EenEuropese verordening is eenwetgevend instrument van deEuropese Unie. De verordening kent haar oorsprong in artikel 288 van hetVerdrag betreffende de werking van de Europese Unie.[1]
Een verordening heeft een algemene strekking. Zij is verbindend in al haar onderdelen en isrechtstreeks toepasselijk in elke lidstaat. Ook is een verordeningrechtstreeks van toepassing, wat betekent dat zij rechtstreeks recht schept dat in alle EU-lidstaten dezelfde kracht heeft als het nationale recht, zonder dat nationale instanties daarvoor iets hoeven te doen.[2][3]
Een verordening adstrueert hetsupranationale karakter van de Europese Unie. Dit omdat een lidstaat van de EU, nadat een verordening is uitgevaardigd, de bevoegdheid verliest bindende voorschriften uit te vaardigen over het rechtsgebied waarop de verordening betrekking heeft.
Een verordening heeft een algemene strekking, is verbindend in al haar onderdelen en isrechtstreeks toepasselijk in elke lidstaat (artikel 288, tweede alinea,Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie).
Onderalgemene strekking wordt verstaan dat de verordening een onpersoonlijk, niet-geïndividualiseerd karakter heeft. Zij is toepasselijk op meerdere rechtssituaties en is geldend voor alle rechtssubjecten (burgers, bedrijven, lidstaten, EU-instellingen). In termen van de Nederlandse of Belgische wetgevingsinstrumenten laat de EU-verordening zich het best vergelijken met eenwet in materiële zin.
Dat een verordeningverbindend is in al haar onderdelen geeft het onderscheid weer tussen de verordening en deEuropese richtlijn als wetgevingsinstrument. In tegenstelling tot de verordening dient een richtlijn eerst door de lidstaten te worden omgezet in nationale wetgeving. Omdat een verordening niet door de lidstaten mag worden getransformeerd in nationale wetgeving, leidt een verordening in alle lidstaten van de Unie per definitie tot een gelijk resultaat.
Derechtstreekse toepasselijkheid van een verordening impliceert dat EU-verordeningenrechtstreekse werking hebben. Een verordening is een bron waaraan rechtssubjecten in de Unie direct hun rechten en plichten ontlenen, zonder dat de verordening eerst door de lidstaten in nationale wetgeving moet worden omgezet.
Verordeningen worden ingeleid als voorstel van deEuropese Commissie, en ter goedkeuring voorgelegd aan hetEuropees Parlement en deEuropese Raad. Ze worden behandeld volgens degewone wetgevingsprocedure.
Het volledige nummer van een Europese verordening wordt vaak geschreven als nummer, schuine streep en jaartal, maar daarnaast ook met het CELEX-nummer (ook documentnummer genoemd) dat bestaat, zonder spaties, uit het cijfer 3, het jaartal, de letter R, en het nummer. De 3 duidt op wetgeving, de R op verordening.[4] Het CELEX-nummer wordt in deURL gebruikt. Het eerstgenoemde nummer is het oorspronkelijke, het CELEX-nummer is op basis van het huidige, uniforme systeem. In het oorspronkelijke nummer van oudere verordeningen wordt bijvoorbeeld het jaartal met de laatste twee cijfers aangeduid, maar in het CELEX-nummer met vier cijfers.
Voorbeelden:
Vele verordeningen worden (meerdere keren) gewijzigd. Zo is de bovengenoemde verordening —31992R2081 — gewijzigd achtereenvolgens op13-06-1997, 21-12-2000, 24-04-2003, 05-06-2003 en 01-05-2004. De laatste versie was geldig tot 30 maart 2006. De verordening is opgeheven door32006R0510.
Een specifieke versie wordt aangeduid met de toevoeging"-JJJJMMDD" aan de CELEX. De sector[5] wijzigt dan van3 (Rechtshandelingen) in0 (Geconsolideerde teksten):
Eenuitvoeringsverordening ofgedelegeerde verordening[6] bevat regels die nodig zijn om bestaande Europese wetgeving correct toe te passen. Als er bijvoorbeeld Europese wetgeving bestaat inzake bouwmaterialen, kan de Commissie in een uitvoeringsverordening bepalen hoe die materialen een certificering kunnen verkrijgen. Uitvoeringsverordeningen hebben 'rechtstreekse werking', ze zijn dus direct van toepassing in alle lidstaten, en hebben voorrang op nationale regelgeving. Hun toepassingsgebied is echter wel beperkt tot datgene wat nodig is voor de eenduidige uitvoering van eerder aangenomen wetgeving. Het is de Commissie of de Raad die dergelijke uitvoeringsverordeningen beslist, in sommige gevallen na goedkeuring van een zogenoemd “comitologie-comité”.[7]
Een gedelegeerde verordening is een specifiek uitvoeringsbesluit dat de Commissie kan nemen na uitdrukkelijke machtiging van het Europees Parlement en de Raad. De gedelegeerde handeling mag niets wijzigen aan essentiële elementen van de wetgeving, en kan worden ingetrokken.[8]
·
·