancy spelendeMichel Platini, die vlak daarna zijn debuut maakte bij het nationale team. Frankrijk speelde met 2-2 gelijk tegen Tsjecho-Slowakije en Platini scoorde bij zijn debuut, zijn specialiteit de vrije trap. Het olympische team haalde de kwartfinales, waarin het werd uitgeschakeld door de staatsamateurs van Oost-Duitsland, Platini scoorde drie keer dat toernooi.

WK 1978

[bewerken |brontekst bewerken]

Michel Hidalgo was de nieuwe trainer van de ploeg en het eerste doel was kwalificatie voor het WK van 1978. De Fransen begonnen goed met een gelijkspel in de uitwedstrijd tegen Bulgarije (2-2 na een 0-2 voorsprong). Aangezien Bulgarije beter presteerde tegen Ierland dan de Fransen, moest Frankrijk in Parijs winnen. Frankrijk won met 3-1 (met doelpunten van Platini enDominique Rocheteau). Frankrijk trof het niet met de loting voor hetWK in Argentinië met als tegenstanders het gastland,Italië en Hongarije. Frankrijk begon het duel met Italië spectaculair met een doelpunt vanBernard Lacombe na een sterke rush vanDidier Six, op dat moment het snelste doelpunt op een WK ooit. Italië nam daarna het duel over, het neutraliseerde het gevaar Platini en won met 2-1. In de tweede wedstrijd tegenArgentinië kreeg Frankrijk in de eerste helft een benutte strafschop tegen, een aangeschoten bal op de pink vanMarius Trésor werd strafbaar verklaard. In de tweede helft vocht Frankrijk voor zijn laatste kans en na de gelijkmaker van Platini rook de ploeg bloed. Rocheteau miste ehter een opgelegde kans en een daverende knal vanLeopoldo Luque besliste het duel voor Argentinië. Frankrijk was nu uitgeschakeld en besloot het toernooi met een 3-1-zege op Hongarije.

EK 1980

[bewerken |brontekst bewerken]
Alain Giresse

In de eerste wedstrijd voor het kwalificeren voor het EK van 1980 liep Frankrijk meteen achter de feiten aan door thuis met 2-2 gelijk te spelen tegen Zweden. Aangezien Tsjecho-Slowakije twee keer won van de Zweden en Tsjechen met 2-0 van Frankrijk wonnen was de strijd snel beslist. Frankrijk miste op één punt achterstand het eindtoernooi.

WK 1982

[bewerken |brontekst bewerken]
Michel Platini

Om zich wel te plaatsen voor het WK van 1982 waren er geduchte tegenstanders: voor de derde achtereenvolgende keer Ierland, EK-finalist België en 2-voudig WK-finalistNederland. Frankrijk won de thuiswedstrijden van Ierland en België, maar alle drie uitwedstrijden tegen de concurrenten gingen verloren. De vierde uitwedstrijd tegenCyprus eindigde in 0-7, een belangrijke opsteker voor het doelsaldo. In de beslissende wedstrijd moest Frankrijk van Nederland winnen, Frankrijk won in de tweede helft dankzij een vrije trap van Platini en een doelpunt van Six. Frankrijk eindigde op de tweede plaats in de groep met één punt achterstand op België, evenveel punten als Ierland maar een beter doelsaldo en één punt voorsprong op Nederland. Beste linie van de Fransen was het middenveld, waar naast Platini de techniciAlain Giresse,Bernard Genghini en het loopwonderJean Tigana waren geposteerd. Frankrijk begon hetWK in 1982 slecht met een 3-1-nederlaag tegen Engeland,Bryan Robson nam het record van Lacombe over door na 27 seconden te scoren. De tweede wedstrijd tegenKoeweit leverde een merkwaardig incident op, bij een stand van 3-1 maakte Frankrijk een doelpunt via Alain Giresse, maar de Koeweiti hoorden een fluitje op het veld en waren uit hun concentratie. Koeweit weigerde verder te spelen en de baas van de Koeweitse voetbalbond sjeik Fahid Al-Ahman kwam het veld op en ging in discussie met de scheidsrechter. Uiteindelijk keurde de scheidsrechter het doelpunt toch maar af, de Fransen wonnen uiteindelijk met 4-1. Een 1-1-gelijkspel tegen Tsjecho-Slowakije was genoeg om zich te plaatsen voor de tweede ronde. In de tweede ronde had Frankrijk weinig moeite met Oostenrijk (1-0) en Noord-Ierland (4-1) en openbaarde zich steeds meer als het Europese alternatief van het swingende voetbal van Brazilië. Tegenstander in de halve finale was West-Duitsland, het werd een van de meest legendarische wedstrijden ooit gespeeld op een WK. De ruststand was 1-1 door een doelpunt vanPierre Littbarski en een benutte strafschop van Michel Platini. Vroeg in de tweede helft was er het moment van de wedstrijd: invallerPatrick Battiston werd gelanceerd door Platini en kwam alleen voor doelmanHarald Schumacher te staan. Battiston miste, maar werd bovendien genadeloos onderuit getorpedeerd door Schumacher, die zijn heup in het gezicht van Battistion plantte. De Nederlandse scheidsrechterCharles Corver floot niet eens voor een overtreding en Schumacher stond doodleuk klaar om de uittrap te nemen, terwijl Battiston per brancard werd afgevoerd. Later bleek Battiston gebroken tanden, een gebroken kaak, een hersenschudding en een gebroken ruggenwervel opgelopen te hebben, hij was zelfs even in coma. De Franse bondscoach Michel Hidalgo moest al vroeg zijn tweede wissel toepassen. In de verlenging nam Frankrijk afstand door doelpunten van Trésor en Giresse, de West-Duitse coachJupp Derwall kon zijn laatste troefkaart uitspelen, de geblesseerdeKarl-Heinz Rummenigge viel in. Rummenigge scoorde vrij snel, waarnaKlaus Fisher de gelijkmaker scoorde via een omhaal. In de strafschoppenserie hadden beide teams na vijf strafschoppen één misser op hun naam staan, in de extra strafschoppen stopte Schumacher de inzet vanMaxime Bossis, uitgerekend de vervanger van Battiston.Horst Hrubesch schoot de winnende strafschop binnen en de Fransen misten de finale. Twee dagen later verloor de gedemoraliseerde ploeg de wedstrijd om de derde en vierde plaats van Polen: 3-2. Battiston was een jaar lang geblesseerd, maar keerde daarna terug in het Franse team.

EK 1984

[bewerken |brontekst bewerken]
Luis Fernandez

De naam van het Franse voetbal was echter gevestigd en men ging zich richten op hetEuropees Kampioenschap 1984 te houden in eigen land. Michel Platini vertrok naarJuventus en vierde daar grote triomfen. Het middenveld werd nog verder geperfectioneerd, de meer verdedigend ingesteldeLuis Fernández verving Bernard Genghini om voor meer evenwicht te zorgen. Het middenveld kreeg de bijnaam: "de gouden diamant". De eerste wedstrijd tegen het verrassend sterke Denemarken verliep moeizaam, Frankrijk won vlak voor tijd dankzij een doelpunt van Michel Platini.Manuel Amoros zorgde voor het dieptepunt van de wedstrijd doorJesper Olsen met een kopstoot te blesseren, hij werd voor drie wedstrijden geschorst en werd vervangen door Jean-François Domergue. Frankrijk begon daarna op stoom te komen, België werd met 5-0 verpletterd en ook Joegoslavië werd met 3-2 verslagen. Platini scoorde in beide wedstrijden liefst drie doelpunten. De halve finale tegenPortugal werd net als twee jaar eerder tegen West-Duitsland een epische wedstrijd. Domerque scoorde uit een vrije trap, maar Portugal bleef overeind mede door het spel van spelverdeler Ferenando Chalana, die het "Gouden diamant" van Frankrijk behoorlijk ontregelde. Dat loonde zich uit, want Jordão scoorde een kwartier voor tijd de gelijkmaker na een voorzet van Chalana en in de verlenging gebeurde precies hetzelfde: 1-2 voor Portugal. Frankrijk leek verslagen, pas zes minuten voor tijd scoorde opnieuw Domerque de gelijkmaker, waarna de wedstrijd op strafschoppen leek af te stevenen. In de laatste minuut scoorde de voor de rest onzichtbare Michel Platini na goed doorzetten van Jean Tigana. In de finale had Frankrijk problemen met het stugge spel vanSpanje. In de tweede helft mocht Platini aanleggen voor een vrije trap, de matig genomen vrije trap werd tot doelpunt gepromoveerd door een fout van de Spaanse doelmanLuis Arconada. Vlak voor tijd beslisteBruno Bellone de wedstrijd, hij was de enige Franse aanvaller, die dat toernooi scoorde. Frankrijk had zijn eerste titel gewonnen, Michel Platini was de grote man met liefst negen treffers in vijf wedstrijden. 1984 was sowieso een groot succes voor het Franse voetbal, het A-team won al zijn twaalf wedstrijden dat jaar en het B-team won deOlympische Spelen door met 2-0 van Brazilië te winnen. Hildalgo stopte als coach en werd opgevolgd doorHenri Michel.

WK 1986

[bewerken |brontekst bewerken]
Jean Tigana

1985 begon slecht voor het Franse team, in de uitwedstrijden voor kwalificatie voor het WK van 1986 werd met 0-0 gelijk gespeeld tegen Joegoslavië en met 2-0 verloren van zowel Bulgarije als Oost-Duitsland. Kwalificatie kwam niet op de tocht te staan, omdat ook Joegoslavië als Oost-Duitsland wisselende resultaten boekten, Bulgarije plaatste zich als eerste land. In de beslissende wedstrijd moest Frankrijk winnen van Joegoslavië en voor de zoveelste keer was Michel Platini de redder des vaderlands met twee doelpunten, waaronder een vrije trap. De voorsprong op nummer drie Oost-Duitsland was maar één punt. HetWK in Mexico moest de kroon op het werk worden voor de generatie Platini. Zowel Platini als Giresse waren niet fit en speelden beiden met een injectie. De start was moeizaam met een 1-0-zege op het onbekendeCanada, een nog jongeJean-Pierre Papin scoorde 11 minuten voor tijd. Een 1-1 tegen een sterke Sovjet-ploeg en een 3-0-zege op Hongarije zorgde voor kwalificatie voor de knock-outfase. Frankrijk begon op te stoom te komen en in de 1/8 finales was regerend wereldkampioen Italië kansloos: 2-0 door doelpunten van Platini enYannick Stopyra na voorzetten van Dominique Rocheteau. In de kwartfinales volgde weer een epische wedstrijd, waar de gebeurtenissen elkaar snel opvolgden, de "Braziliaanse Europeanen" speelden tegen het Brazilië vanZico enSocrates; het was voor beide talentvolle generaties de laatste kans op de wereldtitel. Brazilië begon overdonderend met een doelpunt vanCareca als beloning, nog voor rust maakte de jarige Platini gelijk. Beide teams speelden vol op de aanval, de grootste kans was voor Zico, die een strafschop miste. In de verlenging werd Bruno Bellone onreglementair gestopt door de doelman van Brazilië, waarna in de tegenaanval Brazilië bijna scoorde. In de strafschoppenserie misten de twee aanvoerders Platini en Socrates als enigen, uiteindelijk schoot Luis Fernández de beslissende strafschop raak. In de halve finale was West-Duitsland opnieuw de tegenstander, maar het team was vermoeid geraakt. DoelmanJoël Bats liet een vrije trap vanAndreas Brehme uit zijn handen glippen en daarna kon Frankrijk aanvallend geen vuist meer maken, de wedstrijd eindigde in 2-0. De derde plaats werd nu wel veroverd na een 4-2 overwinning op België.

1986-1994: nederlaag tegen Bulgarije dieptepunt voor onsuccesvolle periode

[bewerken |brontekst bewerken]

EK 1988

[bewerken |brontekst bewerken]
Jean-Pierre Papin

De "Gouden Diamant" begon uit elkaar te vallen, Alain Giresse nam afscheid van het nationale team en een jaar later stopte Michel Platini zelfs met zijn hele professionele carrière. De start om zijn EK-titel te verdedigen was niet best, na een 0-0-gelijkspel tegen IJsland volgde een 2-0-nederlaag tegen de Sovjet-Unie. Een inhaalrace zat er niet in, er werd alleen nog thuis van IJsland gewonnen en Frankrijk eindigde gelijk met hetzelfde IJsland en had maar twee punten meer dan de nummer laatst Noorwegen. Er werden slechts vier doelpunten gescoord in acht wedstrijden. Ook Jean Tigana stopte als international, Luis Fernàndez werd alleen nog als wisselspeler gebruikt.

WK 1990

[bewerken |brontekst bewerken]

Henry Michel werd ontslagen na een 1-1-gelijkspel tegen Cyprus, de opvolger was de als trainer totaal onervaren Platini. Platini verloor zowel van Joegoslavië en Schotland en kwalificatie voor het WK van 1990 werd onmogelijk. De inhaalrace kwam te laat en met één punt achterstand op Schotland moest Frankrijk thuisblijven.

EK 1992

[bewerken |brontekst bewerken]
Éric Cantona

Platini bleef bondscoach en Frankrijk maakte indruk door alle acht wedstrijden voor kwalificatie voor het EK in 1992 te winnen. Vooral uitoverwinningen op Tsjecho-Slowakije en Spanje maakten indruk. Jean-Pierre Papin was uitgegroeid tot een gevreesde aanvaller bijOlympique Marseille en maakte negen doelpunten.Éric Cantona was omstreden vanwege zijn gedrag in het Franse voetbal, maar op aandringen van Platini maakte hij een succesvolle come-back in Engeland, waar hijLeeds United kampioen maakte. Met dit duo behoorde Frankrijk voor hetEK in Zweden met Duitsland en Nederland tot de favorieten. De eerste wedstrijden maakte Frankrijk weinig indruk met twee gelijke spelen tegen Zweden en Engeland en vooral defensief spel. Platini durfde tegen Denemarken meer risico's te nemen, maar Denemarken, dat alleen deelnam aan het toernooi vanwege uitsluiting van Joegoslavië vocht voor zijn laatste kans en kwam met 1-0 voor. Een gelijkmaker van Papin zou genoeg zijn om de halve finales te halen, maar door een doelpunt vanLars Elstrup was Frankrijk voortijdig uitgeschakeld en Platini stopte op als coach. Denemarken zou later ook de andere favorieten Nederland en Duitsland uitschakelen en Europees Kampioen worden.

WK 1994

[bewerken |brontekst bewerken]

Zijn assistentGérard Houllier volgde Platini op. Kwalificatie voor het WK van 1994 begon slecht met een 2-0-nederlaag tegen Bulgarije, maar daarna volgden zes overwinningen en één gelijkspel. Een overwinning op het op de laatste plaats staandeIsraël zou genoeg zijn voor plaatsing, maar in de laatste tien minuten vergooide Frankrijk een 1-2 voorsprong, 3-2 voor Israël. Zweden was nu geplaatst en Frankrijk had één punt voorsprong op Bulgarije, de laatste wedstrijd was tegen deze ploeg. Éric Cantona scoorde de openingstreffer, maar voor rust maakteEmil Kostadinov de gelijkmaker. Tevergeefs zocht Bulgarije naar een opening in de tweede helft, maar de Fransen hielden stand. Totdat David Ginola in de laatste minuut een vrije bal in het Bulgaarse strafschopgebied slordig inleverde en Bulgarije een laatste aanvalsmogelijkheid gaf. In een razendsnelle tegenaanval scoorde Kostadinov een uitstekend doelpunt en de Fransen waren verslagen. Houillier nam ontslag, de uitgekotste Ginola vertrok naar een Engelse club enAimé Jacquet werd de nieuwe bondcoach.

1994-2006: periode Zidane, een WK- en EK-titel, afgang in Azië en een fatale kopstoot

[bewerken |brontekst bewerken]

EK 1996

[bewerken |brontekst bewerken]

Jaquet formeerde een nieuw team om Frankrijk klaar te stomen voor het WK van 1998 in eigen land. Van Papin en Ginola werd afscheid genomen. Frankrijk raakte zijn aanvoerder Éric Cantona kwijt, die in januari 1995 voor negen maanden werd geschorst, nadat hij spelend voor zijn clubManchester United een karatetrap uitdeelde aan een fan vanCrystal Palace, die hem uitschold. Cantona zou nooit meer voor het nationale team uitkomen ondanks het feit, dat hij na zijn schorsing de absolute uitblinker was van Manchester United. Vervangers waren spelers alsZinédine Zidane enYouri Djorkaeff respectievelijk spelend voorGirondins de Bordeaux enParis St. Germain. De start was stroef, in zes wedstrijden werd twee keer gewonnen en vier keer doelpuntloos gelijkgespeeld: de doelcijfers waren: 6-0. Frankrijk streed met Polen om de tweede plaats in de groep achter Roemenië en kwam in een direct duel met 0-1 achter, Djorkaeff scoorde vlak voor tijd gelijk. De volgende wedstrijden werden allemaal gewonnen, waaronder een 10-0-zege opAzerbeidzjan, de grootste zege van de Fransen ooit. Op hetEK in Engeland won het in de groepsfase met 1-0 en 3-1 op respectievelijk Roemenië en Bulgarije en speelde gelijk tegen Spanje. Het spel in de play-offs werd steeds terughoudender, vooral de aanval miste stootkracht. Zowel in de kwartfinale tegen Nederland als in de halve finale tegenTsjechië werd niet gescoord. Frankrijk won van Nederland na strafschoppen door een misser vanClarence Seedorf, maar in de halve finales wasReynald Pedros de enige die een strafschop miste. Er was veel kritiek van met name de Engelse pers, die de absentie van de in de Engelse competitie excellerende Éric Cantona en David Ginola niet begrepen.

WK 1998

[bewerken |brontekst bewerken]
Zinédine Zidane

Zidane en Djorkaeff vertrokken na het EK naar Juventus enInter Milan, met name Zidane groeide uit tot een wereldster. Na een 3-0-zege op hetWK 1998 in eigen land tegenZuid-Afrika werd met 4-0 gewonnen vanSaoedi-Arabië, maar het land was in schok door een rode kaart van Zidane wegens natrappen. Hij werd geschorst voor twee wedstrijden. Zonder Zidane had Frankrijk veel moeite met Paraguay, pas in de 113e minuut maakte verdedigerLaurent Blanc de "golden goal". In de kwartfinale tegen Italië was Zidane weer aanwezig in een terughoudende wedstrijd zonder veel kansen. In de strafschoppenserie won Frankrijk met 4-3, alleenBixente Lizarazu miste een strafschop names "les bleues". Ook in de halve finale tegenKroatië liep het stroef en in het begin van de tweede helft scoordeDavor Šuker namens de Kroaten. Het was opnieuw een verdediger die Frankrijk redde,Lilian Thuram scoorde twee doelpunten, het waren zijn enige doelpunten in 142 interlands. Frankrijk haalde de finale, maar raakte Blanc kwijt, hij ontving een rode kaart na theatraal gedrag vanSlaven Bilić. In de finale tegen Brazilië stond Zidane op, hij scoorde tweemaal met kopgoals. In de tweede helft werdMarcel Desailly uit het veld gestuurd, maar Brazilië met de door een insult afwezig spelendeRonaldo kon geen vuist maken. In de slotfase scoordeEmmanuel Petit het derde doelpunt en Frankrijk was definitief wereldkampioen. Na de finale maakte Jaquet bekend dat hij stopte als bondscoach,Roger Lemerre volgde hem op.

EK 2000

[bewerken |brontekst bewerken]
Marcel Desailly

Kwalificatie voor het Europees kampioenschap van 2000 was voor de kersverse Wereldkampioen een moeizame zaak, er werd thuis verloren vanRusland, twee keer gelijk gespeeld tegenOekraïne en gelijk gespeeld tegen IJsland. Symptonisch waren ook de wedstrijden tegen de debuterende dreumesAndorra, thuis werd er met 2-0 gewonnen en uit won het door een benutte strafschop vanFrank Lebœuf drie minuten voor tijd. Op de laatste speeldag stonden Frankrijk en Rusland één punt achter op Oekraïne, het doelsaldo van de Russen was beter. Rusland en Oekraïne speelden tegen elkaar en Frankrijk moest winnen van IJsland en hopen op een gelijkspel in de andere wedstrijd. Frankrijk kwam met 2-0 voor, raakte de voorsprong kwijt, maarDavid Trezeguet scoorde het winnende doelpunt. Frankrijk werd groepswinnaar, omdat in de slotfase Oekraïne gelijk maakte tegen Rusland. Op hetEK in Nederland en België vond Frankrijk onder het inspirerende spel van Zidane zijn vorm terug. Denemarken en Tsjechië werden verslagen en de kwartfinales waren al zeker. De derde tegenstander Nederland was ook al zeker van plaatsing, maar Nederland wilde groepswinnaar worden om in Nederland te blijven spelen. Frankrijk spaarde veel spelers zoals Zidane en verloor met 3-2. In de kwartfinale won Frankrijk met 2-1 van Spanje door doelpunten van Zidane en Djorkaeff,Raúl miste namens Spanje een strafschop in de slotfase. In de halve finale tegen Portugal kwam de ploeg op achterstand door een doelpunt vanNuno Gomez,Thierry Henry maakte gelijk. Drie minuten voor het einde van de verlengingen gaf de scheidsrechter een strafschop na een handsbal vanAbel Xavier, Zidane scoorde de "golden goal". Ook de finale tegen Italië was een spannende wedstrijd, in de 55e minuut scoordeMarco Delvecchio voor Italië. Frankrijk leek de wedstrijd te verliezen, maar ver in blessuretijd scoorde invallerSylvain Wiltord de gelijkmaker. In de verlenging maakten de andere twee invallers het af,Robert Pirès bediende David Trezeguet, die in de 103e minuut de "golden goal" scoorde. Frankrijk was het eerste land dat na de wereldtitel ook de Europese titel veroverde.

WK 2002

[bewerken |brontekst bewerken]
Thierry Henry

In 2001 veroverde Frankrijk deFIFA Confederations Cup door met 1-0 vanJapan te winnen. Een paar weken voor hetWK in Zuid-Korea en Japan won Zinédine Zidane opnieuw een grote prijs, met zijn clubReal Madrid won hij ten koste vanBayer 04 Leverkusen de Europa Cup I. Een week voor de openingswedstrijd sloeg het noodlot toe, Zidane blesseerde zich in een oefenwedstrijd tegenZuid-Korea, hij zou de eerste twee wedstrijden moeten missen. Zonder zijn leider kon Frankrijk geen vuist maken tegen het debuterendeSenegal en ze verloren met 0-1. In de volgende wedstrijd tegen Uruguay bleef het 0-0, maar nog erger was het feit dat Frankrijk ook zijn tweede vedette Thiery Henry kwijt raakte, Henry ontving in de 25e minuut al rood na een onbesuisde tackle. Frankrijk moest nu met twee doelpunten verschil winnen van Denemarken om alsnog de achtste finales te halen. De nood was hoog en de goed ingetapete Zidane werd opgelapt om alsnog mee te doen. Het hielp niet, want na een 2-0-nederlaag tegen Denemarken was het over en sluiten. Frankrijk had zelf geen enkele doelpunt gescoord en was na Italië 1950 en Brazilië 1966 de derde wereldkampioen, die in de eerste ronde was uitgeschakeld. Na de afgang in Azië werd Roger Lemerre ontslagen,Jacques Santini volgde hem op.

EK 2004

[bewerken |brontekst bewerken]

In de kwalificatie voor het EK van 2004 werden alle acht wedstrijden gewonnen, de voorsprong was 10 punten opSlovenië. Op hetEK in Portugal ontsnapte Frankrijk aan een nederlaag tegen Engeland. Engeland stond in blessuretijd met 1-0 voor en had een strafschop gemist dankzijDavid Beckham, maar in de blessuretijd scoorde Zidane uit een vrije trap en een strafschop. Na een 2-2-gelijkspel tegen Kroatië en een 3-1-zege opZwitserland werd de kwartfinale gehaald. In de kwartfinale kon de ploeg geen vuist maken tegen het verdedigend spelende Griekenland en werd met 1-0 verslagen. Niet alleen coach Santini stapte op, ook Zinédine Zidane,Claude Makélélé, Marcel Desailly en Lilian Thuram namen afscheid van het team.

WK 2006

[bewerken |brontekst bewerken]
Lilian Thuram

Onder de nieuwe coachRaymond Domenech was de start voor kwalificatie voor het WK van 2006 beroerd, alle thuiswedstrijden tussen Ierland, Zwitserland en Ierland werden doelpuntloos gelijk gespeeld. Domenech verzocht met succes de terugkeer van Zidane, Makélélé en Thuram en met deze drie werd de uitwedstrijd tegen Ierland gewonnen. Frankrijk werd eerste met twee punten voorsprong op Zwitserland en Israël. Zidane verklaarde voor het WK dat hij daar zijn laatste wedstrijden als prof zou spelen. De start op hetWK in Duitsland was ook niet best, 0-0 tegen Zwitserland en 1-1 tegen Zuid-Korea. Zidane ontving in beide wedstrijden een gele kaart en was geschorst voor de wedstrijd tegenTogo. Zidane bleef in het toernooi, omdat zijn teammaten met 2-0 van Togo wonnen. In de play-offs was Zidane van onschatbare waarde, hij scoorde tegen Spanje het laatste doelpunt (3-1) en benutte in de halve finale een strafschop tegen Portugal. Meest indrukwekkende wedstrijd was de kwartfinale tegen Brazilië waar Zidane het middenveld domineerde met subtiel spel. Henry scoorde in de tweede helft het enige doelpunt na een vrije trap van Zidane. In de finale tegen Italië scoorde Zidane uit een strafschop, hij was de vierde speler na Vavá, Pelé en Breitner die in twee finales scoorde. In de twee helft scoordeMarco Materazzi uit een gelijkmaker. In de verlengingen scoorde Zidane bijna uit een kopbal, maar een miraculeuze redding vanGianluigi Buffon voorkwam een doelpunt. Vlak daarna provoceerde Materazzi Zidane, waarna Zidane wraak nam met een kopstoot. Het was meteen zijn laatste daad als profvoetballer, want hij werd uit het veld gestuurd. In de strafschoppenserie miste alleen David Trezeguet een strafschop en Frankrijk werd tweede.

2006-2012: handsbal Henry, ruzie in Zuid-Afrika en Oekraïne

[bewerken |brontekst bewerken]

EK 2008

[bewerken |brontekst bewerken]
Franck Ribéry

Er was snel kans op revanche op Italië, twee maanden na dato won Frankrijk met 3-1, de return eindigde in 0-0. Frankrijk verloor twee keer van Schotland, maar omdat Schotland de laatste twee wedstrijden verloor kwalificeerde het zich met twee punten voorsprong op Schotland en drie achter Italië. Voor de selectie van het EK baarde Domenech opzien door Trezeguet bijna niet te selecten voor het team vanwege zijn sterrenbeeld.[1] De eerste wedstrijd van hetEK in Zwitserland en Oostenrijk tegen Roemenië was een wedstrijd zonder hoogtepunten en het bleef 0-0. Tegen Nederland kreeg Frankrijk genoeg kansen, maar dankzij sterk keeperwerk vanEdwin van der Sar en doeltreffend spel van de Nederlandse aanvallers werd het 4-1 voor Nederland. De wedstrijd tegen Italië moest worden gewonnen, Domenech passeerde record-international Lilian Thuram ten gunste vanÉric Abidal, die in de 25e minuut een strafschop veroorzaakte en uit het veld werd gestuurd. De strafschop werd benut en Frankrijk verloor uiteindelijk met 2-0. Na het mislukte toernooi namen Thuram en Makelélé afscheid van het team, Trezeguet stopte, omdat hij niet meer onder Domenech wilde spelen.[2]

WK 2010

[bewerken |brontekst bewerken]

Ondanks hevige kritiek in de Franse pers bleef Domenech trainer van het Franse team. Kwalificatie voor het WK in 2010 begon slecht met een nederlaag tegen Oostenrijk en een gelijkspel tegen Roemenië na een 2-0 achterstand. Frankrijk eindigde als tweede in zijn groep met één punt achterstand opServië en moest play-offwedstrijden spelen tegen Ierland. De uitwedstrijd tegen Ierland werd met 0-1 gewonnen door een doelpunt vanNicolas Anelka. In de return maakteRobbie Keane het enige doelpunt in de officiële speeltijd. In de verlenging maakteWilliam Gallas gelijk en Frankrijk was gekwalificeerd voor het WK. Voorafgaand aan het doelpunt maakte Thierry Henry twee keer hands, hetgeen grote verontwaardiging opleverde in Ierland, tot in het parlement aan toe. Een verzoek van de Ierse voetbalbond om de wedstrijd over te laten spelen werd afgewimpeld door de FIFA.[3] Later lekte uit, dat de FIFA de Ierse voetbalbond vijf miljoen betaalde om een rechtszaak tegen de FIFA te voorkomen.[4] HetWK in Zuid-Afrika begon slecht, na een 0-0 tegen Uruguay en een 2-0-nederlaag tegen Mexico was een snelle uitschakeling nabij. Na de wedstrijd tegen Mexico werd Anelka naar huis gestuurd omdat hij Domenech zou hebben geantwoord met "va t'enculer, fils de pute" (Nederlands: "val toch dood, hoerenzoon") toen deze hem vroeg niet te veel uit zijn positie te lopen.[5] Tijdens de training werd zelfs gevochten tussenPatrice Evra en de fitness-coach, waarna enkele spelers begonnen te staken.[6] Domenech ontnam hem de aanvoerdersband en degradeerde hem tot een plaats op de reservebank.[7] De laatste wedstrijd tegen Zuid-Afrika eindigde in een 2-1-nederlaag. Na afloop weigerde Domenec de hand van de Zuid-Afrikaanse bondscoach te schudden.[8] Na het beschamende toernooi werden alle spelers voor de eerste nieuwe wedstrijd niet opgeroepen door de Franse voetbalbond, Henry moest zich verantwoorden bij de president[9] en met name Anelka en Evra kregen een stevige schorsing.[10]

EK 2012

[bewerken |brontekst bewerken]
Karim Benzema

Onder de nieuwe coachLaurent Blanc moest Frankrijk zich rehabiliteren, de openingswedstrijd voor kwalificatie voor het EK van 2012 was slecht, want thuis werd er met 0-1 gewonnen vanWit-Rusland. In de volgende wedstrijden werd er zeven keer gewonnen en één keer gelijk gespeeld en had de ploeg aan een gelijkspel tegenBosnië en Herzegovina genoeg om zich te plaatsen. Lange tijd stond Frankrijk met 0-1 achter, maar een benutte strafschop vanSamir Nasri na een zelf afgedwongen actie zorgde voor kwalificatie. HetEK in Polen en Oekraïne werd opnieuw geen succes, wel werd de kwartfinale gehaald na een overwinning op Oekraĩne (0-2), een gelijkspel tegen Engeland (1-1) en een nederlaag tegen Zweden (0-2). In de kwartfinale had de ploeg mede door een te afwachtende houding geen schijn van kans tegen Spanje: 2-0-nederlaag. Na afloop was er weer een incident: Nasri reageerde furieus toen een Franse journalist hem om een reactie vroeg. Volgens de voetballer was de verslaggever uit op schandalen. "Donder op!", was daarop de reactie van de verslaggever, waarna Nasri reageerde met een scheldkanonnade en zijn ondervrager (tevergeefs) vroeg mee naar buiten te gaan om het "als mannen onder elkaar" op te lossen.[11] De Franse voetbalbond schorste Nasri voor twee jaar.[12] Hij zou nooit meer uitkomen voor het Franse team.

2012-heden: Nieuwe successen onder Deschamps

[bewerken |brontekst bewerken]

Direct na het EK van 2012 maakte de Frans bond bekend dat de 103-voudig oud-internationalDidier Deschamps de nieuwe bondscoach werd van het nationale elftal.

WK 2014

[bewerken |brontekst bewerken]

Frankrijk streed met Spanje om de eerste plaats in de kwalificatie-groep voor het WK van 2014. In de uitwedstrijd scoordeOlivier Giroud in de blessure-tijd de gelijkmaker (1-1), maar de thuiswedstrijd werd met 0-1 verloren. In de play-offs werd eerst met 2-0 van Oekraïne verloren, maar in de thuiswedstrijd zette Frankrijk alles recht: 3-0 met twee treffers vanMamadou Sakho. Vlak voor het WK vielFranck Ribéry uit, hij zou vlak daarna afscheid nemen van het Franse team. Frankrijk was al snel zeker van de achtste finales na twee duidelijke zeges opHonduras (3-0) en Zwitserland (5-2 na een 5-0-voorsprong). Doellijntechnologie debuteerde op een WK tijdens Frankrijk-Honduras en het bewees zijn waarde bij het tweede Franse doelpunt vanKarim Benzema.[13] In de achtste finales werdNigeria in de slotfase verslagen. In de kwartfinale tegen Duitsland kwam Frankrijk snel met 1-0 achter en Frankrijk was niet bij machte het Duitsland moeilijk te maken.

EK 2016

[bewerken |brontekst bewerken]
Antoine Griezmann

Frankrijk organiseerde het EK en hoefde geen kwalificatie-wedstrijden te spelen. Voor het toernooi ontstond een enorme rel rond Karim Benzema, Benzema gaf toe ploeggenootMathieu Valbuena verteld te hebben om 150.000 euro aan chanteurs te betalen om te voorkomen dat een sekstape met Valbuena openbaar zou worden. Benzema stelde dat het slechts een goedbedoeld advies betrof. Hij moest een nacht doorbrengen in een Franse cel en hij werd vanwege de affaire niet opgenomen in de Franse selectie voor het EK voetbal van 2016. Frankrijk begon het toernooi moeizaam, de wedstrijden tegen Roemenië enAlbanië werden in de slotfase gewonnen.Dimitri Payet scoorde tegen Roemenië een van de mooiste treffers in het seizoen door met zijn linkerbeen de bal in de kruising te schieten. Coach Didier Deschamps baarde opzien in de wedstrijden tegen Albanië door zijn sterspelersAntoine Griezmann enPaul Pogba te passeren. In de achtste finale tegen Ierland maakte Griezmann in de tweede helft een 0-1 achterstand goed met twee treffers en in de kwartfinale werd het verrassende IJsland gedecideerd met 5-2 verslagen. In de halve finale was Frankrijk tegen Duitsland vaak de onderliggende partij, maar individuele fouten van de Duitsers werden door Griezmann afgestraft: 2-0. Frankrijk haalde voor de derde keer de finale van een groot toernooi in eigen land, maar in tegenstelling tot in 1984 en 1998 werd de finale niet gewonnen. In een wedstrijd zonder veel hoogtepunten werd in de verlenging met 0-1 van Portugal verloren door een doelpunt van invallerÉder.

WK 2018

[bewerken |brontekst bewerken]
Kylian Mbappé

Het kwalificatie-toernooi van het WK 2018 begon met een doelpuntloos gelijkspel tegenWit-Rusland, vier overwinningen op rij zorgde daarna voor een voorsprong. Belangrijk was met name een uitoverwinning op Nederland dankzij een schot van afstand van Pogba. Frankrijk verspeelde zijn leidende positie door een 2-1-nederlaag tegen Zweden, in blessure-tijd strafteOla Toivonen een fout van doelmanHugo Lloris. Frankrijk nam de leiding van Zweden over dankzij een gala-voorstelling tegen Nederland (4-0), maar twee dagen later volgde een doelpuntloos gelijkspel tegenLuxemburg en was de voorsprong op Zweden nog één punt. In de laatste wedstrijden tegen Bulgarije en Wit-Rusland werd de voorsprong vast gehouden en plaatste Frankrijk zich met vier punten voorsprong op Zweden en Nederland.

Op heteindtoernooi werd Frankrijk ingedeeld metAustralië,Peru enDenemarken. In de openingswedstrijd tegen Australië kwam Frankrijk op voorsprong doordatGriezmann een penalty benutte in de 58e minuut. Frankrijk kreeg die penalty nadatVAR de beelden heeft gekregen. Maar nog geen 5 minuten later stond het 1-1.Jedinak benutte ook eenstrafschop nadatUmtiti een handsbal maakte. Een eigen doelpunt vanBehich zorgde ervoor dat Frankrijk de wedstrijd won. In de tweede wedstrijd speelde Frankrijk tegen Peru.Mbappé scoorde in de 34e minuut het enige doelpunt van de wedstrijd. Door de winst was Frankrijk met nog een wedstrijd te gaan al zeker van de volgende ronde. Tegen Denemarken bleef het 0-0. Frankrijk werd groepswinnaar.In de achtste finales moest Frankrijk het opnemen tegenArgentinië.Griezmann benutte een penalty waardoor Frankrijk op voorsprong kwam. Maar nog voor rust kwam Argentinië gelijk door een doelpunt vanDi María.Mercado maakte er vlak voor rust 2-1 van voor de Zuid-Amerikanen. Frankrijk won uiteindelijk wel, mede door twee doelpunten van Mbappé: 4-3. In de kwartfinales moest Frankrijk het opnemen tegenUruguay, die eerder dat toernooi huidig Europees kampioenPortugal versloeg. Doelpunten vanVarane enGriezmann zette een 2-0-eindstand op het bord, Frankrijk zat bij de beste vier van het toernooi, waar het speelde tegenBelgië, dat in de kwartfinales titelfavorietBrazilië versloeg.Umtiti maakte het enige doelpunt van de wedstrijd in de 51e minuut na een ruststand van 0-0. Frankrijk stond voor de derde keer in de geschiedenis in definale van hetWK en won die met 4-2 vanKroatië, dankzij doelpunten vanMario Mandžukić (eigen doelpunt), Griezmann (strafschop), Pogba en Mbappé.

UEFA Nations League 2018/19

[bewerken |brontekst bewerken]

Frankrijk werd indivisie A van de nieuwe landencompetitieUEFA Nations League ingedeeld in groep 1 metNederland enDuitsland. De vier groepswinnaars plaatsen zich voor de finaleronde. Frankrijk speelde de eerste groepswedstrijd op 6 september 2018 met 0–0 gelijk tegen Duitsland. Daarna werd er wel met 2–1 gewonnen van Nederland door doelpunten van Giroud en Mbappé. Na een 2–1-overwinning op de Duitsers verloor het met 2–0 van Nederland inDe Kuip, waardoor de Fransen uiteindelijk tweede eindigde achter de Nederlanders.

EK 2020

[bewerken |brontekst bewerken]

Voor dekwalificatiereeks van het EK 2020 werd Frankrijk ingedeeld in groep H metIJsland,Turkije,Albanië,Moldavië enAndorra. In de uitwedstrijd tegen Turkije verloor Frankrijk met 2–0 en in de thuiswedstrijd tegen de Turken werd er met 1–1 gelijkgespeeld, maar alle overige wedstrijden werden gewonnen en dus plaatste Frankrijk zich als groepswinnaar voor een achtste maal op rij voor de eindronde van het Europees kampioenschap. HetEK 2020 stond gepland om plaats te vinden in twaalf landen tussen juni en juli 2020, maar het EK werd met een jaar geplaatst door de gevolgen van decoronapandemie.[14] Het EK startte op 11 juni 2021.

Frankrijk belandde in Groep F, deGroep des Doods, metDuitsland, de wereldkampioen van 2014,Portugal, de Europees kampioen van 2016, enHongarije.[15] Voor het EK riep bondscoachDidier Deschamps voor het eerst in zes jaarKarim Benzema op voor de Franse selectie, na een rel rondom deReal Madrid-spits. Frankrijk opende haar EK met een1–0 zege op Duitsland, dankzij een eigen doelpunt vanMats Hummels uit een voorzet vanLucas Hernández. In de tweede speelronde ging Frankrijk op bezoek bijHongarije. In de blessuretijd van de eerste helft kwam Hongarije verrassend op voorsprong viaAttila Fiola. In de 66ste minuut zette Griezmann Frankrijk weer op gelijke hoogte, maar het lukte Frankrijk niet om een zege te boeken. De groepsfase werd afgesloten met een duel tegen Portugal. Portugal kwam in de 31ste minuut op voorsprong nadat Ronaldo vanaf elf meter scoorde, oog in oog met Lloris, die de strafschop veroorzaakte met een overtreding opDanilo Pereira. In de blessuretijd van de eerste helft kreeg ook Frankrijk een penalty toegekend na een overtreding vanNélson Semedo op Mbappé. Ook Benzema schoot raak vanaf elf meter. Diezelfde Benzema schoot vlak na de rust ook raak, via de paal na een steekpass van Pogba. De assistent-scheidsrechter vlagde voorbuitenspel, maar deVAR keurde het doelpunt wel goed. In de zestigste minuut werd de derde penalty van de avond gescoord door Ronaldo. De wedstrijd werd uitgespeeld met een 2–2 stand. Dit resultaat betekende dat Frankrijk zich als groepswinnaar kwalificeerde voor de achtste finales.

In de achtste finales nam Frankrijk het op tegenZwitserland. In de vijftiende minuut kwam Zwitserland verrassend op voorsprong met een kopbal vanHaris Seferović naar de onderhoek van het doel. In de 55ste minuut hadRicardo Rodríguez vanaf elf meter de kans om de Zwitserse voorsprong te verdubbelen, maaraanvoerder Lloris redde de strafschop. Binnen vijf minuten na de gestopte strafschop bezorgde Benzema Frankrijk de voorsprong met twee doelpunten. In de 75ste minuut maakte Pogba de 3–1 met een afstandsschot in de kruising. In de 81ste minuut maakte Seferović de Zwitserse aansluitingstreffer, met opnieuw een kopbal. In de slotfase van de wedstrijd werd een doelpunt vanMario Gavranović afgekeurd wegens buitenspel, maar Gavranović scoorde even later alsnog de gelijkmaker. NadatKingsley Coman op de lat schoot, werd de wedstrijd verlengd. Daarin werd niet gescoord en dus werd de wedstrijd beslist met een strafschoppenserie. Elk van de eerste negen penalty's werden benut. De laatste, van Mbappé, werd gestopt doorYann Sommer, waardoor Frankrijk was uitgeschakeld.

UEFA Nations League 2020/21

[bewerken |brontekst bewerken]

Frankrijk werd in groep 3 van deNations League 2020/21 ingedeeld met titelverdediger Portugal, Kroatië en Zweden. Na een kleine overwinning opZweden werd er net als in de WK-finale van 2018 met 4–2 gewonnen van Kroatië. Vervolgens werd er gelijkgespeeld tegen Portugal (0–0), wederom gewonnen van Kroatië (2–1) en gewonnen van Portugal en Zweden. Frankrijk werd daardoor met zestien punten uit zes wedstrijden groepswinnaar en plaatste zich voor de halve finales in de finaleronde, die in oktober 2021 plaatsvond. In de halve finale op 7 oktober 2021 speelde ze tegenBelgië. Na een 2–0 achterstand in de rust kwamen ze naast de noorderburen via doelpunten van Benzema en Mbappé. In de 90e minuut scoordeTheo Hernández de winnende 3–2. De finale tegen Spanje op 10 oktober 2021 kwamen ze wederom op achterstand. Karim Benzem maakte kort daarna al de gelijkmaker, waarna Kylian Mbappé tien minuten voor tijd de winnende treffer scoort. Frankrijk pakte daarmee de Nations League-titel van de tweede editie.

WK 2022

[bewerken |brontekst bewerken]

Voor dekwalificatie voor hetWK 2022 inQatar kwam de winnaar van 2018 in groep D terecht met Bosnië en Herzegovina, Finland, Kazachstan en Oekraïne. De Fransen speelde de eerste wedstrijd tegen Oekraïne gelijk met 1–1. Na twee overwinningen op rij werd er ook gelijkgespeeld tegen Bosnië en Herzegovina. Daarna deelde het ook wederom de punten met Oekraïne. De laatste drie wedstrijden werden gewonnen, waaronder een 8–0-overwinning op Kazachstan. In die wedstrijd scoorde Mbappé vier doelpunten. Frankrijk plaatste zich daardoor als groepswinnaar voor het WK van 2022.

Op dat wereldkampioenschap werd Frankrijk ingeloot in groep D met Denemarken, Australië en Tunesië. Ze plaatste zich al voor deachtste finales van het toernooi nadat het de eerste twee groepswedstrijden tegen Australië (4–1) en Denemarken (2–1) gewonnen werden. Frankrijk werd daarmee de eerste titelverdediger die de groepsfase overleefd sinds Brazilië in 2006. De laatste groepswedstrijd werd er met een B-elftal verloren van Tunesië. In de achtste finales trof het Polen. Dewedstrijd werd redelijk eenvoudig met 2–1 gewonnen. In dekwartinale speelde de Fransen tegenEngeland. Na een sterke wedstrijd van beide kanten ging Frankrijk na een 2–1 overwinning door naar de laatste vier van het wereldkampioenschap. In dehalve finale moest Frankrijk tegen de verrassing van het toernooi:Marokko. Ze wonnen met 2–0 en plaatste zich voor de tweede keer op rij voor de WK-finale. In de finale op 18 december 2022 was hetArgentinië van sterspelerLionel Messi de tegenstander. In dewedstrijd was Argentinië feller en stonden zij ook verdiend met 2–0 voor. Na een overtreding kreeg Frankrijk in de 79e minuut een penalty, die door Mbappé benut werd. Kort daarna scoorde Mbappé de gelijkmaker. In de verlenging kwam Frankrijk wederom op achterstand door een treffer van Messi (3–2). Enkele minuten voor tijd maakte Argentinië binnen het zestienmetergebied een handsbal, waardoor Mbappé voor de tweede keer in de wedstrijd vanaf elf meter mocht aanleggen. Hij benutte de strafschop, waardoor er een strafschoppenserie kwam. Daarin miste de FransmannenKingsley Coman enAurélien Tchouaméni, waardoor het Zuid-Amerikaanse land de finale na strafschoppen met 4–2 won en daarmee haar derde wereldtitel in de wacht sleepte. Mbappé werd wel de topscorer van het WK.

Deelnamen aan internationale toernooien

[bewerken |brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap

[bewerken |brontekst bewerken]
Wereldkampioenschap voetbal
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
Vlag van Uruguay1930Groepsfase310243
Vlag van Italië (1861-1946)1934Eerste ronde100123(Kwal.)
Vlag van Frankrijk1938Kwartfinale210144
Vlag van Brazilië1950Teruggetrokken
Vlag van Zwitserland1954Groepsfase210133(Kwal.)
Vlag van Zweden1958Derde64022315(Kwal.)
Vlag van Chili1962Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland1966Groepsfase301225(Kwal.)
Vlag van Mexico1970Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland1974Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië1978Groepsfase310255(Kwal.)
Vlag van Spanje1982Vierde73221612(Kwal.)
Vlag van Mexico1986Derde7421126(Kwal.)
Vlag van Italië1990Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten1994Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk1998Kampioen7610152
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan2002Groepsfase301203
Vlag van Duitsland2006Tweede743093(Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika2010Groepsfase301214(Kwal.)
Vlag van Brazilië2014Kwartfinale5311103(Kwal.)
Vlag van Rusland2018Kampioen7610146(Kwal.)
Vlag van Qatar2022Tweede7511168(Kwal)
Vlag van CanadaVlag van MexicoVlag van Verenigde Staten2026Gekwalificeerd000000(Kwal.)
Totaal17 keer7339142013685

Europees kampioenschap voetbal

[bewerken |brontekst bewerken]
Europees kampioenschap voetbal
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
Vlag van Frankrijk1960Vierde200247(Kwal.)
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977)1964Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië1968Niet gekwalificeerd
Vlag van België1972Niet gekwalificeerd
Vlag van Joegoslavië (1943-1992)1976Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië1980Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk1984Kampioen5500144
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland1988Niet gekwalificeerd
Vlag van Zweden1992Groepsfase302123(Kwal.)
Vlag van Engeland1996Halve finale523052(Kwal.)
Vlag van BelgiëVlag van Nederland2000Kampioen6501137(Kwal.)
Vlag van Portugal2004Kwartfinale421175(Kwal.)
Vlag van OostenrijkVlag van Zwitserland2008Groepsfase301216(Kwal.)
Vlag van OekraïneVlag van Polen2012Kwartfinale411235(Kwal.)
Vlag van Frankrijk2016Tweede7511135
Vlag van Europa2020Achtste finale413076(Kwal.)
Vlag van Duitsland2024Halve finale623143(Kwal.)
Totaal11492315117352

FIFA Confederations Cup

[bewerken |brontekst bewerken]
FIFA Confederations Cup
JaarRondeWed.WGVDVDT
Vlag van JapanVlag van Zuid-Korea2001Kampioen5401122
Vlag van Frankrijk2003Kampioen5500123
Totaal2 keer10901245

UEFA Nations League

[bewerken |brontekst bewerken]
UEFA Nations League
JaarDiv.EindpositieWed.WGVDVDTRes.
2018–19A6e421144Stabiel
2020–21A1e6510125Stabiel
2022–23A12e612357Stabiel
2024–25A3e106132013Stabiel

Interlands

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieInterlands Frans voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Frankrijk.

FIFA-wereldranglijst[16]

[bewerken |brontekst bewerken]
19931994199519961997199819992000200120022003200420052006200720082009201020112012201320142015201620172018201920202021202220232024
15 19 8 3 6 2 3 2 1 2 2 2 5 4 7 11 7 18 15 17 20 7 25 7 9 2 2 2 3 3 2 2

Tenue

[bewerken |brontekst bewerken]

Sponsor

[bewerken |brontekst bewerken]
PeriodeKledingsponsor
1966-1971Le Coq Sportif
1971-2010Adidas
2010-Nike

Huidige selectie

[bewerken |brontekst bewerken]

De volgende spelers maken deel uit van de selectie voor de WK-kwalificatiewedstrijden tegenVlag van Oekraïne Oekraïne enVlag van Azerbeidzjan Azerbeidzjan in november 2025.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegenVlag van IJsland IJsland op 13 oktober 2025.

Nr.NaamWed.Dlpnt.Club
Doel
Mike Maignan360Vlag van ItaliëAC Milan
Brice Samba30Vlag van FrankrijkStade Rennais
Lucas Chevalier00Vlag van FrankrijkParis Saint-Germain
Verdediging
Lucas Digne540Vlag van EngelandAston Villa
Jules Koundé450Vlag van SpanjeFC Barcelona
Theo Hernández402Vlag van Saoedi-ArabiëAl-Hilal
Lucas Hernández390Vlag van FrankrijkParis Saint-Germain
Dayot Upamecano342Vlag van DuitslandBayern München
William Saliba300Vlag van EngelandArsenal
Ibrahima Konaté250Vlag van EngelandLiverpool
Malo Gusto60Vlag van EngelandChelsea
Middenveld
N'Golo Kanté642Vlag van Saoedi-ArabiëAl-Ittihad
Eduardo Camavinga282Vlag van SpanjeReal Madrid
Michael Olise123Vlag van DuitslandBayern München
Manu Koné110Vlag van ItaliëAS Roma
Warren Zaïre-Emery71Vlag van FrankrijkParis Saint-Germain
Rayan Cherki21Vlag van EngelandManchester City
Aanval
Kylian MbappéAanvoerder9353Vlag van SpanjeReal Madrid
Bradley Barcola163Vlag van FrankrijkParis Saint-Germain
Christopher Nkunku162Vlag van ItaliëAC Milan
Florian Thauvin122Vlag van FrankrijkRC Lens
Hugo Ekitike40Vlag van EngelandLiverpool
Maghnes Akliouche30Vlag van MonacoAS Monaco
Jean-Philippe Mateta21Vlag van EngelandCrystal Palace

Recent opgeroepen

[bewerken |brontekst bewerken]

De volgende spelers zijn het afgelopen jaar opgeroepen voor het elftal en zijn nog beschikbaar, maar zaten niet bij de laatste selectie of zijn afgevallen nadat ze geselecteerd zijn.

Voor het laatst bijgewerkt op 8 september 2025.

NaamWed.Dlpnt.Huidige clubLaatste oproep
Doel
Alphonse Aréola50Vlag van EngelandWest Ham UnitedVlag van België België uit, 14 oktober 2024
Verdediging
Pierre Kalulu10Vlag van ItaliëJuventusVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Loïc Badé10Vlag van DuitslandBayer LeverkusenVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Clément Lenglet161Vlag van SpanjeAtlético MadridVlag van Spanje Spanje uit, 5 juni 2025
William SalibaBlessure280Vlag van EngelandArsenalVlag van Kroatië Kroatië thuis, 23 maart 2025
Jonathan Clauss142Vlag van FrankrijkOGC NiceVlag van Kroatië Kroatië thuis, 23 maart 2025
Wesley Fofana10Vlag van EngelandChelseaVlag van België België uit, 14 oktober 2024
Middenveld
Rayan Cherki21Vlag van EngelandManchester CityVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Warren Zaïre-Emery71Vlag van FrankrijkParis Saint-GermainVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Mattéo Guendouzi142Vlag van ItaliëLazioVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Eduardo CamavingaBlessure262Vlag van SpanjeReal MadridVlag van Kroatië Kroatië thuis, 23 maart 2025
N'Golo Kanté642Vlag van Saoedi-ArabiëAl-IttihadVlag van Italië Italië uit, 17 november 2024
Youssouf Fofana253Vlag van ItaliëAC MilanVlag van België België uit, 14 oktober 2024
Aanval
Randal Kolo Muani319Vlag van EngelandTottenham HotspurVlag van Duitsland Duitsland uit, 8 juni 2025
Christopher Nkunku141Vlag van ItaliëAC MilanVlag van Italië Italië uit, 17 november 2024
Kingsley Coman588Vlag van Saoedi-ArabiëAl-NassrVlag van Italië Italië uit, 17 november 2024

Spelersrecords

[bewerken |brontekst bewerken]
  • Laatst bijgewerkt: 7 september 2025

Meeste interlands

[bewerken |brontekst bewerken]
Hugo Lloris speelde de meeste wedstrijden voor Frankrijk
NaamCarrièreInterlandsDoelpunten
1Hugo Lloris2008 - 20221450
2Lilian Thuram1994 - 20081422
3Olivier Giroud2011 - 202413757
Antoine Griezmann2014 - 202413744
5Thierry Henry1997 - 201012351
6Marcel Desailly1993 - 20041163
7Zinédine Zidane1994 - 200610831
8Patrick Vieira1997 - 20091076
9Didier Deschamps1989 - 20001034
10Karim Benzema2007 - 20229737
Laurent Blanc1989 - 20009716
Bixente Lizarazu1992 - 2004972
 Nog actief als international

Meeste doelpunten

[bewerken |brontekst bewerken]
NaamCarrièreDoelpuntenInterlandsDoelpunt/wedstrijd
1Olivier Giroud2011-2024571370,42
2Kylian Mbappé2017-heden51910,56
Thierry Henry1997-20101230,41
4Antoine Griezmann2014-2024441370,32
5Michel Platini1976-198741720,57
6Karim Benzema2007-202237970,38
7David Trezeguet1998-200834710,48
8Zinédine Zidane1994-2006311080,29
9Just Fontaine1953-196030211,43
Jean-Pierre Papin1986-199530540,56
 Nog actief als international

Bekende (oud-)spelers

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieLijst van spelers van het Franse voetbalelftal voor een lijst met spelers met minimaal twintig interlands achter hun naam

Bondscoaches

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieLijst van coaches van het Frans voetbalelftal voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Statistieken

[bewerken |brontekst bewerken]

Van jaar tot jaar

[bewerken |brontekst bewerken]
  • Bijgewerkt tot en met de interland tegenVlag van Italië Italië (3-1) op 17 november 2024.
JaarWedstrijdenDoelpuntenPunten
DuelsWinstGelijkVerliesGoal VoorGoal TegenSaldo
190410103301.000
1905210117–61.000
19062002020–200.000
1907110021+12.000
19085104536–290.400
19092002216–140.000
19103003320–170.000
19116114921–120.500
1912321095+41.667
19135302148+61.200
191451131117–60.600
191910102201.000
192063031220–81.000
19215104513–80.400
1922210125–31.000
19236015523–180.167
192472051115–40.571
19253003214–120.000
192664111612+41.500
19275014530–250.200
192871151419–50.429
19296204919–100.667
1930102261422–80.600
193152031013–30.800
193271151624–80.429
19337223916–70.857
193474032015+51.143
19357214810–20.714
1936420259–41.000
19377214714–70.714
193863031713+41.000
19394310114+71.750
1940110032+12.000
1943200206–60.000
1944110031+22.000
1945401349–50.250
1946430194+51.500
19476501158+71.667
194852121310+31.000
194992251221–90.667
19504112910–10.750
195172321113–21.000
19528512147+71.375
195385032913+161.250
19546222121201.000
19557421117+41.429
19565302129+31.200
19577322169+71.143
1958136523924+151.308
195953111611+51.400
1960104152320+30.900
19617124710–30.571
19625023711–40.400
196382241312+10.750
1964520358–30.800
1965631274+31.167
1966102351318–50.700
196762131214–20.833
19685023411–70.400
1969530278–11.200
19707412126+61.286
197183231314–11.000
19728512157+81.375
1973621398+10.833
1974622298+11.000
1975622264+21.000
1976623196+31.167
19777331104+61.286
1978117222011+91.455
19796501174+131.667
19806312156+91.167
19818305121200.750
1982157352519+61.133
19837241116+51.143
1984121200274+232.000
19856312104+61.167
1986135531410+41.154
1987612357–20.667
19889441129+31.333
19897331105+51.286
19908710144+101.875
19916600205+152.000
1992112451116–50.727
19938512168+81.375
19949540134+91.556
19958530212+191.625
1996141031246+181.643
19978521127+51.500
19981811613113+181.556
199911821187+111.636
20001712413915+241.647
200113913308+221.462
2002137332610+161.308
2003141301406+321.857
200415771196+131.400
200511650196+131.545
2006171232309+211.588
200712732186+121.417
2008145541516–11.071
200912732167+91.417
201013526131300.923
201113760175+121.538
2012148332112+91.357
2013125252012+81.000
2014151041347+271.600
2015106041712+51.200
20161713313614+221.706
2017117222310+131.455
20181812423218+141.556
201911911276+211.727
20208611198+111.625
20211610603612+241.625
2022158342816+121.267
202310811346+281.700
2024169432716+111.375
Bronnen, noten en/of referenties
  1. https://www.nieuwsblad.be/cnt/ak1t333e.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  2. https://www.voetbalzone.nl/doc.asp?uid=62874.Gearchiveerd op 10 april 2023.
  3. Gearchiveerde kopie. Gearchiveerd op23 november 2009. Geraadpleegd op20 november 2009.
  4. https://www.volkskrant.nl/sport/-fifa-betaalde-ierse-bond-5-miljoen-om-handsbal-henry-te-vergeten~a4054385/
  5. https://nos.nl/artikel/165796-anelka-naar-huis-na-belediging.html.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  6. https://nos.nl/artikel/166077-franse-spelers-in-opstand.html.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  7. http://www.vi.nl/nieuws/domenech-laat-aanvoerder-evra-vallen.htm.Gearchiveerd op 14 juli 2015.
  8. https://www.voetbalzone.nl/doc.asp?uid=110089.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  9. https://www.hln.be/hln/nl/950/Buitenlands-Voetbal/article/detail/1123740/2010/06/23/Thierry-Henry-mag-het-gaan-uitleggen-bij-Sarkozy.dhtml
  10. http://www.vi.nl/nieuws/Anelka-Ik-kwam-niet-meer-bij-van-het-lachen.htm
  11. https://web.archive.org/web/20120627033953/http://www.nusport.nl/ek-achtergrond/2842922/nasri-botst-weer-met-media.html
  12. https://archive.today/20120720050150/http://www.bndestem.nl/sport/ekvoetbal/11288568/Lange-schorsing-dreigt-voor-Nasri.ece
  13. https://www.trouw.nl/home/doellijntechnologie-bewijst-doelpunt-voor-frankrijk~a5d66685/.Gearchiveerd op 10 juli 2018.
  14. EK voetbal met een jaar uitgesteld vanwege coronavirusNU.nl, 17 maart 2020.Gearchiveerd op 15 januari 2023.
  15. EK-loting levert onvervalste groep des doods vol kampioenen opVoetbal International, 30 november 2019.Gearchiveerd op 11 juli 2023.
  16. FIFA-ranking
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Frans voetbalelftal

FFF ·A-internationals ·Selecties ·Bondscoaches ·Frans vrouwenelftal ·Olympisch elftal ·Frankrijk U21 ·Frankrijk U20 ·Frankrijk U19 ·Frankrijk U18 ·Frankrijk U17 ·Frankrijk U16 ·Vrouwen U17

1904 – 1919 ·1920 – 1929 ·1930 – 1939 ·1940 – 1949 ·1950 – 1959 ·1960 – 1969 ·1970 – 1979 ·1980 – 1989 ·1990 – 1999 ·2000 – 2009 ·2010 – 2019 ·2020 – 2029

EK's:1984 ·1992 ·1996 ·2000 ·2004 ·2008 ·2012 ·2016 ·2020 ·2024

WK's:1930 ·1934 ·1938 ·1954 ·1958 ·1966 ·1978 ·1982 ·1986 ·1998 ·2002 ·2006 ·2010 ·2014 ·2018 ·2022

OS:1900 ·1908 ·1920 ·1924 ·1948 ·1952 ·1960 ·1968 ·1976 ·1984 ·1996 ·2020

1904 ·1905 ·1906 ·1907 ·1908 ·1909 ·1910 ·1911 ·1912 ·1913 ·1914 ·1915 · 1916 · 1917 · 1918 ·1919 ·1920 ·1921 ·1922 ·1923 ·1924 ·1925 ·1926 ·1927 ·1928 ·1929 ·1930 ·1931 ·1932 ·1933 ·1934 ·1935 ·1936 ·1937 ·1938 ·1939 ·1940 · 1941 ·1942 ·1943 · 1944 ·1945 ·1946 ·1947 ·1948 ·1949 ·1950 ·1951 ·1952 ·1953 ·1954 ·1955 ·1956 ·1957 ·1958 ·1959 ·1960 ·1961 ·1962 ·1963 ·1964 ·1965 ·1966 ·1967 ·1968 ·1969 ·1970 ·1971 ·1972 ·1973 ·1974 ·1975 ·1976 ·1977 ·1978 ·1979 ·1980 ·1981 ·1982 ·1983 ·1984 ·1985 ·1986 ·1987 ·1988 ·1989 ·1990 ·1991 ·1992 ·1993 ·1994 ·1995 ·1996 ·1997 ·1998 ·1999 ·2000 ·2001 ·2002 ·2003 ·2004 ·2005 ·2006 ·2007 ·2008 ·2009 ·2010 ·2011 ·2012 ·2013 ·2014 ·2015 ·2016 ·2017 ·2018 ·2019 ·2020 ·2021 ·2022 ·2023

Albanië ·Algerije ·Andorra ·Argentinië ·Armenië ·Australië ·Azerbeidzjan ·België ·Bolivia ·Bosnië en Herzegovina ·Brazilië ·Bulgarije ·Canada ·Chili ·China ·Colombia ·Costa Rica ·Cyprus ·Denemarken ·Duitse Democratische Republiek ·Duitsland ·Ecuador ·Egypte ·Engeland ·Estland ·Faeröer ·Finland ·Georgië ·Gibraltar ·Griekenland ·Honduras ·Hongarije ·Ierland ·IJsland ·Iran ·Israël ·Italië ·Ivoorkust ·Jamaica ·Japan ·Joegoslavië ·Kameroen ·Kazachstan ·Koeweit ·Kroatië ·Letland ·Litouwen ·Luxemburg ·Malta ·Marokko ·Mexico ·Moldavië ·Nederland ·Nieuw-Zeeland ·Nigeria ·Noord-Ierland ·Noorwegen ·Oekraïne ·Oostenrijk ·Paraguay ·Peru ·Polen ·Portugal ·Roemenië ·Rusland ·Saoedi-Arabië ·Schotland ·Senegal ·Servië ·Slovenië ·Slowakije ·Sovjet-Unie ·Spanje ·Togo ·Tsjechië ·Tsjecho-Slowakije ·Tunesië ·Turkije ·Uruguay ·Verenigde Staten ·Wales ·Wit-Rusland ·Zuid-Afrika ·Zuid-Korea ·Zweden ·Zwitserland

Wedstrijden in detail

Albanië (2016) ·Argentinië (2018) ·Argentinië (2022) ·Australië (2018) ·België (1904) ·België (2018) ·Brazilië (1998) ·Brazilië (2006) ·Denemarken (2002) ·Denemarken (2018) ·Duitsland (2014) ·Duitsland (2021) ·Ecuador (2014) ·Engeland (1982) ·Engeland (2012) ·Engeland (2022) ·Honduras (2014) ·Hongarije (2021) ·Italië (2000) ·Italië (2006) ·Italië (2008) ·Japan (2001) ·Kameroen (2003) ·Koeweit (1982) ·Kroatië (2018) ·Marokko (2022) ·Mexico (2010) ·Nederland (2008) ·Nigeria (2014) ·Noord-Ierland (1982) ·Oekraïne (2012) ·Oostenrijk (1982) ·Peru (2018) ·Polen (1982) ·Polen (2022) ·Portugal (2006) ·Portugal (2016) ·Portugal (2021) ·Roemenië (2008) ·Roemenië (2016) ·Senegal (2002) ·Spanje (1984) ·Spanje (2006) ·Spanje (2012) ·Spanje (2021) ·Togo (2006) ·Tsjecho-Slowakije (1982) ·Uruguay (2002) ·Uruguay (2010) ·Uruguay (2018) ·Zuid-Afrika (2010) ·Zuid-Korea (2006) ·Zweden (2012) ·Zwitserland (2006) ·Zwitserland (2014) ·Zwitserland (2016) ·Zwitserland (2021)

·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Voetbal inFrankrijk
Competities:Ligue 1 ·Ligue 2 ·Championnat National ·National 2 ·National 3 ·Regionaal ·Amateurs ·Division 1 Féminine
Bekers:Coupe de France ·Coupe de la Ligue ·Trophée des Champions ·Coupe Gambardella
Nationale elftallen:Nationaal elftal ·B-elftal ·Olympisch elftal ·Onder 21 ·Onder 17 ·Vrouwenelftal ·Strandvoetbal ·Futsal ·Militair
Organisaties:FFF ·LFP ·INF Clairefontaine
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Elftallen van bij deUEFA aangesloten voetbalbonden
Huidige nationale elftallen

Vlag van Albanië Albanië ·Vlag van Andorra Andorra ·Vlag van Armenië Armenië ·Vlag van Azerbeidzjan Azerbeidzjan ·Vlag van België België ·Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina ·Vlag van Bulgarije Bulgarije ·Vlag van Cyprus Cyprus ·Vlag van Denemarken Denemarken ·Vlag van Duitsland Duitsland ·Vlag van Engeland Engeland ·Vlag van Estland Estland ·Vlag van Faeröer Faeröer ·Vlag van Finland Finland ·Vlag van Frankrijk Frankrijk ·Vlag van Georgië Georgië ·Vlag van Gibraltar Gibraltar ·Vlag van Griekenland Griekenland ·Vlag van Hongarije Hongarije ·Vlag van Ierland Ierland ·Vlag van IJsland IJsland ·Vlag van Israël Israël ·Vlag van Italië Italië ·Vlag van Kazachstan Kazachstan ·Vlag van Kosovo Kosovo ·Vlag van Kroatië Kroatië ·Vlag van Letland Letland ·Vlag van Liechtenstein Liechtenstein ·Vlag van Litouwen Litouwen ·Vlag van Luxemburg Luxemburg ·Vlag van Malta Malta ·Vlag van Moldavië Moldavië ·Vlag van Montenegro Montenegro ·Vlag van Nederland Nederland ·Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland ·Vlag van Noord-Macedonië Noord-Macedonië ·Vlag van Noorwegen Noorwegen ·Vlag van Oekraïne Oekraïne ·Vlag van Oostenrijk Oostenrijk ·Vlag van Polen Polen ·Vlag van Portugal Portugal ·Vlag van Roemenië Roemenië ·Vlag van Rusland Rusland ·Vlag van San Marino San Marino ·Vlag van Schotland Schotland ·Vlag van Servië Servië ·Vlag van Slovenië Slovenië ·Vlag van Slowakije Slowakije ·Vlag van Spanje Spanje ·Vlag van Tsjechië Tsjechië ·Vlag van Turkije Turkije ·Vlag van Wales Wales ·Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland ·Vlag van Zweden Zweden ·Vlag van Zwitserland Zwitserland

Voormalige nationale elftallen

Vlag van Bohemen Bohemen ·Vlag van Bohemen en Moravië Bohemen en Moravië ·Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek · Ierland ·Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië ·Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro ·Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije ·Vlag van Gemenebest van Onafhankelijke Staten GOS ·Vlag van Saar Saarland ·Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Frans_voetbalelftal_(mannen)&oldid=70189440"
Categorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp