Комунизам еполитичка теорија и политичко движење чии приврзаници се залагаат за воспоставување на бескласна и бездржавна заедница на изобилството, при што сметаат дека единствениот начин за создавање услови за премин кон една таква заедница е воведувањето на еднопартискадиктатура сототалитарни одлики на чело со комунистичката партија. Обично, комунизмот се дефинира само преку стремежот за остварување на бескласноопштество во кое распределбата ќе се врши според принципот „секој според способностите, секому според потребите“, но бидејќи и други левичарски теории тежнеат кон истата цел (во прв реданархистите), потребно е при дефинирањето на комунизмот да се вклучи и начинот преку кој комунистите имаат намера да го изградат бескласното општество, односно - убедувањето дека патот до бескласното општество води преку т.н. „диктатура на пролетаријатот“.
Комунистичкото учење се темели врзленинизмот, кој го претставуваЛениновото учење и неговото толкување намарксизмот. Поради карактеристичната тоталитарна нетолерантност, комунизмот како политички правец и како политичка теорија не е хомоген. Напротив, постојат повеќе типови комунистички теории:
Обично, помеѓу комунистичките теории се вбројуваат иеврокомунизмот икомунизмот на советите, но тие, освен своето име, во суштина немаат многу заедничко со комунистичките теории.
СпоредФридрих Енгелс,Карл Маркс го прифатил зборот „комунист во 1847 година, како замена за изразот „социјалист“, зашто во тоа време социјализмот веќе уживал определена почит кајбуржоазијата.[1] Како политичка сила комунизмот бил влијателен речиси во целиотXX век, почнувајќи одОктомвриска револуција од1917 до падот на комунизмот во бившиотСоветски Сојуз и воИсточна Европа во периодот 1989-1991. Комунизмот особено бил популарен во текот на 1950-тите и 1960-тите години кај сиромашните земји воАзија иАфрика, на кои никогаш порано не им успеало да се ослободат одимперијализмот наЗападно Европските земји. Под закана од уште поголема популарност на комунизмот, големите сили и членки наНАТО, како што сеСАД,Велика Британија,Франција,Белгија,Португалија итн, се повлекле од своите дотогашниколонии - речиси целаАфрика,Кина,Индија,Индокина,Кореја,Куба итн. Некои земји, какоИндија и голем бројАфрикански земји, не станале комунистички, иако светскиот наплив на популарност на комунизмот им билод помош на патот кон самостојноста. Денес, влијанието и привлечноста на комунизмот се драстично намалени, иако сѐ уште постојат земји, какоКина,Куба,Северна Кореја,Виетнам иЛаос, каде што на власт се комунистите.
Рушењето на колонијализмот не е единствената придобивка од ова политичко учење, останати се во трајно наследство и позитивните социјални придобивки:пензиско издравствено осигурување на работниците, осумчасовен работен ден, право на годишен одмор, искоренување на неписменоста, исклучително ниска стапка накриминал (незабележана во посткомунистичкиот период), како и верска и расна толеранција.
