Hij begon zijn profcarrière in 1960 bijWest Ham United, waar hij als schooljongen al speelde. Twee jaar later al vertegenwoordigde hij Engeland tijdens hetWK inChili. Zijn eerste hoofdprijs won Moore in 1964, toen West Ham United deFA Cup won door een zege opPreston North End. Het volgende seizoen volgde deEuropean Cup Winners Cup, na een overwinning op1860 München.
Tijdens hetWK 1966 was Bobby Moore aanvoerder van de Engelse ploeg. Hij had een belangrijk aandeel in de Engelse eindzege door zijn uitstekende verdedigen. In de finale tegenWest-Duitsland gaf hij ook twee voorzetten, die teamgenootGeoff Hurst afrondde. Het beeld van Moore die deJules Rimet-trofee ontvangt uit handen vanKoningin Elizabeth staat in het Engelse collectieve geheugen gegrift.
Vier jaar later was Moore nog steeds aanvoerder van Engeland, maar hetWK verliep veel minder positief. Tijdens een trainingskamp inColombia werd hij gearresteerd op verdenking van winkeldiefstal. Uiteindelijk werd hij vrijgelaten en niet vervolgd. Engeland werd in de kwartfinale uitgeschakeld, waarna Moore zijn interlandcarrière in 1973 beëindigde. Hij speelde in totaal 108 interlands.
Een jaar later vertrok Moore naarFulham. Daarmee haalde hij opnieuw de FA Cup-finale, maar die werd, nota bene tegen West Ham United, verloren. Daarna speelde hij een paar seizoenen in deNorth American Soccer League. Zijn loopbaan na het voetbal was niet erg succesvol; hij mislukte als trainer en in de zakenwereld. Ook was hij actief als analist in sportprogramma's.
In 1993 werd bij hem darmkanker geconstateerd. Bobby Moore overleed kort daarna op 51-jarige leeftijd.Pelé, vriend van Moore sinds hun ontmoeting op WK 1966, sprak op zijn begrafenis.
Op 11 mei 2007 werd een standbeeld van Moore onthuld dat staat voor het nieuweWembleystadion.
.svg)
