Чу | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ок. 1030 пр. н. е. – 223 пр. н. е. | |||||||
 Чу (楚) ок. 350 пр. н. е. | |||||||
| Статус |
| ||||||
| Главен град | |||||||
| Вероисповед | |||||||
| Уредување | Монархија | ||||||
| Историски период | Династија Џоу | ||||||
• Основано одСјунг Ји | ок. 1030 пр. н. е. | ||||||
• Сјунг Тунг прогласен за крал | 706 или 703 пр. н. е. | ||||||
• Освоено одЌин | 223 пр. н. е. | ||||||
| Валута | Стара кинеска пара | ||||||
| |||||||
Чу (кинески:楚, ханју пинјин: Chǔ, старокинески:* s-r̥aʔ[2]) —вазална држава надинастијата Џоу. Нивниот прв владетел билкралот Ву од Чу во почетокот на 8 век пр. н. е. Чу се наоѓал на југот на Џоу и опстојувал во текот нараздобјето на пролетта и есента. На крајот нараздобјето на завојуваните држави, бил уништен одЌин во 223 пр. н. е. за време навојните на Ќин за обединување.
Исто така познат какоЃинг (荊) иЃингчу (荊楚), Чу го опфаќал поголемиот дел од денешните покраиниХубеј иХунан, заедно со делови одЧунгќинг,Гуејџоу,Хенан,Анхуеј,Ѓангси,Ѓангсу,Џеѓанг иШангај. Повеќе од 400 години, главниот град на ЧуДанјанг се наоѓал на раскрсницата на рекитеДан иСи[3][4] во близина на денешниотокруг Сичуан, Хенан, но подоцна бил преселен воЈинг. Династијата Чу првично го носела презимето на храмот на предците Нај (嬭OC: /*rneːlʔ/) што подоцна било пишувано како Ми (芈OC: /*meʔ/). Го носеле и презимето Јан (酓OC: /*qlamʔ/, /*qʰɯːm/) што подоцна ќе биде бележено какоСјунг (熊OC: /*ɢʷlɯm/).[5][6]
Според преданијата раскажани воЗаписите за големиот историчарСема Ќен, владејачкото семејство на Чу потекнувало одЖолтиот цар и неговиот внук и наследникЏуансји. Правнукот на Џуансји, Вухуеј (吳回) бил задолжен за огнот одцарот Ку и му ја дал титулатаџуронг. Синот на Вухуеј, Луџонг (陸終) имал шест сина, сите родени соцарски рез. Најмладиот,Ѓиљен, го зел презимето на предцитеМи.[7] Потомокот на ЃиљенЈусјунг бил учител накралот Вен од Џоу (р. 1099–1050 г. пр. н. е.). Откако Џоу ја соборилдинастијата Шанг,кралот Ченг (р. 1042–1021 г. пр. н. е.) го наградил правнукот на Јусјунг,Сјунг Ји софеудот Чу воНанјаншката Долина и наследната титула子(zǐ, „виконт“). Првиот главен град на Чу бил основан воДанјанг (денешенСичуан во Хенан).[7]
Во 977 г. пр. н. е., за време нанеговиот поход против Чу, чамецот накралот Џао од Џоу потонал и тој се удавил вореката Хан. По оваа смрт, Џоу престанал да се шири на југ, дозволувајќи им на јужните племиња и Чу да ја зацементираат сопствената автономија многу порано од државите на север. Виконтот на Чу,Сјунг Ќу, ја освоилЕ во 863 година пр.н.е., а подоцна нејзиниот главен градЕџоу го направил една од неговите престолнини.[8] Во 703[9] или 706 година,[10] владетелотСјунг Тунг станал владетел на Чу.
Луѓето од Чу се меки и слаби. Нивните земји се протегаат надалеку и нашироко, а владата не може ефективно да управува со тоа пространство. Нивните трупи се уморни и иако нивните формации се добро уредени, тие немаат ресурси долго да ги задржат своите позиции. За да ги победиме, ние мора да удриме брзо, неочекувано и брзо да се повлечеме пред тие да можат да возвратат. Ова ќе создаде нелагодност кај нивните уморни војници и ќе го намали нивниот борбен дух. Така, со упорност може да се победи нивната војска.
—Ву Ќи,Вуѕе
За време на владеењето накралот Џуанг, Чу го достигнал врвот на својата моќ и неговиот владетел се сметал за еден одпетте хегемони од ерата. По голем број битки со соседните држави, некаде помеѓу 695 и 689 г пр.н.е., главниот град на Чу се преселил југоисточно од Данјанг во Јинг. Чу најпрво ја консолидирал својата моќ со припојување на други држави на нејзината првична област (модеренХубеј), потоа се проширил на север конСевернокинеската Рамнина. Во летото 648 пр. н. е.,државата Хуанг била припоена кон државата Чу.[11]
Заради заканата од Чу се основале повеќе северни сојузи под водство наЃин. Овие сојузи го држеле Чу под контрола, а кралството Чу ја изгубило својата прва голема битка кајЧенгпу во 632 година пр. н. е. Во текот на 6 век пр. н. е., Ѓин и Чу воделе бројни битки за власт нацентралната рамнина. Во597 пр. н. е., Ѓин била поразен од Чу воБитката кај Би, што предизвикало привремена неспособност на Ѓин да се спротивстави на ширењето на Чу. Чу стратешки ја користелдржавата Џенг како нејзин претставник во средишното рамничарско подрачје, преку средства за заплашување и закани, Чу го принудил Џенг да се здружи со него. Од друга страна, Ѓин мораше да го урамнотежува влијанието на Чу со постојано поврзување соЛу,Веј иСунг. Напнатоста меѓу Чу и Ѓин не се олабавила до 579 година пр. н. е. кога било потпишано примирје меѓу двете држави.[12]
На почетокот на шестиот век пр. н. е., Ѓин ја зајакнала државатаВу во близина на делтатаЈангце за да дејствува како противтежа против Чу. Ву ја победила Чи, а потоа го нападнала Чу во 506 година пр. н. е. ПоБитката кај Боѓу, таа го зазела главниот град на Чу, Јинг, принудувајќи гокралот Џао да побегне кај своите сојузници во Јун и „Суеј“. Кралот Џао на крајот се вратил во Јинг, но по друг напад од Ву во 504 година пр. н. е., тој привремено го преселил главниот град на територијата на поранешната државаРуо. Чу почнал да го јакнеЈуе во модеренЏеѓанг за да му служи како сојузник против Ву. Јуе првично бил потчинет одкралот Фучај од Ву додека не го ослободил нивниот кралГоуѓен, кој се одмаздил за неговото поранешно заробеништво со дробење и целосно припојување на Ву.
Ослободен од тешкотиите со Ву, Чу го припоилЧен во 479 година пр.н.е. и го прегазиЦај на север во 447 година пр. н. е. До крајот на 5 век пр. н. е., владата на Чу станала многу корумпирана и неефикасна, при што голем дел од државната каса се користел првенствено за плаќање на кралската придружба. Многу чиновници немале значајни обврски освен да земаат пари, а војската на Чу, иако била голема, била со низок квалитет.
Во доцните 390-ти пр. н. е.,кралот Дао од Чу го поставилВу Ќи за својканцелар. во 389 година пр. н. е., реформите на Ву почнале да го менуваат Чу во ефикасна и моќна држава, бидејќи ги намалил платите на чиновници и ги отстранил бескорисните. Тој, исто така, донел градежен закон, за главниот град Јинг да изгледа помалку варварски. И покрај непопуларноста на Ву Ќи меѓу владејачката класа на Чу, неговите реформи го зајакнале кралот и ја направиле државата многу моќна до крајот на 4 век пр. н. е., когаЏао иЌин биле во растечки развој. Моќната војска на Чу уште еднаш била успешна, победувајќи ги државитеВеј иЈуе. Јуе била поделена помеѓу Чу и Ќи во 334 или 333 пр. н. е.[13] Меѓутоа, чиновниците на Чу не губеле време за да се одмаздат, па Ву Ќи бил убиен на погребот на кралот Дао во 381 година пр. н. е. Пред службата на Ву во државата Чу, Ву живеел во државата Веј, каде што неговата воена анализа на шесте спротивставени состојби била забележана во неговиот магнум опус,Книгата на мајсторот Ву. За Чу, тој рекол:
За време на доцното раздобје на завојуваните држави, Чу бил под сè поголем притисок од Ќин на запад, особено откако Ќин ги донел и ги спровелправните реформи наШанг Јанг. Во 241 г. пр. н. е., пет од седумте главни завојувани држави - Чу, Џао, Веј, Јан и Хан - основале сојуз за да се борат против растечката моќ на Ќин. Кралот Каоље од Чу бил именуван за водач на сојузот, а лордот Чуншен за воен командант. Според историчаротЈанг Куан, генералот на Џао,Панг Нуан (庞煖) бил вистинскиот командант во битката. Сојузниците го нападнале Ќин на стратешкиотпревој Хангу, но биле поразени. Кралот Каоље го обвиниллордот Чуеншен за загубата и почнал да не му верува. Потоа, Чу го преселил својот главен град на исток воШоучун, подалеку од заканата на Ќин.
Како што Ќин се проширила на територијата на Чу, Чу бил принудена да се прошири на југ и на исток, примајќи ги месните културни влијанија по патот.Лу бил освоен одкралот Каоље во 223 година пр. н. е. Меѓутоа, до крајот на 4 век пр.н.е., истакнатиот статус на Чу почнала да опаѓа. Како резултат на неколку походи предводени од Џао и Ќин, Чу на крајот бил целосно избришан од Ќин.
Државата Чу бил целосно искоренета од династијата Ќин.
СпоредЗаписите на завојуваните држави, расправата меѓу стратеготЏанг Ји и генералот на ЌинСема Цуо довела до два заклучоци во врска со обединувањето на Кина. Џанг Ји образложил дека освојувањето наХан и преземањето нанебесниот мандат од немоќниот крал Џоу, би било мудро. Сема Цуо, сепак, сметал дека примарна тешкотија не е легитимноста, туку силата на противниците на Ќин. Тој тврдеше дека „освојување наШу е освојување на Чу“ и „штом Чу ќе биде елиминиран, земјата ќе биде обединета“.
Важноста на Шу воСечуанската Котлина била нејзиното големо земјоделско производство и нејзината контрола над горниот тек нареката Јангце, што води непосредно во срцето на Чу.Кралот Хуејвен од Ќин се одлучил да го поддржи Сема Цуо. Во 316 г. пр. н. е., Ќин го нападнал и го освоилШу и блискиотБа, проширувајќи се по текот на реката во следните десетлетија. Во 278 г. пр. н. е., генералот на Ќин,Бај Ќи, конечно го освоил главниот град на Чу, Јинг. По падот на Јинг, владата на Чу се преселила на различни места на исток додека не се сместила воШоучуен во 241 година пр. н. е. По масовна двегодишна борба, Бај Ќи ја намамил главната сила наЏао од 400.000 луѓе на теренот, опкружувајќи ги и принудувајќи ги да се предадат воЧангпинг во 260 г. пр. н. е. Војската на Ќин ги испоубила затворениците, отстранувајќи ја последната голема пречка за превласт на Ќин над другите кинески држави.
До 225 г. пр. н. е., останале само четири кралства: Ќин, Чу,Јан иЌи. Чу се опоравила доволно за да направи сериозен отпор. Сепак, и покрај нејзината големина, ресурси и работна сила, корумпираната влада на Чу работела против тоа. Во 224 година пр. н. е.,Јинг Џенг ги повикал на состанок своите поданици за да разговараат за неговите планови за инвазијата на Чу.Ванг Ѓен рекол дека инвазивната сила треба да биде најмалку 600.000, додекаЛи Син сметал дека помалку од 200.000 луѓе ќе бидат доволни. Јинг Џенг им наредил на Ли Син иМенг Ву да ја водат војската против Чу.[се бара извор]
Војската на Чу, предводена одСјанг Јан три дена и три ноќи тајно ја следела војската на Ли Син пред да започне ненадеен напад и да ја уништи. Откако дознал за поразот на Ли, Јинг Џенг него го заменил со Ванг Ѓен, ставајќи го Ванг на чело на армијата од 600.000 војници што претходно ја побарал, а Менг Ву го назначил за негов заменик. Загрижен дека тиранинот Ќин би можел да се уплаши од моќта што сега ја поседувал и да нареди да биде погубен под некој изговор, Ванг Ѓен за да го намали сомнежот на кралот постојано испраќал гласници кај кралот со цел да остане во врска.
Војската на Ванг Ѓен поминала низ јужниот дел на Чен (陳; денешенХуајјанг во Хенан) и поставил логор во Пингју. Војските на Чу под водство на Сјанг Јан ја искористилке целата своја сила против логорот, но не успеале. Ванг Ѓен им наредил на своите трупи цврсто да ги бранат своите позиции, но да избегнат да напредуваат понатаму во територијата на Чу. Откако не успеала да ја намами војската на Ќин во напад, Сјанг Јан наредил повлекување. Ванг Ѓен ја искористил оваа можност да започне брз напад. Силите на Ќин ги следеле силите на Чу што се повлекувале во Ќинан (蕲南; северозападно од денешенЌичун воХубеј), а Сјанг Јан бил или убиен во борбите или извршил самоубиство по неговиот пораз.
Следната година, во 223 г. пр.н.е., Ќин започнал уште еден поход и го зазел главниот град на Чу, Шоучуен. КралотФучу бил заробен и неговата држава била припоена.[14] Следната година, Ванг Ѓен и Менг Ву ја воделе војската на Ќин противВујуе околу устието наЈангце, заробувајќи ги потомците на кралското семејствоЈуе.[14] Овие освоени територии станалекомандерија Куајѓи на царството Ќин.
На својот врв, Чу и Ќин заедно исфрлија над 1.000.000 војници, повеќе од масивната битка кај Чангпинг помеѓу Ќин и Џао пред 35 години. Ископаните лични писма на двајца редовни војници на Ќин, Хеј Фу (黑夫) и Ѓинг (惊), раскажуваат за долготраен поход во Хуајјанг под водство на Ванг Ѓен. Двајцата војници напишале писма во кои барале набавка на облека и пари од дома за да опстанат при походот со долго чекање.[15]
Населението на Чу во областите освоени од Ќин отворено не ги почитувало строгите закони и владеење на Ќин, како што е забележано во ископаните бамбусови ливчиња на администраторот на Ќин во Хубеj. Чу се стремела да го собори болниот јарем на владеењето на Ќин и повторно да воспостави посебна држава. Ставот бил доловен во кинескиот израз за непопустливо непријателство: „Иако Чу има само трирода,[16] Ќин сигурно ќе биде уништен од никој друг освен Чу“ (楚雖三戶, 亡秦必楚).[17]
Откако Јинг Џенг се прогласил себеси за прв цар (Ше Хуангди) и кратко владееше, луѓето од Чу и неговата поранешна владејачка куќа ги организирале првите насилни бунтови против новата управа на Ќин. Тие биле особено огорчени накулукот. Народните песни ја бележат жалосната тага на семејствата Чу чии членови работеле во градбатаКинескиот ѕид на студениот север.
Востанието Дазесјанг избувнало во 209 година пр. н. е. Истото го задушила војската на Ќин, но поттикнало нов бран на други бунтови. Еден од водачите,Ѓинг Ѓу од Чу, се прогласил за нов крал на Чу. Ѓинг Ѓу бил поразен од друга бунтовничка сила предводена од Сјанг Љанг.Сјанг го постави Сјунг Син, потомок на традиционалното кралско семејство на Чу, на престолот на Чу под кралското име крал Хуај II. Во 206 година пр. н. е., по падот на царството Ќин,Сјанг Ју, внук на Сјанг Љанг, се прогласил себеси за „Хегемон-крал на Западен Чу“ и го унапредил кралот Хуај II во „цар Ји“. Потоа го убил Ји. Сјанг Ју потоа се борел противЉу Банг, уште еден истакнат бунтовник против Ќин, во долга борба за превласт над земјите на поранешната царство Ќин, која станала позната какоборба Чу-Хан. Судирот завршил со победа на Љу Банг. Тој ја прогласилдинастијата Хан и подоцна бил почестен со името на храмот Гаозу, додека Сјанг Ју извршил самоубиство по поразот.
Љу Банг веднаш вовел потрадиционална и помалку наметлива управа од Ќин пред него, склучил мир со Сјунгну преку мешани бракови „хеќин“, ги наградил своите сојузници со големи феуди и му дозволил на населението да се одмори од вековните војни. Основните територии на Чу, сосредоточени воПенгченг, му биле доделени прво на генералотХан Син, а потоа и на братот на Љу Банг, Љу Ѓао, какоКралство Чу. До времето нацарот Ву од Хан, јужната народна култура и естетика биле измешани со конфучијанската традиција спонзорирана од Хан и централното управување под влијание на Ќин за да се создаде посебна „кинеска“ култура.
Врз основа на археолошките наоди, културата на Чу на почетокот била доста слична со онаа на другите држави Џоу во сливот наЖолтата Река. Меѓутоа, како што ги освојувала земјитеБајјуе на југ и исток, следователно Чу ги примал домородните елементи и развил мешана култура во споредба со северните рамнини.
За време на раздобјето наЗападен Џоу, разликата помеѓу културата на Чу и културата на државите на Средните Рамнини на север, била занемарлива. Во доцното раздобје на пролетта и есента, Чу културата почнува да се оддалечува, зачувувајќи некои постари гледишта на културата и развивајќи нови појави. Исто така, прима некои елементи од припоените области. Културата на Чу имала значителна внатрешна разновидност од месност до месност.[18] Чу, какоЌин иЈан, честопати бил опишан како не толку културен од луѓето во средните рамнини. Сепак, оваа слика потекнува од подоцнежниот развој на Чу во однос на средните рамнини, а стереотипот бил негуван од конфучијанските учени во династијата Ќин, за посредно да го критикуваат владејачкиот режим и династијата Хан како средство за ограничување на нивните идеолошки противници кои биле поврзани со такви културни практики.[19] Бидејќи основачот на династијата Хан бил од државата, културата Чу подоцна ќе стане основа на културата на подоцнежната династија Хан, заедно со онаа на династијата Ќин и другите претходни држави од раздобјето на завојуваните држави.[20]
Раните погребни подароци на Чу се состоеле првенствено одбронзени садови во стилот на Џоу. Свои одлики имаат и бронзените производи на државата Чу. На пример, бронзената „ѓин“ (жртвеничка маса) откопана од гробницата Чу во Сичуан, покраина Хенан има сложен облик. Датиран од средината на шестиот век пр. н. е., тој бил еден од раните потврдени артефакти од восок, откриени во Кина.[21] Подоцнежните гробници на Чу, особено за време на завојуваните држави, прикажувале посебнипогребни предмети, како што се шаренилакирани садови, железо и свила, а со тоа дошло до намалување набронзените садови како подароци.
Вообичаен мотив на Чу бил живиот приказ на дивиот свет, мистични животни и природни слики, како што сезмии,змејови,феникси, тигри и облаци што слободно се движат и суштества слични на змии. Некои археолози шпекулираат дека Чу можеби имал културни врски со претходната династијаШанг, бидејќи многу мотиви што ги користеле Чу, како што се боговите со змиска опашка, биле претходно пронајдени на наоѓалиштата Шанг.
Друга вообичаена идеја на Чу бил обожавањето на гибони и други животни за кои се сметало дека имаат пожелни количини наки.[22]
Подоцна Чу културата била позната по својот афинитет коншаманите. Културата и владата на Чу го поддржалатаоизмот[22] и изворниотшаманизам дополнет со некоиконфучијански глоси на обредите на Џоу. Луѓето од Чу се поврзувале со богот на огнотЏуронг од кинеската митологија. Поради оваа причина, обожавањето на оган и црвената боја го практикувале луѓето од Чу.[23]
Натуралистичката и течна уметност,Песните на Чу, историските записи, ископаните документи на бамбус, како што се Лизгањата на Гуодијан и други артефакти, откриваат големо таоистичко и староседелско фолклорно влијание во културата на Чу. Склоноста кон духовен, често пријатен и декадентен начин на живот и довербата во големината на царството Чу довеле до неефикасност и можност тоа да биде уништено од безмилоснаталегалистичка држава Ќин. И покрај тоа што на царството Ќин му недостигале огромните природни ресурси и водните патишта на Чу, неговата влада под водство на ефикасниот министерШанг Јанг, го максимизирала производството воведувајќи меритократија сосредоточена исклучиво на земјоделската и воената моќ.
Археолошките наоди покажуваат дека музиката на Чу била бележена поинаку од музиката во Џоу. Чу-музиката, била склона кон користење на различни изведувачки ансамбли, како и единствени инструменти. Во Чу, се претпочиталсе предцитерот, додека двата инструменти биле подеднакво претпочитани во северните држави Џоу.
Чу често бил во врска со другите народи кои живееле на југ од нив, особено соБа,Јуе иБајуе. Низ територијата на Чу биле откриени бројни гробници и погребни предмети во стилот Ба и Јуе, кои коегзистираат со гробниците и погребните предмети во стилот на Чу.
Некои археолошки записи за Чу се појавуваат воМавангдуј. Подинастијата Хан, некои конфучијански учени сметале културата Чу нема вкус, критикувајќи ја „развратната“ музика и шаманистичките обреди поврзани со културата Чу.
Во Чу било развиено бојаџиството, особено на лакирани дрвени работи. Најмногу се користеле црвениот и црниот пигментиран лак. Ткаењењо свила исто така достигнало високо ниво на мајсторство, создавајќи лесни наметки со лелеави дизајни. Овие примери (како во Мавангдуи) биле зачувани во затрупани гробници каде што лакот не се лупел со текот на времето и во гробници запечатени со јаглен или бела глина.
Чу го користелкалиграфското писмо наречено „Птици и црви“, кое било преземено од државите Ву и Јуе. Писмото има таков изглед што ги разубавува ликовите со мотиви на животни, змии, птици и инсекти. Ова е уште еден приказ на светот на природата и неговата живост. Чу произведувале широки бронзени мечеви кои биле слични на мечевитеВујуе, но не толку сложени.
Чу создал речен систем систем за превоз со чамци, зголемени со вагони. Истите се опишани во поединости во бронзените списоци со златна облога во врска со трговијата долж речните текови што се поврзуваат со оние на главниот град на Чу во Јинг.
Иако бронзените натписи од древната држава Чу покажуваат мали јазични разлики од „елегантниот говор“ (yǎyán 雅言) што се говорел за време нараздобјето на источен Џоу,[24] разновидноста настарокинескиот јазик што се зборувал во Чу долго време се претпоставува дека ги одразуваллексичките заемки и синтаксички пречки од несинитскисупстрати, кои Чу можеби ги стекнал како резултат на неговата преселба на југ во она што Тјан Ѓиџоу се верува дека е областКра-Дај или (пара-)Хмонг-Мјен во јужна Кина.[25][26] Неодамнешните ископани текстови, поткрепени со дијалектни зборови запишани воFangyan, дополнително покажале влијанија од супстратот, но постојат сопернички хипотези за нивната генеалошка припадност.[27][28]
Забележувајќи дека и 荆Jīng и 楚Chǔ се однесуваат на трнливото чесно дрво (родот Vitex), Schuessler (2007) предлага две австроазиски споредби:[31]
Моао (莫敖) илингјин (令尹) биле највисоките владини претставници на Чу. Сема бил воен командант на војската на Чу. Лингјин, моао и сема биле „сан гунг“ (三公) на Чу. Во раздобјето на пролетта и есента, биле додадени ѕуојин (左尹) и јоуујин (右尹) како потсекретари на лингјин. Исто така биле воведени помошници на сема (司馬) ѕуосема (左司馬) и јоусема (右司馬). Статусот на моао постепено се намалувал додека Ллнгјин и сема станале помоќни места на дворот Чу.[33]
Министрите чии функции се разликувале според нивните титули биле наречени јин (尹). На пример: лингјин (премиер), гунгјин (министер за работа) и џенјин сите завршуваат сонаставката „јин“.[34] Шенјин (沈尹) бил министер за верски должности или првосвештеник на Чу, многубројните записи воЅуо Џуан укажуваат на нивната улога како пророци.[35] Други јини запишани во историјата биле: јујин, љанјин, ѓаојин, гунгѓијин, лингјин, хуанлие џи јин (командант на стражарите на палатата) и јуејин (министер за музика). Во окрузите и командериите, гунг (公), познат и како сјанјин (министер на округот) бил главен администратор.[36]
Во многу случаи, позициите во бирократијата на Чу наследни ги имаа членовите на кадетската филијала на кралската куќа на Чу Ми. Моао, еден од тројцата канцелари на Чу, бил исклучиво избуран од родот Ку (屈). Во текот на раното раздобје на пролетта и есента и пред бунтот на Руо'ао, лингјин бил позиција што ја држеле Руоаосите, имено Доу (鬭) и Ченг (成).[12]
Се вели дека прородителите на Чу, како што е виконтотСјунг Ји, потекнуваат одпланините Ѓинг; планинска верига која се наоѓа во денешнатапокраина Хубеј. Владетелите на Чу систематски ги иселувале државите припоени од Чу кон планините Ѓинг со цел поефикасно да ги контролираат. Источно од планините Ѓинг се планините Ту (塗). Во североисточниот дел на Чу сепланините Дабје; разделниот слив нареките Хуај иЈангце. Првиот главен град на Чу, Данјанг (丹陽) се наоѓал во денешенЏиѓанг, покраина Хубеј. Јинг (郢), една од подоцнежните престолнини на Чу, е познат по неговото современо имеЃингџоу. На северната граница на Чу се наоѓа планината Фангченг. Стратешки, Фангченг е идеална одбрана против државите во средната рамнина. Поради стратешката вредност, на планината Фангченг биле изградени бројни замоци.[12]
Јунменг Ѕе ворамнината Ѓангхан било огромно слатководно езеро кое историски постоело во царството на Чу, го поминувала реката Јанзи, северниот Јунменг бил наречен Менг (夢), јужниот Јунменг бил познат како Јун (雲). Телото на езерото покрива делови од денешните Џиѓанг,Ѓанли,Шишоу,Маченг,Хуанганг иАнлу.[12]
Превојот Шаоси бил важна точка на планинската западна граница на Чу. Се наоѓал во денешниот град Вугуан воокругот Данфенг,Шенси. Сите сили што марширале од запад, главно од Ќин, до царството Чу морале да го поминат Шаоси.[12]
Во традиционалнатакинеска астрономија, Чу е претставен со ѕвезда воастеризмот „Дванаесет држави“, дел од лунарната палата „Девојка“ во симболот „ Црна желка “. Сепак, мислењата се различни за тоа дали таа ѕвезда е Фи[41] или 24 Јарец .[42] Таа е претставена и со ѕвездата Ипсилон Офиучи во астеризмот „Десен ѕид“ во заградениот простор „Небесен пазар“ .[43][44]
Таксоните навируситеChuviridae иJingchuvirales се именувани по Чу.[45]
fromZuo zhuan, twelfth year ofDuke Xi of Lu《左傳·僖公十二年》: "黃人恃諸侯之睦于齊也，不共楚職，曰，自郢及我，九百里，焉能害我。夏，楚滅黃。 'The people of Huang, relying on the friendship of the States with Qi, did not render the tribute which was due from them to Chu, saying "From Ying [the capital of Chu] to us is 900 li; what harm can Chu do to us?" This summer, Chu extinguished Huang."
