Anhuiⓘ is eenprovincie vanChina. Gelegen in het oosten van China, dwars door de stroomgebieden van de rivieren deYangtze en deHuai He. Het grenst aanJiangsu in het oosten,Zhejiang in het zuidoosten,Jiangxi in het zuiden,Hubei in het zuidwesten,Henan in het noordwesten, enShandong voor een heel klein deel in het noorden.
De naam "Anhui" stamt af van de namen van twee steden in het Zuiden van Anhui,Anqing enHuizhou (hedendaagsHuangshan). De afkorting voor Anhui is "Wan", omdat er historisch gezien een staat Wan was, een berg genaamd Wan en een rivier met dezelfde naam in de provincie.
De provincie Anhui is gesticht in de17e eeuw. Daarvoor was er eigenlijk nooit een begrip "Anhui". Noord-Anhui was een deel van deNoord-Chinese Vlakte in termen van cultuur, samen met het hedendaagseHenan. Midden-Anhui herbergde het merendeel van het vruchtbare en dichtbevolkteHuai He-stroomgebied. Zuid-Anhui, langs deYangtze, was dichter bij deHubei enJiangsu provincies qua cultuur. Ten slotte zijn er de heuvels van zuidoostelijk Anhui, die samen een eigen unieke en opmerkelijke culturele streek vormden. De schepping van de provincie Anhui heeft deze distincties niet aangetast.
Tijdens deShang-dynastie (16e eeuw v.Chr. -11e eeuw v.Chr.) werd Anhui bevolkt door inwoners van voornamelijk niet-Chinese oorsprong, die algemeen bekend zijn alsDongyi. VanKoning Tang van Shang, de legendarische stichter van de Shang-dynastie, wordt beweerd dat hij zijn hoofdstad had gevestigd in Bo (亳), in de omgeving vanBozhou in het hedendaagse noord Anhui.
Tijdens dePeriode van Strijdende Staten werd Shouchun (hedendaagsShou gemeente) in centraal Anhui een vluchtelingen hoofdstad voor deChu Staat nadat haar centrale gebieden in het hedendaagseHubei overrompeld waren door de machtige staatQin in het Westen, in278 v.Chr.. De Qin slaagde er overigens ook in de rest van China te veroveren in221 v.Chr., wat het begin van deQin-dynastie inluidde .
Anhui werd onderverdeeld in verschillende juns (vergelijkbaar met hedendaagse gemeente) tijdens deQin-dynastie en deHan-dynastie. Tegen het einde van deHan-dynastie werd Shouchun de hoofdbasis voor dekrijgsheerYuan Shu, die zichzelf keizer verklaarde op een zeker punt, maar al snel overleed door ziekte, waardoor zijn kleine koninkrijk in de handen kon vallen van de machtige krijgsheerCao Cao, stichter van deWei-dynastie, een van deDrie Koninkrijken.
In de4e eeuw was er een toeloop van nomadische stammen uitCentraal-Azië naar het noorden van China. Hierdoor begon er een eeuwenlange politieke verdeling tussen het noorden en het zuiden van China. Door de positie op de grens tussen Noord en Zuid, wisselden de landen die nu het hedendaagse Anhui vormen voortdurend van macht en waren zij vaak politiek doormidden gesplitst. DeSlag van Feishui, tussen devoormalige Qin uit het Noorden en deOostelijke Jin-dynastie uit het Zuiden, vond plaats in383 AD in het hedendaagse Anhui.
DeSui-dynastie (581-618) en deTang-dynastie (618-907) zagen enkele eeuwen van relatieve vrede en eenheid in China. Tijdens deze periode kwam Anhui enige malen in handen van verschillende machten.
Tijdens de verdeling van China tussen deJin-dynastie in het Noorden en deZuidelijke Song-dynastie in het Zuiden, werd Anhui alweer door midden gesplitst, deze keer langs deHuai He rivier. Dit duurde tot deMongoolse hereniging van China in 1279.
DeMing-dynastie dreef de Mongolen het land uit in 1368. Doordat de dicht bij Anhui gelegen stadNanking, in de provincieJiangsu, voor een korte periode de hoofdstad van China werd, behielden de gehele gebieden van Jiangsu en Anhui hun speciale status als rechtstreeks door de centrale overheid bestuurd territorium, en werd het gebied Nanzhili genoemd (南直隸 "Zuidelijk direct-bestuurd").
DeMantsjoeQing-dynastie, die China veroverde in 1644, veranderde deze situatie door van Nanzhili weer een gewone provincie te maken, genaamd Jiangnan; in 1666 werden Jiangsu en Anhui weer gesplitst in twee verschillende provincies. Dit was het begin van het hedendaagse Anhui, dat sindsdien bijna dezelfde grenzen heeft behouden als vandaag. De enige belangrijke verandering die plaatsvond was de verhuizing van de provinciale hoofdstad vanAnqing naarHefei in 1946.
Toen deVolksrepubliek China was gesticht in 1949, werd Anhui tijdelijk in twee aparte administratieve regio's gesplitst: Wanbei (Noord-Anhui) en Wannan (Zuid-Anhui). Ze werden weer samengevoegd tot een provincie in 1952.
Een belangrijke straat in de stadHuainan in Noord Anhui.
Anhui is topografisch gezien redelijk divers. Het noorden van de provincie maakt deel uit van deNoord-China-vlakte terwijl de noord-centrale delen deel uitmaken van het stroomgebied van deHuai He. Allebei deze regio's zijn plat en dichtbevolkt. Het land wordt meer heuvelachtig verder naar het Zuiden, met hetDabie-gebergte dat het merendeel van zuidwestelijk Anhui bezet en een serie van heuvels en bergen die door zuidoost Anhui snijden. DeYangtze vindt zijn weg door het zuiden van Anhui tussen deze twee gebieden van bergen door. De hoogste top in Anhui is de Lotus-piek, een deel vanHuangshan in zuidoostelijk Anhui. Hij heeft een hoogte van 1873 meter.
Grote rivieren in Anhui zijn de Huai He in het noorden en de Yangtze in het zuiden. Het grootste meer is hetChaohu-meer in het centrum van de provincie, met een oppervlakte van ongeveer 800km². Het zuidoostelijke deel van de provincie dicht bij de Yangtze heeft ook vele meren.
De provincie verschilt in klimaat van noord tot zuid. Het noorden is meer gematigd en heeft meer droge seizoenen. De temperaturen in januari verschillen van ongeveer -1 tot 2°C ten noorden van de rivier Huai He, en 0 tot 3°C ten zuiden daarvan; in juli zijn de temperaturen gemiddeld 27°C of hoger. Zware regenbuien zijn er in juni en juli, deze kunnen overstromingen veroorzaken.
In Anhui wordenLingbi-stenen gevonden waarvan men de leeftijd op 700 miljoen jaren schat. Deze stenen hebben een bijzondere eigenschap: zij maken muziek. Door erop te tikken kom er een heldere klank uit de stenen. Er bestaan 400 types, die onderverdeeld worden in 52 categorieën; zij hebben verschillende vormen, kleuren en klanken.
Omdat ze zo bijzonder zijn, werden ze verzameld en cadeau gedaan. Kleine stenen werden in huis bewaard, grote stenen kregen een speciale plek in een tuin. Sinds 1978 is China toegankelijker, en zijn veel stenen naar verzamelaars in Hong Kong, Thailand, de Verenigde Staten en Europa gegaan. De prijs is hierdoor flink gestegen. De mijnen waar deze stenen gevonden worden, raken uitgeput. De stenen zijn ook boeiend vanwege de grillige vormen, waardoor mensen er allerlei gezichten in zien. De stenen zijn olieachtig, dus om ze te onderhouden, moeten ze regelmatig in de was gezet worden.
