Piaf werd in Parijs geboren als dochter van een kroegzangeres en eenacrobaat.[1] Ze werd opgevoed door haar grootmoeder, die inNormandië eenbordeel uitbaatte en uitMarokko afkomstig was. Haardebuut als zangeres maakte zij rond haar vijftiende als straatzangeres. Toen Piaf 17 jaar was, kreeg ze een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont, een Parijsekoerier op wie zij verliefd geworden was. Het kind overleed op tweejarige leeftijd aan eenhersenvliesontsteking.
Zij werd op twintigjarige leeftijd als zangeres ontdekt door de eigenaar van het ParijseCirque Médrano. In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater. Piaf was bij publieke optredens erg nerveus. NachtclubeigenaarLouis Leplée moedigde haar aan desondanks door te gaan en gaf haar de bijnaamLa Môme Piaf (De kleine mus). Leplée werd korte tijd later vermoord. Piaf werd verdacht vanmedeplichtigheid, maar ze werd vrijgesproken.
De zangeres raakte bevriend met verscheidene beroemdheden, zoals de zangerMaurice Chevalier en de dichterJacques Borgeat. In 1940 schreefJean Cocteau voor haar het toneelspelLe Bel Indifférent.
Tijdens de Duitse bezetting in deTweede Wereldoorlog schreef Piaf haar befaamde liedLa vie en rose. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefde zangeres. Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich buiten Frankrijk uit. Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpeballade.
De bokserMarcel Cerdan was dé liefde van Piaf. Cerdan was gehuwd en had drie kinderen. Piaf was zijn maîtresse. In 1949 overleed Cerdan door een vliegtuigongeluk. Piaf kwam haar verdriet moeilijk te boven. Toch huwde zij daarna nog tweemaal. Van 1952 tot 1956 was zij getrouwd met de zangerJacques Pills en in 1962 trouwde ze metTheophanis Lamboukas (bekend als Théo Sarapo), een 20 jaar jongere zanger en acteur. Lamboukas werd ervan verdacht enkel met Édith getrouwd te zijn om haar roem en geld. Zij eiste publiekelijk haar recht op om hem lief te hebben en zongLe droit d'aimer voor haar geliefde.
Piaf raakte in haar leven betrokken bij meerdere auto-ongevallen. Ze had daarnaast een alcohol- en morfineverslaving en moest medicatie nemen voorreumatoïde artritis.
Het ParijseOlympia is de plaats waar Édith Piaf bekendheid verwierf en waar zij een paar maanden voor haar dood een gedenkwaardig concert gaf.
Aan het eind van haar leven had ze enkele van haar grootste muzikale successen, waaronder het chansonNon, je ne regrette rien. Op 7 april 1963 nam zij voor het laatst een lied op:L'homme de Berlin. Het werd pas jaren na haar dood uitgebracht.
Piaf overleed op 10 oktober 1963 op 47-jarige leeftijd aan eeninwendige bloeding in Plascassier (gemeenteGrasse), departementAlpes-Maritimes. Haar lichaam werd per ambulance naar haar huis in Parijs overgebracht, waar het voor het publiek werd opgebaard.Jean Cocteau, haar grote vriend, werd binnen enkele uren na het horen van het nieuws over haar dood door een hartaanval getroffen en overleed ook. Naar verluidt zou hij hebben gezegd:Ik ben ongeneeslijk ziek, dat is erg; Piaf is dood, dat is erger. Ze werd begraven op de begraafplaatsPère-Lachaise in Parijs. Haar begrafenis trok honderdduizenden belangstellenden en de plechtigheid bij de begraafplaats werd overspoeld door meer dan veertigduizend bewonderaars.Charles Aznavour, die de start van zijn carrière aan Piaf te danken had – ze ging met hem op reis in Frankrijk en deVerenigde Staten – herinnerde eraan dat de begrafenis van Piaf het enige moment na de Tweede Wereldoorlog was waarop het verkeer in Parijs stil lag.
Vandaag de dag wordt zij herinnerd en gerespecteerd als een van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad. Haar leven had echter verschillende kanten: haar beroemdheid contrasteerde scherp met haar droevige persoonlijke leven.
