Consecratio was deapotheose van de gestorven Romeinse keizers, die evenwel alleen aan diegenen te beurt viel, die door deSenaat of door hun opvolger haar waardig gekeurd werden.
Het is echter overbekend, hoe vrijgevig men in Rome met dit eerbewijs omsprong. Zelfs keizerinnen genoten na hun dood het voorrecht van deconsecratio. Na hunconsecratio kregen zij de bijnaam vanDivi ofDivae. Verschillende plechtigheden bij de begrafenis gingen aan deconsecratio vooraf. Bij het verbranden van het lijk op debrandstapel steeg onder andere steeds eenadelaar uit de vlammen ten hemel. De alzo tot god geworden keizers en keizerinnen kregen hun eigen tempels, priesters en feesten. Ze werden dus geheel en al met de goden gelijkgesteld.
Niet alle keizers werden vergoddelijkt,Tiberius enNero werden een vergoddelijking niet waardig gevonden. Livia werd pas door haar kleinzoon Claudius vergoddelijkt en Claudius was de eerste keizer naAugustus die vergoddelijkt werd.[1] Daarover werd uitgebreid gespot; in deApocolocyntosis van Seneca wordt de introductie van de nieuwe god Claudius bij de oudere goden beschreven. De schrijver maakt Claudius belachelijk en laat hem wegsturen.
De keizers hebben zelf wel met hun vergoddelijking gespot. In deHistoria Augusta wordt van de ziekeVespasianus verteld dat hij zegt "ik heb het gevoel een God te worden". In zijn beroemde gedicht "Animula vagula blandula" twijfeltHadrianus aan zijn vergoddelijking.