阳木狗年 (машко дрво-куче) 1401 или 1020 или 248 — до — 阴木猪年 (женско дрво-свиња) 1402 или 1021 или 249
1275 (MCCLXXV) —година според општоприфатениот календар. Тоа била 1275 година од новата ера, 275. од вториот милениум, 75. одXIII век и шеста од1270-тите.
Така, во византискиот календар, којшто времето го мери од создавањето на светот споредБиблијата, на 1 септември 5509 г. п.н.е. споредпродолжениот јулијански календар, истата трае во текот на 6783 и 6784 година. Според асирскиот календар, во којшто мерењето на времето започнува од 4750 г. п.н.е, кога се проценува дека бил изграден првиот храм во граотАсур, станува збор за 6025 година. Понатаму, во еврејскиот календар, којшто започнува на 1 септември 3760 г. п.н.е. според продолжениот јулијански календар или околу една година пред создавањето на светот споредЕвреите, годината се протега во текот на 5035 и 5036 еврејска година. Според календарот на Римјаните, којшто започнува од 753 г. п.н.е., кога браќатаРомул иРем го основале градотРим (познато и какоAb urbe condita), годината е избројана како 2028.
Во рамките на кинескиот календар, пак, постојат две поделени мислења за почетокот на броењето на годините: едни сметаат дека тоа е 61 година од владеењето на легендарниотЖолт цар или 2637 г. п.н.е.; додека други сметаат дека за почеток треба да се земе годината кога Жолтиот цар станал владетел, т.е. 2697 г. п.н.е. На тој начин, според првото гледиште, 1275 година се протега во 3911 и 3912, додека според второто гледиште, годината трае во текот на 3971 и 3972 кинеска година. Будистичкиот календар започнува да го мери времето од 543 г. п.н.е., година во којашто се смета декаБуда достигнал состојба нанирвана, и годината ја брои како 1818. Според исламскиот календар, во којшто мерењето на времето започнува со 622 година, т.е. годината на пребегнувањето на пророкотМухамед одМека воМедина (позната и какохиџра), годината се протега во текот на 673 и 674 исламска година.
22 април - ПрвиотСтатут од Вестминстер го донесува англискиотПарламент, воведувајќи серија закони во своите 51 клаузули, вклучувајќи и еднаков третман на богатите и сиромашните, слободни и фер избори.
↑Meynier, Gilbert (2010).L'Algérie cœur du Maghreb classique. De l'ouverture islamo-arabe au repli (658-1518). Paris: La Découverte. стр. 158.ISBN978-2-7071-5231-2.
