| Areolenschildpad IUCN-status:Niet bedreigd[1] (2017) | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Homopus areolatus Thunberg, 1787 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | |||||||||||||||
Areolenschildpad op Wikispecies | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Deareolenschildpad[2] (Homopus areolatus) is eenschildpad uit de familielandschildpadden (Testudinidae).[3]
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven doorCarl Peter Thunberg in 1787. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naamTestudo areolata gebruikt. De soortaanduidingareolatus is afgeleid van de op eenaureool gelijkende patronen van de hoornplaten. Deze soort wordt ook welareolenlandschildpad,gewone padloper ofpapegaaibekschildpad genoemd.
Decarapaxlengte varieert van ongeveer 10 tot 12 centimeter, mannetjes blijven kleiner. De schildpad heeft een vreemd uiterlijk; de hoornplaten aan de rand van het schild zijn klein, bruin en dun, maar de hoornplaten in het midden zijn groot en vierkant, en iedere hoornplaat heeft in het midden een vierkante 'kuil'. De hoornplaten zelf zijn groen, de kuil in het midden bruin en de randen van de hoornplaten zijn zwart. Hierdoor ontstaat een patroon en kleurenschakeling die het dier met enige fantasie doet denken aan een wandelendehandgranaat. De bek doet sterk denken aan die van eenpapegaai; een snavelachtige en kromme bek met bovenop een knobbel die meestal bruin tot rood is. De kop en poten zijn meestal groengrijs, de buikzijde is geel tot oranje.
De areolenlandschildpad isendemisch inZuid-Afrika, en leeft in drogere gebieden alssteppen ensavannen. Het is een van de weinige reptielensoorten die nog algemeen voorkomt in de natuur. Vaak wordt deze soort aangetroffen in bergstreken met weinig water want dit dier kan goed tegen droogte. Het voedsel bestaat uit wortels van planten engrassen, ook welinsecten.
·
·
