Deapostolische successie is de ononderbroken doorgave van hetbisschopsambt (episcopaat), waarop de Kerk en haar hiërarchie steunen. Deze doorgave gebeurt door debisschopswijding, die binnen de apostolische successie gezien wordt als teruggaand op de eersteapostelen. Binnen de Latijnse Kerk en de oosterse orthodoxie garandeert de apostolische successie een rechtstreekse doorgave van desacramentele volmachten, die de apostelen uit handen vanJezus Christus ontvingen. Het huidige bisschopscollege stelt daarom het oorspronkelijke apostelcollege tegenwoordig.
Clemens I († ca. 100) introduceerde de apostolische successie met een hiërarchische keten: God, Christus, de apostelen, de bisschoppen.[1] Hierop werd voortgebouwd doorkerkvaderIreneüs van Lyon († ca. 202). In een uiteenzetting tegen de leer van degnostiek, die zich op geheimgehouden overleveringen van Jezus en de apostelen beriep, noemt Ireneüs de doorgave en bewaking van de juistegeloofsleer als zin van de apostolische successie. Een bisschop die in de apostolische successie staat wordt doorgaans een authentiek getuigenis verondersteld.
Uit het principe van de apostolische successie volgt de praktijk datpriesters (die deel hebben aan het bisschopsambt) en bisschoppen (die over de volheid van het priesterambt beschikken) uitsluitend door bisschoppen middels handoplegging gewijd kunnen worden.
Verschillende kerkgenootschappen plaatsen zich in de apostolische successie, onder andere:
De Katholieke Kerk, oosters-orthodoxe kerken en de oriëntaals-orthodoxe kerken erkennen elkaars legitimiteit inzake de apostolische successie. De Katholieke Kerk verwierp in1893 definitief de geldigheid van de wijdingen in de Anglicaanse Kerk (Apostolicae Curae,Paus Leo XIII). De geldigheid van de wijdingen in deLutherse kerkgenootschappen wordt door orthodoxen, katholieken en sommige anglicanen verworpen. Desedisvacantisten onder detraditionalisten verwerpen de geldigheid van de bisschopswijdingen in de Katholieke Kerk die na1968 voltrokken zijn, omdat zij de nieuwe wijdingsritus diepaus Paulus VI invoerde, als ongeldig beschouwen.
In andere kerken, zoals deprotestantse, worden deambten over het algemeen ook door handoplegging door andere ambtsdragers bevestigd. Dit heeft echter het karakter van eenzegenbede, niet van eensacrament. Hoewel hierin mogelijk ook een vorm van successie gezien kan worden, die mogelijk zelfs teruggaat tot de apostolische successie van de rooms-katholieke kerk, hechten die kerken daar minder of geen belang aan.
