| Danièle Thompson | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Danièle Thompson op hetFilmfestival van Cannes (2019) | ||||
| Volledige naam | Danièle Claude Renée Tannenbaum | |||
| Geboren | Monaco,3 januari1942 | |||
| Geboorteland |  Frankrijk | |||
| Jaren actief | 1966 - | |||
| Beroep | scenarioschrijver enfilmregisseur | |||
| (en)IMDb-profiel | ||||
| (nl)Moviemeter-profiel | ||||
| (mul)TMDB-profiel | ||||
| ||||
Danièle Thompson (Monaco,3 januari1942) is eenFransscenarioschrijver enfilmregisseur.
Danièle Thompson werd in het filmmilieu geboren als dochter van filmregisseurGérard Oury en van actrice Jacqueline Roman. Ze zag het levenslicht inMonaco waarheen haar ouders waren gevlucht om te ontsnappen aan dejodenvervolging in het door denazi's bezette Frankrijk.
In 1960 vestigde ze zich met haar moeder inNew York. Ze studeerde er kunstgeschiedenis en leerde er haar eerste man, de financier Richard Thompson, kennen. In 1966 keerde ze terug naar Frankrijk.
Datzelfde jaar debuteerde ze in de filmwereld als scenarioschrijfster voor haar vader. Samen met hem werkte ze het scenario uit van de tijdens de Tweede Wereldoorlog gesitueerde komische avonturenfilmLa Grande Vadrouille, een van de grootste Franse kaskrakers aller tijden. Ruim twintig jaar en negen films lang zette ze de samenwerking met haar vader voort. Dat leidde tot ongemeen grote commerciële voltreffers voor vedettes zoals
en, in bescheidener mate,Pierre Richard in
In 1977 werd Thompson voor de tragische zedenkomedieCousin, cousine (1975) samen met cineastJean-Charles Tacchella genomineerd voor deOscar voor beste originele scenario.
Thompson en cineastClaude Pinoteau bezorgdenSophie Marceau haar twee belangrijkste successen, dankzij hun scenario voor de romantische (zeden)komediesLa Boum (1980), de meest bekeken film van dat jaar in Frankrijk, enLa Boum 2 (1982).
Veel later rijfde ze ook vier nominaties binnen voor deCésar voor beste scenario waarvan twee samen met regisseurPatrice Chéreau: voor het historisch dramaLa reine Margot (1994) en voor het dramaCeux qui m'aiment prendront le train (1998), films die tot een heel ander register behoorden dan de komedies waarin ze uitmuntte.
Naar het einde van de twintigste eeuw toe schreef Thompson nog maar zelden scenario's voor andermans films. Ze wilde zelf haar onderwerpen verfilmen. In 1999 debuteerde ze, vrij laat, als cineast met de bitterzoete tragikomedieLa Bûche, een bescheiden succes waarvoor ze twee keer met een César werd genomineerd. Ze schreef het scenario samen met haar zoon Christopher die dat ook deed voor haar volgende films. Ook de romantische komedieDécalage horaire (2002), de tragikomischemozaïekfilmFauteuils d'orchestre (2006, haar vierde César-nominatie) en de tragikomedieLe Code a changé (2009) konden het publiek bekoren. Haar twee laatste films, de komedieDes gens qui s'embrassent (2013) en het biografisch dramaCézanne et moi (2016) sloegen veel minder aan.
In 2010 tekende zij, samen met onder meerIsabelle Adjani,Paul Auster,Isabelle Huppert,Milan Kundera,Salman Rushdie,Mathilde Seigner enJeremy Irons een petitie voor de vrijlating vanRoman Polański[1].
Thompson is de (enige) dochter van filmregisseur Gérard Oury en van actrice Jacqueline Roman. Ze is ook de stiefdochter van actriceMichèle Morgan met wie haar vader tientallen jaren samenleefde. In 1960 huwde ze met Richard Thompson, een Amerikaanse financier. Twee kinderen kwamen uit dat huwelijk voort: een dochter, Caroline (1964) en een zoon, de acteur en scenarioschrijver Christopher (1966).
