Defaitisme (van hetFranse woorddéfaite, nederlaag) is de neiging om in een gewapend conflict de strijd op te geven omdat de nederlaag als onvermijdelijk of zelfs als wenselijk wordt beschouwd. In een ruimere betekenis duidt het een toestand aan van moedeloosheid na het verlies van hoop op een goede uitkomst. Het wordt geassocieerd metpessimisme. De term wordt bijvoorbeeld ook gebruikt in sport of politiek.
De term ontstond in deFrans-Duitse Oorlog (1870-1871). Hoewel Frankrijk nog niet verslagen was, bleek uit verkiezingen dat een meerderheid van de Fransen de oorlog wilde beëindigen omdat verdere strijd te nadelig zou kunnen worden.
Tijdens deEerste Wereldoorlog bleek het defaitisme in Frankrijk uit de stakingen in onder andere de metaalindustrie in het voorjaar van 1917. Deze stakingen kwamen voort uit de teleurstelling van het mislukte voorjaarsoffensief van generaalRobert Nivelle. De stakingsbeweging sloeg over op het leger, waar ze leidde tot muiterij. Deze muiterij werd bedwongen doormaarschalk Pétain. De gebeurtenissen, voornamelijk als gevolg van het defaitisme, leidden tot een nieuw kabinet op 16 november 1917 onder leiding vanGeorges Clemenceau.
Bij het begin van deTweede Wereldoorlog speelde het defaitisme een rol bij de nederlaag van België en Frankrijk in mei/juni 1940. KoningLeopold III van België meende, in tegenstelling tot zijn ministers, dat de Duitsers de oorlog gewonnen hadden en het voortzetten van de strijd nutteloos was. De koningcapituleerde en gaf zich krijgsgevangen. In Frankrijk meenden de opperbevelhebber, generaalMaxime Weygand, en een deel van de regering, met maarschalkPhilippe Pétain, dat het beter was de strijd niet tot het uiterste voort te zetten en een wapenstilstand te sluiten.
·
·