Movatterモバイル変換

[0]ホーム
URL:

Naar inhoud springen
Wikipediade vrije encyclopedie
Zoeken

Franky Van der Elst

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Franky Van der Elst
Franky Van der Elst
Persoonlijke informatie
Volledige naamFranky Van der Elst
Bijnaam"De Stofzuiger"
"The Fox"
Geboortedatum30 april1961
GeboorteplaatsNinove,België
SportnationaliteitVlag van België België
PositieVerdedigende middenvelder /Centrale verdediger
Jeugd
1974–1976
1976–1979		Vlag van België Blauw-Wit Lombeek
Vlag van BelgiëRWDM
Senioren
SeizoenClubW(G)
1979–1984
1984–1999		Vlag van BelgiëRWDM
Vlag van BelgiëClub Brugge		103(5)
615(19)
Interlands
1984
1984–1998		Vlag van BelgiëBelgië -21
Vlag van België België		1(0)
86(1)
Getrainde teams
1999–2003
2003–2004
2005–2007
2008
2009–2010
2010–2011
2011–2012
2014–2016
2016–2018
2018–2020		Vlag van BelgiëGerminal Beerschot
Vlag van BelgiëKSC Lokeren
Vlag van BelgiëClub Brugge (assistent)
Vlag van BelgiëFC Brussels
Vlag van BelgiëKVSK United
Vlag van BelgiëLommel United
Vlag van BelgiëSint-Truidense VV
Vlag van BelgiëKSV Roeselare
Vlag van BelgiëBelgië –19 (assistent)
Vlag van BelgiëKV Oostende (assistent)
Portaal Portaalicoon  Voetbal

Franky Van der Elst (Ninove,30 april1961) is eenBelgisch voormaligvoetballer die in de regel alsverdedigende middenvelder speelde, maar ook alscentrale verdediger werd opgesteld. Hij was tussen 1979 en 1999 actief voorRWDM enClub Brugge.

Van der Elst heeft het record van de meeste wedstrijden aller tijden bij Club Brugge achter zijn naam: 615 wedstrijden. Voorts was hij jarenlang aanvoerder.[1] Bovendien kwam hij van 1984 tot 1998 uit voor deRode Duivels. Hij was aanwezig op deWK's van1986,1990,1994 en1998 en is een van drie Belgische spelers in de door voetballegendePelé geformeerdeFIFA 100, waarin de beste voetballers aller tijden werden opgenomen[2]: de anderen zijnJan Ceulemans enJean-Marie Pfaff.[3]

Van der Elst werd geprezen voor zijn leiderscapaciteiten, spelinzicht en balrecuperaties. Hij draagt als bijnamenThe Fox (De vos) enDe Stofzuiger.[4] In 1999 werd hij actief als trainer[5] en sindsdien ging hij ook aan de slag als analist en commentator voor onder andereSporza enDAZN Eleven Sports.

Voetballer

[bewerken |brontekst bewerken]

RWDM

[bewerken |brontekst bewerken]

Franky Van der Elst speelde in de jeugd vanRWDM toen hij in1979 debuteerde in het A-elftal. In de laatste wedstrijd van hetseizoen 1978/79 mocht hij invallen voor clubicoonJohan Boskamp.[6]Een seizoen later werdJean-Pierre Borremans trainer en kreeg de 19-jarige Van der Elst geen enkele speelkans. Pas een jaar later, toen Boskamp het roer van Borremans overnam, kreeg hij opnieuw speelgelegenheden.

Vanaf hetseizoen 1981/82 werd Van der Elst een vaste waarde bij RWDM. Hij werd de motor op het middenveld en voetbalde zich steeds vaker in de belangstelling van de nationale ploeg. In 1984 werd hij voor de eerste keer opgeroepen door bondscoachGuy Thys. Dat jaar ruilde hij ook het dan echter net gedegradeerde RWDM in voorClub Brugge.

Club Brugge

[bewerken |brontekst bewerken]

Bij Club Brugge was hij in de zomer van 1984 een van de belangrijkste nieuwkomers samen metLeo Van der Elst enTew Mamadou. Op het middenveld kreeg hij in die dagen veel steun van o.a. Leo Van der Elst enJan Ceulemans. Hij werd met Club in zijn eerste seizoen vicekampioen.[7]

Een jaar later zorgde onder meer de komst van aanvallerJean-Pierre Papin voor een nieuwe kracht. Club Brugge veroverde deBeker van België en verloor na testwedstrijden nipt de landstitel. Van der Elst werd uiteindelijk pas in1988 voor de eerste keer kampioen. Dat jaar had hij met Club Brugge ook de halve finale van deUEFA Cup bereikt.[8] In dat toernooi had Brugge dat seizoen onder meerBorussia Dortmund uitgeschakeld. Club zette toen in eigen huis een 3-0 nederlaag recht door na verlengingen met 5-0 te winnen. Franky Van der Elst scoorde het eerste doelpunt uit de verlengingen en stelde zo mee de zege veilig.[9]

Begin jaren 90 vertrokken enkele belangrijke sterkhouders.Marc Degryse vertrok naarRSC Anderlecht enJan Ceulemans zette wegens een blessure een punt achter zijn loopbaan. Vanaf dan werd Van der Elst het boegbeeld van Club Brugge en aanvoerder van het elftal.[6] Hij werd er in 1990 voor beloond met zijn eersteGouden Schoen. Een zware klus die hij tot een goed einde bracht want Club groeide midden jaren 90 uit tot een van de sterkste clubs van het land. Hetseizoen 1995/96 sloot Club Brugge af als kampioen en Van der Elst was een van de uitblinkers geweest. Het leverde hem enkele maanden later zijn tweedeGouden Schoen op. Twee jaar eerder was hij tweede geworden bij het referendum van de Gouden Schoen (januari 1995) achterAalst-spitsGilles De Bilde.[10]

In1997 werd Van der Elst opnieuw nipt tweede bij de uitreiking van de bekendste Belgische voetbaltrofee, achterPär Zetterberg. Van der Elst had toen op gelijke hoogte van Jan Ceulemans enWilfried Van Moer kunnen komen.[11] Van der Elst, die bekendstond als de stofzuiger op het middenveld, voetbalde uiteindelijk nog tot1999 in dienst van blauw-zwart. In zijn allerlaatste wedstrijd, die werd gespeeld voor de eigen supporters, scoorde Van der Elst vanop de stip tegenWesterlo. Club Brugge won 5–3. Van der Elst is de speler met de meeste wedstrijden bij Club Brugge, hij kwam 615 keer in actie voor blauw-zwart. Hij nam als speler afscheid van het voetbal en ging aan de slag als trainer.

Nationale ploeg

[bewerken |brontekst bewerken]

Op19 december1984 voetbalde Franky Van der Elst voor de eerste keer in dienst van deRode Duivels. Het ging om de WK-kwalificatiewedstrijd tegenGriekenland. Bondscoach Guy Thys nam hem nadien mee naar hetWK 1986 inMexico. Hij kwam enkel in de groepsfase in actie. België werd uiteindelijk vierde, tot het WK 2018 het beste WK-resultaat ooit van de Rode Duivels.

België plaatste zich niet voorEURO '88, maar mocht twee jaar later wel naar hetWereldkampioenschap '90 inItalië. Van der Elst speelde elke wedstrijd en haalde met België de tweede ronde. Daarin zorgde deEngelsmanDavid Platt in de verlengingen voor de uitschakeling.

Paul Van Himst werd de nieuwe bondscoach maar kon zich net als zijn voorganger niet plaatsen voor hetEK in Zweden. HetWK van 1994 in deVerenigde Staten haalde Van Himst wel. Opnieuw mocht Van der Elst mee en speelde hij elke wedstrijd. De Rode Duivels sneuvelden in de tweede ronde na een omstreden duel tegenDuitsland. Voordien had België wel met 1-0 gewonnen vanOranje. Enkele maanden na het WK zette Van der Elst tijdelijk een punt achter zijn internationale carrière.[12]

In1998 begon Van der Elst aan zijn laatste internationaal toernooi.[13] Onder leiding van bondscoachGeorges Leekens, die hij nog als trainer had gekend bij Club Brugge, trok Van der Elst naar hetWK 1998 inFrankrijk. Leekens was de man die Van der Elst terug naar de nationale ploeg had gehaald. Opnieuw stond hij elke partij op het veld, maar de Rode Duivels werden derde in Groep E en waren uitgeschakeld. Bovendien kreeg Van der Elst op het toernooi ruzie met ploeggenootEnzo Scifo, die na het toernooi zou weigeren nog ooit voor België te spelen zolang Leekens bondscoach was.[14] Van der Elst vond dat Scifo een negatieve invloed had nadat Scifo onder Leekens op de bank verzeild raakte.[15] Het WK in Frankrijk was het laatste WK van Van der Elst, die in totaal 86 keer voor de nationale ploeg speelde.

Op25 maart1998 scoorde hij zijn eerste en enige doelpunt voor België. Het ging om het eerste doelpunt in een vriendschappelijke wedstrijd tegenNoorwegen. De wedstrijd eindigde uiteindelijk op 2-2.[16]

Trainer

[bewerken |brontekst bewerken]

Na zijn spelersloopbaan werd hij gedurende vier seizoenen coach vanGerminal Beerschot, een club uit Antwerpen die dat jaar was voortgekomen uit de samensmelting vanGerminal Ekeren enBeerschot VAV. Met Germinal Beerschot nestelde Van der Elst zich in de middenmoot en hij had in die periode spelers alsMarc Degryse,Gunther Hofmans,Wesley Sonck,Moumouni Dagano,Philip Haagdoren,Dirk Huysmans enPaul Kpaka ter zijner beschikking, maar na een vierde en teleurstellend seizoen mocht hij opstappen.[17]

Van der Elst volgde nadienPaul Put op bijKSC Lokeren, een club die hij van de degradatieplaatsen naar de veilige zone loodste. Lokeren had een topjaar achter de rug, maar kende een enorme terugval (door onder meer het vertrek van hun targetspitsSambegou Bangoura) en Paul Put betaalde hiervoor nog voor Nieuwjaar 2004 al het gelag.[18] Maar een jaar later werd Van der Elst zelf aan de deur gezet.[19] Van der Elst zat toen een tijd zonder club.

BijClub Brugge was ondertussen succescoachTrond Sollied vertrokken. De Brugse supporters hoopten opJan Ceulemans, destijds aan de slag als hoofdtrainer bijKVC Westerlo, als nieuwe trainer. Zo geschiedde. Sportief manager Marc Degryse nam Ceulemans aan en haalde met Van der Elst nog een vertrouweling aan boord als assistent.René Verheyen, die reeds assistent-trainer van Club Brugge was sinds de tijd van trainerHugo Broos (1991–1997), bleef na het vertrek van Sollied aan als de tweede assistent. Van der Elst, Degryse en Ceulemans voetbalden tijdens de jaren tachtig samen voor Club Brugge en wonnen in 1988 samen de Belgische landstitel. Het Europese wonder tegenBorussia Dortmund maakten ze ook samen mee.[20] De drie gewezen ploegmaats moesten een succesformule worden, maar dat pakte anders uit. De resultaten vielen tegen in de competitie en Degryse zette Ceulemans en Verheyen daarom aan de deur.[21] Van der Elst bleef als hulptrainer en toonde zich erg geëmotioneerd door het ontslag van Ceulemans. Degryse, die tegenvallende transfer na tegenvallende transfer begon te realiseren, stapte nadien zelf op en in2007 ging Van der Elst weg.[22]

Daarna nam Van der ElstFC Brussels onder zijn hoede.[23] FC Brussels was de nieuwe naam van RWDM, de club waar Van der Elst als speler zijn debuut had gemaakt. Maar door de teleurstellende resultaten werd het contract van Van der Elst op het einde van het seizoen niet verlengd. De grootste verwezenlijking van Van der Elst bij Brussels was de ontdekking vanCheikhou Kouyaté. DeSenegalees werd door Van der Elst in het team geplaatst en versierde zo een transfer naarRSC Anderlecht.[24]

Vanaf januari 2009 was Franky Van der Elst trainer van tweedeklasserKVSK United (de club veranderde haar naam in 2010 na een fusie metKFC Racing Mol-Wezel inLommel United).[25] Met die club werd hij in 2011 vicekampioen inTweede Klasse en greep hij net naast de promotie ten voordele vanOud-Heverlee Leuven. Ook via de eindronde kon Lommel niet promoveren.[26]

Op 2 september 2011 volgde Van der Elst de pas ontslagenGuido Brepoels op bij eersteklasserSint-Truidense VV. STVV degradeerde dat seizoen uit deJupiler Pro League, waarop Van der Elst op 14 juni 2012 ontslagen werd door het nieuwe bestuur.[27] De ex-Rode Duivel bleef vervolgens twee seizoenen zonder club. Vanaf het seizoen 2014–2015 ging Van der Elst aan de slag als hoofdtrainer bij tweedeklasserKSV Roeselare, waar hij twee seizoenen in de middenmoot eindigde. In 2016 kreeg Van der Elst zijn ontslag opSchiervelde.

In september 2016 werd hij bijBelgië –19 de assistent van bondscoachGert Verheyen.[28] Toen Verheyen twee jaar later hoofdtrainer werd vanKV Oostende, volgde Van der Elst hem naar de kustclub om te fungeren als Verheyens assistent-trainer.[29]

In de aanloop naar het seizoen 2020-2021 werd metAlexander Blessin een nieuwe trainer aangesteld voor de kustploeg.[30] Blessin koos om een eigen assistent mee te nemen in zijn trainersstaf, waardoor Van der Elst kon beschikken bijKV Oostende.[31]

Erelijst

[bewerken |brontekst bewerken]

Club Brugge

[bewerken |brontekst bewerken]
Kampioen (5)
1987–88,1989-90,1991-92,1995-96,1997-98
Beker van België (4)
1985–86,1990–91,1994–95,1995–96
Belgische Supercup (7)
1986,1988,1990,1991,1992,1994,1996

Speler

[bewerken |brontekst bewerken]
Gouden Schoen
Winnaar (2): 1990, 1996
Tweede (2): 1994, 1997

Trivia

[bewerken |brontekst bewerken]
  • Met 86 A-caps staat hij samen metEric Gerets op een gedeelde dertiende plaats in deLijst van spelers van het Belgisch voetbalelftal naar aantal interlands.
  • Gewezen doelmanJean-Marie Pfaff zei ooit het volgende over Van der Elst:"Als hij de bal met zijn borst controleert, valt zijn rugnummer eraf." Pfaff, die zijn bewondering uitsprak voor Van der Elst, bedoelde hiermee dat Van der Elst een zeer rechtopstaande, indrukwekkende houding had als hij de bal controleerde, vooral met zijn borst. Van der Elst was voorts relatief elegant in zijn manier van lopen over het veld. De opmerking suggereert dat hij zijn borst zo ver naar voren stak (als een trotse, sterke atleet), dat zijn rug zo hol werd, dat zijn rugnummer er zogezegd "af zou vallen".[32]
  • In de afleveringToekomst van de VRT-jongerenreeksBuiten de zone, speelde toenmalig Club Brugge-speler Franky Van der Elst in verschillende scènes zichzelf.[33]
  • Van der Elsts uiterlijk handelskenmerk is de scheefstaande neus gelijkend aan de voormalige Engelse doelman en icoon vanCoventry City,Steve Ogrizovic. Ogrizovic werkte vroeger als buitenwipper in een nachtclub en geraakte slaags met jongelui. In het geval van Van der Elst is het uiterlijk kenmerk genetisch bepaald en in het geval van Ogrizovic is het uiterlijk kenmerk prominenter aanwezig.[a]
  • In een van zijn columns uit november 2022 schreef de druk gelezen columnist Jan Segers vanHet Laatste Nieuws dat Van der Elst met ouder worden "sprekender begon te lijken op" zanger, muzikant en liedschrijverRaymond van het Groenewoud. Van der Elst en Van het Groenewoud zijn de beste vrienden. Het Club Brugge-icoon is fan van diens muziek, Van het Groenewoud is evenwel fan van stadsrivaalCercle Brugge.[34][35]

Clubstatistieken

[bewerken |brontekst bewerken]
SeizoenClubLandCompetitieWed.Goals
1978/79RWDMVlag van BelgiëJupiler League10
1979/8000
1980/8160
1981/82331
1982/83322
1983/84312
1984/85Club Brugge331
1985/86322
1986/87340
1987/88310
1988/89341
1989/90331
1990/91343
1991/92293
1992/93321
1993/94200
1994/95290
1995/96301
1996/97292
1997/98320
1998/99301
Totaal56521

Trainerscarrière

[bewerken |brontekst bewerken]

Zie ook

[bewerken |brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties

Noot

  1. ↑Bron: interview met dochter Sanne Van der Elst uit 2012.[1]

Externe links

Referenties

  1. ↑Redactie Het Nieuwsblad, Gert Verheyen blijft jaar langer bij Club Brugge. Het Nieuwsblad (19 december 2005). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  2. ↑De lijst van Pelé met levende voetballers dateert wel al uit 2004.
  3. ↑Redactie Het Nieuwsblad, Pelé zet Franky Van der Elst bij de allergrootsten. Het Nieuwsblad (5 maart 2004). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  4. ↑Cobbaert Paul, Franky Van der Elst over opmerkelijke carrière: “Ik ben een Clubman, geen supporter”. De Zondag (29 januari 2017). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  5. ↑Coppens Marcel, Gunther Hofmans en Franky Van der Elst over tien jaar Germinal Beerschot. Het Nieuwsblad (21 januari 2009). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  6. ↑abWillems Raf, Franky Van der Elst, sobere spelmaker en bepaler van het evenwicht, wordt zestig. De Witte Duivel. Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  7. ↑Bock, Wim de (22 februari 2013). Houwaart de Mos Boskamp. Bruna Uitgevers, "Van wereldtop naar Mickey Mouse". ISBN 9789071359699.
  8. ↑Van Uytvange Koen, 10 memorabele momenten in 249 Europese wedstrijden van Club Brugge. Het Nieuwsblad (30 november 2011). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  9. ↑Football Memories: 35 jaar geleden versloeg Club Brugge Dortmund met 5-0. Club Brugge (9 december 2022). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  10. ↑Willems Raf, Vijf gouden schoenen in blauwzwart. De Witte Duivel (7 februari 2018). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  11. ↑Redactie De Morgen, Pärplex. De Morgen (31 januari 1998). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  12. ↑Redactie HLN, Terugkomen uit internationaal voetbalpensioen: deze Duivels deden het in het verleden. Het Laatste Nieuws (12 december 2019). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  13. ↑Redactie VI, Rode Duivel [Van der Elst stopt na dit WK]. Voetbal International (17 juni 1998). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  14. ↑Lambaerts Geert, Enzo Scifo haalt in biografie uit naar Leekens en Van der Elst: "In mijn binnenste barstte er iets los". De Standaard (1 december 1999). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  15. ↑Redactie VI, Van der Elst uit kritiek op Scifo. Voetbal International (8 juli 1998). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  16. ↑Onkenhout Paul, Van der Elst maakt eerste doelpunt sinds debuut in 1984; Belgen gelijk op met Noren. Volkskrant (26 maart 1998). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  17. ↑Houben Geert, GBA in degradatiegevaar, Van der Elst onder vuur. Gazet van Antwerpen (10 maart 2003). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  18. ↑Redactie De Morgen, Paul Put: 'Vandaag de messias, morgen de boosdoener'. De Morgen (28 oktober 2003). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  19. ↑Redactie De Tijd, Voetbalclub Lokeren ontslaat trainer Van der Elst. De Tijd (20 december 2004). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  20. ↑Colin François, Jan Ceulemans en Franky Van der Elst: "We gaan niet zelf meespelen, hé. De Standaard (9 juli 2005). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  21. ↑Van Uytvange Koen, René Verheyen een jaar na het pijnlijke ontslag als assistent bij Club Brugge: "Jan en mij treft geen schuld. De Standaard (8 maart 2007). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  22. ↑Redactie De Standaard, Club Brugge ontslaat Ferrera en Van der Elst. De Standaard (28 januari 2007). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  23. ↑Redactie Bruzz (destijds TV Brussel), Franky Van der Elst nieuwe trainer FC Brussels. Bruzz (24 januari 2008). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  24. ↑Redactie De Standaard, Cheikhou Kouyaté tot 2014 bij Anderlecht. De Standaard (27 januari 2010). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  25. ↑Redactie De Morgen, Franky Van der Elst traint tweedeklasser KVSK United. De Morgen (28 januari 2009). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  26. ↑Kerremans Inge, Niet Lommel, maar OH Leuven promoveert naar eerste klasse. Het Belang van Limburg (24 april 2011). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  27. ↑De Vel Anneleen, Franky Van der Elst ontslagen als coach van STVV. De Morgen (14 juni 2012). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  28. ↑Opvallend: Verheyen krijgt bij U19 hulp van 86-voudig international. Voetbalnieuws (5 september 2016). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  29. ↑Boogert Rudy, Oostende voltooit drieluik in Zeeland. Provinciale Zeeuwse Courant (22 juni 2018). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  30. ↑Geril Jürgen, "Duitser Alexander Blessin wordt de nieuwe coach van KV Oostende: “Ik wil aanvallend voetbal brengen met veel jonge spelers”. Het Nieuwsblad (7 juni 2020). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  31. ↑Geril Jürgen, Franky Van der Elst ontslagen bij KV Oostende, dat met amper 12 spelers en “nieuwsgierige” trainer start aan voorbereiding. Het Nieuwsblad (24 juni 2020). Geraadpleegd op13 oktober 2023.
  32. ↑Vandewalle Ludo, Duivelse incidenten door de jaren heen. Het Nieuwsblad (16 april 2009). Geraadpleegd op12 augustus 2025.
  33. ↑Redactie Sporza, Franky Van der Elst speelt zichzelf in "Buiten de zone". Sporza (7 oktober 2014). Geraadpleegd op9 augustus 2024.
  34. ↑Segers Jan, Franky Van der Elst lijkt steeds sprekender op Raymond van het Groenewoud, scherper en slimmer dan Franky Vandenbroucke zelfs. Het Laatste Nieuws (23 november 2022). Geraadpleegd op10 augustus 2024.
  35. ↑Calcoen Pieter-Jan, ‘Cercle-fan’ Raymond van het Groenewoud en Club-icoon Franky Van der Elst verbroederen voor derby: “Club speelt niet elke week wonderlijk fantastisch”. Het Nieuwsblad (18 februari 2023). Geraadpleegd op3 oktober 2024.
Vlag van België
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Vlag van België
België –WK 1986 (vierde plaats)
Vlag van België

1 Pfaff ·2 Gerets ·3 F. Van der Elst ·4 De Wolf ·5 Renquin ·6 Vercauteren ·7 Vandereycken ·8 Scifo ·9 Vandenbergh ·10 Desmet ·11 CeulemansAanvoerder ·12 Munaron ·13 Grün ·14 Clijsters ·15 L. Van Der Elst ·16 Claesen ·17 Mommens ·18 Veyt ·19 Broos ·20 Bodart ·21 Demol ·22 Vervoort ·Coach: Thys

Vlag van België
Vlag van België
België –WK 1990 (1/8ste finales)

1 Preud'homme ·2 Gerets ·3 Albert ·4 Clijsters ·5 Versavel ·6 Emmers ·7 Demol ·8 Van der Elst ·9 Degryse ·10 Scifo ·11 CeulemansAanvoerder ·12 Bodart ·13 Grün ·14 Claesen ·15 De Sart ·16 De Wolf ·17 Plovie ·18 Staelens ·19 Van Der Linden ·20 De Wilde ·21 Wilmots ·22 Vervoort ·Coach: Thys

Vlag van België
Vlag van België
België –WK 1994 (1/8ste finales)

1 Preud'homme ·2 Medved ·3 Borkelmans ·4 Albert ·5 Smidts ·6 Staelens ·7 Van der Elst ·8 Nilis ·9 Degryse ·10 Scifo ·11 Czerniatynski ·12 De Wilde ·13 GrünAanvoerder ·14 De Wolf ·15 Emmers ·16 Boffin ·17 Weber ·18 Wilmots ·19 Van Meir ·20 Verlinden ·21 Van der Heyden ·22 Renier ·Coach: Van Himst

Vlag van België
Vlag van België
België –WK 1998 (groepsfase)

1 De Wilde ·2 Crasson ·3 Staelens ·4 Vidović ·5 Borkelmans ·6 Van der ElstAanvoerder ·7 Wilmots ·8 Luis Oliveira ·9 M. Mpenza ·10 Nilis ·11 Van Kerckhoven ·12 Vande Walle ·13 Verlinden ·14 Scifo ·15 Clement ·16 De Boeck ·17 Verstraeten ·18 Verheyen ·19 Van Meir ·20 É. Mpenza ·21 Boffin ·22 Deflandre ·Coach: Leekens

·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal1987–1988
Doelmannen:Devroe ·Jensen ·Vande Walle
Verdedigers:Broos ·Hinderyckx ·Kimoni ·Querter ·Tew ·Van Wijk
Coach:Henk Houwaart senior
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal1989–1990
Doelmannen:Feuer ·Verlinden ·Vande Walle
Coach:Leekens
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal1991–1992
Doelmannen:Galjé ·Verlinden
Aanvallers:Amokachi ·BooyClubtopschutter/Topschutter ·Dziubiński
Coach:Broos
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal1995–1996
Doelmannen:Begeyn ·Belpaire ·Verlinden
Coach:Broos
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal1997–1998
Doelmannen:1Verlinden ·23Belpaire ·29Decaesstecker
Verdedigers:2Deflandre ·3Ilić ·5Borkelmans ·8Staelens ·12De Brul ·21De Cock ·32De Coninck
Middenvelders:6Van der ElstAanvoerder ·10Anić ·11ClaessensClubtopschutter/Topschuttergedeeld ·14Vermant ·16Lembi ·19Addo ·26Daumantas
Aanvallers:7VerheyenClubtopschutter/Topschuttergedeeld ·9Fadiga ·17Dhoore ·18Jbari ·20Sillah ·24Jankauskas ·27Danilevičius
Coach:Gerets
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
WinnaarsBelgische Gouden Schoen

1954:Rik Coppens · 1955:Fons Van Brandt · 1956:Vic Mees · 1957:Jef Jurion · 1958:Roland Storme · 1959:Lucien Olieslagers · 1960–61:Paul Van Himst · 1962:Jef Jurion · 1963:Jean Nicolay · 1964:Wilfried Puis · 1965:Paul Van Himst · 1966:Wilfried Van Moer · 1967:Fernand Boone · 1968:Odilon Polleunis · 1969:Wilfried Van Moer · 1970:Wilfried Van Moer · 1971:Erwin Vandendaele · 1972:Christian Piot · 1973:Maurice Martens · 1974:Paul Van Himst · 1975:Johan Boskamp · 1976:Rob Rensenbrink · 1977:Julien Cools · 1978:Jean-Marie Pfaff · 1979:Jean Janssens · 1980:Jan Ceulemans · 1981:Erwin Vandenbergh · 1982:Eric Gerets · 1983:Frank Vercauteren · 1984:Enzo Scifo · 1985–86:Jan Ceulemans · 1987:Michel Preud'homme · 1988:Lei Clijsters · 1989:Michel Preud'homme · 1990:Franky Van der Elst · 1991:Marc Degryse · 1992:Philippe Albert · 1993:Pär Zetterberg · 1994:Gilles De Bilde · 1995:Paul Okon · 1996:Franky Van der Elst · 1997:Pär Zetterberg · 1998:Branko Strupar · 1999:Lorenzo Staelens · 2000:Jan Koller · 2001:Wesley Sonck · 2002:Timmy Simons · 2003:Aruna Dindane · 2004:Vincent Kompany · 2005:Sérgio Conceição · 2006:Mbark Boussoufa · 2007:Steven Defour · 2008:Axel Witsel · 2009:Milan Jovanović · 2010:Mbark Boussoufa · 2011:Matías Suárez · 2012:Dieumerci Mbokani · 2013:Thorgan Hazard · 2014:Dennis Praet · 2015:Sven Kums · 2016:José Izquierdo · 2017:Ruud Vormer · 2018–19:Hans Vanaken · 2020:Lior Refaelov · 2021:Paul Onuachu · 2022:Simon Mignolet · 2023:Toby Alderweireld · 2024:Hans Vanaken

Voorganger:
Michel Preud'homme		Gouden Schoen
1990		Opvolger:
Marc Degryse
Voorganger:
Paul Okon		Gouden Schoen
1996		Opvolger:
Pär Zetterberg
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franky_Van_der_Elst&oldid=69829036"
Categorieën:
[8]ページ先頭
©2009-2025 Movatter.jp