IMAX (англиски:ImageMaximum — „максимална слика“,се чита:ајмакс) — филмски формат и збир на стандарди за кинопроекција создадени за подобрување на доживувањето на гледањето. Развиен е од канадската корпорација „Multiscreen“ во 1970 г. и е познат по своите големи екрани, слики со висока острина и моќни звучни системи.[1]
За разлика од сите други кина, каде што ширината на екранот е помала од должината на салата, екранот IMAX ги надминува. Како последица на тоа, аголните размери на сликата го надминуваат видното поле на лице што седи на кое било место: 60–120 ° хоризонтално и 40–80 ° вертикално.[2] Поради ова, рабовите на сликата стануваат помалку забележливи, обезбедувајќи максимален ефект на присуство („потопување“), најцелосен при гледање 3D-филмови. Благодарение на своите исклучителни способности, IMAX е на врвот на списокот на технологии за „гигантски екран“ (како што се Iwerks и Astrovision).
За да се создаде илузија на тримерна длабочина на сликата, се користат двеобјективи што го подражаваат поставувањето на човечкитеочи. Објективите се оддалечени околу 64 мм едни од други, а секој користи своја лента. Овој вид камера е исто така тежок, што повторно го отежнува снимањето надвор од студио. А за воспримање на овој вид филм потребни се 3D-очила што имаат поларизирачки филтри.
