Para ls muçulmanos, Maomé fui precedido an sou papel de profeta porJasus,Moisés,Dabi,Jacob,Isaac,Ismael iAbraon. Cumo figura política, el unificou bárias tribos árabes, l que permitiu las cunquistas árabes daquilo que benerie a ser un ampério islámico que se stendiu de laPérsia até a laPenínsula Eibérica.
Nun ye cunsiderado puls muçulmanos cumo un ser debino, mas si, un ser houmano; assi i todo, antre ls fiéis, el ye bisto cumo un de l mais purfeitos seres houmanos.
Nacido anMeca, Maomé fui durante la purmeira parte de la sue bida un mercador que rializou stensas biaiges ne l cuntesto de l sou trabalho. Tenie por hábito retirar-se para ourar i meditar ne ls montes acerca de Meca. Ls muçulmanos acraditan que an610, quando Maomé tenie quarenta anhos, anquanto rializaba un disses retiros sprituales nua de las cabernas de lMonte Hira, fui bejitado pul anjoGabriel que le ourdenou que recitasse uns bersos ambiados por Dius, i quemunicou que Dius l habie scolhido cumo l redadeiro profeta ambiado a la houmanidade. Maomé dou oubidos a la mensaige de l anjo i, passado sue muorte, estes bersos fúrun reunidos i antegrados ne lAlcoran, durante l califado deAbu Bakr.
Maomé nun rejeitou cumpletamente ljudaísmo i lcristandade, dues religionesmonoteístas yá coincidas pulsárabes. An beç desso, anformou que tenie sido ambiado por Dius para restaurar ls ansinamientos ouriginales destas religiones, que tenien sido corrompidos i squecidos.
Muitos habitantes de Meca rejeitórun la sue mensaige i ampeçórun la persegui-lo, bien cumo als sous seguidores. An622 Maomé fui oubrigado a abandonar Meca, nua migraçon coincida cumo laHégira (Hijra), tenendo se mudado paraYathrib (atualMedina). Nesta cidade, Maomé tornou-se l xefe de la purmeira quemunidade muçulmana. Seguiran-se uns anhos de batailhas antre ls habitantes de Meca i Medina, que se saldórun an giral na bitória de Maomé i de l seguidores. La ourganizaçon melitar criada durante estas batailhas fui ousada para derrotar las tribos de laArábia. Por altura de la sue muorte, Maomé tenie unificado praticamente l território sob l signo dua nuobareligion, leislan.
L nome cumpleto de Maomé anárabe puode sertransliterado cumoAbu al-Qasin Muhammad ibn 'Abd Allah ibn 'Abd al-Muttalib ibn Hashin, sendo queMuhammad quier dezir "lhoubable" i sou nome cumpleto, anclui l nome "Abd Allah", que quier dezir "serbo de Dius".Este nome yá era quemun na Arábia antes de l aparecimiento de l eislan, nun sendo por esso neçairo ber nel un eipíteto criado pul própio.
Maomé ye ua formaaportuguesada de lfrancésMahomet, que por sue beç ye ua deformaçon de lturcoMehmet, tenendo dende deribado ls adjetibos pertuesesmaometano imaometismo para chamar, respetibamente, l seguidor i la fé difundida por el.
NaÁfrica Negra muçulmana, l nome fui deformado paraMamadou, i antre lsberberes ancontra-se la formaMohand.
Ne ls testos pertueses mais antigos, esteantropónimo aparece grafado de bariadíssimas formas, cumoMafoma,Mafamede,Mafomede,Mafomade,Mahamed,Mahoma,Mahomet,Mahometes óMahometo, sendoMafamede iMafoma por bintura las mais dibulgadas (de resto, la redadeira forma ye correlata de l nome de l profeta nas outras lhénguas eibéricas, sendo que ancastelhano,catalan,galego i atébasco, se diçMahoma). Zde lseclo XIX, mas, que tales tenermos caíran cumpletamente an desuso ne lpertués, sendo até cunsiderados oufensibos, puosto que l sou uso, nascrónicas antigas, se fizo siempre associado nun cuntesto decruzada contra la religionmuçulmana.
Hoije an die, mas, alguns arabistas, islamólogos i storiadores lhusófonos stan a outar por outilizar la formaMuhammad an beç de Maomé, por cunsideráren que esta ye latransliteraçon mais correta a partir de lárabe, sendo sue pronúncia la mais aprossimada al nome ouriginal (de fato, ne ls redadeiros anhos, ua parte significatiba i crecente de la porduçon científica an Pertual na ária de l studos árabes i islámicos ten benido a cunsagrar este uso).[sin fuontes?] Neste grupo anclui-se l recén-falecido arabista pertuésJosé Pedro Machado, outor dua traduçon de lAlcoran an pertués na qual outiliza la formaMuhammad para se referir al profeta de l eislan.
Todabie, ls percipalesdicionários de la lhéngua pertuesa i algunslinguistas ilexicógrafos adotan la formaMaomé, bulgarizada por dous seclos de uso[1]. Ademales, la lhéngua árabe nun stipula ua transliteraçon oufecial (cumo lchinés, por eisemplo), portanto la repersentaçon morfológica ne lalfabeto lhatino de las palabras an árabe barie enormemente cun las particularidades de cada lhéngua. Outro argumiento a fabor de l amprego deMaomé ancontra-se ne l fato que praticamente todos ls nomes de personalidades stóricas anteriores alseclo XX yá possuen forma bernácula an pertués, cumoMoisés,Jasus,Martico Lhutero.
Las percipales fuontes para l studo de la bida de Maomé son lAlcoran, las biografies surgidas ne ls purmeiros seclos de l eislan (ne lsseclos VIII iIX, coincidas cumosiras) i lsahadith' '.
Ambora l Alcoran nun seia ua biografie de Maomé, el proporciona anformaçones subre la sue bida. Antre las suras, çtaca-se la sura deIbn Ishaq. Lsahadith (singularhadith) son ls relatos daquilo que l profeta dixe, fizo ó aprobaba, i fúrun transmitidos atrabeç dua cadeia oural.
Muhammad naciu anMeca a 12 deRabi al-Awwal (terceiro més de lcalendário árabe) ne l "anho de l Alifante". Este anho recebiu esta chamaçon porque nel se berificou l ataque de pulas tropas deAbraha (gobernador de l sul de la Arábia al serbício de lamperador de laEtiópia) que stában eiquipadas cunalifantes. Na era cristiana este anho corresponde la570.
Maomé pertencia al clana de lHachemitas, por sue beç antegrado na tribo de lCoraixitas (Quraysh, "tubaran"). Era filho deAbdalá i deAmina. Sou pai faleciu pouco tiempo antes de l sou nacimiento, deixando a la sposa cumoardança cincocamelos i ua scraba.
Antre las famílias de Meca eisistia na época la tradiçon de antregar temporariamente ls ninos a las famíliasbeduínas que bibian ne ldeserto, ua beç que se cunsideraba que l clima de Meca era pouco saudable; para para alhá desso, acraditaba-se que ua temporada de bida ne l deserto prepararie melhor l nino para la bida adulta. An troca destaaporfilhaçon temporária, ls beduínos recebien persentes de l habitantes de Meca. Anque de las lhemitaçones eiquenómicas, Amina antregou Maomé als cuidados dua ama-de-lheite chamada Halíma (Halemah).
Quando Maomé tenie seis anhos de eidade la sue mai faleciu; passou a bibir anton cul sou abó paterno,Abd al-Mutalib, i cun ls filhos destes, antre ls quales se ancontrában Abbas i Hamza i que éran praticamente de la mesma eidade que Maomé, fruito dun casamiento tardio de l abó. Abd al-Mutalib acupaba an Meca l amportante cargo desiqáya (serbício de çtribuiçon puls peregrinos de la auga sagrada de l poço deZamzan).
dous anhos depuis, l abó de Maomé faleciu i este fui bibir cul sou tioAbu Talib, nuobo xefe de l clana Hachemita.
Meca era nesta altura ua cidade-stado ne l deserto, adonde se ancontraba un santuário coincido porCaaba ("Cubo") admenistrado puls Coraixitas. La Caaba era benerada por todos ls árabes, sendo albo dua peregrinaçon anual. Neilha se ancontraba laPiedra Negra i ua série de ídolos, repersentaçones de diusas i de diuses, de l quales se çtacaba l diusnabatiuHubal. Alguns habitantes de Meca çtanciában-se quier de l cultos pagones, quier de l monoteísmo de ljudius i de lcrestianos, declarando-sehunafá, esto ye, crentes ne l Dius solo deAbraon, que acraditában tener sido l fundador de la Caaba. Anque la cidade nun tenr recursos naturales, eilha funcionaba cumo un centro comercial i relegioso, bejitado por muitos comerciantes i peregrinos.
Durante laadolescéncia Maomé fui pastor i tenerie tamien acumpanhado l sou tio an spediçones comerciales a laSíria. Segundo ls relatos muçulmanos, quando Maomé, l sou tio i outros acumpanhantes regressában dua destas biaiges cruzórun-se acerca deBosra cun un eremita crestiano chamado Bahira que passado tener eisaminado Maomé cuncluiu que este era l ambiado que todos aguardában. Bahira recomendou la Abu Talib que lhebasse l sou sobrino para Meca i que belasse pul bien-star deste.
Por buolta de595 Maomé conheciuCadija, ua biúba rica de 40 anhos de eidade. L moço (na altura cun 25 anhos de eidade) ampressionou Cadija pula sue hounestidade ne ls negócios de tal forma que eilha propós l casamiento. Este casamiento repersentou ua mudança social para Muhammad, yá que segundo ls questumes árabes de la época ls menores nun heirdában, rezon pula qual Muhammad nada tenie recebido de la ardança de l pai i de l abó. Muhammad permaneciu cunCadija até a la muorte desta an619.Cadija tubo seis filhos de Muhammad, quatro mulhieres (Zainab, Ruqayyah,Umn Kulthun iFátima) i dous homes (Al-Qasin i Abdullah, que falecírun durante la anfáncia).
Habitualmente afirma-se que Maomé tenerie sido analfabeto[2]; assi i todo, ye probable que alguien que zampenhou funçones na ária de l comércio tenga possuído, outonomamente, coincimientos eissenciales descrita.
L sou tio Zubair fondou la orde de cabalharie coincida cumo laHilf al-fudul, que assistia ls ouprimidos, habitantes lhocales i bejitantes strangeiros. Maomé fui un nembro entusiasta; ajudou na resoluçon de çputas, i tornou-se coincido cumoAl-Amen ("l cunfiable") debido a la sue reputaçon sin mácula nestas antermediaçones. Cumo eisemplo, quando laKaaba sofriu danos passado ua inundaçon, i todos lhíderes de Meca querien recebir la honra de resulber l porblema, Maomé fui nomeado para solucionar la situaçon. Propós que stendessen un lhençol branco ne l suolo, que colocassen la Piedra Negra (tamien coincida cumoHajar el Aswad) ne l meio i pediu als lhíderes tribales que la transportassen al sou debido lhocal, segurando ls cantos de l lhençol. Chegados al debido lhocal, l própio Maomé tratou de a poner na posiçon debida.
Durante la sue bida i depuis de la muorte deCadija, Maomé benerie a casar cun outras quinze mulhieres, na sue maiorie biúbas, fuoraAicha. Estas mulhieres éran biúbas de cumpanheiros de Maomé, tenien ua eidade abançada i l casamiento cul profeta surgie cumo ua forma de garantir proteçon i stabilidade eiquenómica. An outros causos ls casamientos serbiran para cimentar alianças políticas.
Ua de las sposas mais amportantes de Maomé fuiAicha (anárabe عائشة), la sue segunda sposa, que tenie seis anhos de eidade na altura de l sou noibado i segundo registos, quatorze anhos na altura de sou casamiento cul profeta.[3]
Un anho antes de la sue muorte, Maomé dirigiu-se pula redadeira beç als sous seguidores naqueilho que quedou coincido cumo l sermon final de l profeta. La sue muorte an Júnio de632 anMedina, cula eidade de 62 anhos, dou ourige a ua grande crise antre ls sous seguidores. Na berdade, esta çputa acabarie por ouriginar la debison de leislan ne ls galhos de lsunitas ixiitas. Ls xiitas acraditan que l profeta zeignouEilhi ibn Abu Talib cumo sou sucessor, nun sermon público na sue redadeiraHajj, nun lhugar chamadoGhadir Khon, anquanto que ls sunitas çcordan.
Maomé tenie por hábito passar nuites nas cabernas de las montanhas próssimas de Meca, praticando layuno i lameditaçon. Sentie-se zeiludido cula atmosfera materialista que dominaba la sue cidade i ansastifeito cula forma cumo Uorfones, pobres i biúbas éran scluídos de la sociadade. La tradiçon muçulmana anforma que ne l anho de610, anquanto meditaba nua caberna de l Monte Hira, Maomé recebiu la bejita de l arcanjoGabriel (Jibrel) que l declarou cumo profeta de Dius. Zde este momiento i até a la sue muorte, tamien recebiu outras rebelaçones.
Al recebir estas mensaiges, Maomé tenerie transpirado i entrado an stado de transe. La bison de l arcanjo Gabriel l tenerie perturbado, mas la sue mulhierCadija l reconfortou, assegurando que nun se tratarie dua possesson dun génio. Para tentar cumprender l sucedido l casal cunsultouWaraqa, un primo de Cadija que se acradita tener sido crestiano. Cula ajuda deste Maomé anterpretou las mensaiges cumo sendo ua speriéncia idéntica a la bibida puls profetas de l judaísmo i cristandade.
Las purmeiras pessonas a acraditar na misson profética de Maomé fúrun Cadija i outros familiares i amigos que se reunian na casa dun home chamadoAl-Arqan. Por buolta de613, ancorajado pul sou círclo restrito de seguidores, Maomé ampeçou a pregar an público. Al proclamar la sue mensaige na cidade, ganhou seguidores, ancluindo ls filhos i armanos de l home mais rico de Meca. La religion que el pregou tornou-se coincida cumoeislan ("submisson a la buntade de Dius").
A la medida que ls sous seguidores crecian, el se tornaba ua amenaça para las tribos lhocales, specialmente als Coraixitas, la sue própia tribo, que tenie la respunsabilidade pul cuidado de la Caaba, que nesta altura hospedaba cientos de ídolos que ls árabes adorában cumo diuses.
Anque de la mensaige monoteísta de Maomé tener sido aceita por alguns habitantes de Meca, muitos rejeitórun-na. Ls cunceitos relegiosos por el apersentados, i an particular la eideia dunJulgamiento Final, gerában ancredulidade i zombarie junto de l mequenses. Pedian-le que fazisse unmilagre capaç de cumprobar las sues alegaçones ó anton acusában nel de star possuído por undjiin (un sprito maligno). Para para alhá desso, el tornou-se mui ampopular cun ls gobernantes, i sous seguidores fúrun albos de ataques físicos repetidos, bien cumo de ataques a las sues propiadades. D'acuordo cun ls relatos, alguns de l habitantes de Meca lhançórun ataques bigorosos i brutales contra esta nuoba religion: forçórun pessonas a deitar-se subre arena ardiente, colocórun einormes piedras subre sous peitos, derramórun fierro derretido subre eilhes. Muitos tenerien morrido, mas la fé prebaleciu. Esta perseguiçon nun atingiu ampeçalmente l própio Maomé, pul simples motibo de que la sue família detenie muita anfluéncia. Inda assi, estas circunstáncias tornórun-se antolerables i Maomé acunselhou alguns de l sous seguidores la iren para laAbissínia por buolta de l anho615.
Ls mequenses oubrigórun Maomé a deixar la sue misson relegiosa oufrecendo-le poder político. A la medida que ls sous seguidores oumentórun, ls sous ouponentes tentórun demobé-lo a deixar ó alterar la sue religion. Oufrecírun-le ua buona parte de l comércio i l casamiento cun mulhieres de alguas de las famílias mais ricas, mas el rejeitou todas estas oufertas. Ls habitantes de Meca acabórun por eisigir que Abu Talib antregasse l sou sobrino Maomé para eisecuçon. Ua beç que el recusou, la ouposiçon eiserceu presson comercial contra a tribo de Muhammad i sous apoiantes. Houbiste tamien ua tentatiba deassassinato. Passado la muorte de l sou tio i deCadija ne l anho de619 (anho la que la tradiçon muçulmana se refree cumo l "Anho de la Tristeza"), l própio clana de Maomé retirou-le la proteçon. Maomé mudou-se anton para la cidade deAt-Ta'if, adonde nun ancontrou apoio por parte de l sous habitantes. Por esta rezon el regressou a la Meca. Anton sofriu abusos, fui apedreijado i atirado contra spinhos i lhixo. Ls sous einimigos preparában-se para tentar outra beç assassiná-lo.
An622 i an resultado de l ancremiento de la perseguiçon als muçulmanos estes ampeçórun a deixar Meca an direçon la Yathrib, ua cidade a cerca de 350kn la norte de Meca, que mais tarde passarie a ser coincida porMedina. Esta migraçon ye coincida cumo laHégira, palabra por bezes traduzida cumo "fuga", ambora l sou sentido perciso seia de "emigraçon", mas nun nun sentido geográfico, mas de separaçon an relaçon a la família i al clana. L calendário islámico ten ampeço ne l die an que ampeçou la Hégira,16 de Júlio de622.
A migraçon de Meca para Medina nun fui un ato ampulsibo, mas l resultado de cuntatos prébios. Ne lBerano de621, duoze homes de Medina bejitórun Meca durante la peregrinaçon anual i declarórun-se muçulmanos. AnJúnio de l anho seguinte ua delegaçon de setenta i cinco medineneses tamien se declara muçulmana an Meca i jura proteger Maomé de qualquier ataque. Ls purmeiros muçulmanos ampeçórun a abandonar Meca an Júlio de 622; na época la biaige durarie nuobe dies. Ls muçulmanos partiran an pequeinhos grupos i cumo tal nun se gerou çconfiança antre ls mequenses.
Muhammad partiu an Setembre, tenendo cunseguido scapar a un praino que bisaba matá-lo. L praino stablecie que un home pertencente la cada un de l clanas de Meca anfiarie la sue spada an Maomé; desta forma, la bingança (cunceito anraizado antre las tribos árabes) serie defícel de cuncretizar. L praino fracassou ua beç que Maomé fugiu durante la nuite, tenendo deixado a drumir na sue cama Eilhi, bestido cul sou mantoberde. Quando l grupo pretendia eisecutar l praino deparou-se cun Eilhi, que nada sofriu. Maomé chegarie la Medina la24 de Setembre.
Medina era unoásis que tenie naagricultura la sue percipal atibidade eiquenómica. Nesta cidade bibian trés tribos judaicas, talbeç ende chegadas depuis de la çtruiçon de lSegundo Templo pulsRomanos an70 i dues tribos árabes paganas, lsKhazradj i lsAws. Ls habitantes de Medina sperában que Maomé ls ounisse i eibitasse ancidentes tales cumo la guerra cebil de618, na qual muitas bidas se tenien perdido.
Un decumiento coincido cumo laCustituiçon de Medina rebela cumo se stableciu ua cunfederaçon antre ls seguidores de Maomé de Meca i ls habitantes de Medina (Umma). L preámbulo de l decumiento refree-se a el cumo "profeta" i stablece que las çputas dében ser submetidas a la mediaçon deste, mas nun le outorgou qualquier tipo de outoridade special. Assi i todo, ne ls redadeiros anhos de la sue bida Maomé tornou-se soberano de la cidade an resultado de l prestígio cuncedido pulas campanhas melitares.
Maomé aprobou ataques la carabanas coraixitas que negociában cula Síria, tenendo el própio partecipado de trés ataques, que resultórun an fracassos.
An Márcio de624 Maomé preparou un ataque a ua carabana de Meca que regressaba de la Síria. La carabana, lhiderada porAbu Sufyan (lhíder de l clana omíada), cunseguiu anganhar ls muçulmanos. Assi i todo, Abu Jahal de Meca (lhíder de l clana Makhzun) que se tenie prebiamente ouposto la Maomé i ourganizado un boicote contra l clana Haxemita, pretendia ansinar-le ua liçon.
La15 de Márcio de624, próssimo dun lhugar chamadoBadr, las dues fuorças coliden. Anque séren solo 300 mal eiquipados contra 800 mequenses melhores eiquipados na batailha, ls muçulmanos tubírun sucesso, matando pul menos 45 naturales de Meca, ancluindo Abu Jahl, i tomando 70 prisioneiros, cun solo 14 baixas muçulmanas. Para ls muçulmanos la bitória fui ancarada cumo ua cunfirmaçon de la misson profética de Maomé. Muitos habitantes de Medina cumbertírun-se al Eislan i Maomé tornou-se l gobernador de fato de la cidade.
Bárias amportantes alianças pul casamiento ocorrírun nesta altura. De las filhas de Maomé,Fátima casou cunEilhi (serie mais tarde l quartocalifa) i Umn Kulthun casou cunOtman (l terceiro califa antre644 i656). L própio Muhammad, yá casado cun Aisha, filha deAbu Bakr (l purmeirocalifa) casou anton cun Hafsah, la filha deOmar (l segundo califa), cujo marido tenie falecido naBatailha de Badr.
Las relaçones cun ls judius de Medina ampeçórun la se degradar. Para estes era ampossible aceitar la mensaige relegiosa dun home que colocabaMoisés,João Batista iJasus ne l mesmo grau de cunsideraçon relegiosa. Por buolta desta altura, Maomé mudou la direçon de laQibla deJerusalén para Meca.
La21 de Márcio de625, Abu Sufyan, an busca de bingança, antrou an Medina cun 3 000 homes. Na manhana de23 de Márcio ampeçou la lhuita. La batailha nun produziu un bencedor ó perdedor óbbios, anque de l habitantes de Meca tenéren clamado la bitória. Ne ls dous anhos seguintes, ambos ls lhados prepórun-se para l ancontro decisibo.
An Abril de627,Abu Sufyan lhiderou ua grande cunfederaçon de 10 000 homes contra Medina. Maomé ourdenou que fusse cabada ua tricheira a la buolta de Medina, por sugeston de l scriba persa Salman i-Farsi. L eisército nun cunseguiu antrar na cidade. Por sue beç, ls agentes de Maomé ambiados de l junto de l eisército cunseguiran porbocar alguas deserçones. Depuis dua nuite marcada pul bento i chuba, l eisército de Sufyan acabou por se zagregar.
Passado la retirada de Abu Sufyan i sues fuorças, ls muçulmanos dirigiran la sue atençon para ls grupos que tenien cometido traiçon al acuordo de Medina. Lsmunafiqun çmoronórun-se debrebe, i sou lhíder Abdullah ibn Ubayy prometiu aliança cun Maomé. Ls muçulmanos cercórun anton lsBanu Qurayza, que tenie cunspirado contra eilhes. Eilhes tenien tenido la ouportunidade de scolher Maomé cumo árbitro, mas an beç desso, ls Banu Qurayza scolhírunSaad ibn Muadh, l lhíder de l sous antigos aliados de la triboAws.
Saad tenie sofrido ua ferida lhetal na batailha contra las fuorças de Abu Sufyan i ourdenou la eisecuçon de las fuorças atibas de la tribo, cunsistindo de todos ls sous homes adultos. El permitiu a las mulhieres nó-cumbatentes i a las ninos bibiren cumo scrabos para l resto de la bida, cumo era tradiçon de l tiempo. Mais tarde, comentadores argumentórun que l punimiento de Banu Qurayza era cunforme als ditames de la Bíblia heibreia subre la guerra; inda assi, las fuontes ouriginales de la sirah nun mencionan esto.
Por buolta de627 Maomé tenie ounidoMedina sob l Eislan, cul zaparecimiento de l sous einimigos anternos. Lsbeduínos, passado un período de batailhas i negociaçones, tornórun-se aliados de Maomé i aceitórun la sue religion. Depuis de mui cuntato cula cidade i cun ls muçulmanos, alguns cumbertírun-se als poucos. Por esta altura, las rebelaçones que supostamente tenien bejitado Maomé , chegórun al fin. El regressou anton laMeca para tomar posse de laCaaba.
Maomé colocou ls cidadanos de Meca subre presson eiquenómica, çtinada purmeiramente a ganhar la adeson deilhes al Eislan. An Márcio de628, el partiu para la "peregrinaçon" la Meca, cun 1600 melitares que l acumpanhában. Ls naturales de Meca inda assi, punirun trabo al abanço destas fuorças ne ls lhemites de l sou território, anAl-Hudaybiyah. Alguns dies depuis, ls de Meca fazirun un tratado cun Maomé. Cun negociaçon i l cunsentimiento de l mais bielhos Coraixitas, el fizo ua peregrinaçon a laKaaba, zarmado. Las hostilidades eirien tener un fin i ls muçulmanos eirien cunseguir la permisson para fazer la peregrinaçon la Meca ne l próssimo anho. L casamiento de Maomé cun Habiba, filha de sou antigo einimigo Abu Sufyan, cimientou inda mais l tratado.
Passado un cierto período, l acuordo stinguiu-se i la guerra rebentou. An Nobembre de629, aliados de Meca atacórun un aliado de Maomé, l que lhebou Muhammad a romper l tratado de Al-Hudaybiyah. Passado planeamiento secreto, Maomé marchou subre Meca an Janeiro de630 cun 10.000 cumbatentes. Nun houbiste derramamiento de sangre. Abu Sufyan i outros lhíderes de Meca submetírun-se formalmente. Maomé prometiu ua anistia giral (cun alguas pessonas specificamente scluídas). Anque el nun ls tener fuorçado, muitos habitantes de Meca cumbertírun-se al eislan. An Meca, Maomé çtruiu ls ídolos na Kaaba i an outros pequeinhos santuários.
Passado la Hégira, Maomé ampeçou a stablecer alianças cun tribos nómadas. A la medida que la sue fuorça i anfluéncia creciu, ansistiu que las tribos potencialmente aliadas se tornassen muçulmanas.
Quando staba an Meca, Maomé fui anformado de que habie ua grande cuncentraçon de tribos hostis i el partiu para las defrontar. La batailha tubo lhugar an Hunain, i ls einimigos fúrun derrotados. Alguns biran agora Maomé cumo l home mais poderoso de la Arábia i la maiorie de las tribos ambiou delegaçones para Medina, an busca dua aliança. Antes de la sue muorte, rebeliones ocorrírun nua ó dues partes de la Arábia mas l stado islámico tenie fuorça suficiente para lhidar culhas.
Usualmente, quando un muçulmano se refree la Maomé,Jasus ó outro de l profetas, eimediatamente passado l nome diç ó scribe "que la paç i bénçon de Alá stéian subre el" ó spresson eiquibalente an outra lhéngua (frequentemente árabe), ó inda usa la sigla dessa spresson. An anglés, por eisemplo, ye aceitable usar "pbuh" ó "peace be upon hin". La sigla tradecional an árabe ye "swas".
Maomé ye cunsiderado pula quemunidade muçulmana cumo un modelo a seguir. La deboçon a la sue pessona ten sido spressa al lhongo de l seclos de las mais bariadas formas, cumo por eisemplo atrabeç de la scrita de poemas. Un de l poemas mais famosos, la "Vurda" (ó "Poema de l Manto") fui cumpuosto ne lseclo XIII porAl-Vusiri. Ambora nun eisista registro de milagres feitos por Maomé, alguns relatos populares atribuen-le essa capacidade.
An bários lhocales de l mundo muçulmano eisisten santuários dedicados a un pélo de la sue barba. Ne lPalácio Topkapı, anIstambul, un relicário guarda aqueilho que se acradita tener sido l sou manto, las sues spadas, bien cumo ua pegada que quedou registada nua superfície enlameada i alguns pélos de la sue barba.
Alguns muçulmanos celebran l nacimiento de Maomé (Mawlid), ambora outros cunsidíren que essa celebraçon ye ancorreta por se tratar dua inobaçon relegiosa proibida pul Eislan. Estes muçulmanos son eigualmente contra la beneraçon destas relíquias, por cunsideráren tratar-se de idolatria.
Las repersentaçones bisuales de l profeta puoden eibentualmente ser proibidas[4] i cunsideradas ansultuosoas. Giralmente lsxiitas i lssufis aceitan mais la eideia de la repersentaçon, que an giral l Eislan rejeita, por ser, a la semelhança de ljudaísmo, ua religion de la palabra i nun de la eimaige.[sin fuontes?]
Recentemente,charges de Maomé criticando lterrorismo que fúrun publicadas naOuropa causórun muita polémica, grande furor de l mundo islámico i protestos an to l mundo. Cumo bingança, l jornaliranianoHamshahri[5] fizo ua cumpetiçon anternacional de charges subre lHoulocausto.
↑Para justeficar este analfabetismo recorre-se, antre outras passaiges de l Alcoran, al capítulo 7, bersiclos 157-158, adonde se lé que Maomé era un "profeta eiletrado", an árabeal-nabbi-al-ummi; alguns outores anterpretanal-nabbi-al-ummi nun cumo profeta iletrado, mas cumo profeta de l iletrados, ó seia, dun pobo que al cuntrário de l judius i de l crestianos nun tenie recebido ua scritura rebelada.