Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Naar inhoud springen
Wikipediade vrije encyclopedie
Zoeken

Engels voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Engeland
Engeland
BijnaamThree Lions
KledingsponsorNike
FIFA-ranglijst4Stabiel (3 april 2025)
Hoogste ranking3e (aug-sep 2012,sep 2021,nov 2023-dec 2023)
Laagste ranking27e (feb 1996)
AssociatieFA
BondscoachVlag van DuitslandThomas Tuchel
StadionWembley,Londen
Meeste interlandsPeter Shilton (125)
TopscorerHarry Kane (73)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Schotland Schotland 0–0Engeland Vlag van Engeland
(Glasgow,Schotland; 30 november 1872)
Grootste overwinning:
 Ierland 0–13Engeland Vlag van Engeland
(Belfast,Ierland; 18 februari 1882)
Grootste nederlaag:
Vlag van Hongarije Hongarije 7–1Engeland Vlag van Engeland
(Boedapest,Hongarije; 23 mei 1954)
Wereldkampioenschap
Optredens16 (eerste keer:1950)
Beste resultaatWinnaar (1966)
Europees kampioenschap
Optredens11 (eerste keer:1968)
Beste resultaatTweede plaats (2020,2024)
FinalerondeUEFA Nations League
Optredens1 (eerste keer:2019)
Beste resultaatDerde plaats (2019)
Thuis
Uit

HetEngels voetbalelftal (Engels:England national football team) vertegenwoordigtEngeland, en niet het geheleVerenigd Koninkrijk, in internationalevoetbalcompetities, zoals hetWK en hetEK.

Elk van de vierHome Nations (Engeland,Schotland,Wales enNoord-Ierland) heeft een eigen voetbalbond, een eigen competitie en een eigen nationaal elftal. Engeland is van de vier veruit de succesvolste.

In1966 werd Engeland wereldkampioen in eigen land. Daarna verloor het nog vier keer in de halve finales van een groot internationaal toernooi (EK 1968, WK 1990, EK 1996 en WK 2018) en pas op het EK 2020 en EK 2024 werd weer de finale gehaald.

Geschiedenis

[bewerken |brontekst bewerken]

De beginjaren

[bewerken |brontekst bewerken]

Het Engels voetbalelftal is samen met dat vanSchotland het oudste van de wereld. Zij speelden de eerste interland ter wereld in 1872, de wedstrijd eindigde in een 0-0 gelijkspel tegen Schotland. Reeds op 5 maart 1870 stonden de teams al tegenover elkaar inThe Oval maar deze wedstrijd wordt door de FIFA niet erkend omdat het Schotse team enkel bestond uit Schotten die in Londen woonden. De wedstrijd eindigde op 1-1 en er volgden nog 4 wedstrijden in The Oval tot februari 1872 alvorens de eerste officiële interland gespeeld werd op 30 november 1872. Het volgende jaar won Engeland met 4-2. In 1878 versloeg Schotland Engeland met 7-2 inHampden Park inGlasgow, een record dat tot 1955 stand hield toen Engeland Schotland met 7-2 vernederde.

In het seizoen 1883/1884 vond de eerste interland-competitie plaats, hetBritish Home Championship met als tegenstandersSchotland,Wales en in eerste instantieIerland. De competitie duurde voort tot het seizoen 1983/1984, Engeland won de titel 54 keer, waarvan 20 keer een gedeelde plaats. De eerste interland buiten het Verenigd Koninkrijk vond in 1908 plaats tijdens een toernooi in Centraal-Europa. In 1900, 1908 en 1912 won Engeland onder de naam Groot-Brittannië de Olympische Spelen. De FA-bond leefde in onmin met de FIFA over het toelaten van profspelers in internationale toernooien en daarom kon Engeland zich niet inschrijven voor de eerste drie WK's in de jaren dertig.

1948–1964: Geen succes op eerste vier WK's

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 1950

[bewerken |brontekst bewerken]
Standbeeld van Billy Wright

In 1946 sloot Engeland zich weer aan bij de FIFA en schreef zich in voor hetWK van 1950 in Brazilië. Engeland was ingedeeld in een poule met alle Britse ploegen en won alle wedstrijden. Bekende spelers waren de inmiddels 35-jarige vleugelspelerStanley Matthews en aanvoerderBilly Wright. Voor het WK leed Engeland zijn eerste nederlaag tegen een niet-Brits team, het verloor met 0-2 vanIerland. De voorbereiding op het toernooi was niet professioneel, het hotel had geen trainingsfaciliteiten en Matthews miste de eerste wedstrijd, omdat hij op een toernooi speelde met een ander Brits team. Engeland begon het toernooi met een 2-0 zege opChili en moest aantreden tegen deVerenigde Staten, Matthews was weer beschikbaar, maar werd gespaard voor de belangrijke wedstrijden. Het Amerikaanse team bestond vooral uit semi-profs, spits Gaetjens was oorspronkelijk een Haïtiaan en kreeg vlak voor het WK een Amerikaans paspoort. InBelo Horizonte schoten de Engelsen vier keer op paal en lat, waarna Gaetjens de score opende voor de Amerikanen. In de tweede helft kwam Engeland niet verder dan een niet gegeven strafschop en een afgekeurd doelpunt. De Verenigde Staten hield de 1-0 voorsprong vast en zorgde voor de grootste verrassing van het toernooi.[1] Engeland kreeg nog een kans om zich te plaatsen voor de finale-poule, maar met Matthews leed Engeland in hetMaracanã stadion een tweede nederlaag tegenSpanje. Spanje won met 1-0 door een doelpunt vanTelmo Zarra en plaatste zich voor de finale-poule.

WK 1954

[bewerken |brontekst bewerken]
Stanley Matthews

Engeland plaatste zich opnieuw voor hetWK door alle wedstrijden te winnen in een volledig Britse groep. De verwachtingen het WK te winnen waren nu veel gereserveerder door twee duidelijke nederlagen tegen olympisch kampioenHongarije bijgenaamd de "Magische Magyaren". Engeland verloor met 3-6 in hetWembley Stadium en de return inBoedapest leverde een 7-1 nederlaag op, tot op heden de grootste nederlaag van het Engelse team. Engeland was ingedeeld in een groep metItalië, Zwitserland en België, het schema bepaalde dat Engeland en Italië geplaatst waren en niet tegen elkaar speelden, bij een gelijk aantal punten moest een beslissingswedstrijd gespeeld worden. De eerste wedstrijd tegenBelgië eindigde in een 3-3 gelijkspel, er moest verlengd worden. In de verlengingen kwam Engeland op een 4-3 voorsprong, maar België kwam langszij door een eigen doelpunt van Jimmy Dickinson: 4-4. De tweede wedstrijd tegen gastlandZwitserland werd met 2-0 gewonnen en Engeland plaatste zich voor de kwartfinales. In de kwartfinales werd met 4-2 verloren van regerend wereldkampioenUruguay. De inmiddels 39-jarige Stanley Matthews was opnieuw gespaard in de groepswedstrijden en speelde wel mee, maar kon de nederlaag niet verhinderen.

WK 1958

[bewerken |brontekst bewerken]

Matthews nam nog deel aan de kwalificatie-wedstrijden voor het WK van 1958 en nam op 42-jarige leeftijd afscheid van het Britse team, hij zou stoppen met zijn profcarrière op 50-jarige leeftijd. Een 1-1 gelijkspel tegen Ierland was genoeg om zich te plaatsen, John Atyeo voorkwam met zijn doelpunt een nederlaag en een beslissingswedstrijd tegen Ierland. Engeland nam ernstig verzwakt deel aan het WK, internationals vanManchester United kwamen om het leven bij devliegramp van München. De 20-jarigeBobby Charlton overleefde de ramp wel en nam deel aan de selectie, hij zou nog niet spelen. Engeland was ingedeeld in een poule met de nummer drie van het laatste WKOostenrijk, olympisch kampioen deSovjet-Unie enBrazilië. Het begon hetWK in Zweden met twee gelijke spelen tegen de Sovjet-Unie (2-2 na een 2-0 achterstand) en Brazilië. Een zege tegen het puntloze Oostenrijk zou kwalificatie opleveren voor de kwartfinales, maar men kwam niet verder dan een 2-2 gelijkspel. Engeland moest een beslissingswedstrijd spelen tegen de Sovjet-Unie en verloor met 1-0.

WK 1962

[bewerken |brontekst bewerken]

Engeland plaatste zich zonder problemen voor het WK in 1962, het won de beslissende wedstrijd tegenPortugal met 2-0. In de groepswedstrijden inChili werd verloren van Hongarije (2-1), gewonnen vanArgentinië (3-1) en doelpuntloos gelijk gespeeld tegenBulgarije. Engeland eindigde als tweede door een beter doelsaldo dan Argentinië. In de kwartfinale verloor Engeland met 3-1 van regerend wereldkampioen Brazilië mede door twee doelpunten vanGarrincha in de tweede helft. De wedstrijd is beroemd geworden, doordatJimmy Greaves een loslopende hond ving.[2]

EK 1964

[bewerken |brontekst bewerken]

Na dit weinig succesvolle WK werd oud-internationalAlf Ramsey aangesteld als de nieuwe coach om het team voor te bereiken voor het WK in 1966, dat in eigen land gehouden zou worden. Zijn eerste test waren twee wedstrijden tegenFrankrijk in de eerste ronde voor het EK van 1964. Na een 1-1 gelijkspel in de thuiswedstrijd verloor Engeland de return met 5-2.

1966–1970: Wereldkampioen op Wembley

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 1966

[bewerken |brontekst bewerken]
standbeeld Bobby Moore, op de schouders na het veroveren van de WK-titel

Na vier mislukte WK's werd in eigen land de wereldtitel verwacht van de Engelsen. Bekende spelers waren naast Bobby Charlton en spits Jimmy Greaves keeperGordon Banks, de onverzettelijke middenvelder Nobby Stiles en verdediger/aanvoerderBobby Moore. In de eerste wedstrijd kwam Engeland niet verder dan een 0-0 gelijkspel tegen het massaal verdedigende Uruguay. Daarna werd gewonnen vanMexico, waarbij Bobby Charlton de wedstrijd openbrak met een daverend afstandsschot. De wedstrijd tegen Frankrijk werd ook met 2-0 gewonnen door twee doelpunten van Roger Hunt en zonder tegendoelpunten haalde Engeland de kwartfinales. De kwartfinale tegen Argentinië was een onaangenaam duel, waarbij de Argentijnse aanvoerderRattin in de 37e minuut door de Duitse scheidsrechter Kreitlein van het veld gestuurd omdat hij brutaal geweest zou zijn tegen hem, terwijl de scheidsrechter geen Spaans sprak en hem dus niet kon verstaan. Rattín weigerde het veld te verlaten omdat hij dacht dat de scheidsrechter in het voordeel van de Engelsen floot, twee politiemensen moesten hem van het veld sturen.Geoff Hurst, de vervanger van Jimmy Greaves scoorde in de 78e minuut het winnende doelpunt. Na afloop mochten de Engelse spelers van coach Alf Ramsey geen shirtjes wisselen en hij noemde de Argentijnen beesten. In een veel positiever duel werd Portugal in de halve finale met 2-1 verslagen, Bobby Charlton scoorde beide doelpunten. De finale tegenWest-Duitsland was een spannend duel met wisselende kansen voor beide teams, Engeland kwam met 0-1 achter en wist een voorsprong van 2-1 te bewerkstelligen door doelpunten van Geoff Hurst en Martin Peters. Eén minuut voor tijd scoordeWolfgang Weber de gelijkmaker. De verlenging van de finale van 1966 werd bekend om twee doelpunten van Geoff Hurst. Zijn eerste goal in de verlengingen zorgt tot op heden nog voor controverse. Hurst trapte de bal tegen de onderkant van de lat, waarna het leer tegen de grond botste. Scheidsrechter Gottfried Dienst zag de fase niet, maar lijnrechter Tofik Bahramov keurde het doelpunt goed. De televisiebeelden brachten geen uitsluitsel. Wetenschappers vanOxford University hebben de fase jaren later geanalyseerd en menen dat de bal niet volledig over de lijn was.

EK 1968

[bewerken |brontekst bewerken]
Geoff Hurst

Voor het EK van 1968 nam de UEFA een oud idee van de FIFA over, alle Britse ploegen zaten in één groep. De kersverse wereldkampioen verloor in eigen huis met 2-3 van Schotland. Engeland won alle wedstrijden van Noord-Ierland en Wales en omdat Schotland tegen deze ploegen punten verspeelden had Engeland genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen voor de kwartfinales. Voor 134.000 toeschouwers (een record voor het Europese voetbal) hield Engeland de Schotten op 1-1. In de kwartfinales versloeg de Wereldkampioen de Europese kampioen Spanje, in Londen werd met 1-0 gewonnen (doelpunt: Bobby Charlton), in Madrid met 1-2 (doelpunten: Peters en Hunter). Engeland plaatste zich voor deeindronde in Italië, waar vier ploegen aan deelnamen. De halve finale tegenJoegoslavië was een hard duel, waar het venijn in de staart zat:Dragan Džajić scoorde voor Joegoslavië uit een individuele actie, waarna Alan Mullery als eerste Engelse speler ooit uit het veld werd gestuurd. Engeland eindigde op de derde plaats door met 2-0 van de Sovjet-Unie te winnen, de doelpunten werden gescoord door Bobby Charlton en Geoff Hurst.

WK 1970

[bewerken |brontekst bewerken]
Alf Ramsey in 1969 als bondscoach

Engeland was regerend wereldkampioen en hoefde zich niet te plaatsen voor hetWK in Mexico, acht van de elf spelers die in 1966 wereldkampioen werden zaten nog steeds in de selectie. De voorbereiding op het toernooi was rommelig, na een vriendschappelijke interland tegen Colombia werd Bobby Moore gearresteerd wegens vermeende diefstal van sieraden. Moore kwam op borgtocht vrij, later bleek dat de diefstal opgezet was, maar Engeland had nu de antipathie van het Mexicaanse publiek. Engeland won zowel vanRoemenië als vanTsjecho-Slowakije met 1-0. Tussen deze wedstrijden door werd verloren van Brazilië, de wedstrijd is beroemd geworden door een legendarische redding van Gordon Banks op een kopkans vanPelé. De tegenstander in de kwartfinale was een herhaling van de finale van 1966, West-Duitsland. In eerste instantie was Engeland sterker en kwam op een 2-0 voorsprong door goals van Mullery en Peeters.Franz Beckenbauer bracht West-Duitsland terug in de wedstrijd, vervolgens wisselde de Engelse coach Alf Ramsey Bobby Charlton om hem rust te gunnen voor de halve finales. Een misrekening, want vlak voor tijd passeerde Uwe Seeler doelman Bonetti met zijn nek. De eerste doelman van Engeland Gordon Banks was geveld door een voedselvergiftiging en dat brak de Engelsen behoorlijk op. In de verlenging scoordeGerd Müller de winnende treffer namens West-Duitsland.

1970–1980: Vier gemiste toernooien

[bewerken |brontekst bewerken]

EK 1972

[bewerken |brontekst bewerken]

Na afloop van dit WK namen Bobby en zijn broerJack Charlton afscheid van het nationale team, Ramsey bleef coach. In de voorronde speelde Engeland alleen gelijk tegen de enige serieuze concurrent Zwitserland, de andere wedstrijden werden gewonnen. In de kwartfinales was andermaal West-Duitsland de tegenstander. De verwachte "titanenwedstrijd" was al na één wedstrijd beslist, Duitsland, dat met Franz Beckenbauer enGunter Netzer excelleerde won met 3-1 opWembley. De return inWest-Berlijn eindigde in een 0-0 gelijkspel. Geoff Hurst en Gordon Banks speelden hun laatste wedstrijd voor het Engelse team.

WK 1974

[bewerken |brontekst bewerken]

Voor het WK van 1974 was Engeland ingedeeld in een groep met Wales en olympisch kampioenPolen. Het team begon met een uitoverwinning op Wales, maar op Wembley bleef het bij een 1-1 gelijkspel. InChorzów werd met 2-0 verloren van Polen, de eerste nederlaag in een kwalificatietoernooi voor een WK. Voor de return werd aanvoerder en de laatste wereldkampioen in het team Bobby Moore gepasseerd, hij kreeg wel de toezegging te spelen in de eindronde. De wedstrijd is legendarisch geworden door veel gemiste kansen en een glansrol van de Poolse doelmanJan Tomaszewski. De wedstrijd eindigde in 1-1, Engeland was uitgeschakeld en Alf Ramsey werd een half jaar later ontslagen.

EK 1976

[bewerken |brontekst bewerken]
Kevin Keegan

Onder de nieuwe bondscoach Don Revie begon Engeland de kwalificatie voor het EK in 1976 goed met een 3-0 zege op de belangrijkste tegenstrever Tsjecho-Slowakije. Omdat Engeland twee keer gelijk speelde tegen Portugal en de return inBratislava werd verloren was Engeland al in de kwalificatie-ronde uitgeschakeld. Tsjecho-Slowakije zou later de Europese titel pakken.

WK 1978

[bewerken |brontekst bewerken]

Om zich te kwalificeren voor het WK in 1978 was de ploeg ingedeeld metItalië. Engeland verloor inRome met 2-0, waarna halverwege de competitie Don Revie zijn contract liet ontbinden om bondscoach te worden van de Verenigde Arabische Emiraten. Hij werd opgevolgd doorRon Greenwood. Onder Greenwood werd met 2-0 van Italië gewonnen door doelpunten vanKevin Keegan enTrevor Brooking, maar Italië scoorde drie doelpunten meer tegenFinland enLuxemburg waardoor Engeland op doelsaldo was uitgeschakeld.

EK 1980

[bewerken |brontekst bewerken]

Het Engelse clubvoetbal floreerde in de Europese toernooien en eindelijk was er ook succes voor het Engelse team. Engeland eindigde voor het kwalificatie-toernooi voor het EK in 1980 als eerste met zes punten voorsprong op Noord-Ierland en alleen tegen Ierland werd er een punt verspeeld. In de eerste wedstrijd op hetEK in Italië met 1-1 gelijk gespeeld tegenBelgië, maar nog ernstiger was het voetbalvandalisme op de tribunes. De wedstrijd inTurijn moest zelfs gestaakt worden, omdat de Italiaanse politie traangas gebruikte tegen de Engelse supporters en doelmanRay Clemence tranende ogen had. De tweede wedstrijd tegen Italië werd in de slotfase met 1-0 verloren, waardoor een finale-plaats onmogelijk was, de laatste wedstrijd (2-1 tegen Spanje) had slechts statistische waarde.

1980–1990: Hand van God, Halve finale onder Bobby Robson

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 1982

[bewerken |brontekst bewerken]
Bryan Robson

In de kwalificatie-reeks voor het WK van 1982 werden drie nederlagen geleden tegen niet-gerenommeerde tegenstanders als Roemenië, Zwitserland enNoorwegen. Dat kwalificatie niet uit zicht raakte kwam doordat alle tegenstanders veel punten lieten liggen en Engeland de op papier moeilijkste uitwedstrijd tegen Hongarije won: 1-3. Kwalificatie werd veilig gesteld door een 1-0 zege in de thuiswedstrijd tegen Hongarije. In de eerste wedstrijd op hetWK in Spanje zorgdeBryan Robson voor een record door na 25 seconden te scoren tegen Frankrijk. Engeland won met 3-1 van Frankrijk en won ook de andere twee groepswedstrijden tegen Tsjecho-Slowakije enKoeweit. Engeland startte de tweede ronde met een 0-0-gelijkspel tegen West-Duitsland en omdat West-Duitsland met 2-1 van Spanje won moest Engeland met twee doelpunten verschil winnen van de Spanjaarden. Engeland viel wanhopig aan, kreeg wat kansen, maar het leverde geen doelpunten op. De beste kans was voor invaller en sterspeler Kevin Keegan, die het hele toernooi geblesseerd was. De wedstrijd bleef doelpuntloos en na de uitschakeling nam bondscoach Ron Greenwood ontslag.

EK 1984

[bewerken |brontekst bewerken]

Bobby Robson werd de nieuwe bondscoach, die veel successen boekte bijIpswich Town. De belangrijkste concurrent in de kwalificatie-reeks voor het EK in 1984 wasDenemarken, lange tijd een klein voetballand, maar dat nu een selectie herbergde met allemaal spelers bij grote clubs. Engeland begon met de uitwedstrijd inKopenhagen, het nam twee keer een voorsprong viaTrevor Francis, maar in de laatste minuut scoordeJesper Olsen na een solo de gelijkmaker: 2-2. In eigen huis verspeelde Engeland puntverlies tegenGriekenland (0-0) en voor de return tegen Denemarken had Engeland één punt voorsprong met één wedstrijd meer gespeeld. Denemarken had geen ontzag voor het gastland en won met 0-1 door een benutte strafschop vanAlan Simonsen, nu had Denemarken een ruime voorsprong. Hoop gloorde nog, toen Engeland met 0-3 won van Hongarije en Denemarken dezelfde wedstrijd verloor, maar na een 0-2 zege op Griekenland kwalificeerde Denemarken zich met één punt voorsprong op de Engelse ploeg. Opnieuw was er ernstig vandalisme rond uitwedstrijden van de Engelse ploeg in Kopenhagen enLuxemburg.

WK 1986

[bewerken |brontekst bewerken]
Gary Lineker

Het voetbalvandalisme bereikte een hoogtepunt, toen rellen uitbraken in de Europa I finale tussenFC Liverpool enJuventus, waarbij tijdens deHeizeldrama 39 mensen werden vermoord. Alle Engelse clubs werden vijf jaar uitgesloten van Europees voetbal en men overwoog ook het Engelse team te schorsen, hetgeen uiteindelijk niet gebeurde. Engeland plaatste zich zonder problemen voor het WK met een ruime voorsprong op nummer drie: Roemenië. Meest opmerkelijke uitslag was de uitwedstrijd tegenTurkije: 0-8. HetWK in Mexico in 1986 begon slecht met een 1-0 verlies tegen Portugal en een 0-0 gelijkspel tegenMarokko, in de 41e minuut viel aanvoerder Bryan Robson uit met een gebroken arm en een minuut later werdRay Wilkins uit het veld gestuurd door de bal te gooien naar de scheidsrechter. In de laatste groepswedstrijd greep Robson in doorPeter Beardsley in te zetten om spitsGary Lineker te ondersteunen. Dat betaalde zich uit, Polen werd met 3-0 verslagen door drie treffers van Lineker en in de achtste finales werdParaguay met dezelfde cijfers verslagen met twee keer Lineker en één keer Beardsley. De kwartfinale tegen Argentinië was van tevoren al beladen, vier jaar geleden vochten beide landeneen oorlog uit om de Falkland Eilanden. Argentinië draaide vooral omDiego Maradona en Robson probeerde hem af te stoppen via een zone-verdediging en zonder directe bewaker. De wedstrijd was matig door een overmaat aan spanning, maar twee momenten van Maradona maakte de wedstrijd gedenkwaardig. Maradona dribbelde in het Engelse doelgebied en sprong samen met de Engelse doelman Peter Shilton in de lucht, waarbij de Argentijn de bal met de hand het doel in werkte. De scheidsrechter keurde het doelpunt goed, terwijl iedereen in het stadion al vermoedde, dat er iets niet klopte. Na de wedstrijd verklaarde Maradona dat dit "de hand van God" was. Enkele minuten later maakte hij het mooiste doelpunt van het toernooi. Hij begon met een solo vanaf zijn eigen helft, kapte twee Engelsen uit, schakelde ook een derde en een vierde Engelsman uit, omspeelde de doelman en rondde zelf af. Engeland begon eindelijk te voetballen en na een geslaagde actie van invallerJohn Barnes scoorde Lineker zijn zesde doelpunt van het toernooi. Lineker werd topscorer van het toernooi, maar Engeland was uitgeschakeld.

EK 1988

[bewerken |brontekst bewerken]

Het EK van 1988 werd probleemloos gehaald. In de laatste wedstrijd tegen Joegoslavië had de ploeg genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen, maar na 24 minuten stond Engeland al inBelgrado met 0-4 voor en de strijd was beslist. Tijdens hetEK in West-Duitsland liet de ploeg zich in de eerste helft afbluffen door het voor elke meter strijdende Ierland. In de tweede helft werd de creatieve middenvelderGlenn Hoddle ingezet, maar Gary Lineker miste veel kansen, later bleek dat hij leed aan hepatitis en de stand bleef 1-0. Ook in de volgende wedstrijd tegen Nederland had Engeland pech met schoten op de paal van Lineker en Hoddle.Marco van Basten profiteerde van de onervarenheid van voorstopperTony Adams en scoorde drie doelpunten. Engeland was uitgeschakeld en de laatste wedstrijd tegen de Sovjet-Unie (ook verlies) had geen waarde meer.

WK 1990

[bewerken |brontekst bewerken]
Bobby Robson

Ondanks scherpe kritiek van de Engelse pers bleef Bobby Robson bondscoach. Engeland plaatste zich samen metZweden voor de eindronde, het speelde drie keer doelpuntloos gelijk en had geen doelpunten tegen. Op deeindronde in 1990 waren de eerste twee tegenstanders hetzelfde als op het afgelopen EK, Ierland en Nederland. Werd er toen verloren nu werd er gelijk gespeeld, 1-1 tegen Ierland en o-o tegen Nederland. Tegen Nederland werden er twee doelpunten van de Engelsen afgekeurd, de laatste vanStuart Pearce, omdat de scheidsrechter in de laatste minuut aangaf voor een indirecte vrije trap in plaats van directe vrije trap. Bryan Robson viel uit en zou net als bij het vorige WK naar huis moeten keren.Mark Wright werd opgesteld als extra verdediger om het duoGullit-van Basten te beteugelen, zij stichten weinig gevaar. Dezelfde Wright kopte Engeland na de zege tegenEgypte, omdat het de enige overwinning was in deze groep was werd Engeland groepswinnaar. In de achtste finale tegen België bleef de wedstrijd lang doelpuntloos, totdat in de laatste minuut van de verlengingDavid Platt volleerde na een voorzet vanPaul Gascoigne. In de kwartfinale tegenKameroen had Engeland het nog zwaarder, in de tweede helft werd een 1-0 voorsprong (doelpunt andermaal Platt) weggegeven mede door het inspirerende spel van invallerRoger Milla: 2-1. Zeven minuten voor het einde verzilverdeGary Lineker een strafschop, in de verlenging herhaalde dat tafereel: 2-3 voor Engeland. Engeland speelde zijn beste wedstrijd in de halve finale tegenWest-Duitsland, waar de jonge Gascoigne excelleerde op het middenveld. Andermaal bewees Engeland zijn "fighting spirit" door tien minuten voor tijd de gelijkmaker te scoren via Lineker. In de verlenging was de meeste ophef rond Gascoigne, hij ontving een gele kaart en zou daardoor de finale niet halen, jankend vervolgde hij de wedstrijd. Ook zijn teamgenoten zouden de finale niet halen, in de strafschoppenserie misten Stuart Pearce enChris Waddle. Engeland werd vierde na een 2-1 nederlaag tegen Italië, doelmanPeter Shilton nam afscheid van het nationale elftal, hij is met 122 interlands tot op heden nog steeds record-international.

1990–2000: Vier bondscoaches meer dalen dan pieken

[bewerken |brontekst bewerken]

EK 1992

[bewerken |brontekst bewerken]

Robson werd opgevolgd doorGraham Taylor, eerste opdracht was het EK in 1992 halen. Belangrijkste tegenstrever was opnieuw het Ierland van Jack Charlton, zowel uit als thuis bleef het 1-1. In de laatste wedstrijd in de cyclus had Engeland genoeg aan een gelijkspel tegen Polen om de eindronde te halen. Een gelijkmaker van Gary Lineker elf minuten voor tijd zorgde dat Engeland zich plaatste met één punt voorsprong op Ierland. Op hetEK in Zweden begon Engeland met doelpuntloze gelijke spelen tegen Denemarken en Frankrijk, de laatste groepswedstrijd moest tegen het gastland gewonnen worden. Engeland kwam voor rust met 0-1 voor via David Platt, maar na de 1-1 dreigde uitschakeling. Ondanks deze onheil baarde Taylor opzien door spits Gary Lineker te wisselen, het zou zijn laatste interland worden. Acht minuten voor tijd scoordeTomas Brolin de winnende treffer voor Zweden en Engeland moest naar huis.

WK 1994

[bewerken |brontekst bewerken]
Paul Gascoigne

Ondanks scherpe kritiek bleef Taylor bondscoach. Kwalificatie voor het WK van 1994 begon met puntverlies tegen een sterk verdedigend Noorwegen, dat vlak voor tijd de gelijkmaker scoorde viaKjetil Rekdal. Daarna volgden drie overwinningen en voor de wedstrijd tegen het matig gestarte Nederland had Engeland twee verliespunten minder. Na 23 minuten leek Engeland de genadeklap te geven, het stond na 23 minuten al met 2-0 voor door doelpunten van John Barnes en David Platt. Nederland kwam snel terug in de wedstrijd door een puntertje vanDennis Bergkamp op aangeven vanJan Wouters. Dezelfde Wouters vloerde met een elleboogstoot Paul Gascoigne, die na de rust uitviel, Wouters werd niet bestraft. In de tweede helft leek Engeland de voorsprong te behouden, maar aan het einde van de wedstrijd werdDes Walker eruit gelopen doorMark Overmars, hij kon alleen gestopt worden met een overtreding in het strafschopgebied, invallerPeter van Vossen scoorde via een strafschop de gelijkmaker. Kwalificatie kwam serieus in gevaar na een 1-1 gelijkspel in Polen en een 2-0 nederlaag in Noorwegen. In de voorlaatste wedstrijd stonden Nederland en Engeland precies gelijk achter het al geplaatste Noorwegen, de beslissing kon vallen inDe Kuip in Rotterdam. In de tweede helft vloerdeRonald Koeman de doorgebroken David Platt buiten het strafschopgebied, maar scheidsrechter Assenmacher gaf Koeman geen rode kaart. Vijf minuten later mocht Koeman aanleggen voor een vrije trap en dat leverde een achterstand voor Engeland op.Paul Merson schoot nog op de paal, maar later besliste Dennis Bergkamp de wedstrijd voor Nederland: 2-0. Engeland moest hopen op een nederlaag van Nederland tegen Polen, maar Nederland won met 1-3 en Graham Taylor nam ontslag.

EK 1996

[bewerken |brontekst bewerken]
Alan Shearer

Terry Venables werd zijn opvolger, hij hoefde geen kwalificatie-wedstrijden te spelen, aangezien het EK 1996 in eigen land werd gehouden. De FA wilde zich toch oriënteren op een andere trainer en besloot in december 1995 het contract niet te verlengen vanwege een onderzoek naar zijn financiële malversaties, Venables zou na het EK afscheid nemen ongeacht het resultaat. Er was kritiek, toen vlak voor hetEK spelers onder aanvoering van Paul Gascoigne spelers dronken waren gesignaleerd in een nachtclub in Hong Kong. De stemming werd er niet beter op, toen Engeland in de eerste wedstrijd van het toernooi gelijk speelde tegen Zwitserland. Een week later werd Schotland met 2-0 verslagen mede door een gemiste Schotse strafschop en een sterke individuele actie van Paul Gascoigne. De laatste groespwedstrijd was een van de beste resultaten in jaren, Nederland werd met 4-1 verslagen,Alan Shearer enTeddy Sheringham scoorden beiden twee keer. In de kwartfinale werd Spanje na een doelpuntloos gelijkspel na strafschoppen verslagen. De halve finale tegen Duitsland begon spectaculair, na 15 minuten stond het 1-1, Shearer scoorde voor Engeland en werd topscorer van het toernooi. In de verlenging speelden beide ploegen vol op de aanval, met name Gascoigne had de "golden goal" op zijn schoen. Ook deze wedstrijd moest na strafschoppen beslist worden, na vijf benutte strafschoppen van beide teams misteGareth Southgate, waarnaAndreas Möller Duitsland naar de finale schoot.

WK 1998

[bewerken |brontekst bewerken]
Michael Owen (rechts)

Glenn Hoddle volgde Venables als bondscoach op. In het kwalificatie-toernooi van 1998 verloor Engeland thuis van Italië, maar doordat de ploeg alle overige wedstrijden won was een 0-0 gelijkspel in Rome genoeg voor kwalificatie. In de voorbereiding nam Hoddle afscheid van de al behoorlijk ontspoorde Paul Gascoigne. In de eerste wedstrijden van hetWK in Frankrijk hield Hoddle vooral vast aan de oudere spelers, terwijl de jongeDavid Beckham enMichael Owen op de bank zaten. Na een nederlaag tegen Roemenië kwamen beide spelers in de basis, Beckham scoorde uit een vrije trap tegenColombia. De achtste finale tegen aartsrivaal Argentinië was in de eerste helft een levendige wedstrijd, de stand was 2-2, meest opmerkelijke doelpunt was een lange rush van Michael Owen. In de tweede helft werd David Beckham uit het veld gestuurd na een provocatie vanDiego Simeone. Engeland wist de 2-2 vast te houden, maar na strafschoppen was de ploeg uitgeschakeld.

EK 2000

[bewerken |brontekst bewerken]

Kwalificatie voor het EK in 2000 verliep erg moeizaam. De ploeg begon met een 2-1 nederlaag tegen Zweden, van Polen (voor de vijfde achtereenvolgende keer tegenstander in een kwalificatie) werd met 3-1 gewonnen door drie doelpunten vanPaul Scholes, maar door gelijke spelen tegen Bulgarije (tweemaal) en Zweden moest er van Polen gewonnen worden om de tweede plaats achter Zweden veilig te stellen. Ondertussen was Glenn Hoddle ontslagen door een interview, waarbij hij beweerde dat gehandicapten hun handicap verdiende door zonden uit een vorig leven,[3] Kevin Keegan volgde hem op. Het bleef 0-0 en nu moest Engeland hopen, dat Polen zou verliezen van Zweden. Zweden won met 2-0 en Engeland maakte zich op voor "the Battle of Britain", Play-Off wedstrijden tegen Schotland. Scholes scoorde twee keer in de uitwedstrijd en ondanks een 0-1 nederlaag op Wembley was Engeland geplaatst voor hetEK in Nederland en België. InEindhoven begon Engeland goed aan het toernooi door tegen Portugal na 18 minuten een 2-0 voorsprong te nemen, maar Portugal nam de regie over: 3-2. De wedstrijd tegen Duitsland moest nu gewonnen en inCharleroi won Engeland door een doelpunt van Alan Shearer. Engeland had nu genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen voor de kwartfinale, maar de ploeg wist andermaal een voorsprong niet vast houden. Na een 2-1 ruststand kwamen de Roemenen terug in de wedstrijd, één minuut voor tijd schoot Ganeauit een strafschop Engeland uit het toernooi.

2000–2012: Geen groot succes met buitenlandse bondcoaches

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 2002

[bewerken |brontekst bewerken]
David Beckham

De kwalificatie voor het WK van 2002 begon teleurstellend met een 0-1 nederlaag tegen Duitsland, het was de laatste interland in het oude Wembley-stadion. Na de wedstrijd nam Kevin Keegan ontslag. Onder interim coach Howard Wilkinson werd er met 0-0 gelijkgespeeld tegenFinland. Na lang touwtrekken nam de Engelse bondSven-Göran Eriksson over vanLazio Roma, hij zou de eerste buitenlandse coach worden van het Engelse team. De eerste vier WK-wedstrijden onder Eriksson werden gewonnen en de eerste plaats kwam weer in zicht voor de uitwedstrijd tegen Duitsland. InMünchen kwam Duitsland met 1-0 voor, maar werd daarna door Engeland weggevaagd: 1-5, Owen scoorde drie keer, Engeland stond nu op de eerste plaats op doelsaldo. Engeland speelde zijn thuiswedstrijd inManchester tegen Griekenland, Duitsland kwam niet verder dan 0-0 tegen Finland. Engeland kwam met 1-2 achter tegen Griekenland, de laatste kans was een vrije trap van Beckham ver in blessure-tijd. Beckham benutte de vrije trap feilloos en Engeland plaatste zich voor hetWK in Japen en Zuid-Korea. Na een 1-1 gelijkspel tegen Zweden was Argentinië de tegenstander. De Argentijnen hadden net als vier jaar geleden grote moeite Michael Owen af te stoppen en na een overtreding op hem volgde een strafschop. Beckham benutte de strafschop, een persoonlijke revanche na zijn rode kaart tegen Argentinië vier jaar geleden. Engeland plaatste zich voor de achtste finales na een 0-0 tegenNigeria en in de achtste finales rekende Engeland binnen 45 minuten af met Denemarken: 3-0. In de kwartfinales nam Engeland een voorsprong dankzij Michael Owen,Rivaldo maakte gelijk na een sterke individuele actie vanRonaldinho. Dezelfde Ronaldinho verraste na de rust doelmanDavid Seaman na een vrije trap van grote afstand. Ondanks een rode kaart van Ronaldinho kon Engeland de wedstrijd niet meer keren en de Engelsen moesten naar huis.

EK 2004

[bewerken |brontekst bewerken]
Wayne Rooney

Belangrijkste concurrent voor het EK in 2004 was Turkije, de nummer drie van het laatste WK. In de tweede wedstrijd in de cyclus, tegenMacedonië liet Seaman zich andermaal verrassen door een vrije trap van afstand, hij nam afscheid van het Engelse team. Het was de enige wedstrijd met puntverlies, de overige zes wedstrijden werden gewonnen vaak met miniem verschil of na een achterstand. Belangrijkste zege was de overwinning op Turkije inSunderland, 2-0 door doelpunten vanDarius Vassell en David Beckham. In de achtste en beslissende wedstrijd had Engeland genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen, de eindstand inIstanboel bleef 0-0 dankzij een gemiste strafschop van Beckham. In de eerste groepswedstrijd op hetEK in Portugal tegen Frankrijk kwam Engeland op voorsprong door een doelpunt vanFrank Lampard, de kans om op een 2-0 voorsprong te komen werd verprutst door een gemiste strafschop van Beckham. In de blessure-tijd ging het helemaal mis voor Engeland:Zinédine Zidane scoorde de gelijkmaker uit een vrije trap en na een overtreding opThierry Henry volgend op een foute terugspeelbal vanSteven Gerrard mocht Zidane aanleggen voor een strafschop: 2-1. Engeland won de overige groepswedstrijden van Zwitserland enKroatië, een nog jongeWayne Rooney scoorde in beide wedstrijden twee keer. De kwartfinale tegen het gastland leek meer op een thuiswedstrijd, Engelse supporters kochten voor veel geld Portugese kaarten over. Owen zorgde voor een vroege 0-1 voorsprong, maar raakte al snel Wayne Rooney kwijt door een blessure. Vlak voor tijd scoordeHélder Postiga de gelijkmaker namens Portugal en daarna keurde scheidsrechterUrs Meier een kopgoal vanSol Campbell af. Het spektakel bleef voortduren in de verlengingen: in de tweede verlenging maakte Lampard de gelijkmaker vlak na het tweede Portugese doelpunt: 2-2. In de strafschoppenserie miste David Beckham andermaal een strafschop, bij de zevende strafschop van beide teams zou de beslissing vallen. Eerste stopte de Portugese doelmanRicardo een strafschop van Vassell met zijn blote handen om vervolgens de beslissende strafschop zelf in te schieten. De woede in Engeland richtte zich vooral op de scheidsrechter, zijn persoonlijke gevens werden gepubliceerd in de Engelse roddelbladen, hij ontving 16.000 haatmails waaronder doodsbedreigingen.[4] Hij kreeg politie-bescherming en zou vlak daarna stoppen met zijn carrière.

WK 2006

[bewerken |brontekst bewerken]
Steven Gerrard

Ook was er stemming in de pers om Eriksson af te zetten, maar de FA verlengde het contract tot het EK van 2008. In de kwalificatiereeks voor het WK van 2006 werd alleen gelijk gespeeld tegen Oostenrijk en verloren van Noord-Ierland, de voornaamste concurrent Polen werd tweemaal verslagen. In januari werd Eriksson benaderd door een Arabier om manager van Aston Villa te worden, de sjeik bleek een verslaggever vanNews of the World te zijn en Eriksson trapte erin. De FA en Eriksson kwamen overeen, dat het contract verkort werd tot en met het WK.[5] Zonder verheffend te spelen haalde Engeland opnieuw de kwartfinale van een groot toernooi, in de groepswedstrijden won het van Paraguay (1-0),Trinidad en Tobago (2-0) en een speelde gelijk tegen Zweden (2-2). In de achtste finale won het vanEcuador met 1-0 door een vrije trap van Beckham. Engeland had een probleem met zijn spitsen, Owen viel weg na een blessure in de wedstrijd tegen Zweden, Rooney was pas inzetbaar in de wedstrijd tegen Ecuador. Net als op het EK van 2004 was Portugal andermaal de tegenstander in de kwartfinale. In een wedstrijd zonder veel kansen raakte Engeland Rooney kwijt na een rode kaart, in Engeland was er veel ophef omdat Rooney's teammaat bij Manchester UnitedCristiano Ronaldo de scheidsrechter beïnvloedde de rode kaart te geven.[6] De wedstrijd moest beslist worden op strafschoppen en net als in 1990, 1996, 1998 en 2004 verloor Engeland de strafschoppenserie, ook opvallend was dat Eriksson voor de derde keer uitgeschakeld werd door een team gecoacht doorFelipe Scolari.

EK 2008

[bewerken |brontekst bewerken]

Eriksson werd opgevolgd door zijn assistentSteve McClaren. De start was niet best met een gelijkspel thuis tegen Macedonië, een 2-0 nederlaag tegen Kroatië en een 0-0 gelijkspel uit tegenIsraël. Engeland streed metRusland om de tweede plaats in de groep, na acht speeldagen had Rusland één punt voorsprong. Eerst won Engeland op Wembley met 3-0, de return won Rusland met 2-1. Toen Rusland op de voorlaatste speeldag verloor van Israël had Engeland weer twee doelpunten voorsprong en had het in de thuiswedstrijd tegen Kroatië genoeg aan een gelijkspel. In deze cruciale wedstrijd maakte doelmanScott Carson zijn debuut, maar door een fout van hem kwam Kroatië met 0-1 voor, na 14 minuten stond Kroatië met 0-2 voor. In de tweede helft vocht Engeland zich weer terug en na een 2-2 stand zou Engeland zich toch kwalificeren. In de 77e minuut scoordeMladen Petrić het winnende doelpunt voor de Kroaten, Engeland plaatste zich voor de eerste keer sinds 1994 niet voor een internationaal toernooi en McLaren werd ontslagen.

WK 2010

[bewerken |brontekst bewerken]
Frank Lampard

Engeland besloot na dit echec opnieuw een buitenlandse trainer aan te trekken, de ItaliaanFabio Capello. Het WK van 2010 werd probleemloos gehaald, negen van de tien wedstrijden werden gewonnen, alleen vanOekraïne werd verloren. Op gepaste wijze werd revanche genomen op Kroatië, 1-4 inZagreb (drie doelpunten vanTheo Walcott), 5-1 op Wembley. In de aanloop naar het toernooi verloorJohn Terry de aanvoerdersband. Capello besloot daartoe na onthullingen in de schandaalpers over het privéleven van de verdediger. Ook de toekomst van de op dat moment 29-jarige mandekker vanChelsea stond ter discussie in detabloids.[7] De verwachtingen waren hooggespannen op hetWK in Zuid-Afrika. In de eerste wedstrijd tegen de Verenigde Staten begon Engeland door een goal van Steven Gerrard, maar na een fout vanRobert Green kwam de Verenigde Staten op gelijke hoogte. Ook de tweede wedstrijd tegenAlgerije werd een sof: 0-0. Door een doelpunt vanJermain Defoe werdSlovenië verslagen en plaatste Engeland zich alsnog voor de achtste finales. Daarin werd Engeland in eerste instantie overlopen door Duitsland en kwam mede door fouten in de verdediging op een 2-0 voorsprong.Matthew Upson zorgde voor de aansluitingstreffer en vlak daarna leek Frank Lampard de gelijkmaker te scoren. De bal ging via de lat duidelijk over de doellijn, maar de scheidsrechter keurde het doelpunt af. In de tweede helft liep Duitsland verder uit naar 4-1 en de Engelsen konden naar huis.

EK 2012

[bewerken |brontekst bewerken]

Capello kreeg een herkansing, eerste doel was het EK van 2012 te halen. Alle uitwedstrijden werden gewonnen, er werd thuis alleen puntverlies geleden tegenMontenegro en Zwitserland. In de laatste wedstrijd uit tegen Montenegro was een 2-2 gelijkspel genoeg om zich te plaatsen. Enige smet was een rode kaart van Wayne Rooney, hij zou daardoor de eerste twee wedstrijden op het eindtoernooi niet spelen. Er was een schandaal rondJohn Terry, hij had zich tijdens een duel racistisch uitgedrukt. De FA besloot zijn aanvoerdersband af te laten nemen, Capello nam daardoor ontslag,Roy Hodgson werd zijn opvolger. Engeland overleefde de eerste ronde van deEindronde in Polen en Oekraïne door een gelijkspel tegen Frankrijk en overwinningen op Zweden (3-2) en Oekraïne (1-0 door een treffer van de weer inzetbare Rooney). In de kwartfinale tegen Italië werd er niet gescoord, Italië nam de strafschoppen beter, het was de vijfde keer dat Engeland een toernooi verloor op penalty's.

2014–heden: Roemloze uitschakelingen en nieuw succes

[bewerken |brontekst bewerken]

WK 2014

[bewerken |brontekst bewerken]

Voor kwalificatie voor het WK 2014 kwam de concurrentie uit Oost-Europa, Montenegro, Oekraïne en Polen. Na een 0-0 gelijkspel in de uitwedstrijd tegen Oekraïne had de ploeg één punt voorsprong op Oekraïne en Montenegro en kon kwalificatie in de laatste twee thuiswedstrijden afdwingen. Montenegro en Polen werden respectievelijk met 3-0 en 2-0 verslagen. Op hetWK in Brazilië begon Engeland het toernooi in het Amazone-gebied teManaus, van Italië werd met 2-1 verloren. Omdat Uruguay ook de eerste wedstrijd verloor was deze wedstrijd meteen een beslissende wedstrijd. Ondanks de eerste treffer van Wayne Rooney op een WK won Uruguay met 2-1 dankzij twee treffers van de bijFC Liverpool spelendeLuis Suarez. Engeland was meteen uitgeschakeld en speelde de laatste wedstrijd tegen de verrassende koploper in deze groepCosta Rica met 0-0 gelijk. Frank Lampard en Steven Gerrard namen afscheid van het nationale team.

EK 2016

[bewerken |brontekst bewerken]
Harry Kane

De kwalificatie voor het EK in 2016 leverde alleen overwinningen op, het eindigde boven Zwitserland en Slovenië. Het eindtoernooi begon inMarseille tegen Rusland, waar ernstige rellen uitbraken tussen beide supportersgroepen. Engeland leek de winst te pakken door een vrije trap vanEric Dier, maar in de blessure-tijd maakten de Russen gelijk. Engeland plaatste zich als tweede in de groep na een 2-1 overwinning op Wales en een 0-0 gelijkspel tegenSlowakije. In de achtste finale ontmoette men een debutant op een internationaal toernooi,IJsland. Engeland kwam voor door een benutte strafschop van Wayne Rooney, maar voor rust stond IJsland al met 2-1 voor. Engeland miste de creativiteit het IJsland moeilijk te maken in de tweede helft en Engeland ging roemloos naar huis. Coach Roy Hodsgon nam na de blamage meteen ontslag.

WK 2018

[bewerken |brontekst bewerken]

De opvolger van Hodsgon wasSam Allardyce, hij begon met een 0-1 zege op Slowakije. Na één wedstrijd werd Allardyce al ontslagen. Reden was de publicatie van een video waarin hij zich tegenover undercoverjournalisten van de Engelse krantThe Daily Telegraph bereid toonde om voor 400.000 pond uit te leggen hoe de regels van de FA omzeild konden worden voor het aantrekken van spelers via het door de FA verboden 'derde partij eigenaarschap',[8] Gareth Southgate volgde hem op. Engeland plaatste zich zonder problemen voor de eindronde, het speelde alleen gelijk in de uitwedstrijden tegenSlovenië enSchotland, de beslissende wedstrijd tegen Slovenië scoordeHarry Kane vlak voor tijd het winnende doelpunt.

Op het eindtoernooi werd Engeland ingedeeld metTunesië,Panama enBelgië. De openingswedstrijd werd gespeeld tegen Tunesië.Kane zette de Engelsen al vroeg op voorsprong. In de 35e minuut kreeg Tunesië eenpenalty, gescoord doorSassi. In de blessuretijd kopte Kane de bal weer over de lijn en Engeland won met 2-1. Tegen Panama won Engeland met 6-1. Kane scoorde een hattrick, 2 daarvan kwamen uit eenstrafschop,Stones scoorde er 2 enLingard scoorde er ook nog 1. Panama scoorde tegen Engeland hun eerste goal op het WK ooit, gescoordBaloy. Engeland had zich na 2 wedstrijden al gekwalificeerd voor de 2e ronde en speelde tegen België de beslissende wedstrijd om groepswinnaar te worden. In de 51e minuut kwam België op 1-0 door de enige goal van de wedstrijd, gemaakt doorJanuzaj. Maar de 2e plaats in de poule bleek niet helemaal verkeerd te zijn. Nu zaten ze in 'het goede kant van het schema'. In de achtste finales kwamen zeColombia tegen. Kane scoorde zijn 6e goal van het toernooi en voor de 3e keer vanaf de penaltystip. Door een late goal vanMina bij Colombia gingen ze verlengen. In de verlenging werd niet gescoord en dus werd er een penaltyserie gehouden. Bij Engeland scoorde Kane,Rashford,Trippier enDier.Henderson miste. Bij Colombia scoordeFalcao,Cuadrado,Muriel en misteUribe enCarlos Bacca. Voor het eerst in de WK-historie won Engeland een penaltyserie. Daardoor speelde Engeland tegenZweden in de kwartfinales. Goals vanMaguire enDele zorgde voor een 2-0 eindstand. Engeland kwalificeerde zich voor het eerst sinds 1990 voor de halve finales. In de verlening van de halve finale bleek Kroatië te sterk (2-1). In de troostfinale speelde Engeland opnieuw tegenBelgië. Wederom verloren de Engelse, ditmaal met 2-0. Goals vanThomas Meunier enEden Hazard.

EK 2020

[bewerken |brontekst bewerken]

Direct na het WK in 2018 begon voor Engeland de eerste editie van deUEFA Nations League. Engeland werd eerste in een poule metSpanje enKroatië en kwalificeerde zich daarmee voor het finaletoernooi in juni 2019. In de halve finale bleekNederland na verlenging met 3-1 te sterk. In de troostfinale werd na strafschoppen vanZwitserland gewonnen. De kwalificatie voor het EK 2020 kwam Engeland vlekkeloos door met zeven overwinningen en een nederlaag (tegenTsjechië). De ploeg van Southgate scoorde 37 keer in deze acht wedstrijden.Harry Kane scoorde als eerste Engelsman ooit in elke kwalificatiewedstrijd voor een eindtoernooi. Het EK werd begin 2020 door decoronapandemie met een jaar uitgesteld, waardoor Engeland eerst weer aan een nieuwe Nations League begon. Deze keer eindigde Engeland als derde in de groep, achterBelgië enDenemarken, maar voorIJsland.

In de zomer van 2021 vond het EK dan alsnog plaats. Engeland was ingedeeld in een groep met Tsjechië (1-0), Kroatië (1-0) en aartsrivaalSchotland (0-0). Met zeven punten werd Engeland groepswinnaar en ontmoette hetDuitsland in de achtste finale. De partij ging door doelpunten vanRaheem Sterling en Kane met 2-0 gewonnen. In de kwartfinale speelde Engeland haar enige duel van het toernooi buiten het eigen Wembley in Londen, namelijk in hetStadio Olimpico van Rome.Oekraïne werd makkelijk met 0-4 verslagen. In de halve finale was er een verlenging nodig om Denemarken op de knieën te krijgen: 2-1. Engeland haalde voor het eerst sinds het gewonnen WK in 1966 de finale van een eindtoernooi, na hiervoor vier keer in de halve finales te zijn gestrand. In de finale tegenItalië op Wembley op 11 juli 2021 kwam Engeland viaLuke Shaw al in de tweede minuut op voorsprong, maar een gelijkmaker in de tweede helft van de Italiaanse verdedigerLeonardo Bonucci zorgde voor een verlenging en uiteindelijk strafschoppen. Engeland miste drie strafschoppen, een meer dan de Italianen waardoor niet Engeland, maar Italië Europees kampioen werd.

Prestaties op internationale toernooien

[bewerken |brontekst bewerken]

Wereldkampioenschappen

[bewerken |brontekst bewerken]
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
19301938Geen deelname
Vlag van Brazilië1950Groepsfase310222(Kwal.)
Vlag van Zwitserland1954Kwartfinale311188(Kwal.)
Vlag van Zweden1958Groepsfase403145(Kwal.)
Vlag van Chili1962Kwartfinale411256(Kwal.)
Vlag van Engeland1966Kampioen6510113
Vlag van Mexico1970Kwartfinale420244
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland1974Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië1978Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje1982Tweede ronde532061(Kwal.)
Vlag van Mexico1986Kwartfinale521273(Kwal.)
Vlag van Italië1990Vierde733186(Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten1994Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk1998Achtste finale421174(Kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan2002Kwartfinale522163(Kwal.)
Vlag van Duitsland2006Kwartfinale532062(Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika2010Achtste finale412135(Kwal.)
Vlag van Brazilië2014Groepsfase301224(Kwal.)
Vlag van Rusland2018Vierde7313128(Kwal.)
Vlag van Qatar2022Kwartfinale5311134(Kwal)
Vlag van CanadaVlag van MexicoVlag van Verenigde Staten2026Gekwalificeerd000000(Kwal.)

Europese kampioenschappen

[bewerken |brontekst bewerken]
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
Vlag van Frankrijk1960Geen deelname
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977)1964Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië1968Derde210121(Kwal.)
Vlag van België1972Niet gekwalificeerd
Vlag van Joegoslavië (1943-1992)1976Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië1980Groepsfase311133(Kwal.)
Vlag van Frankrijk1984Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland1988Groepsfase300327(Kwal.)
Vlag van Zweden1992Groepsfase302112(Kwal.)
Vlag van Engeland1996Halve finale523083
Vlag van BelgiëVlag van Nederland2000Groepsfase310256(Kwal.)
Vlag van Portugal2004Kwartfinale4211106(Kwal.)
Vlag van OostenrijkVlag van Zwitserland2008Niet gekwalificeerd
Vlag van OekraïneVlag van Polen2012Kwartfinale422053(Kwal.)
Vlag van Frankrijk2016Achtste finale412144(Kwal.)
Vlag van Europa2020Tweede6420101(Kwal.)
Vlag van Duitsland2024Tweede724186(Kwal.)

UEFA Nations League

[bewerken |brontekst bewerken]
UEFA Nations League
JaarDiv.EindpositieWed.WGVDVDTRes.
2018–19A3e622278Stabiel
2020–21A9e631274Stabiel
2022–23A15e6033410Gedaald
2024–25B17e6501163Gestegen

Olympische Spelen

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieBrits olympisch voetbalelftal.

Op deOlympische Spelen worden de vier Home-Nations vertegenwoordigd door het Britse Olympische Comité, waardoor alleen het Brits voetbalelftal kan meedoen aan het Spelen en dus niet het Engelse elftal. Overigens bestaat er geen Brits voetbalelftal, waardoor het zich niet kan kwalificeren voor de Spelen en staat het IOC niet toe dat bijvoorbeeld het Engelse team uitkomt namens Groot-Brittannië. Deze situatie doet zich voor sinds 1972, waardoor er in feite nooit een Brits voetbalelftal aan de Spelen meedoet. Voor deSpelen van Londen (2012) is het Brits voetbalelftal als gastland direct geplaatst. Het Brits Olympisch Comité heeft aangekondigd dat speciaal voor de Spelen een Brits voetbalelftal wordt samengesteld.[9] De voetbalbonden van Noord-Ierland, Schotland en Wales hebben nog weinig interesse in deelname aan dit project waardoor het er vooralsnog op lijkt dat alleen Engeland spelers aan dit team levert.[10]

Interlands

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieInterlands Engels voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Engeland.

FIFA-wereldranglijst

[bewerken |brontekst bewerken]

Posities op de FIFA-wereldranglijst sinds 1993:[11]

19931994199519961997199819992000200120022003200420052006200720082009201020112012201320142015201620172018202220232024
11 18 21 12 4 9 12 17 10 7 8 8 9 5 12 8 9 6 5 6 13 13 9 13 15 5 5 3 4

Tenue sponsors

[bewerken |brontekst bewerken]
PeriodeKledingsponsor
1949-1954St. Blaize and Hope Brothers
1954-1961Umbro
1961-1965Bukta
1965-1974Umbro
1974-1984Admiral
1984-2013Umbro
2013-Nike

Huidige selectie

[bewerken |brontekst bewerken]

De volgende spelers maken deel uit van de interlandperiode in november 2025.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegenVlag van Letland Letlandop 14 oktober 2025.

Nr.NaamWed.Dlpnt.Club
Doel
Jordan Pickford800Vlag van EngelandEverton
Dean Henderson30Vlag van EngelandCrystal Palace
James Trafford00Vlag van EngelandManchester City
Verdediging
John Stones853Vlag van EngelandManchester City
Marc Guéhi261Vlag van EngelandCrystal Palace
Reece James211Vlag van EngelandChelsea
Ezri Konsa161Vlag van EngelandAston Villa
Dan Burn40Vlag van EngelandNewcastle United
Djed Spence30Vlag van EngelandTottenham Hotspur
Trevoh Chalobah10Vlag van EngelandChelsea
Nico O'Reilly00Vlag van EngelandManchester City
Jarell Quansah00Vlag van DuitslandBayer Leverkusen
Middenveld
Jordan Henderson873Vlag van EngelandBrentford
Declan Rice706Vlag van EngelandArsenal
Jude Bellingham446Vlag van SpanjeReal Madrid
Morgan Rogers60Vlag van EngelandAston Villa
Elliot Anderson40Vlag van EngelandNottingham Forest
Adam Wharton10Vlag van EngelandCrystal Palace
Alex Scott00Vlag van EngelandBournemouth
Aanval
Harry KaneAanvoerder11076Vlag van DuitslandBayern München
Marcus Rashford6618Vlag van SpanjeFC Barcelona
Bukayo Saka4613Vlag van EngelandArsenal
Phil Foden454Vlag van EngelandManchester City
Jarrod Bowen191Vlag van EngelandWest Ham United
Eberechi Eze142Vlag van EngelandArsenal

Recent opgeroepen

[bewerken |brontekst bewerken]

De volgende spelers zijn het afgelopen jaar opgeroepen voor het elftal en zijn nog beschikbaar, maar zaten niet bij de laatste selectie of zijn afgevallen nadat ze geselecteerd zijn.

Voor het laatst bijgewerkt op 20 augustus 2025.

NaamWed.Dlpnt.Huidige clubLaatste oproep
Doel
Nick Pope100Vlag van EngelandNewcastle UnitedVlag van Finland Finland uit, 13 oktober 2024
Verdediging
Marc Guéhi230Vlag van EngelandCrystal PalaceVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Jarell Quansah00Vlag van DuitslandBayer LeverkusenVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Tino Livramento10Vlag van EngelandNewcastle UnitedVlag van Albanië Albanië thuis, 21 maart 2025
Lewis Hall20Vlag van EngelandNewcastle UnitedVlag van Ierland Ierland thuis, 17 november 2024
Taylor Harwood-Bellis11Vlag van EngelandSouthamptonVlag van Ierland Ierland thuis, 17 november 2024
Rico Lewis50Vlag van EngelandManchester CityVlag van Ierland Ierland thuis, 17 november 2024
John Stones833Vlag van EngelandManchester CityVlag van Finland Finland uit, 13 oktober 2024
Harry Maguire647Vlag van EngelandManchester UnitedVlag van Finland Finland thuis, 10 september 2024
Middenveld
Phil Foden454Vlag van EngelandManchester CityVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Angel Gomes40Vlag van FrankrijkLille OSCVlag van Ierland Ierland thuis, 17 november 2024
Kobbie Mainoo100Vlag van EngelandManchester UnitedVlag van Finland Finland thuis, 10 september 2024
Aanval
Jarrod Bowen161Vlag van EngelandWest Ham UnitedVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Marcus Rashford6217Vlag van SpanjeFC BarcelonaVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Dominic Solanke30Vlag van EngelandTottenham HotspurVlag van Letland Letland thuis, 24 maart 2025
Jack Grealish394Vlag van EngelandEvertonVlag van Finland Finland uit, 13 oktober 2024

Spelersrecords

[bewerken |brontekst bewerken]
  • Bijgewerkt tot en met 20 augustus 2025.

Meeste interlands

[bewerken |brontekst bewerken]
#SpelerCarrièreInterlandsGoals
1Peter Shilton1970–19901250
2Wayne Rooney2003–201812053
3David Beckham1996–200911517
4Steven Gerrard2000–201411421
5Bobby Moore1962–19731082
6Harry Kane2015–10773
Ashley Cole2001–20140
8Bobby Charlton1958–197010649
Frank Lampard1999–201429
10Billy Wright1946–19591053

Topscorers

[bewerken |brontekst bewerken]
#SpelerCarrièreGoalsInterlandsDoelpunt/interland
1Harry Kane2015–731070,682
2Wayne Rooney2003–2018531200,442
3Bobby Charlton1958–1970491060,462
4Gary Lineker1984–199248800,600
5Jimmy Greaves1959–196744570,772
6Michael Owen1998–200840890,449
7Tom Finney1946–195830760,395
Nat Lofthouse1950–195830330,909
Alan Shearer1992–200030630,476
10Vivian Woodward1903–191129231,261
Frank Lampard1999–2014291050,276
 Nog actief als voetballer

Bondscoaches

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieLijst van coaches van het Engels voetbalelftal voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Bekende (oud-)spelers

[bewerken |brontekst bewerken]
ZieLijst van spelers van het Engelse voetbalelftal voor een lijst met spelers met minimaal dertig interlands achter hun naam.

Zie ook

[bewerken |brontekst bewerken]
Mediabestanden
Zie de categorieEngland national association football team vanWikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Bronnen, noten en/of referenties
  1. https://www.telegraph.co.uk/sport/football/teams/usa/7821735/England-v-USA-Fabio-Capellos-men-need-to-fear-lesson-of-Belo-Horizonte.html.Gearchiveerd op 11 april 2023.
  2. https://web.archive.org/web/20170330011229/http://www.independent.co.uk/sport/football/international/world-cup-2014-countdown-jimmy-greaves-tackles-a-dog-in-1962-9168993.html
  3. http://www.vi.nl/nieuws/uitspraken-worden-hoddle-fataal.htm
  4. https://www.theguardian.com/media/2004/jun/30/pressandpublishing.football.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  5. tp://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/4641682.stm
  6. http://www.espnfc.com/story/373212.Gearchiveerd op 5 juli 2019.
  7. Terry verliest aanvoerdersband, NOS, 5 februari 2010.Gearchiveerd op 9 april 2023.
  8. https://www.telegraph.co.uk/football/2016/09/27/sam-allardyce-loses-job-as-england-manager-after-telegraph-inves/.Gearchiveerd op 10 mei 2023.
  9. (en)"GB football team to enter Games", BBC Sport, 30 september 2006.
  10. (en)"No Scots for GB Olympic football", BBC Sport, 11 november 2005.
  11. FIFA-ranking
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Voetbal inEngeland
Nationaal:Engelse voetbalbond ·Nationaal elftal ·Nationaal elftal onder 21 ·Nationaal vrouwenelftal
Competities:Premier League ·Championship ·League One ·League Two ·National League ·Regionaal voetbal
Bekers:FA Cup ·EFL Cup ·EFL Trophy ·Community Shield ·FA Trophy ·FA Vase
·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Engels voetbalelftal

FA ·A-internationals ·Selecties ·Bondscoaches ·Engels vrouwenelftal ·Brits olympisch elftal ·Engeland -21 ·Engeland -20 ·Engeland -19 ·Engeland -18 ·Engeland -17 ·Engeland -16 ·Vrouwen -17

1872 – 1899 ·1900 – 1919 ·1920 – 1929 ·1930 – 1939 ·1940 – 1949 ·1950 – 1959 ·1960 – 1969 ·1970 – 1979 ·1980 – 1989 ·1990 – 1999 ·2000 – 2009 ·2010 – 2019 ·2020 − 2029

EK's:1968 ·1980 ·1988 ·1992 ·1996 ·2000 ·2004 ·2012 ·2016 ·2020 ·2024

WK's:1950 ·1954 ·1958 ·1962 ·1966 ·1970 ·1982 ·1986 ·1990 ·1998 ·2002 ·2006 ·2010 ·2014 ·2018 ·2022

Albanië ·Algerije ·Andorra ·Argentinië ·Australië ·Azerbeidzjan ·België ·Bosnië en Herzegovina ·Brazilië ·Bulgarije ·Canada ·Chili ·China ·Colombia ·Costa Rica ·Cyprus ·Denemarken ·DDR ·Duitsland ·Ecuador ·Egypte ·Estland ·Finland ·Frankrijk ·Georgië ·Ghana ·GOS ·Griekenland ·Honduras ·Hongarije ·Ierland ·IJsland ·Iran ·Israël ·Italië ·Ivoorkust ·Jamaica ·Japan ·Joegoslavië ·Kameroen ·Kazachstan ·Koeweit ·Kosovo ·Kroatië ·Letland ·Liechtenstein ·Litouwen ·Luxemburg ·Maleisië ·Malta ·Marokko ·Mexico ·Moldavië ·Montenegro ·Nederland ·Nieuw-Zeeland ·Nigeria ·Noord-Ierland ·Noord-Macedonië ·Noorwegen ·Oekraïne ·Oostenrijk ·Panama ·Paraguay ·Peru ·Polen ·Portugal ·Roemenië ·Rusland ·San Marino ·Saoedi-Arabië ·Schotland ·Senegal ·Servië ·Servië en Montenegro ·Slovenië ·Slowakije ·Sovjet-Unie ·Spanje ·Trinidad en Tobago ·Tsjechië ·Tsjecho-Slowakije ·Tunesië ·Turkije ·Uruguay ·Verenigde Staten ·Wales ·Wit-Rusland ·Zuid-Afrika ·Zuid-Korea ·Zweden ·Zwitserland

Wedstrijden in detail

Algerije (2010) ·Argentinië (1986) ·Argentinië (1998) ·Argentinië (2002) ·België (1990) ·België (2018, 1) ·België (2018, 2) ·Brazilië (2002) ·Colombia (1998) ·Colombia (2018) ·Costa Rica (2014) ·Denemarken (2002) ·Denemarken (2021) ·Duitsland (2000) ·Duitsland (2010) ·Duitsland (2021) ·Ecuador (2006) ·Egypte (1990) ·Frankrijk (1982) ·Frankrijk (2012) ·Frankrijk (2022) ·Ierland (1990) ·IJsland (2016) ·Italië (1990) ·Italië (2012) ·Italië (2014) ·Italië (2021) ·Kameroen (1990) ·Koeweit (1982) ·Kroatië (2018) ·Kroatië (2021) ·Marokko (1986) ·Nederland (1990) ·Nigeria (2002) ·Oekraïne (2012) ·Oekraïne (2021) ·Panama (2018) ·Paraguay (1986) ·Paraguay (2006) ·Polen (1986) ·Portugal (1986) ·Portugal (2000) ·Portugal (2006) ·Roemenië (1998) ·Roemenië (2000) ·Rusland (2016) ·Schotland (2021) ·Senegal (2022) ·Slovenië (2010) ·Slowakije (2016) ·Spanje (1982) ·Spanje (2024) ·Trinidad en Tobago (2006) ·Tsjechië (2021) ·Tsjecho-Slowakije (1982) ·Tunesië (1998) ·Tunesië (2018) ·Uruguay (2014) ·Verenigde Staten (2010) ·Wales (2016) ·West-Duitsland (1966) ·West-Duitsland (1982) ·West-Duitsland (1990) ·Zweden (2002) ·Zweden (2006) ·Zweden (2012)

·Overleg sjabloon (de pagina bestaat niet) ·Sjabloon bewerken
Elftallen van bij deUEFA aangesloten voetbalbonden
Huidige nationale elftallen

Vlag van Albanië Albanië ·Vlag van Andorra Andorra ·Vlag van Armenië Armenië ·Vlag van Azerbeidzjan Azerbeidzjan ·Vlag van België België ·Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina ·Vlag van Bulgarije Bulgarije ·Vlag van Cyprus Cyprus ·Vlag van Denemarken Denemarken ·Vlag van Duitsland Duitsland ·Vlag van Engeland Engeland ·Vlag van Estland Estland ·Vlag van Faeröer Faeröer ·Vlag van Finland Finland ·Vlag van Frankrijk Frankrijk ·Vlag van Georgië Georgië ·Vlag van Gibraltar Gibraltar ·Vlag van Griekenland Griekenland ·Vlag van Hongarije Hongarije ·Vlag van Ierland Ierland ·Vlag van IJsland IJsland ·Vlag van Israël Israël ·Vlag van Italië Italië ·Vlag van Kazachstan Kazachstan ·Vlag van Kosovo Kosovo ·Vlag van Kroatië Kroatië ·Vlag van Letland Letland ·Vlag van Liechtenstein Liechtenstein ·Vlag van Litouwen Litouwen ·Vlag van Luxemburg Luxemburg ·Vlag van Malta Malta ·Vlag van Moldavië Moldavië ·Vlag van Montenegro Montenegro ·Vlag van Nederland Nederland ·Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland ·Vlag van Noord-Macedonië Noord-Macedonië ·Vlag van Noorwegen Noorwegen ·Vlag van Oekraïne Oekraïne ·Vlag van Oostenrijk Oostenrijk ·Vlag van Polen Polen ·Vlag van Portugal Portugal ·Vlag van Roemenië Roemenië ·Vlag van Rusland Rusland ·Vlag van San Marino San Marino ·Vlag van Schotland Schotland ·Vlag van Servië Servië ·Vlag van Slovenië Slovenië ·Vlag van Slowakije Slowakije ·Vlag van Spanje Spanje ·Vlag van Tsjechië Tsjechië ·Vlag van Turkije Turkije ·Vlag van Wales Wales ·Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland ·Vlag van Zweden Zweden ·Vlag van Zwitserland Zwitserland

Voormalige nationale elftallen

Vlag van Bohemen Bohemen ·Vlag van Bohemen en Moravië Bohemen en Moravië ·Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek · Ierland ·Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië ·Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro ·Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije ·Vlag van Gemenebest van Onafhankelijke Staten GOS ·Vlag van Saar Saarland ·Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Engels_voetbalelftal_(mannen)&oldid=70189464"
Categorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp