Рапидниот пораст на електротехнологијата во втората половина од 19 век создал потреба од рационален, кохерентен, доследен и интернационален систем на единици за електрични големини. На телеграфите и другите први корисници наелектрична енергија во 19 век им била потребна практична стандардна единица за мерење на отпор. Отпорот бил често изразен како множител на отпорот на стандардна должина на телеграфски жици; различни агенции користеле различни бази за стандард, затоа единиците не биле спремни за размена. Така дефинираните електрични единици не биле во кохерентен систем со единиците за енергија, маса, должина и време, барајќи да се користат конверзни фактори во пресметки поврзани со енергија или моќност до отпор.[2]
Бидејќи таканаречените „апсолутни“ единици заполнеж и струја се изразени како комбинации од единици за маса, должина и време, димензионална анализа од релациите помеѓу потенцијал, струја и отпор покажува дека отпорот е изразен во единици за должина во време — брзина. Некои први дефиниции за единица за отпор, на пример, дефинирале единица отпор како еден квадрант одЗемјата во секунда.
Апсолутниот систем на единици ги поврзува магнетните и електростатичките големини со метрички единици за маса, време и должина. Овие единици имале голема предност во упростување на равенките користени во решавањето на електромагнетни проблеми и елиминираните конверзни фактори во пресметки за електрични големини. Меѓутоа, се покажало дека единиците сантиметар-грам-секунда, СГС, имале непрактични големини за практични мерења.
Различни стандарди за артефакти биле предложени како дефиницијата за единицата за отпор. Во 1860 годинаВернер фон Сименс (1816–1892) објавил сугестија за a репродуцирачки стандард за отпор во ПогендорфовиотAnnalen der Physik und Chemie.[3] Тој предложил столб од чистажива, од еден милиметар на квадрат во пресек, еден метар долг: Сименсова живина единица (Siemens mercury unit). Сепак, оваа единица не била кохерентна со другите единици. Еден предлог бил да се измисли единица заснована на живин столб која би била кохерентна – делотворна, прилагодувајќи ја должината до отпор од еден ом. Не сите корисници на единици ги имале ресурсите за да извршат метролошки експерименти до бараната прецизност, затоа биле потребни работни стандарди замислени да се засноваат на физички дефиниции.
Во 1861 година, Латимер Кларк (1822–1898) и Чарлс Брајт (1832–1888) го претставиле својот труд на средба на Британската асоцијација за унапредување на науката[4] со сугестија да се воспостават стандарди за електричните единици, предлагајќи имиња за овие единици изведени од имиња на еминентни научници, 'Ома', 'Фарад' и 'Волт'. Британската асоцијација за унапредување на науката во 1861 година оформи комитет вклучувајќи гиЏејмс Кларк Максвел иВилијам Томсон кој составил извештај за стандарди за електричен отпор.[5] Нивните цели биле да измислат единица што била од соодветна големина, дел од комплетен систем за електрични пресметувања, кохерентна со единиците за енергија, стабилна, репродуктивна и заснована на Францускиот метрички систем.[6] Во третиот извештај на комитетот, 1864, единицата за отпор е наведена како "B.A. единица, или Ohmad".[7] Од 1867 единицата е наведена едноставно како Ом.[8]
The B.A. ом требало да биде 109 СГС единици но заради грешка во пресметување, дефиницијата била за 1,3% помала. Грешката била значајна за подготовка на работни стандарди.
На 21 септември 1881 годинаCongrès internationale d'électriciens (меѓународна конференција на електричари) дефиниралепрактична единица „ом“ за отпорот, заснована на СГС единици, користејќи живин столб на нула Целзиусови степени, слично на апаратот предложен од Сименс.
Легален ом, е репродуктивен стандард, бил дефиниран од Меѓународната конференција на електричари во Париз во 1884 година како отпорот на живин стоб со специфична тежина и 106 cm долг; ова било компромисна вредност помеѓу B. A. единицата (еквивалентно на 104,7 cm), единицата сименс (100 cm по дефиниција), и единиците СГС. Иако наречен „легален“, овој стандард не бил усвоен од ниедно национално законодавство. „Меѓународниот“ ом бил дефиниран како живин столб долг 106,3 cm lсо маса 14,4521 грама и 0 °C на Интернационалната Electrical Conference во 1893 година во Чикаго. Оваа дефиниција станала база за легалната дефиниција на ом во неколку држави. Во 1908 година, следната Меѓународна електричарска конференција ја потврдила оваа дефиниција. Стандардот на живиниот столб се задржал сè до 1948 година на Генералната конференција за тежина и мерка, кога омот бил редефиниран во апсолутни услови наместо како артефакт стандард.
До крајот на 19 век, единиците биле разбрани и усогласени. Дефинициите би се смениле со мал ефект врз комерцијалната употреба на единиците. Напредокот во метрологијата дозволила дефинициите да се формулираат со висок степен на прецизност и повторливост.
Симболот Ω бил предложен од Вилијам Хенри Прис во 1867 година поради сличната звучност на ом и омега.[9] Во документи испечатени пред Втората светска војна симболот често се состоел од мало омега како горен индекс (ω), како на пример 56 Ω било пишувано како 56ω.
При припрема на електронски документи, некои софтверски апликации за уредување документи користеле фонт со симболи за да го прикажат знакот Ω. Ако фонтот не е поддржан, наместо омега е прикажано W ("10 W" наместо "10 Ω", на пример). A бидејќи W претставува SI-единица за моќност (ват) ова може да доведе до конфузија.
Во електронската индустрија често се користи R наместо симболот Ω, така што, отпорник од 10 Ω може да се прикаже како 10R. Ова е Британскиот стандарден код BS 1852. Користен е во многу случаи кога вредноста е во децимали. На пример, 5,6 Ω е прикажано како 5R6. Овој метод избегнува да се превиди децималната точка, којашто може нема да биде прикажана на самите компоненти или при копирање документи.
