An987, Hugo Capeto, antonduque de lfrancos, tornouParis na percipalcidade de lpaíç i l poderio de lducado stendiu-se gradatibamente a to laFráncia, durante l período de lhuitas cebiles que acumpanhou las trés purmeirasCruzadas. Home de grandes birtudes admenistratibas, nun granjeou l poder por simpaties, mas si porastúcia,fuorça i lsuborno.
Eisisten bárias heipóteses para splicar lcognomeCapeto, que serbiu para çtinguir Hugo de l sou pai. Laetimologie popular segue la splicaçon de serl rei de la cápia (chappet), ua beç que antes de ser rei yá eraabade, i ls abades de la época usában ua cápia caratelística (anpertués:capelo, que por motibos semelhantes fui l cognome de l reiSancho II de Pertual).
Outras etimologies deriban de l tenermos paraxefe (caput),zombador (capetus) ócabeça grande (capillo).[1] Pensa-se tamien que l cognome de l sou pai fui atribuído depuis de la sue muorte, a partir de llatinHugo Magnus,Hugo l Bielho, sendo l sou filhoHugo l Nuobo, i podendoCapeto ser ua ambençon de lseclo XII.[2]
Ls nobres de l territórios bezinos als de Hugo aprobeitórun la oportunidade de la suemenoridade. Teobaldo I de Blois, un antigo bassalo de HugoMagno, tomou ls territórios deChartres iCháteaudun. Más la sul, na frunteira de l reino,Fulque IIde Anjou, outro antigo cliente del Grande, custruiu unprencipado a la custa de Hugo i de laBretanha.[4]
L reino an que Hugo bibeu era bastante defrente de laFráncia atual. Ls sous predecessores nun se antitulábanreis de Fráncia, esse títalo solo ampeçarie a ser ousado porFilipel Guapo (1285-1314). L reis usában si l títalo derex Francorun (Rei de l Francos) i las tierras que gobernában éran solo ua pequeinha parte de l antigoAmpério Carolíngio.
Las tierras francas de l lheste, lSacro Ampério Romano-Germánico, éran gobernadas pula dinastie otoniana, repersentada porOto II, primo de Hugo, i depuis pul sou filhoOto III. Las tierras la sul de lriu Lhoire tenien deixado de pertencer a laFráncia oucidental depuis de la deposiçon deCarlos IIIl Simples an922. Ls ducados de laNormandia i de laOurgonha éran na sue maiorie andependientes, anque zde956 este redadeiro ser gobernado puls armanos de Hugo,Odo de Paris i [[Odo-Anrique, Duque de la Ourgonha|Anrique] ], i laBretanha era cumpletamente andependiente.[2][3][5]
L filho de Lhotário,Luís B morriu subitamente an Maio de987 sin deixar çcendéncia. L sou pariente más próssimo era Carlos de la Baixa-Lhotaríngie, sou tio, que nun habie se associado al reinado de sou armano Lhotário.
La1 de Júnio de987, la altanobreza de l reino reuniu-se para çcutir lasucesson de ltrono de la Fráncia anSenlis. Adalbaran de Reims, que tenie prebiamente sido acusado detraiçon puls reis Lhotário i Lhuís B, fizo unçcurso an çfabor de Carlos de la Baixa-Lhotaríngie i jurou an fabor de la candidatura de Hugo,duque de l francos, de la lhinhaige de l robertianos (un galho de lcarolíngios).
Eimediatamente após la sue própiacoroaçon, Hugo ampeçou a fazer presson para coroar tamien l sou filhoRoberto, l que acunterie pouco tiempo depuis, la30 de Dezembre de987. Para este eifeito, argumentaba que era amportante para la estabilidade de l reino haber un segundo rei, para l causo de el mesmo morrer nuaspediçon que staba a planear contra lsmouros que atacábanBorell II,cunde de Barcelona, ambason que nunca chegou a rializar-se.
Lcronista Rudolfo Glaber atribui esta solicitaçon de Hugo a la eidade abançada an que se ancontraba i a la sue ancapacidade de cuntrolar lanobreza. Inda assi, storiadores modernos tenden a dar más amportança a la bontade de l bielho rei garantir l dreito de Roberto a la sucesson i stablecer uadinastie, an oposiçon al poder de laaristocracie eileger un nuobo rei. Na generalidade, ls cronistas de la época nun parécen aguantar redadeira esta teorie, i las dúbedas subre las reales antençones de Hugo querer fazer ó nun ua campanha naPenínsula Eibérica manténen-se até hoije.[7] AtéFilipe II de Fráncia, serie la regra de laprogenitura que se amporia, mas cunserbando-se laeileiçon puls aristocratas.
Hugo Capeto possuía pequeinhas proiadades acerca deChartres iAnjou. AntreParis iOrleanes, possuía bilas i proiadades que somában un total de aprossimadamente 1.000kn². Sueoutoridade acababa ande, i se biajasse fura dessa pequeinha ária, poderie ser caturado ó feitorefén. Unassassinato era menos probable, por tener sidoungido porDius cumorei, mas nun cumpletamente fura de queston. De fato, an993 houbiste un plano urdido pulbispo deLaon i porOdo I de Blois para caturar Hugo Capeto paraOto III de la Germánia. L plano falhou, mas l fato que naide fui punido eilustra las lhimitaçones de l sou poder.
Para para alhá de sue base de poder, ne l restante de la Fráncia, habie inda muitos códigos de lhei i campesinatos. L "paíç" ouperaba cun 150moedas defrentes i pul menos duozelénguas. Ounir esse to an algo coerente era ua tarefa formidable i ua lhuita custante antre aqueilhes que carregában lacorona de la Fráncia i soussenhores feudales. Cumo tal, l reinado de Hugo Capeto fui marcado por bárias çputas pul poder cunbassalos a las bordas de l riusSena iLoire.
Antes de morrer, l arcebispo Adalbaran de Reims deixou claro que pretendia ser sucedido porGerbert d'Aurillac, mas an998 Hugo aceitou la eileiçon de l sobrino de l sou ribal Carlos de la Vaixa-Lhotaríngie, Arnulfo, para la posiçon. Nun se sabe al cierto se cula ajuda ó la oposiçon de l sou sobrino, Carlos cunseguiu anton tomarReims iLaon.
Hugo cunsiderou Arnulfo untraidor i eisigiu la sue deposiçon alpapa Juan XV. Mas inda antes de recebir mensaige de l papa,Capeto caturou tio i sobrino, i cumbocou unsínodo an Reims an Júnio de991, que oubedientemente depuso Arnulfo i scolheu Gerbert d'Aurillac cumo sou sucessor.
Estas açones fúrun repudiadas pulpapado, apesar dun segundo sínodo ratificar las decisones de l purmeiro. Juan XV cumbocou ls bispos franceses para un sínodo andependiente, fura de l domínios de Hugo, anAachen, para reconsideráren. Quando estes se recusórun, l papa cumbocou-los laRoma, mas estes protestórun la decison, alegando ansegurança ne l camino i na cidade papal.
Juan XV ambiou anton un lhegado papal cun anstruçones para cumbocar uncuncílio de bispos franceses i almanes anMousson, al qual solo ls segundos cumparecírun, tenendo ls purmeiros sido ampedidos por Hugo iRoberto. Depuis dun grande sfuorço de l lhegado, la deposiçon de Arnulfo acabou por ser declarada eilegal. Depuis de la muorte de l rei, serie lhibertado de l catibeiro i reinbestido de todas las sues dignidades, tenendo anclusibamente coronado Hugo, l filho más bielho de Roberto II de Fráncia, na tradiçon de l purmeiros reiscapetianos de coroar l heirdeiro inda durante l reinado de l pai.
Paris ne lseclo IX, pouco antes de l reinado de Hugo Capeto
An1987, ne lmilenário de lacoroaçon, pesquisas permitiran lhocalizar unoppidunmediebal an plena zonarural.Retratos tiradas deabion cunfirmórun la presença ne l lhocal dun antigocastielhofeudal circundado por un sofisticado sistema de defesa. An scabaçones, ls pesquisadores ancontrórun amportantes peças que cumproban que l lhocal fui habitado de lseclo I alseclo XIII. An1996 fui colocada ua placa comemoratiba ne l lhocal, que se tornou nua etapa de l circuitos stórico-turísticos Ourganizados pul Castielho de Veauce.[9]
La maiorie de lstoriadors cunsidra lacoroaçon de Hugo Capeto cumo l ampeço de laFráncia moderna porque, cumocunde de Paris, fizo desta cidade l sou centro de poder, i ampeçou l lhongo porcesso de eisercer l cuntrolo de l resto de l paíç a partir destacapital.
Fui tamien l fundador de ladinastie capetiana. Ls capetianos diretos, ó la Casa de Capeto, gobernórun la Fráncia de987 la1328. Depuis, l reino fui regido por galhos colaterales de la dinastie. Todos lsreis franceses atéLuís Filipe, i ls pretendentes al trono zde anton, fúrun nembros dessa família (scluindo laCasa de Bonaparte,amperadors i nunreis).Don Pedro I iDon Pedro II, ambos Amperadores de l Brasil, éran çcendentes an lhinha masculina direta de Hugo Capeto, i portanto, fazien parte tamien de la dinastie capetiana.
Hoije an die, esta dinastie inda faç parte de la arble genealógica de l reino de laSpanha i de l ducado de lLuxemburgo, sendo la más antiga dinastie cuntinamente ne l poder monárquico de laOuropa, i la segunda más antiga de l mundo, depuis de lafamília amperial de lJapon, cula lhinhaige decumentada até al anho706 ó mesmo antes.
Ye relatada la eisisténcia de outros filhos, mas la beracidade dessa çcendéncia ye çcutible.[5] inda assi ye possible referir un filho dua relaçon cun N de la Aquitania: