| Corriere della Sera | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
 | ||||
| Type | Landelijkdagblad | |||
| Formaat | Broadsheet | |||
| Eerste editie | 5 maart1876 | |||
| Eigenaar(s) | RCS | |||
| Oplage | 400.000 (2014) | |||
| Hoofdredacteur | Paolo Mieli | |||
| Land(en) | Italië | |||
| Talen | Italiaans | |||
| Officiële website | ||||
| ||||
DeCorriere della Sera is met een oplage van ca. 400.000 exemplaren een van de grootstekranten vanItalië. De krant staat bekend om de hoge mate van professionaliteit en om de kritische en oplettende houding van haar journalisten. Een punt van kritiek is echter dat de krant zich beperkt tot het geven van de feiten, zonder een echte poging te doen om de diepere oorzaken die achter de problemen liggen te verklaren. Net als bij een aantal andere Italiaanse kranten ontbreekt het ook bij de Corriere della Sera vaak aan serieuze onderzoeksjournalistiek.
De krant werd in 1876 in Milaan opgericht doorEugenio Torelli Viollier. Op zondag5 maart1876 kwam het eerste nummer uit. Dit besloeg 4 pagina’s en had een oplage van ongeveer 3.000 exemplaren.
In1904 verhuisde de krant naar een historischpalazzo in deVia Solferino, waar de Corriere nu nog steeds gevestigd is. In datzelfde jaar was de oplage van de Corriere groter dan die van de concurrent,Il Secolo, die tot dan toe wel de grootste krant van Italië werd genoemd. Dit was een van de vele successen vanLuigi Albertini, die van 1900 tot 1921 de leiding had over de krant. De Corriere della Sera genoot onder zijn leiding veel prestige en bekende schrijvers alsLuigi Pirandello enLuigi Einaudi begonnen voor de culturele pagina te schrijven. Door de jaren heen zouden er nog vele grote namen uit de Italiaanse literatuur en journalistiek bijdragen aan de Corriere, zoalsPier Paolo Pasolini enIndro Montanelli. Onder Albertini werden ook voor het eerst foto’s in de krant geplaatst. Hij maakte van deCorriere della Sera de best verkochte krant van Italië. In de fascistische periode moest hij echter aftreden. Na hem volgden vele andere directeuren, zoals Piero Ottone, Franco di Bella en Ferruccio De Bortoli.
DeCorriere della Sera kent door de jaren heen een aantal dieptepunten, zoals in1973, toen Indro Montanelli besluit de krant te verlaten en zijn eigen krant op te richten,Il Giornale Nuovo.In de jaren zeventig maakte de krant een ware crisis door. Ten eerste kreeg de Corriere in 1976 een zware concurrent in de vorm van de nieuwe krantLa Repubblica. Vooral de jaren tachtig stonden in het teken van een voortdurende strijd tussen de twee kranten om de vraag wie zich de grootste algemene krant van Italië mocht noemen.Daarnaast kampte de Corriere met grote economische problemen. De eigenares van de krant, Giulia Maria Crespi, kwam begin jaren zeventig in de problemen.Gianni Agnelli, president vanFiat en eigenaar vanLa Stampa, hielp haar door een belang van een derde in de krant te nemen. Veertien maanden later verkochten beiden hun belangen in de krant aan uitgeversmaatschappij Rizzoli, maar de financiële problemen werden daarna alleen maar groter. Aan het einde van de jaren zeventig kwam de Corriere onder invloed vanRoberto Calvi, de president van deBanco Ambrosiano. Hij plaatste een aantal leden van de omstredenvrijmetselaarslogeP2 aan de top van de krant, zoals de directeur, Franco Di Bella. Toen dit bekend werd leek het gedaan met de krant; de geloofwaardigheid was zwaar aangetast. Na de dood van Calvi in 1982 werd de Rizzoli-Corrieregroep onder curatele geplaatst. Uiteindelijk wist Gianni Agnelli door een veelgeprezen sanering de krant binnen een paar jaar weer terug aan de top te brengen.
Eugenio Torelli Viollier maakte deel uit van de progressieve bourgeoisie die in de periode van de eenwording zo in opkomst was inMilaan. Traditioneel gezien wordt de Corriere dan ook beschouwd als de krant van de Lombardische gegoede burgerij. Dit is ook te danken aan Luigi Albertini. Hij maakte van deCorriere della Sera het orgaan van deze politieke klasse, door de politieke machthebbers te verdedigen en in de krant ruimte te geven aan kwesties die juist de bourgeoisie bezig hielden. Volgens sommigen heeft deze duidelijke politieke stellingname ertoe geleid dat de Corriere het nieuws niet altijd op objectieve en neutrale wijze heeft gebracht.
