За време накласичната ера, неколку независни кралства се формирале на територијата на денешна Грузија, како што сеКолхида иИберија. Грузијците официјално го прифатилехристијанството во раниот4 век. Општото верување имало огромна важност за духовно и политичко обединување на раните грузиски држави. ОбединетотоКралство Грузија ја постигнало својата златна доба за време на владеењето на кралотДавид и кралицатаТамар во 12 и почетокот на 13 век. Потоа, кралството било соочено со пат и на крајот се распаднало, паѓајќи под хегемонија на разни регионални сили, вклучувајќи ги иМонголците,Османлиите и последователните династии на Иран. Во доцниотXVIII век, источното грузиско царствоКартли-Кахети направило сојуз соРуското Царство, што директно го анектирало царството во1801 година. Руското владеење над Грузија на крајот било признато во разни мировни договори со Иран и Османлиите и останатите грузиски територии биле апсорбирани од страна на Руското Царство на поединечен начин во текот наXIX век. За време наГраѓанската војна поРуската револуција во1917 година, Грузија накратко станала дел одТракскавкаската Демократска Федеративна Република, а потоа стекнала и краткотрајна независност пред инвазијата на руската армија во1921 година, со која била формирана влада на работничките и селански совети.Советска Грузија била вклучена во Транскавказската федерација која во1922 година била една од основачките наСоветскиот Сојуз. Во1936 година, Транскавказската федерација била распуштена и Грузија станала формално дел од Советскиот Сојуз под иметоГрузиска Советска Социјалистичка Република. За време наВтората светска војна, речиси 700.000 Грузијци се бореле воЦрвената армија противГерманците. По смртта на советскиот водачЈосиф Сталин, роден во Грузија, започнал да се шири протест противНикита Хрушчов и неговите реформи за десталинизација, што довело до смрт на речиси стотина студенти во1956 година.
До 1980-тите, Грузијците биле подготвени целосно да го напуштат постојниот систем. Движењето за независност довело до отцепување од Советскиот Сојуз во април1991 година. Во поголемиот дел од следната деценија, постсоветската Грузија страдала од граѓански конфликти, војни воАбхазија иЈужна Осетија и економска криза. ПоРеволуцијата на розите во2003 година, Грузија продолжила со прозападната надворешна политика, насочувајќи се конНАТО и европската интеграција, вовела низа демократски и економски реформи. Ова довело зацврстување на државните институции. Западна ориентација на земјата наскоро довела до влошување на односите со Русија, кулминирајќи во краткатаРуско-грузиска војна во август2008 година и поради територијален спор на Грузија со Русија.
Грузија е член наООН,Советот на Европа иОрганизацијата на ГУМ за демократија и економски развој. Во неа се наоѓаат два де факто два независни региони, Абхазија и Јужна Осетија, кои добиле многу ограничено меѓународно признание по Руско-грузиската војна во 2008 година. Грузија и повеќето земји во светот ги сметаат регионите за грузиска територија под руска окупација.
Свети Ѓорѓи -патрон на Грузија и по кого некои држави ја нарекуваат земјатаЏорџија.
СамитеГрузијци се нарекуваат „Картвелеби“ (ქართველები), нивната земја ја нарекуваат „Сакартвело“ (საქართველო и значи „место на Картвелите“) и нивниот јазик го нарекуваат „картули“ (ქართული). Според старите грузиски хроничари, предок на грузискиот народ еКартлос, правнук на библискиотЈефет.
Името „Сакартвело“ се состои од два дела. Коренот на зборот еkartvel-i (ქართველ-ი) што означува жител на источниот грузиски регионКартли.
Старите грчки и римски писатели ги именувале источните Грузијците како „Ибери“, додека западните Грузијци како„колхиди“.[11]
Македонскиот назив за државата најверојатно се презел одрускиот јазик (Грузия), кој пак потекнува од персиско-арапско потекло. Имено, сирискиот назив од 11 и 12 век за регионот билgurz-ān илиgurz-iyān. Исто така во записите на патописецотИнгатиј Солњанин од1389 се споменува називотгурзи, додека пак кајАфанасиј Никитин се споменува терминотгрузиска земја.
Војуни2011 година, владата на оваа земја ги повикала сите држави во светот кои го користат нејзиното име (Грузија) кое потекнува одруското говорно подрачје, да се откажат од него и да почнат да го употребуваат името оданглиското говорно подачје - Џорџија. Според властите воТбилиси, до сега тоа го прифатила самоЈужна Кореја.[12]
Територијата на денешна Грузија била населена соХомо еректус одпалеолитската ера. Протогрузиските племиња за првпат се појавуваат во пишана историја во 12 век п.н.е[13]. Најраните докази за производство на вино до денес се пронајдени во Грузија, каде што биле откриени 8000 години стари винарии[14][15]. Археолошките откритија и наводи во древните извори, исто така, откриваат елементи на рани политички и државни формации кои се одликуваат со напредни металургиски и златни техники кои датираат од 7 век п.н.е.[13] Всушност, ранатаметалургија во Грузија започнала во текот на 6 милениум п.н.е., поврзана со културатаШулавери-Шому[16].
Грузиските држави Колхида и Иберија, 500–400 п.н.е.
Во класичниот период бил забележан пораст на моќта на голем број грузиски држави, особено во регионотКолхида на запад и Иберија на исток. Востарогрчката митологија, Колхида претставувало место каде биле родени Ет и Медеја, и крајна цел во патувањето на Аргонавтите. Според грчката епска песнаАгронаутика, напишана од Аполониј Родоски во 3 век п.н.е.,Јасон патувал со Аргонаутите кон Колхида во потрага на Златното Руно[17]. Во 4 век п.н.е., основано е Кралство Иберија - прв пример за напредна државна организација под еден крал и аристократска хиерархија[18].
ОткакоРимската Република завршила со своето кратко освојување на територијата на денешна Грузија во 66 п.н.е., областа станала примарна цел во следните 700 години на Персија и Рим, во нивното геополитичко соперништво и војни[19][20]. Од првите векови на новата ера, култот наМитра, паганските верувања изороастризмот вообичаено се практикувале во Грузија[21]. Во337 година, кралотМиријан III го прогласил христијанството како државна религија[22][23] The acceptance led to the slow but sure decline of Zoroastrianism,[24], давајќи голем стимул за развојот на литературата, уметноста и на крај одиграл клучна улога во формирањето на обединета грузиска нација. Прифаќањето довело до спорови, како и до сигурно опаѓање на зороастризмот, кое до 5 век од н.е., се чини дека станало нешто како втора религиозна религија во Иберија (источна Грузија), и таму било нашироко практикувано[25].
Исчезнувањето на различните кралски династии од Иберија, какоГурамидите иХосроидите, и преокупираноста наАбасидите во нивните сопствени граѓански војни и конфликти соВизантија, довеле до раст на важноста на семејствотоБагратиони. Водачот на династијата Багратиони,Ашот I (р.813-826), кој се преселил во поранешните југозападни територии на Иберија, започнал да владее со Тао-Клардџети и го обновил кралството Иберија во813 година. Синовите и внуците на Ашот основиле три одделни гранки, често се бориле меѓусебно и со соседните владетели. Преовладувала линијата Картли; во 888Адарнасе IV (р.888-923) го обновил автохтониот кралски авторитет од580 година. И покрај ревитализацијата на Ибериската монархија, останатите грузиски земји биле поделени меѓу соперничките власти, додекаТбилиси останал во рацете наАрапите.
Еден арапски упад во западна Грузија, предводен од Марван II, бил отфрлен одЛав I (р.720-740) заедно со неговите сонародници Лазич и ибериски сојузници во736 година. Лав потоа се оженил со ќерката на Миријан, а неговиот наследник,Лав II, го експлоатирал овој династички сојуз за да се здобие со Лазика во 770-тите години[26]. Успешната одбрана против Арапите и новите територијални придобивки им дале на властите на Абхазија доволно моќ да бараат поголема автономија одВизантија. Кон околу 778 година, Лав II (р.780-828) ја прогласил својата целосна независност со помош наХазарите и бил крунисан како крал на Абхазија. По добивањето на државната независност, проблемот со независноста на црквата станал главен проблем. Во раниот9 век, Абхазиската црква се отцепила одЦариград и ја признала власта на католичката. Грузискиот јазик го заменил грчкиот јазик како јазик на писменост и култура[27][28]. Најпросперитетниот период на царството бил помеѓу 850 и 950 година. Една жестока граѓанска војна и феудални револти што започнале во времето на Деметриј III (р. 967-975) го довеле царството во целосна анархија. Следувал период на немири, кој завршил кога Абхазија и источните грузиски држави биле обединети под една грузиска монархија, под раководство на кралот Баграт III (р.975-1014), во голема мера поради дипломатијата и освојувањата на неговиот претходник Давид III (р. 966-1001).
Развојот на феудализмот и борбата против заедничките освојувачи имало огромна важност за духовното и политичко обединување на феудалната монархија на Грузија поддинастијата Багратиони во11 век.
Кралицата Тамар како прва жена која управувала со Грузија[29]
Кралството Грузија го достигнало својот зенит во 12 до почетокот на 13 век. Овој период за време на владеењето на Давид IV (р.1089-1125) и неговата внука Тамар (р.1184-1213) е нашироко нарекуван како Златна доба на Грузија или грузиската ренесанса[30]. Оваа рана грузиска ренесанса, која претходела на ренесансата наЗападна Европа, се одликувала со импресивни воени победи, територијална експанзија и културна ренесанса во архитектурата, литературата, филозофијата и науките[31]. Златното доба на Грузија оставило наследство од големи катедрали, романтична поезија и литература и епската поемаВитез во тигрова кожа, која се смета за национален еп[32][33].
Давид го потиснал несогласувањето на феудалните господари и ја централизирал моќта во свои раце за ефикасно справување со странските закани. Во1121 година, тој решително ги поразил многу поголемите турски војски за време наБитката кај Дидгори и го ослободилТбилиси[34].
29-годишното владеење на Тамар, првиот женски владетел на Грузија, се смета за најуспешно во грузиската историја[35]. Тамар ја добила титулата „кралица на кралевите“ (мепе мепета)[29]. Таа успеала да ја неутрализира опозицијата и да започне енергична надворешна политика потпомогната од падот на соперничките сили наСелџуците иВизантија. Поддржана од моќна воена елита, Тамар успеала да ги надгради успесите на нејзините претходници за да ја консолидира империјата која доминирала воКавказ и да се прошири низ поголемите делови на денешните државиАзербејџан,Ерменија и источнаТурција, како и делови од северенИран[36], сè до нејзиниот колапс поради монголските напади, во рок од две децении по смртта на Тамар во1213 година[37].
Повторното заживување на Кралството Грузија било вратено откако Тбилиси бил освоен и уништен од страна на водачот наХорезмитите Џалал ад-Дин во 1226 година[38]. Монголците биле протерани одЃорѓи V (р.1299-1302), син на Димитриј II (р.1270-1289), кој бил именуван како „Величествен“ поради неговата улога во враќањето на претходната сила на земјата и христијанската култура. Ѓорѓи V бил последниот голем крал на обединета грузиска држава. По неговата смрт, различни локални владетели се бореле за независност од централно-грузиската власт, па сè до целосното распаѓање на ралството во 15 век. Грузија била дополнително ослабена од неколкуте катастрофални инвазии наТамерлан.
Кралство Грузија се распаднало во анархија до1466 година и фрагментирало во три независни кралства и пет полунезависни кнежевства. Соседните големи царства последователно ја искористиле внатрешната поделба на ослабената земја, а почнувајќи од 16 век до крајот на 18 век, Сафавидите и Османлиите ги освојувале источните и западните региони на Грузија[39].
Владетелите на регионите кои останале делумно автономни, организирале бунтови во различни прилики. Меѓутоа, подоцнежните ирански и отомански инвазии дополнително ги ослабиле локалните кралства и региони. Како резултат на постојани војни и депортации, населението на Грузија се намалило на 250.000 жители кон крајот наXVIII век. Источна Грузија (Сафавидска Грузија), составена од регионитеКартли иКахетија, била под иранска власт од1555 година подоговорот од Амасија потпишан со Османлиите. По смртта на Надер Шах во 1747 година, двете кралства се ослободиле од иранската контрола и повторно се обединиле преку личен сојуз на чело со енергичниот крал Хераклиј II во 1762 година. Хераклиј, кој се искачил на врвот на иранските редови, ја добил титулата крал на Картли од Надер во 1744 година за неговата лојална служба за него[40]. Хераклиј сепак ја стабилизирал Источна Грузија до одреден степен во наредниот период и можел да ја гарантира својата автономија[41].
Во1783 година, Русија и источното Грузиско царство Картли-Кахетија го потпишалеДоговорот од Георгиевск, со кој Грузија станала протекторат на Русија, која требало да го гарантира територијалниот интегритет на Грузија и продолжување на нејзината владејачката династија[42].
Меѓутоа, и покрај оваа заложба за одбрана на Грузија, Русија не дала никаква помош кога Иранците извршиле инвазија во1795 година, освојувајќи гоТбилиси и масакрирајќи го населението, кога новиот наследник на персискиот престол се обидел да ја потврди иранската хегемонија над Грузија[43]. И покрај казненаиот поход што кој бил лансиран против Ирак во1796 година, овој период кулминирал со руското прекршување на Договорот од Георгиевск од 1801 година и анексија на источна Грузија, проследено со укинување на кралската династија Багратиони, како и автокефалноста наГрузиската православна црква.Петар Багратион, еден од потомците на укинатата династија Багратиони, подоцна се придружил на руската војска и станал истакнат генерал во војните против Наполеон[44].
На22 декември1800 година, рускиот царПавле I, на наводно барање на грузискиот крал Ѓорѓи XII, го потпишал приклучувањето на Грузија (Картли-Кахети) во рамките наРуското Царство, што било финализирано со декрет од8 јануари1801[45][46] и потврден од царАлександар I на 12 септември 1801 година[47][48]. Кралското семејство Баграти било депортирано од кралството. Грузиските политичари воСанкт Петербург реагирале со протестна нота која била презентирана на рускиот заменик-канцелар Принц Куракин[49]. Во мај1801 година, под надзор на генералот Карл Хајнрих фон Кноринг, Руското Царство ја предала власта во источна Грузија на владата предводена од генералот Иван Петрович Лазарев[50]. Грузиското благородништво не го прифатил декретот до12 април1802 година, по кое Кноринг го собрал благородништво во катедралата Сиони и ги натерал да се заколнат на Царската круна на Русија. Оние кои не се согласиле биле привремено уапсени[51].
Во летото 1805 година, руските трупи на реката Аскерани во близина наЗагам ја поразиле иранската армија за време на руско-персиската војна во 1804-13 година и го спасиле Тбилиси. Руската власт над источна Грузија официјално била финализирана со Иран во1813 година, спореддоговорот од Ѓулистан[52]. По анексијата на источна Грузија, западното грузиско царство Имерети било припоено од цар Александар I. Последниот крал и последниот владетел на Багратион, Соломон II, починал воегзил во1815 година, по обидите да собере луѓе против Русија и да пронајде странска поддршка за која никогаш не успеал да ја добие[53]. Од 1803 до 1878 година, како резултат на бројни руски војни противОтоманското Царство, неколкуте претходно изгубени територии на Грузија биле повторно освоени. КнежевствотоГурија било укинато и припоено кон Русија во 1829 година, додекаСванети постепено бил анектира во 1858 година.Мегрелија, иако руски протекторат од 1803 година, не била вклучена кон територијата на Русија до 1867 година[54].
ПоРуската револуција од1917 година, Закавкаска демократска Федеративна Република била формирана соНиколај Чхеидзе како свој претседател. Федерацијата се состоела од три нации: Грузија, Ерменија и Азербејџан. Со оглед на тоа што Османлиите напредувале во кавкаските територии, Грузија прогласила независност на26 мај1918 година. Социјалдемократската партија на Меншевиките во Грузија победила на парламентарните избори, а нејзиниот водачНое Жорданија станал премиер. И покрај преземањето одСоветскиот Сојуз, Жорданија во 1930-тите бил признат како легитимен шеф на грузиската Влада од Франција, Велика Британија, Белгија и Полска[55].
Грузиско-ерменската војна од 1918 година, која избувнала во деловите од грузиските провинции населени претежно одЕрменци, завршила поради британската интервенција. Во 1918-1919 година, грузискиот генерал Маснишвили го предводел нападот врзБелата армија предводена од Мојсеев и Деникин, со цел да побара брегот наЦрното Море одТуапсе доСочи и Адлер да бидат вклучени во независна Грузија[56]. Независноста на земјата не траела долго.
Во февруари 1921 година, за време наРуската граѓанска војна,Црвената армија напредувала во Грузија и ги довела локалнитеболшевици на власт. Грузиската војска била поразена и владата на Социјалдемократите побегнала од земјата. На25 февруари1921 година, Црвената армија влегла воТбилиси и формирала влада на работничките и селанските совети на чело соФилип Махарадзе за вршител на должноста шеф на државата. Грузија била инкорпорирана во Закавказската Социјалистичка Федеративна Советска Република, заедно со Ерменија и Азербејџан, во 1921 година, која во 1922 година станала еден од основачите наСоветскиот Сојуз.
По овие настани во земјата останала опозицијата која очајнички се спротивставувала на болшевиците. Ова кулминирало со Августовското востание од1924 година, но истото било многу бргу задушено по кое Болшевиците ја зацврстиле својата власт во земјата[57]. Грузија останала неиндустриска периферија наСССР до првиот петгодишен план кога ќе станала главен центар за текстилни производи. Подоцна, во 1936 година, Грузија се појавила како сојузна република:Грузиска Советска Социјалистичка Република по распуштањето наЗакавкаска Федеративна Советска Социјалистичка Република.
Јосиф Сталин, етнички Грузиец, роден во Гори, бил познат меѓу болшевиците[58].
Во јуни1941 година, Германија го нападналаСоветскиот Сојуз по непосредниот пат кон кавкаските нафтени полиња и фабриките за муниција. Меѓутоа, тие никогаш не стигнале до Грузија, а речиси 700.000 Грузијци се бореле во Црвената армија за да ги одвратат напаѓачите и да напредуваат конБерлин. Од нив, околу 350.000 биле убиени.
По смртта на Сталин,Никита Хрушчов станал водач наСоветскиот Сојуз и спровел политика на десталинизација. Ова не било изразено јавно и насилно спротивставено отколку во Грузија, каде што во 1956 година започнале немири и смрт на речиси 100 студенти.
Во текот на остатокот од советскиот период, економијата на Грузија продолжила да расте и доживеала значително подобрување, иако корупцијата била исто така во подем. Со почетокот наПерестројката во1986 година, грузиското комунистичко раководство се покажало толку неспособно за справување со промените што повеќето Грузијци заклучиле дека единствениот пат на земјата е дистанцирање од постојниот советски систем.
На9 април1991 година, непосредно пред пропаѓањето наСоветскиот Сојуз, Врховниот совет на Грузија прогласил независност по референдумот одржан на31 март1991 година[59]. На26 мај1991 година,Звијад Гамсахурдија бил избран за првпретседател на независна Грузија. Тој го поттикнал грузискиот национализам и ветил дека ќе ја потврди власта на Тбилиси врз регионите како што се Абхазија и Јужна Осетија, кои биле класифицирани како автономни области под Советскиот Сојуз[60]
Грузиската граѓанска војна и војната во Абхазија во август-октомври 1993 година
Наскоро тој бил соборен во крвав државен удар, од22 декември1991 до6 јануари1992 година. Успехот го поттикнал дел од Националната гарда и паравоената организација наречена „Мхедриони“ (коњаници). Земјата се вплеткала во горлива граѓанска војна, која траела скоро до1995 година.Едуард Шеварднадзе (советски министер за надворешни работи од 1985 до 1991 година) се вратил во Грузија во 1992 година и се приклучил на водачите на државниот ударТенгиз Китовани иЏаба Јоселијани.
Затворањето на споровите во два региони на Грузија, Абхазија и Јужна Осетија, меѓу локалните сепаратисти и мнозинството грузиско население, се претворило во широко распространето меѓуетничко насилство и војни[60]. Со поддршка од Русија, Абхазија и Јужна Осетија постигнале де факто независност од Грузија, при што Грузија ја задржала контролата само во мали области на спорните територии.
За време на војната во Абхазија (1992-1993), приближно 230.000 до 250.000 Грузијци биле протерани од Абхазија[61] од страна на сепаратистите на Абхазија и волонтерите од Северен Кавказ (вклучувајќи Чеченци). Околу 23.000 Грузијци поегнале од Јужна Осетија[62], а многу осетиски семејства биле принудени да ги напуштат своите домови и да се преселат во Русија.
Во 2003 година,Едуард Шеварднадзе (кој победил на реизборот во 2000 година) бил соборен од револуцијата на розите, откако грузиската опозиција и меѓународните набљудувачи тврделе дека парламентарните избори на 2 ноември биле фалсификувани[63]. Револуцијата ја предводелМихаил Саакашвили,Зураб Жванија иНино Бурџанадзе, поранешни членови и водачи на владејачката партија на Шеварднадзе. Михаил Саакашвили бил избран за претседател на Грузија во 2004 година[64].
По револуцијата, се започнале серија реформи за зајакнување на воените и економските можности на земјата. Напорите на новата влада да ја потврди грузиската власт во југозападна автономна републикаАџарија довеле до голема криза во почетокот на 2004 година. Успехот во Аџарија го охрабрил Саакашвили да ги интензивира своите напори, но без успех, во отцепената Јужна Осетија.
Овие настани, заедно со обвинувањата за вмешаност на Грузија воВтората чеченска војна[65], резултирале со сериозно влошување на односите со Русија, поттикнато и од отворената помош и поддршка на Русија на двете области. И покрај овие тешки односи, во мај 2005 година Грузија и Русија постигнале билатерален договор[66] со кој биле повлечени руските воени бази (датирани од советската ера) воБатуми иАхалкалаки. Русија го повлекла целиот персонал и опрема од овие локации до декември 2007 година[67].
Тензиите меѓу Грузија и Русија започнале да ескалираат во април2008 година[68][69][70]. Експлозија на бомба на1 август2008 година пукнала кон автомобил кој ги превезувал грузиските мировници. Во нападот биле повредени пет војници а одговорни биле луѓе одЈужна Осетија. Како одговор[71] на тоа, неколку јужноосетиски касарни биле погодени[72]. Сепаратистите од Јужна Осетија започнале со бомбардирање на грузиските села на1 август. Овие артилериски напади предизвикале Грузијците да вратат со оган периодично од 1 август[68][72][73][74][75].
На30 септември2009 година, независна меѓународна мисија за утврдување на факти за конфликтот во Грузија, спонзорирана од Европската унија, изјавила дека, иако пред конфликтот постоеле меѓусебни провокации, „отворените непријателства започнале со голема грузиска воена операција против градотЦхинвал и околните области, во ноќта од 7-8 август 2008 година.[76][77]“
Американскиот државен секретарКондолиза Рајс остварила заедничка прес-конференција со грузискиот претседателМихаил Сакашвили за време на Руско-грузиската војна
Во околу 7 часот на7 август2008 година, грузискиот претседателМихаил Саакашвили најавил прекин на огнот и повикал на мировни разговори[78]. Сепак, ескалирачките напади врз грузиските села (сместени во зона на конфликт во Јужна Осетија) набргу се совпаднале со нападите на грузиски трупи[79][80], кои потоа продолжиле да се движат во насока на главниот град на самопрогласенатаРепублика Јужна Осетија (Цхинвал) во ноќта на 8 август, достигнувајќи го својот центар во утринските часови на 8 август[81]. Еден грузиски дипломат изјавил за рускиот весникКомерсант на8 август дека со преземањето на контролата врз Цхинвал,Тбилиси сакал да покаже дека Грузија нема да толерира убиства на грузиски граѓани[82]. Според рускиот воен експерт Павел Фелгенхауер, осетистичката провокација имала за цел да го предизвика грузискиот одговор, кој бил потребен како изговор за предумислена руска воена инвазија[83]. Според грузиските разузнавачки информации[84], и неколку руски медиуми, делови од редовната (не-мировничка) руска армија веќе биле пренесени на територијата на Јужна Осетија преку тунелот Роки пред грузиската воена акција[85]
Русија ја обвинила Грузија за „агресија против Јужна Осетија[86]“ и започнала голема инвазија по земја, воздух и море, со изговор за „спроведување на мирот“ на8 август2008 година[74]. Исто така започнале и руски воздушни напади против целите во Грузија[87]. Силите на Абхазија го отвориле вториот фронт на 9 август со нападот на Кодориската долина[88]. Цхинвал бил освоен од страна на руската војска до 10 август[87]. Руските сили ги окупирале грузиските градовиЗугдиди[89],Сенаки[90], Поти[91], и Гори[92]. Руската Црноморска флота го блокирала грузискиот брег[74].
Походот за етничко чистење против Грузијците во Јужна Осетија била спроведена од страна на силите на Јужна Осетија[93], при што грузиските села околу Цхинвал биле уништени по завршувањето на војната[94]. Војната раселила 192.000 луѓе[95], и додека многумина биле во можност да се вратат во своите домови по војната, една година подоцна околу 30.000 етнички Грузијци останале раселени[96]. Во интервјуто објавено во Комерсант, водачот на Јужна Осетија, изјавил дека нема да дозволи Грузијците да се вратат[97][98].
Претседателот на ФранцијаНиколас Саркози преговарал за договорот за прекин на огнот на12 август2008 година[99]. На17 август рускиот претседателДмитриј Медведев објавил дека руските сили следниот ден ќе почнат да се повлекуваат од Грузија[100]. Русија ги признала Абхазија и Јужна Осетија како посебни републики на26 август[101]. Како одговор на признавањето на Русија, грузиската влада ги прекинала дипломатските односи со Русија[102]. Руските сили ги напуштиле тампонските подрачја што се граничат со Абхазија и Јужна Осетија на 8 октомври, а Мониторинг мисијата на Европската унија во Грузија била испратена до тампонските области[103]. По војната, Грузија тврдела дека Абхазија и Јужна Осетија се грузиски територии окупирани од Русија[104][105].
Грузија е демократскапарламентарна република, со претседателот како шеф на државата и премиер како шеф на владата. Извршната власт е составена од Кабинетот на Грузија. Кабинетот е составен од министри, предводени од премиерот, а назначен од претседателот.Саломе Зурабишвили е актуеленпретседател на Грузија, откако освоил 59,52 отсто од гласовите на претседателските избори во Грузија 2018 година. Од 2018 година,Мамука Бахтадзе епремиер на Грузија.
Парламентот на Грузија во Кутаиси
Законодавната власт е доделена наПарламентот на Грузија. Тој е еднодомен и има 150 членови, познати како пратеници, од кои 73 се избираат како претставници на едночлените окрузи, а 77 се избрани преку партиите со пропорционална застапеност. Членовите на парламентот се избираат за период од четири години. На26 мај2012 година, Саакашвили ја отворил новата зграда на парламентот во западниот градКутаиси, во обид да ја децентрализира власта и да префрли одредена политичка контрола поблизу до Абхазија[106]. Изборите во октомври 2012 година резултираа со победа за опозициската коалиција „Грузиски сон - Демократска Грузија“, која претседателот Саакашвили ја примил наредниот ден[107].
Постојат различни мислења во однос на степенот на политичка слобода во Грузија. Саакашвили верувал во 2008 година дека земјата е „на пат да стане европска демократија“[108].Фридом хаус ја наведува Грузија како делумно слободна земја[109].
Во рамките на подготовките за парламентарните избори во 2012 година, Парламентот го усвоил новиот изборен законик на27 декември2011 година, во кој биле опфатени многу препораки од невладините организации (НВО) иВенецијанската комисија. Сепак, новиот кодекс не успеал да се осврне на главната препорака на Венецијанската комисија за зајакнување на еднаквоста на гласањето со реконституирање на изборните единици каде еден мандат би бил избиран според големината на регионот. На 28 декември Парламентот го изменил Законот за политички сојузи за регулирање на финансирањето на кампањи и политички партии. Локалните и меѓународните набљудувачи изразиле загриженост во врска со неколку амандмани, вклучувајќи ја нејасноста на критериумите за утврдување политички поткуп и кои поединци и организации ќе бидат предмет на законот. Од март 2012 година, Парламентот заседавал за понатамошни амандмани за решавање на овие проблеми[110].
Зголеменото влијание наСАД иЕвропската унија во Грузија, особено преку предложеното членство во ЕУ и во НАТО, програмата за воена помош за обука и опремување од САД и изградбата на нафтоводот Баку-Тбилиси-Чејхан, често ги затегнува односите на Тбилиси соМосква. Одлуката на Грузија да го зголеми своето присуство во коалиционите сили воИрак претставувала голема иницијатива[123].
Грузија во моментов работи да стане полноправна членка наНАТО. Во август 2004 година официјално бил доставен Акционен План за партнерство на Грузија во НАТО. На29 октомври2004 година, Северноатлантскиот совет на НАТО го одобрил Поединечниот партнерски акционен план (ИПАП) на Грузија, а Грузија се преселила во втората фаза на евроатланската интеграција. Во 2005 година, со одлука на претседателот на Грузија, била формирана државна комисија за спроведување на Поединечниот акционен план за партнерство, кој претставува меѓусекторска група предводена од премиерот. Комисијата има задача да координира и контролира имплементација на Поединечниот акциски план за партнерство.
На14 февруари2005 година, стапил на сила договорот за назначување на офицер за врски помеѓу Партнерство за мир (ПфП) меѓу Грузија и НАТО, при што во Грузија бил назначен офицер за врски заЈужен Кавказ. На2 март2005 година бил потпишан договор за обезбедување на поддршка на земјата домаќин и транзит на силите на НАТО и персоналот на НАТО. На 6-9 март 2006 година, привремено оценувачкиот тим за спроведување на ИПАП пристигнал воТбилиси. На13 април2006 година, во седиштето на НАТО била одржана дискусија за извештајот за оценка на спроведувањето на Поединечниот акциски план за партнерство, во форма 26 + 1[124]. Во 2006 година, грузискиот парламент едногласно гласал за предлог-законот кој повикува на интеграција на Грузија во НАТО. Повеќето Грузијци и политичарите во Грузија го поддржуваат членството на земјата во НАТО[125].
Џорџ В. Буш станал првпретседател на САД, кој ја посетил земјата[126]. Поради тоа, улицата што води до Меѓународниот аеродром во Тбилиси е наречена авенија Џорџ В. Буш[127]. На2 октомври2006 година, Грузија и Европската унија потпишале заедничка изјава за договорениот текст на Акциониот план на Грузија и Европската унија во рамките на Европската соседска политика (ЕНП). Акциониот план бил официјално одобрен на седницата на Советот за соработка меѓу ЕУ и Грузија на 14 ноември 2006 година, воБрисел[128]. Во јуни 2014 година, ЕУ и Грузија потпишале Договор за асоцијација, кој стапил на сила на1 јули2016 година[129]. На13 декември2016 година, ЕУ и Грузија постигнале договор за визна либерализација за грузиските граѓани[130]. На 27 февруари 2017 година, Советот усвоил регулатива за визна либерализација за Грузијците кои патуваат во ЕУ за период од 90 дена во период од 180 дена[131].
Грузиската војска е организирана во копнени и воздухопловни сили. Тие се колективно познати какоГрузиски вооружени сили (ГАФ)[132]. Мисијата и функциите на ГАФ се засноваат наУставот на Грузија, Грузискиот закон за одбрана и националната воена стратегија и меѓународните договори за кои Грузија е потписник. Тие се вршат под водство и овластување на Министерството за одбрана. Воениот буџет на Грузија за 2017 година изнесува 748 милиони евра, за 78 милиони повеќе отколку во 2016 година. Најголем дел, 62,5% од воениот буџет е наменет за одржување на подготвеност на оклопните сили и развој на потенцијалот[133]. По својата независност од Советскиот Сојуз, Грузија започнала да развива сопствена воена индустрија. Првата изложба на производи направени од СТЦ ДЕЛТА била во1999 година[134]. СТЦ ДЕЛТА денес произведува разновидна воена опрема, вклучувајќи оклопни возила, артилериски системи, воздухопловни системи, опрема за лична заштита и мало оружје[135].
За време на подоцнежните периоди од војната во Ирак, Грузија имала до 2.000 војници кои служеле во мулти-националните сили[136]. Грузија, исто така, учествувала во силите за помош во безбедноста на НАТО воАвганистан, предводени од НАТО. Со 1.560 војници во 2013 година, во тоа време имала најголема застапеност на сили за една земја која не е дел од НАТО[137] и најголема по број на жители[138][139]. Преку 11.000 грузиски војници се ротирале низ Авганистан[140]. До 2015 година, 31 грузиски војници загинале во Авганистан[141], најмногу за време на походот во Хелменд, а 435 биле повредени[142][143].
Во Грузија, спроведувањето на законите се спроведува и обезбедува од страна на Министерството за внатрешни работи на Грузија. Во последниве години, полициската служба на Министерството за внатрешни работи на Грузија претрпела радикална трансформација, при што полицијата сега апсорбирал многу должности што претходно ги извршувале независни владини агенции. Новите должности извршени од страна на полицијата вклучуваат гранични безбедносни и царински функции и договори за обезбедување. Втората функција ја извршува посветената полиција за безбедност. Собирањето разузнавачки информации во интерес на националната безбедност сега е задача на Грузиската разузнавачка служба.
Во 2005 година, претседателот Михаил Саакашвили ги отпуштил сите полициски сили во сообраќајната полиција (броејќи околу 30.000 полицајци) од Грузиската национална полиција поради корупција.[144][145] Новата сила подоцна била изградена преку нови регрути.[144]. Бирото за меѓународни наркотици и правосудните служби на американскиот Стејт департмент обезбедува помош и продолжува да дејствува во својство на советодавно тело[146].
НоватаPatruli единица за првпат била воведена летото 2005 година за да ја замени сообраќајната полиција, единица која била обвинета за широко распространета корупција[147]. Полицијата во 2004 година вовела број 022 (во моментов 112) како број за испраќање итни случаи[148].
Човековите права во Грузија се загарантирани со уставот на земјата. Постои независен јавен бранител за човекови права избран од Парламентот на Грузија за да се обезбеди дека тие права се спроведуваат[149]. Грузија ја ратификувала Рамковната конвенција за заштита на националните малцинства во 2005 година. НВО „Толеранција“ во својот алтернативен извештај за нејзиното спроведување зборува за брзо намалување на бројот на азербејџански училишта и случаи на назначување на директори во азербејџанските училишта, кои не зборуваатазербејџански јазик[150].
Владата била критикувана поради нејзината наводна употреба на прекумерна сила на 26 мај 2011 година, кога ги растурила демонстрантите предводени одНино Бурџанадзе, со солзавец и гумени куршуми откако одбиле да се повлечат[151][152][153][154]. Додека активистите за човекови права тврделе дека протестите биле мирни, владата истакнала дека многу демонстранти биле маскирани и вооружени со молотови коктели[155]. Грузиската опозициска водачка изјавила дека обвинувањата за планирање на државен удар се неосновани и дека активностите на демонстрантите биле легитимни[154][156].
Грузија е поделена на 9 региони, 1 град и 2 автономни републики[132]. Овие пак се поделени на 67 окрузи и 12 самоуправни градови[157].
Грузија има два официјални автономни региони, од кои еден прогласил независност. Официјално автономен во рамките на Грузија[158], но де факто независниот регион на Абхазија прогласил независност во 1999 година[159].Покрај тоа, друга територија која не е официјално автономна, исто така, прогласила независност. Јужна Осетија е официјално позната од страна на Грузија како регион Цхинвал, бидејќи ја гледа Јужна Осетија како што имплицира политички врски со рускатаСеверна Осетија[160]. Таа била наречена Јужноосетиска автономна област кога Грузија била дел од Советскиот Сојуз. Нејзиниот автономен статус бил повлечен во 1990 година. Де факто одделен по осамостојувањето на Грузија, биле направени понуди повторно да се даде автономија во Јужна Осетија, но во 2006 година непризнатиот референдум во областа резултирал со гласање за независност.[160].
И воАбхазија и воЈужна Осетија, голем број луѓе добиле руски пасоши, некои преку процес на присилна пасошизација од страна на руските власти[161]. Ова било искористено како оправдување за руската инвазија врз Грузија за време на војната во Јужна Осетија во 2008 година, по што Русија ја признала независноста на регионот[162]. Грузија ги смета регионите како окупирани од Русија[104][163]. Двете републики добиле минимално меѓународно признание.
Аџарија на чело со локалниот моќник Аслан Абашидзе одржува блиски врски со Русија и дозволил руската воена база да се одржи воБатуми. По изборот на Михаил Саакашвили во 2004 година, тензиите се зголемиле меѓу Абашидзе и грузиската влада, што довело до демонстрации во Аџарија, како и оставката на Абашидзе. Регионот ја задржува автономијата и како знак за повторно поврзување на Аџарија со централната влада на Грузија, Уставниот суд на Грузија бил преместен од Тбилиси во Батуми[164].
Грузија во најголем дел се наоѓа воЈужен Кавказ, додека дел од земјата се наоѓа и воСеверен Кавказ[165][166]. Земјата лежи помеѓу ширина 41° и 44° С, и должина 40° и 47 ° Е, со површина од 67.900 км2. Грузија е планинска земја. Опсегот Лихи ја дели земјата на источен и запаgeostat.geден дел. Историски гледано, западниот дел од Грузија бил познат какоКолхида, додека источниот плато се викал Иберија. Поради комплексната географска поставеност, планините, исто така, го изолираат северниот регион Сванети од остатокот на Грузија.
Големиот Кавказски планински венец ја формира северната граница на Грузија[167]. Главните патишта низ планинскиот венец на руска територија водат низ тунелот Роки помеѓуВнатрешен Картли иСеверна Осетија. Туннелот Роки бил од витално значење за руската војска во Руско-грузиската војна во 2008 година, бидејќи тоа е единствената директна рута низ Кавказските планини. Јужниот дел на земјата е ограничен од страна наМал Кавказ[167].Големиот Кавказски планински венец е многу повисок во однос на планините на Мал Кавказ, со највисоки врвови кои се издигнуваат над 5.000 метри надморска височина.
Највисоката планина во Грузија е планинатаШхара на 5.068 метри, а втората највисока е планината Јанга на 5.059 метри надморска височина. Други истакнати врвови ги вклучуваат планинатаКазбек со 5,047 метри, Шота Руставели 4,860 м, Тетнулди 4,858 м, планинатаУшба 4.700 метри и Аилама 4.547 метри. Од горенаведените врвови, само Казбек е со вулканско потекло. Низ регионот помеѓу Казбек и Шхара (на растојание од околу 200 км долж главниот кавкаски опсег) доминираат бројни ледници. Од 2.100 ледници кои постојат во Кавказ денес, приближно 30% се наоѓаат во рамките на Грузија.
Регионот Тушети во североисточна Грузија
Терминот Мали Кавказски Планини често се користи за да се опишат планинските области на јужна Грузија, кои се поврзани со Големиот Кавказски планински венец од страна на опсегот Лихи[167].
Вкупниот регион може да се одликува како составен од различни, меѓусебно поврзани планински венци (главно од вулканско потекло) и висорамнини кои не надминуваат 3.400 метри во височина. Значајни одлики на областа вклучуваат вулканските висорамнини Џавахети, езера, вклучувајќи ги и Табацкури и Паравани, како и минерални води и топли извори. Две главни реки во Грузија сеРиони иКура.
Пештерата Крубера е најдлабоката пештера во светот. Се наоѓа во Арабиканскиот масив, во Абхазија. Во 2001 година, руско-украински тим го поставил рекордот за длабочина во светот за една пештера на 1710 метри. Во 2004 година, рекордот бил зголемен за секоја од трите експедиции, кога еден украински тим поминал 2.000 метри за првпат во историјата на спелеологијата. Во октомври 2005 година тимот на CAVEX го пронајдел неистражениот дел, со што дополнително ја зголемило длабочина на пештерата. Оваа експедиција ја потврдила познатата длабочина на пештерата на 2.140 метри.
Пејзажот во рамките на границите на државата е доста разновиден. Пејзажот на Западна Грузија се движи од низинските мочуришни шуми, мочуришта и умерени дождовни шуми до вечните снеговити региони и ледници, додека источниот дел на земјата содржи дури и мал сегмент од полуаридски равнини. Шумите покриваат околу 40 отсто од територијата на Грузија, додека алпската зона изнесува околу 10 проценти од земјата.
Голем дел од природните живеалишта во низинските области на западна Грузија исчезнале во изминатите 100 години поради земјоделскиот развој и урбанизацијата. Големо мнозинство шуми кои ја опфаќале областа Колхида сега практично не постојат, со исклучок на регионите кои се вклучени во националните паркови (на пример, областа на езеротоПалијастоми). Во моментов, шумското покритие обично останува надвор од низинските подрачја и главно е сместено долж подножјето и планините. Шумите на Западна Грузија се состојат главно од листопадни дрва под 600 метри надморска височина и содржат видови како што седаб,габар,бука,костен.Зеленика, исто така, може да се најдат во многу области. Околу 1000 од сите 4000 повисоки растенија во Грузија се ендемски во оваа земја[168].
Западно-централните падини на опсегот Мешхети воАџарија, како и неколку локации во Самегрело и Абхазија се покриени со умерени дождовни шуми. Меѓу 600-1,000 метри над морското ниво, листопадната шума се меша со зимзелени видови кои го сочинуваат растителниот живот. Зоната се состои главно одбука,смрека и еластични шуми. На 1500 до 1800 метри, шумата станува главно зимзелена. Линијата обично завршува на околу 1.800 метри и алпската зона ја презема понатаму, што во повеќето области се протега до надморска височина од 3.000 метри над морското ниво. Вечната снежна и ледничка зона лежи над линијата од 3.000 метри.
Пејзажот на Источна Грузија (кој се однесува на територијата источно од Лихи) е значително различен од оној на запад, иако, слично на Колхиската рамнина на запад, речиси сите низини на источна Грузија се уништени за земјоделски цели. Покрај тоа, поради релативно посувата клима во регионот, некои од низинските рамнини никогаш не биле покриени со шуми.
Генералниот предел на источна Грузија опфаќа бројни долини и клисури кои се разделени со планини. За разлика од западната Грузија, скоро 85 проценти од шумите во регионот се листопадни. Од листопадни видови дрвја доминираат бука, даб и габар. Други листопадни видови вклучуваат неколку видови на јавор, јасика и лешник. На повисоки височини над 1.000 метри надморска височина доминираат бор и бреза. Генерално, шумите во источна Грузија се наоѓаат помеѓу 500-2000 метри надморска височина, со алпинистичка зона која се протега од 2.000-2.300 до 3.000-3.500 метри. Единствените преостанати големи, нискоземјишни шуми остануваат во долината Алазани. Вечната снежна и ледничка зона лежи над линијата од 3.500 метри во повеќето области на источна Грузија.
Климата на Грузија е исклучително разновидна, со оглед на малата големина на државата. Постојат две главни климатски зони, приближно одговарајќи на источните и западните делови на земјата. ПланинатаГолем Кавказ игра важна улога во ублажување на климата на Грузија и ја штити од продор на постудени воздушни маси од север. Мал Кавказ делумно го заштитува регионот од влијанието на сув и топол воздух од југ.
Црноморскиот брег на Батуми, западна Грузија
Голем дел од западна Грузија лежи во северната периферија на влажната суптропска зона со годишни врнежи кои се движат од 1.000-4.000 мм. Врнежите имаат тенденција да бидат рамномерно распределени во текот на целата година, иако врнежите може да бидат особено тешки за време на есенските месеци. Климата во регионот значително варира со оглед на височината и додека поголемиот дел од низинските области на западна Грузија се релативно топли во текот на годината, подножјата и планинските области доживуваат студени, влажни лета и снежни зими (снежно покритие често надминува 2 метри во многу региони). Аџарија е највлажниот регион на Кавказот, каде што планината Мтирала, добива околу 4.500 мм врнежи годишно.
Источна Грузија има преодна клима од влажна суптропска до континентална клима. Временските модели на регионот се под влијание на сува воздушна маса од исток и на влажните црноморски воздушни маси од запад. Пенетрацијата на влажните воздушни маси од Црното Море често е блокирана од планинските масиви (Лихи и Мескети) кои ги одвојуваат источните и западните делови на нацијата. Годишните врнежи се значително помали од оние во западна Грузија и се движат од 400-1,600 мм.
Највлажните периоди генерално се јавуваат во текот на пролетта и есента, додека зимските и летните месеци најчесто се најсушени. Голем дел од источна Грузија доживува жешки лета (особено во низинските области) и релативно ладни зими. Како и во западните делови на нацијата, височината игра важна улога во источна Грузија, каде што климатските услови над 1.500 метри се значително постудени отколку во низинските подрачја. Регионите кои лежат над 2.000 метри често се соочуваат со замрзнување дури и во текот на летните месеци.
Поради големата разноликост на пределот и ниската географска ширина, Грузија е дом на околу 5.601 вид животни, вклучувајќи 648 видови на’рбетници (повеќе од 1% од видовите пронајдени во целиот свет), а голем дел од овие видови се ендемски[169]. Голем број месојади живеат во шумите, како мечки, волци, рисови и кавкаски леопарди.Обичен фазан (исто така познат како Колхиски фазан) е ендемска птица од Грузија која е широко распространета низ целиот свет како важна птица за игра. Бројот на видови на безрбетници се смета за многу висок, но податоците се дистрибуираат низ голем број публикации. На пример, списокот на пајаци на Грузија вклучува 501 видови[170].
Малку повеќе од 6.500 видови габи се евидентирани од Грузија[171][172], но овој број е далеку од завршен. Вистинскиот вкупен број на габични видови во Грузија, вклучувајќи ги и оние кои сè уште не се евидентирани, најверојатно ќе биде далеку поголем, со оглед на општо прифатената проценка дека досега се откриени само околу седум проценти од сите габи во светот[173]. Иако количината на достапни информации сè уште е многу мала, направен е прв напор за да се процени бројот на видови габи, ендемски за Грузија, а 2.595 видови биле привремено идентификувани како евентуални ендемски на земјата[174].
Економијата на Грузија претставува новорастечкислободен пазар. Како и многу постсоветски држави, Грузија поминала низ период на голем економски пад во текот на 1990-тите, со високаинфлација и големи буџетскидефицити, поради постојаното затајување на даноците. Економското закрепнување било попречено од сепаратистичките спорови воАбхазија иЈужна Осетија, отпорот на реформите од страна на некои корумпирани и реакционерни фракции, иАзиската финансиска криза од1997 година. Под раководство на претседателотЕдуард Шеварднадзе, владата ги либерализирала сите цени и најголем дел од трговијата и вовела стабилна национална валута (лари). Во текот на доцните 1990-ти, повеќе од 10.500 мали претпријатија биле приватизирани, и иакоприватизацијата на средните и големите фирми била бавна, повеќе од 1.200 средни и големи компании биле трансформирани како акционерски друштва. Грузија го продолжила својот економски напредок бидејќи, „се движи од речиси неуспешна држава во2003 година кон релативно добро функционална пазарна економија во2014 година“[175]. Во2007 година,Светската банка ја прогласила Грузија за светски економски реформатор број еден[176][177], и постојано ја рангирал земјата на врвот за водење бизнис.Економијата на Грузија е поддржана со релативно слободна и транспарентна атмосфера во земјата. Според извештајот наТранспаренси интернешнал во2015 година, Грузија била најмалку корумпирана нација во регионот наЦрното Море, надминувајќи ги сите свои непосредни соседи, како и блиските држави наЕвропската Унија[178]. Со мешано медиумско опкружување, Грузија е исто така единствената земја во нејзиното непосредно соседство, каде што печатот не се смета за неслободен[179].
Денес, големите приливи на странски директни инвестиции (СДИ) се водечки фактор зад брзиот економски раст во Грузија од 2003 година[180] Привлечната и либералната инвестициска клима и еднаков пристап кон локалните и странските инвеститори ја прават земјата привлечно одредиште за СДИ. Од 2003 до 2011 година, СДИ во Грузија изнесувал 811,5 милиони долари. Најголем обем на СДИ - 2.015,0 милиони долари бил постигнат во2007 година, со 69,3% годишен раст[181]. Високата стапка на инвестиции се одржувала до2008 година. Во2009 година приливите на СДИ биле окарактеризирани со тренд на намалување. Главните причини за намалување биле надворешните шокови - руско-грузиската војна и влијанијата на глобалната финансиска криза.
Од2014 година, Грузија е дел од Длабока и сеопфатна слободна трговска зона, при штоЕУ и понатаму е најголем трговски партнер во земјата, со повеќе од една четвртина од вкупниот трговски промет на Грузија[182]. Следејќи го трговскиот пакт на ЕУ, 2015 година била обележана со натамошно зголемување на билатералната трговија, додека трговијата соЗаедница на независни држави (ЗНД), предводена одРусија, се намалила за 22%[183]. Од2015 година, по редослед на големината, главниот извоз на Грузија се: бакарни руди и концентрати, феролегури, лешник, лекови, азотни ѓубрива, вино, сурова нафта, минерална вода и алкохол. Во 2015 година главниот увоз на Грузија, по редослед на големина, се: нафтени производи, возила, јаглеводороди, бакарни руди и концентрати, мобилни телефони и други безжични телефони, пченица, цигари, железни цевки и делови од железни конструкции[183].
Структурата на економијата се состои од енергија, земјоделство, туризам, логистика, финансии итн. Грузија има значителен хидроелектричен капацитет, фактор кој станал сè повеќе важна компонента на нејзините енергетски резерви и политики. Топографијата на земјата и изобилството на хидроенергии даваат сериозен потенцијал на доминација на хидроелектричните пазари во регионот наКавказ. Грузиското Министерство за енергетика проценува дека има околу 26.000 реки на територијата на Грузија, при што околу 300 од тие реки се значајни во однос на производството на енергија. Министерството, исто така, тврди дека тековните проекти за хидроцентралите вредат околу 2,4 милијарди американски долари[184]. Во 2007 година, Грузија генерирала 8,34 милијарди киловат-часови електрична енергија, додека потрошила 8,15 милијарди kWh[185]. Поголемиот дел од производството на електрична енергија од Грузија доаѓа од хидроцентралите. Во 2005 година, земјата произвела 6,17 милијарди kWh хидроенергија или 86% од вкупното производство на електрична енергија[186]. Во 2006 година брзиот раст на производството на хидроелектрични емисии (за 27%) соодветствувал со подеднакво силен раст на топлинска енергија (за 28%)[187] . Оттогаш уделот на хидроенергијата растел уште повеќе, кога централата на река Енгури достигнала целосен капацитет во ноември 2007 година[188]. Покрај државната Енгури, која има инсталиран капацитет од 1.300 мегавати, грузиската хидроелектрична инфраструктура се состои од многу мали приватни централи[189].
Во моментов, околу 55% од вкупната работна сила е вработена во земјоделството, иако голем дел од тоа земјоделство е за секојдневниот живот[190]. Околу 7% од грузискиот БДП (2011) е генериран од аграрниот сектор. Лозарството и винарството се најважните полиња на земјоделството во Грузија. Во Грузија се одгледуваат над 450 видови локални лози, а земјата се смета за едно од најстарите места за производство на врвни вина во светот. Русија традиционално е најголемиот извозен пазар за грузиското вино. Меѓутоа, ова се променило во 2006 година, кога Русија го забранила увозот на вино и минерална вода од Грузија, пред која биле претставени изјавите на грузиските владини претставници за ниските барања за квалитет на рускиот пазар[191]. Оттогаш грузиските производители на вино се обидуваат да го задржат производството и да се пробијат на нови пазари. Во 2011 година Грузија продала вино во вкупен износ од 54 милиони американски долари во 48 земји и алкохолни пијалаци во вкупен износ од 68 милиони американски долари во 32 земји. Вината и алкохолните пијалаци се наоѓаат на топ 10 списокот на извозни добра со 2,5% и 3,1%, соодветно[192].
Како и повеќето други постсоветски држави, во грузискиот финансиски сектор доминираат банките. Од 2015 година, имало 21 комерцијални банки, од кои 5 големи банки контролирале најголем дел од финансиските средства[193]. Постојат некои главни предизвици со кои се соочува банкарскиот сектор. На пример, банките имаат ограничена улога во финансирањето на реалната економија и инвестирањето во активности кои се потребни за стабилизирање на постојаната трговија во земјата.
Невработеноста е постојан проблем во Грузија уште од независноста на земјата во1991 година. Според податоците на Државниот завод за статистика (Грузија) стапката на невработеност во 2011 година изнесувала 15,1% и е намалена од 16,3% во 2010 година. Во2014 година стапката на невработеност се намалила на 13,7%.
Туризмот во Грузија е еден од најбрзорастечките сектори на локалната економија, кој има голем потенцијал за понатамошен развој. Во последниве години бројот на посетители во Грузија значително се зголемил и истиот придонел за растот на другите сектори поврзани со туризмот. Во 2011 година, повеќе од 3 милиони посетители ја посетиле Грузија, кое е за 40% повеќе, отколку во 2010 година[194]. За да се поттикне развојот на туристичкиот сектор, Владата на Грузија инвестира многу во развојот на транспортот и основната инфраструктура, реновирањето и развојот на туристичките одредишта, што е стимул за генерирање на приватни инвестиции. Во 2011 година, вкупното производство на услуги поврзани со туризмот се зголемило за 77% во однос на 2006 година и претставувало 7,1% од вкупното производство на економијата[195].
Денес сообраќајот во Грузија се состои од железнички, патен, воздушен и воден. Вкупната должина на патиштата со исклучок на окупираните територии е 20.553 километри а на железницата е 1.576 километри[196]. Позиционирана на Кавказ и на брегот на Црното Море, Грузија е клучната земја преку која увозот на енергија во Европската Унија од соседенАзербејџан поминува. Традиционално, земјата се наоѓала на важен трговски пат меѓу север и југ меѓу Европска Русија и Блискиот Исток и Турција.
Во последниве години Грузија инвестирала големи суми пари во модернизацијата на своите транспортни мрежи. Изградбата на нови автопати е приоритетна цел, а големите градови како Тбилиси доживеале драматично подобрување на своите патишта. Квалитетот на меѓуградските патишта останува слаб и до денес е изграден само еден стандарден пат од автопатот - ს 1[197].
Грузиските железници претставуваат важна транспортна артерија за Кавказ, бидејќи тие го сочинуваат најголемиот дел од рутата што ги поврзува Црното и Каспиското Море. За возврат, ова и овозможило да има корист во изминатите години од зголемениот извоз на енергија од соседен Азербејџан до Европската унија, Украина и Турција[198]. Услугите на патници ги управува Грузиската железница која е во државна сопственост, додека товарни операции се вршат од страна на голем број лиценцирани оператори. Од2004 година грузиските железници се во тек со програма за реновирање на возниот парк и менаџерско реструктуирање, чија цел е обезбедување на поефикасна и удобна услуга за патниците[199]. Инфраструктурниот развој, исто така, е на високо ниво на агендата за железниците, при што главната железничка врска во Тбилиси очекува во блиска иднина да биде подложена на голема реконструкција[200]. Дополнителни проекти, исто така, вклучуваат изградба на економски важна железничка пруга Карс-Тбилиси-Баку, која била отворена на30 октомври2017 година и поврзува голем дел од Кавказ со Турција со стандардната железничка пруга[201][202].
Пристаниште Батуми
Воздушниот и поморскиот сообраќај се развива во Грузија, при што првиот се користи главно од патници, а вториот за сообраќај на товар. Грузија во моментов има четири меѓународни аеродроми, од кои најголем еМеѓународниот аеродром во Тбилиси, кој нуди врски со многу големи европски градови. Другите аеродроми во земјата се во голема мера недоволно развиени или немаат закажан сообраќај, иако, се направени напори за решавање на овие проблеми[203]. Постојат бројни пристаништа долж брегот на Црното Море во Грузија, од кои најголемо е пристаништето Батуми; додека градот сам по себе е одморалиште, пристаништето е главен карго терминал на Кавказ и често го користи соседниот Азербејџан како транзитна точка за правење енергетски доставки во Европа. Закажани и уредени патнички фериботски услуги ја поврзуваат Грузија со Бугарија[204], Романија, Турција и Украина[205].
Како и повеќето кавкаски народи,Грузијците не се вклопуваат во ниту една од главните етнички категории на Европа или Азија.Грузискиот јазик, најпродорен одкартвелските јазици, не еиндоевропски, турски или семитски. Се смета дека денешната грузиска нација резултирала од спојување автохтони жители со имигранти кои се преселиле во Јужен Кавказ од правецот на Анадолија во далечно време[206].
Етничките Грузијци формираат околу 86,8 проценти од сегашното население во Грузија од 3,713,804 (според пописот во 2014 година). Други етнички групи сеАбхазите,Ерменците,Асирците,Азербејџанците,Грците,Евреите,Осетијците,Русите,Украинците,Језидите и други. други[208]. Овие податоци не ги вклучуваат Абхазија и Осетија. Грузиските Евреи се една од најстарите еврејски заедници во светот. Откако Грузија била дом на значителни етнички германски заедници, но повеќето Германци биле депортирани за време наВтората светска војна[209].
Според пописот во1989 година, 341.000 биле етнички Руси, или 6,3 проценти од населението[210], 52.000 Украинци и 100.000 Грци[211]. Од1990 година, 1,5 милиони грузиски државјани заминале од земјата[211]. Најмалку милион иселеници од Грузија легално или нелегално живеат во Русија[212]. Стапката на нето миграција на Грузија е -4,54, со исклучок на грузиските државјани кои живеат во странство. Сепак, Грузија е населена од имигранти од целиот свет за време на нејзината независност. Според статистичките податоци за2014 година, Грузија добива најголем дел од имигрантите одРусија (51,6%),Грција (8,3%),Украина (8,11%),Германија (4,3%) иЕрменија (3,8%)[213].
Во раните 1990-ти, пораспаѓањето на Советскиот Сојуз, избувнале насилни сепаратистички конфликти во автономниот регион наАбхазија и регионотЦхинвал. Многу жители на Осетија кои живеат во Грузија ја напуштиле земјата, главно во рускатаСеверна Осетија[214]. Од друга страна, повеќе од 150.000 Грузијци ја напуштиле Абхазија по немирите во1993 година[215]. ОдМесхетските Турци, кои биле насилно преселени во1944 година, само мал дел се вратиле во Грузија од2008 година[216].
Најраспространета јазична група е семејството наКартвелските јазици, кое ги вклулчува грузискиот јазик,сванскиот јазик,мегрелскиот јазик иласкиот јазик[217][218][219][220][221][222]. Службените јазици на Грузија се грузиски, а Абхазија има официјален статус во автономниот регион на Абхазија. Грузискиот е главен јазик кој е зборува од 87,7% од населението, по што следи 6,2%азерскиот јазик, 3,9%ерменскиот, 1,2%рускиот и 1% други јазици[223]. Во2010 година, федералната влада на Соединетите Американски Држави започнала проект за проучување и воведување на англиски јазик во Грузија за промовирање на англиската писменост во основните училишта. Целта била да се воведе англискиот јазик од целиот свет за да се осигура дека сите деца во Грузија ќе зборуваат англиски за четири години и ќе го заменат рускиот јазик како втор јазик[224].
Грузија има долга историја на верската хармонија во рамките на своите граници, и покрај историските конфликти со околните народи. Во текот на својата историја, различни верски организации опстојувале на териториијата на денешна Грузија, проследени од верски дискриминации[226]. Еврејските заедници главно се населени во двата најголеми градовиТбилиси иКутаиси. Азербејџанските групи, кои главно се муслимани се концентрирани главно во новните автономни области во земјата. Ерменската православна црква, која на некој начин се разликува од грузиската, има статус на автокефална црква. СпоредУставот на Грузија, верски институции се одвоени од Владата и секој граѓанин има право на избор нарелигија. Во историјата,Евангелието било проповедано на овие простори од страна наАпостол Андреј[227],Апостол Симон иАпостол Матеј.Кавкаска Иберија официјално билахристијанизирана во326[228]Света Нина одКападокија[229][230]. Грузиската православна црква, добила статус на автокефална во4 век за време на владеењето на кралот Вахтанг Горгасали[228].
Денес, 83,4% од населението го практикуваатисточното православно христијанство, при што мнозинството се придржуваат до националнатаГрузиска православна црква[231]. Црквата добила автокефалија во раниот среден век, но била укината за време на руската доминација на земјата, и обновена во 1917 година и целосно признаена од страна на Вселенската патријаршија во Цариград во 1989 година[232].
Религиозните малцинства во Грузија вклучуваат муслимани (10,7%), ерменски христијани (2,9%) и римокатолици (0,5%). 0,7% од запишаните во пописот од 2014 година се изјасниле како приврзаници на други религии, 1,2% одбиле или не ја изнеле својата религија, а 0,5% не објавиле дека се припадници на никаква религија[231].
Исламот е застапен од страна на двете главни муслимански групи, азербејџански шиитски муслимани (во југоисточните делови), како и сунитски муслимани кои зборуваатласки јазик, како и турски сунитски Месхети кои живеат на границата соТурција. Во Абхазија, малцинство е, исто така, сунитско, заедно со верниците на обновената Абхазиска паганска вера. Исто така има и помали заедници на грчки муслимани и ерменски муслимани, кои потекнуваат од отоманската ера кога голем број на христијани го прифатиле исламот или пак на денешната територија на Грузија се населиле од Источна Анадолија. Грузиските Евреи ја следат историјата на нивната заедница до 6 век п.н.е. Нивниот број се намалил во последните децении поради високите нивоа на имиграција воИзраел[233].
И покрај долгата историја на религиозната хармонија во Грузија[226], имало случаи на верска дискриминација и насилство против нетрадиционалните вери, како што сеЈеховините сведоци[234].
Покрај традиционалните религиозни организации, Грузија ги задржува секуларните и нерелигиозни сегменти на општеството (0,5 проценти)[235], како и значителен дел од религиозно поврзани лица кои не активно ја практикуваат својата вера[236].
Образовниот систем на Грузија поминал низ модернизирање, и покрај контроверзните реформи од 2004 година[237][238]. Образованието во Грузија е задолжително за сите деца на возраст од 6 до 14 години[239]. Училишниот систем е поделен на основно (шест години, возраст 6-12), основно (три години, возраст 12-15 години) и средно (три години, возраст 15-18 години), или алтернативни стручни студии (две години). Учениците со средно образование имаат пристап до високо образование. Само учениците кои ги положиле единствените национални испити може да се запишат во високообразовна институција акредитирано од државата, врз основа на рангирање на резултатите добиени на испитите[240].
Повеќето од овие институции нудат три нивоа на студии: програма на диплома (три до четири години); магистерска програма (две години) и докторска програма (три години). Исто така, постои Програма за сертифициран специјалист, која претставува една високообразовна програма од една до шест години[239][241]. Од2016 година, 75 високообразовни институции се акредитирани од страна на Министерството за образование и наука на Грузија[242]. Бруто примарниот упис на запишување бил 117% за периодот 2012-2014, вториот највисок во Европа поШведска[243].
Тбилиси станал главна артерија на грузискиот образовен систем, особено со оглед на тоа што создавањето на првата република во 1918 година овозможило создавање на модерни образовни институции нагрузиски јазик. Тбилиси е дом на неколку големи високообразовни институции во Грузија, особено на Државниот медицински универзитет во Тбилиси, кој бил основан како Медицински институт во Тбилиси во 1918 година и Државниот универзитет во Тбилиси (ТСУ), кој е основан во1918 година и останува најстариот универзитет во целиот Кавкаски регион[244]. Со запишување на над 35.000 студенти, бројот на факултет и персонал (соработници) е околу 5.000. Главниот и најголем технички универзитет во Грузија, Грузискиот технички универзитет[245], како и Универзитетот Грузија (Тбилиси)[246], Кавказскиот универзитет[247] и Слободниот универзитет во Тбилиси[248], исто така сенаоѓаат во Тбилиси.
Антички колхидски коњаници, Национален музеј на Грузија
Грузиската култура се развивала преку 1.000 години со основањето на цивилизациите од Кавкаска Иберија и Колхида[249]. Грузиската култура доживеала ренесанса и златна ера на класичната литература, уметност, филозофија, архитектура и наука во 11 век[250]. Грузиската култура била под влијание на класичната Грција, Рим, Византија, различните ирански царства (особеноАхеменидското,Партското,Сасанидското итн.[251][252][253][254]) а подоцна, одXIX век, од страна наРуското царство.
Грузиската архитектура била под влијание на многу цивилизации. Постојат неколку различни архитектонски стилови за замоци, кули, утврдувања и цркви. Сванети, како и градот Шатили се некои од најдобрите примери на средновековната грузиска архитектура. Други архитектонски аспекти на Грузија ја вклучуваат авенија Руставели во Тбилиси и Стариот градски округ.
Грузиската црковна уметност е еден од најзначајните аспекти на грузиската христијанска архитектура, која го комбинира класичниот куполен стил со оригиналниот стил набазилика, формирајќи го она што е познато како стил на грузиски куполи. Развиена архитектура во Грузија во текот на 9 век; пред тоа, повеќето грузиски цркви биле базилики. Други примери на грузиската црковна архитектура можат да се најдат надвор од Грузија:Бачковски манастир воБугарија (изграден во1083 од страна на грузискиот воен командантГригориј Бакуријани),Иверскиот манастир наСвета Гора (изграден од Грузијците во 10 век) иМанастир на крстот воЕрусалим (изграден од страна на Грузијци во 9 век). Еден од најпознатите грузиски уметници од 19 век и почетокот на 20 век бил примитивистичкиот сликарНико Пиросмани[258].
Телевизијата, списанијата и весниците во Грузија се управувани од државните и непрофитни корпорации кои зависат од рекламирањето, претплата и други приходи поврзани со продажба. Уставот на Грузија гарантира слобода на говорот. Како земја во транзиција, грузискиот медиумски систем е под трансформација.
Медиумското окружување на Грузија останува најслободно и најразновидно во Јужен Кавказ[259], и покрај долгорочната политизација и поларизација што го погодува секторот. Политичката борба за контрола над јавниот радиодифузер го оставил без сопствена насока во текот 2014 година[260].
Голем процент од грузиските домаќинства имаат телевизија, а повеќето имаат барем едно радио. Повеќето медиуми во Грузија се со седиште во главниот град и најголемиот град во Тбилиси.
Грузиската кујна и виното се развиле низ вековите, прилагодувајќи ги традициите во секоја ера. Една од најневообичаените традиции на јадење есупра, или грузиска маса, која исто така е начин на дружење со пријателите и семејството. Главниот супра ги спроведува високо филозофските тости и се грижи секој да ужива. Различни историски региони на Грузија се познати по своите посебни јадења: на пример,Хинкали (месни кнедли), од источната планинска Грузија, ихачапури, главно од Имерети, Самегрело и Адџара. Покрај традиционалните грузиски јадења, храната од други земји е доведена во Грузија од страна на имигранти од Русија, Грција и неодамна во Кина.
Грузија против Романија на Светското првенство во рагби 2011
Најпопуларните спортови во Грузија се фудбал, кошарка, рагби, борење, џудо и кревање тегови. Историски гледано, Грузија е позната по физичкото образование. Римјаните биле фасцинирани од физичките квалитети на Грузијците откако ги виделе техниките за обука на древната Иберија[261]. Борењето останува историски важен спорт на Грузија, а некои историчари сметаат дека грчко-римскиот стил на борење вклучува многу грузиски елементи[262].
Во рамките на Грузија, еден од најпопуларните стилови на борење е кахетичкиот стил. Во минатото имало голем број други стилови кои денес не се толку широко користени. На пример, регионот на Хевсурети во Грузија има три различни стилови на борење. Други популарни спортови во 19 век во Грузија биле поло, алело, традиционален грузиски натпревар подоцна беше заменет со рагби.
Првата и единствената трка во регионот на Кавказот се наоѓа во Грузија. Мотопаркот Рустави, изграден во 1978 година, бил повторно отворен во 2012 година по целосна реконструкција[263], чија вредност изнесувала 20 милиони долари. Патеката ги задоволува барањата наФИА[264].
Кошарката била секогаш еден од главните спортови во Грузија, а Грузија имала неколку многу познати членови на репрезентацијата наСоветскиот Сојуз, како што сеОтар Коркија,Михеил Коркија, Зураб Саканделизе и Леван Мошешли. Динамо Тбилиси го освоил престижниот натпревар во Евролига во 1962 година.
↑International Geographic Encyclopaedia and Atlas. Springer: 1979, p. 273
↑Европски парламент,Resolution 2014/2717(RSP):"...pursuant to Article 49 of the Treaty on European Union, Georgia, Moldova and Ukraine – like any other European state – have a European perspective and may apply to become members of the Union...""
↑Braund, David. Georgia in Antiquity: A History of Colchis and Transcaucasian Iberia, 550 BC-AD 562, pp. 17-18
12Phoenix: The Peoples of the Hills: Ancient Ararat and Caucasus by Charles Burney, David Marshall Lang, Phoenix Press; New Ed edition (31 December 2001)
↑Smith, Graham; Vivien Law (1998).Nation-building in the post-Soviet borderlands. Cambridge University Press. стр.56.ISBN978-0-521-59968-9.
↑Alexei Zverev,Ethnic Conflicts in the Caucasus; Graham Smith, Edward A Allworth, Vivien A Law et al., pages 56–58;Abkhaz by W. Barthold [V. Minorsky] in theEncyclopaedia of Islam;The Georgian-Abkhaz State (summary), by George Anchabadze, in: Paul Garb, Arda Inal-Ipa, Paata Zakareishvili, editors, Aspects of the Georgian-Abkhaz Conflict: Cultural Continuity in the Context of Statebuilding, Volume 5, 26–28 August 2000.
↑Rapp 2007, стр.145 harvnb error: no target: CITEREFRapp2007 (help)
12Eastmond, стр.109. sfn error: no target: CITEREFEastmond (help)
↑Ivana Marková; Alex Gillespie, уред. (2011).Trust and Conflict: Representation, Culture and Dialogue. Cultural Dynamics of Social Representation. стр.43.ISBN978-0415593465.
↑Howard Aronson; Dodona Kiziria (1999).Georgian Literature and Culture. Slavica. стр.119.ISBN978-0893572785.
↑Suny, Ronald Grigor (1996).Armenia, Azerbaijan, and Georgia. DIANE Publishing. стр.184.ISBN978-0-7881-2813-4. Архивирано одизворникот на 21 декември 2016. Посетено на 1 декември 2017.The Knight in the Panther Skin occupies a unique position as the Georgian national epic.
↑„Report. Volume I“(PDF). Independent International Fact-Finding Mission on the Conflict in Georgia. September 2009. стр.27. Архивирано одизворникот(PDF) на 7 October 2009.
↑'Caucasus (region and mountains, Eurasia)'Архивирано на 27април 2010г..Encyclopædia Britannica, 2010: "Occupying roughly170,000ми (440,000km2), it is divided among Russia, Georgia, Azerbaijan, and Armenia and forms part of the traditional dividing line between Europe and Asia. It is bisected by the Caucasus Mountains; the area north of the Greater Caucasus range is called Ciscaucasia and the region to the south Transcaucasia. Inhabited from ancient times, it was under nominal Persian and Turkish suzerainty until conquered by Russia in the 18th–19th centuries."
12Riassophore, Adrian monk. "A brief history of Orthodox Christian Georgia." Orthodox Word, 2006: p. 11.
↑Toumanoff, Cyril, "Iberia between Chosroid and Bagratid Rule", inStudies in Christian Caucasian History, Georgetown, 1963, pp. 374–377. Accessible online at„Архивиран примерок“. Архивирано одизворникот на 8 February 2012. Посетено на2012-06-04.
↑Kennan, Hans Dieter; и др. (2013).Vagabond Life: The Caucasus Journals of George Kennan. University of Washington Press. стр.32.(...) Iranian power and cultural influence dominated eastern Georgia until the coming of the Russians
↑Romans erected the statue of the Iberian King Pharsman after he demonstrated Georgian training methods during his visit to Rome;Cassius Dio,Roman History, LXIX, 15.3
Braund, David (1994)Georgia in Antiquity: a History of Colchis and Transcaucasian Iberia 550 BC – AD 562 Clarendon Press, OxfordISBN 0-19-814473-3
Brook, StephenClaws of the Crab: Georgia and Armenia in Crisis
Burford, TimBradt Guide: Georgia
Goldstein, DarraThe Georgian Feast: the Vibrant Culture and Savory Food of the Republic of Georgia
Karumidze, Zurab & Wertshtor, James V.Enough!: The Rose Revolution in the Republic of Georgia 2003
Kurtsikidze, Shorena & Chikovani, Vakhtang,Ethnography and Folklore of the Georgia-Chechnya Border: Images, Customs, Myths & Folk Tales of the Peripheries, Munich: Lincom Europa, 2008
Lonely Planet World Guide: Georgia, Armenia and Azerbaijan
Nasmyth, PeterGeorgia: In the Mountains of Poetry
Rosen, RogerGeorgia: A Sovereign Country in the Caucasus
Russell, MaryPlease Don't Call It Soviet Georgia: a Journey Through a Troubled Paradise
Shelley, Louise; Scott, Erik & Latta, Anthony, eds.Organized Crime and Corruption in Georgia Routledge, Oxford.
.svg)
_-_GEO_-_UNOCHA.svg)
.jpg)
.jpg)
_-_Google_Art_Project.jpg)
.svg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
.jpg)
.svg)
.jpg){kind=link}