ZieEdda (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Edda.
DeEdda is een verzameling literaire en mythologische werken uit het middeleeuwseIJsland, die zowel delen van de oudemythologische verhalen van Noordelijk Europa, als richtlijnen omtrent de poëtische overdracht ervan, bevatten.
Er bestaan tweeEdda's;
Er zijn meerdere speculaties over de titel. Het woordEdda betekent overgrootmoeder in hetOudnoords. Het zou dus kunnen wijzen op de verhalen van overgrootmoeder (devoorouders), die zij al doorvertelden, 's avonds rond de vuurplaats, maar verder dan een theorie gaat dit niet. Hetwoordbeeld is hiervoor eigenlijk het belangrijkste argument.
Er wordt aangenomen dat Snorri Sturluson zijn Edda inOddi geschreven heeft, een plaatsje opIJsland dat in de 11e en 12e eeuw een centrum van wetenschap en literatuur was. Snorri Sturluson bezocht de school als leerling van Jón Loftsson, de kleinzoon vanSaemund de Wijze (1057-1133). Saemund de Wijze opende, na in Frankrijk ofFranken te hebben gestudeerd, de school in Oddi. Hij zou de Oudere of Poëtische Edda hebben geschreven.[1]
In de late 13e eeuw kwam IJsland onder het gezag van het koninkrijk Noorwegen, dat in 1380 met Denemarken werd verenigd. In de 16e eeuw werd men zich hier pas goed bewust van de schatkamer, die de IJslandse middeleeuwse manuscripten in feite vormden, met informatie over het verleden van Scandinavië die nergens anders te vinden was. Het werd IJslanders verboden manuscripten te verkopen buiten het Deense koninkrijk. In Kopenhagen werden de manuscripten bestudeerd. Een van de belangrijkste onderzoekers was dehumanistArngrimur Jonsson (1568-1648), die het boekBrevis Commentarius de Islandia (kort commentaar over IJsland) schreef, wat gelezen werd door onderzoekers buiten Denemarken. Toen volgden vertalingen van de Edda in moderne talen. In 1770 verscheen de eerste uitgave vanGylfaginning in Londen, welke werd heruitgegeven doorSir Walter Scott in 1809. In de 19e eeuw was de Edda in de meeste Europese talen te lezen.[2]
|
|
