Германскиот зборDeutschland (првичноdiutisciu land, „германска земја“) потекнува одdeutsch, наследено одстарогорногерманскотоdiutisc „популарен“ (односно, кои припаѓаат наdiot илиdiota „луѓе“; првично користено за разликување на јазикот на обичните луѓе од латинскиот и римските наследници).
Во III век, се појавиле голем број на западногермански племиња:Алемани,Франки,Хати,Саксонци,Фризи,Сикамбри иТуринги. Околу 260, Германите влегле во земјите контролирани од Римјаните.[11] По инвазијата наХуните во 375 и со пропаѓањето на Рим од 395, германски племиња се поместиле кон југозапад. Истовремено, неколку големи племиња ја формирале Германија и раселиле неколку помали германски племиња. Големи области (познати од периодот наМеровинзите какоАвстразија) биле окупирани одФранките, а Северна Германија била управувана од Саксонците и Словени.[10]
По пропаѓањето наЗападното Римско Царство,Франките создале своја империја под раководство наМеровинзите, потчинувајќи ги другите германски племиња.Швабија во рамките наЦарството на Франките станала грофовство во496 година поБитката кај Болбијак. КралотКловис I веќе го имал зеземено поголемиот дел од територијата на денешна Германија и покренал нови походи конСаксонија, додека југоисточниот дел од денешна Германија останал под власта наОстроготите. Во531 година,Саксонците иФранките го зазеле кралствотоТирингија. Саксонското население се населило во областаУнштрут. Во времето на разделувањето на Франкиската Империја, нивните германски територии биле дел одАвстрија. Во718 година,Карл Мартел започнал воени дејствија противСаксонија, поради фактот што таа му ја откажала својата помош заНеустрија. Во751 година,Пипин III ја примил титулата крал, а самата титула му била дадена од страна нацрквата.
Син наПипин III eКарло Велики (768-814), најпознатиот и најмоќниот крал наФранките. Во текот на своето владеење, тој водел војни соСаксонците (772-804),Лангобардите (774),Словените (789-812),Баварците (788) иАварите (791-802). Пред неговата смрт, Франкиската држава се простирала одАтлантскиот Океан иЛаманш доРим,Елба иПанонија. ОстровотБретан останал под власта наГалите. На југ, неговата држава се простирала доШпанија и на исток доКартинија,Австрија,Данска иЧешка.[12] Државата била разделена на 230 мали административни единични грофовства. Со грофовствата управувале грофови, кои имале правни и административни функции. Еден од најголемите успеси на Карло Велики е крунисувањето за царот од страна напапата Лав III на 25 декември800 година.[12]Византија, која се наоѓала од другата страна наЕвропа ја признала оваа титула на Карло Велики.
Во1033 година,Светото Римско Царство го уништило кралството Бургунди ставајќи го под нејзина контрола во времето наКонрад II. За време на управувањето на неговиот син, Хенри III,Светото Римско Царство ја поддржила клунијачката реформа на црквата, забраната наСимонијата и безбрачноста на свештениците. Во ова време, империјата била под власта на папата во позадина.
Следувал конфликтот помеѓуАнри IV ипапата Григориј VII. Папата сакал да си ја врати својата раководна улога воЗападна Европа и германскиот цар да му стане вазал. Хенри IV попаднал во тешка положба и бил принуден да отиде кајГригориј VII, за да бара помилување. Царот отишол во седиштето на папата во Каноса. Бил принуден неколку денови да го чека папата гладен и необлечен. По неколку денови папата го примил и му простил. Со оваа победа над царот, папата воЗападна Европа уште повеќе добил можност за наложување на христијанството како и подоцната поддршка за Крстоносните војни. Во1222 година се дошло до привремено помирување помеѓу Хенри V и папата.
Во периодот од1212 година до1250 година,Фридрих II создал модерна, професионално административна држава воСицилија. Преку тоа тој ги подновил своите планови за завлдување наИталија, кое довело до создавање на нов конфликт со папството. Борбата со папата целосно ја исцрпила државата. По неговата смрт паднала и неговатадинастија Хоенштауфен. Следувал период на безвластие односно период во кој немало цар. Врз основа на Златната була од Римини, големиот водач на тевтонските витезиХерман фон Салца и војводатаКонрад I од Масовије заедно ги нападнале старитеПруси во1226 година, за да ги покрстат во крстоносниот поход на Прусите. Тогаш витезите биле обвинети за малверзации во полската управа и образување на независната Монашка Држава на тевтонски витези. Редот ја губи својата цел кога соседната Литванија го прифаќа христијанството. Сместен воПрусија, Редот почнува походи кон своите христијански соседи, царствотоПолска,Големото Војводство Литванија иРепублика Новгород, откако целосно го асимилира Ливонискиот ред. Благодарение на своите достигнувања, редот постигнува голема градска економија, вработува голем број на европски трговци и станува морска сила наБалтичкото Море.
Во периодот од1346 до1378 година,Карл IV од Луксембург, крал наЧешка (Бохемија), преземал големи мерки за да ја издигне повторно царската власт. Во средината наXVI век, црната смрт ја опустошилаЕвропа, заедно со територијата на Германија.[13] Следувало прогонувањето наЕвреите на економска и религиозна основа. Многу од нив успеале да побегнат воПолска. Во времето на златниот век, во1356 година било земено решение дека царот ќе се избира од страна на кралот наЧешка, наРејн, грофот наСаксонија и маркгрофот наБранденбург, како и од страна на три духовни свештеници односно бискупите наМајнц,Трир иКелн.[14]
Од1640 година,Бранденбург започнал да ја зголемува својата моќ под раководство наФридрих Вилхелм. Вестфалскиот мировен договор кој бил потпишан во1648 година дал уште поголема можност за завладување со ИсточнаПомеранија.[15] Била образувана апсолутна форма на управување. Во1701 година,Фридрих Ванденбургски бил прогласен закрал на Прусија. Од1713 година до1740 година, кралот Фридрих Вилхелм I Прусија ја образувал како високо централизирана територијална држава. Во тоа времеЛуј XIV, крал наФранција, успеал да завладее со делови одЕлзас иЛотарингија. Во1683 година Турците Османлии за првпат доживеале пораз пред портите на Виена од страна на полската армија водена од страна наЈан III заедно со австриските војски под раководство наКарло IV. Унгарија била покорена, аАвстрија станала голема светска сила.
Ото Фон БизмаркОсновање на Германското Царство воВерсај, 1871.Бизмарк е во средината во бела униформа.
По падот наНаполеон, се одржалВиенскиот конгрес во 1814 и бил основан Германскиот Сојуз (Deutscher Bund), лабава лига на39 суверени држави. Несогласување со политиката на реставрација делумно довело до побудување на либералните движење, следени од новите мерки за репресија на австрискиот државникМетерних.Zollverein, царинска унија, да се унапреди економското единство на германските држави.[16]Националните и либералните идеали наФранцуската револуција добиле зголемена поддршка меѓу многу, особено млади, Германци. Во пресрет нанизата револуционерни движења во Европа, од кои била формирана републикатаво Франција, интелектуалците и обичните луѓе ги започнале револуциите од 1848 во германските држави. КралотФридрих Вилхелм IV од Прусија добил понуда за титула на цар, но со губење на моќта; тој ја отфрлил круната и предложениот устав, што довело до привремен неуспех на движењето.[17]
Конфликт меѓу прускиот кралВилхелм I од и либералниот парламент избил за воените реформи во 1862 и кралот го назначилОто фон Бизмарк за новпремиер на Прусија. Бизмарк успешно ја завршилвојната со Данска во 1864. Пруската победа воАвстриско-пруската војна од 1866 му дозволила да ја создадеСеверногерманскиот Сојуз (Norddeutscher Bund) и да ја исклучиАвстрија, порано водечка германска држава, од работите на сојузот. По францускиот пораз воФранцуско-пруската војна, Германското Царство било прогласено во 1871 воВерсај, обединувајќи ги сите распрскани делови на Германија освен Австрија (Kleindeutschland, или „Мала Германија“). Со скоро две третини од нејзината територија и население, Прусија била доминантна во новата држава; оддинастијата Хоенцолерн бил кралот на Прусија кој владеел како цар, а Берлин станал главен град.[17] Во периодот наGründerzeit пообединувањето на Германија, надворешната политика на Бизмарк какоканцелар на Германија под власт на царот Вилхелм I ѝ ја обезбедила позицијата на Германија како голема нација во градење сојузи, изолирајќи јаФранција од дипломатијата и избегнувајќи војна. Меѓутоа, под царотВилхелм II, Германија, како и другите европски сили, го зазелаимперијалистичкиот курс, што довело до напнатост во соседните земји. Како последица наБерлинската конференција во 1884, Германија барала неколкуколонии вклучувајќи јаГерманска Источна Африка,Германска Југозападна Африка,Того иКамерун.[18] Повеќето сојузи во кои Германија порано била вклучена не биле обновени, додека новите сојузи ја исклучувале земјата.[19]
На почетокот на Германската револуција во ноември 1918, Германија била прогласена зарепублика. Меѓутоа, борбата за власт продолжила, соосвојувањето на власта во Баварија на радикалните комунисти. Револуцијата завршила на 11 август 1919, кога демократскиотВајмарски устав бил потпишан одпретседателотФридрих Еберт.[23] Страдајќи одГолемата депресија од 1929, суровите услови поставени со Версајскиот договор и нестабилните влади, Германците ја изгубиле идентификацијата со владата. Ова било влошени од широко распространетата десничарскаDolchstoßlegende, или митот за забивање на нож во грбот, кој тврдел дека Германија изгубила во Првата светска војна, поради оние кои сакале да ја соборат владата. Вајмарската влада била обвинета за предавство на Германија со потпишувањето на Версајскиот договор. Од 1932,Германската комунистичка партија иНацистичката партија го контролирале мнозинството во парламентот, разгорени од незадоволството на Вајмарската влада. По серија неуспешни кабинети, претседателотПаул фон Хинденбург го назначилАдолф Хитлер какоканцелар на Германија на 30 јануари 1933.[24] На 27 февруари 1933, зградата наРајхстагот била запалена и како последица на тоа бил донесен итен декрет, кој ги укинал основните права на граѓаните. Овој закон поминал во парламентот давајќи му на Хитлер неограничена законодавна власт. СамоСоцијалдемократската партија гласала против, додекакомунистичките членови на парламентот веќе биле затворени.[25][26] Користејќи ја неговата моќ да го уништи каков било вистински или потенцијален отпор, Хитлер воспоставил централизиранатоталитарна држава за неколку месеци. Индустријата била ревитализирана со фокус на военото вооружување.[27]
Во она што подоцна стана познато какоХолокауст, режимот на Третиот Рајх донел политики, кои директно се однесувале на многу дисиденти и малцинства. Милиони луѓе биле убиени од нацистите во текот на Холокаустот, вклучувајќи голем број наЕвреи,Роми,Јеховини сведоци,Полјаци и други Словени, вклучувајќи советски воени заробеници, лица со ментални и/или физички пречки, хомосексуалци ичленови на политичката опозиција.[31] Втората светска војна била одговорна за повеќе од 40 милиони мртви во Европа.[32]Нирнбершкиот процес на нацистичките воени злосторници бил одржан по Втората светска војна.[33] Воените жртви за Германија се проценети на 5,3 милиони германски војници[34] и милиони германски цивили;[35][36][37][38][39] и губењето на војната резултирало соголеми територијални загуби; протерување на околу 15 милиони Германци од поранешните источни територии на Германија и други држави; масовно силување на германските жени;[40] и уништување на многубројни големи градови.
По предавањето на Германија, преостанатата германска територија и Берлин биле поделени одСојузниците во четири воено-окупациски зони. Западните сектори, контролирани од Франција, Обединетото Кралство и САД, биле споени на 23 мај 1949 за формирање наСојузна Република Германија (Bundesrepublik Deutschland); на 7 октомври 1949, советската зона станалаГерманска Демократска Република (Deutsche Demokratische Republik, или DDR). Тие неслужбено биле познати како „Западна Германија“ и „Источна Германија“. Источна Германија го избрала Источен Берлин како свој главен град, додека Западна Германија го одбралаБон како привремен главен град, да го истакне својот став дека решението за двете држави е вештачко и привременостатус кво.[41]
Западна Германија, основана како сојузна парламентарна република со „социјална пазарна економија“, била сојузник на Соединетите Американски Држави, Обединетото Кралство и Франција. Државата уживала подолг економски раст започнат во раните 1950-ти (Wirtschaftswunder). Западна Германија му се придружила наНАТО во 1955 и била еден од основачите наЕвропската економска заедница во 1957. Источна Германија била држава одИсточниот блок под политичка и воена контрола одСССР преку нивните окупациски сили иВаршавскиот договор. Иако Источна Германија тврдела дека има демократија, политичка власт била практикувани исклучиво од водечките членови (Politbüro) на комунистичко контролиранатапартија за социјалистичко единство на Германија (SED), поддржувана одШтази, огромната тајна служба,[42] и различни подорганизации го контролирале секој аспект во општеството. Била создаденакомандна економија во советски стил; ГДР подоцна станал дел одСоветот за заемна економска помош.[43] Додекаисточногерманската пропаганда била заснована врз социјалните програми на ГДР и за наводната постојана закана од западногерманска инвазија, многу од нејзините граѓани го гледале Западот како слобода и просперитет.[44]Берлинскиот ѕид, изграден во 1961 за да ги спречи Источногерманците да бегаат во Западна Германија, станал симбол наСтудената војна.[17]
Тензиите помеѓу Источна и Западна Германија биле намалени во раните 1970-ти одканцеларотВили Брант со неговатаOstpolitik. Во летото 1989, Унгарија одлучила да ја расформираЖелезната завеса и да ги отвори границите, предизвикувајќи емиграција на илјаднициИсточногерманци кон Западна Германија преку Унгарија. Ова имало катастрофални последици врзГДР, каде што регуларнитемасовни демонстрации добиле поголема поддршка. Властите на Источна Германија неочекувани ги олесниле граничните ограничувања, дозволувајќи им на Источногерманците да патуваат во Западот; првично наменети за зачувување на Источна Германија како држава, отворањето на границите всушност довело до забрзување нареформскиот процесWende. Ова кулминирало во Договорот Два плус Четири една година подоцна на 12 септември 1990, со кој четирите окупациски сили ги прекинале своите права во рамките на Актот за капитулација и Германија стекнала полна сувереност. Ова го дозволилоповторното обединување на Германија на 3 октомври 1990, со пристапувањето на петте повторно основани покраини од поранешна ГДР (нови покраини или „neue Länder“).[17]
Врз основа назаконот Берлин/Бон, донесен на 10 мај 1994, Берлин повторно станал главен град на обединета Германија, додека Бон го добил уникатниот статус наBundesstadt (сојузен град), задржувајќи некои сојузни министерства.[45] Преместувањето на владата била завршена во 1999.[46] Од обединувањето, Германија земала поактивна улога воЕвропската Унија и НАТО. Германија испратила мировни сили за обезбедување стабилност наБалканот и одреден број нагермански војници воАвганистан како дел од напорите на НАТО за обезбедување насигурноста во таа држава по истерувањето наТалибанците.[47] Овие распоредувања биле контроверзни, бидејќи по војната, Германија била обврзана со домашното право да распоредува воени трупи само за одбранбени цели.[48] Во 2005,Ангела Меркел станала првата жена канцелар на Германија како водач наголемата коалиција.[17]
Германија е во Западна и Средна Европа, граничејќи се соДанска на север,Полска иЧешка на исток,Австрија иШвајцарија на југ,Франција иЛуксембург на југозапад иБелгија иХоландија на северозапад. Главно се наоѓа помеѓу ширините47° и55° С (врвот наЗилт е малку посеверно од 55°) и должините5° и16° И. Територијата покрива 357.021 км2, која се состои од 349.223 км2 копнена површина и 7.798 км2 водена површина. Таа е седма најголема држава по површина во Европа и62. најголема во светот.[49]
Висината се движи од планинскиот масив,Алпи (највисока точка:Цугшпице на 2.962 метри) на југ до бреговите наСеверното Море (Nordsee) на северозапад иБалтичкото Море (Ostsee) на североисток. Шумскиот планински дел од централна Германија и низинските делови на Северна Германија (најниска точка:Вилстермарш на 3,54 под надморската височина) е испресечен од големите рекиРајна,Дунав иЕлба. ледници се наоѓаат во алпскиот регион, но во последно време се забележува нивно топење. Значајни природни ресурси сежелезна руда, јаглен, потања, дрво, лигнит, ураниум, бакар, природен гас, сол, никел, обработлива земја и вода.[49]
Поголемиот дел од Германија имаумерена сезонска клима, во која преовладуваат западните влажни ветрови. Климата е под влијание насеверноатлантската струја, северното продолжување наГолфската струја. Оваа потопла вода влијае на областите, кои се граничат со Северното Море; како последица на тоа на северозапад и север, климата еокеанска.Врнежите од дожд се случуваат преку целата година, особено во лето. Зимите се благи, а летата имаат тенденција да бидат топли, со температура околу 30 °C.[50]
На исток има повеќеконтинентална клима; зимите може да бидат многу ладни и летата многу топли, а долгите сушни периоди се чести. Централна и Јужна Германија се преодни региони, кои се разликуваат од умерена океанска до континентална. Покрај поморската и континенталната клима, кои доминираат во земјата, Алпскиот регион на крајниот југ и во помал степен, некои области во Централните Германски Висорамнини имаат планинска клима, карактеризирана со пониски температури и поголеми врнежи.[50]
Орелот е заштитена птица и национално хералдичко животно.
Територијата на Германија може да биде поделена во два екорегиона: Европско-средоземниот со мешани шуми по планините и Североисточно-атлантскиот покрај приморјето.[51] До 2008, поголемиот дел на Германија бил покриен или од обработливо земјиште (34%) или од шуми и гори (30,1%); само 13,4% од површината се состои од постојани пасишта, 11,8% е покриена од населби и улици.[52]
Растенијата и животните главно се слични со оние од средна Европа. Буките, дабовите и другите листопадни дрвја претставуваат една третина од шумите; четинарите се зголемуваат како последица на пошумувањето. Смреките и зимзелените дрвја доминираат во високите планини, додека боровите се наоѓаат на песоклива почва. Постојат многу видови на папрати, цвеќиња, габи и мов. Диви животни, кои се сретнуваат се елени, диви свињи, муфлони, лисици, јазовци, зајаци и други животни.[53]
Германија есојузна,парламентарна,посредна демократска република. Германскиот политички систем функционира по рамка донесена во уставниот документ од 1949 година, познат какоОсновен закон за Сојузна Република Германија (Grundgesetz). Генерално, измените бараат двотретинско мнозинство на обата дома од парламентот; основните принципи на Уставот, како што е изнесено во членовите се гарантирање на човечкото достоинство, поделба на власта, сојузна структура и владеење на правото, кои како такви се трајни.[56]
Претседателот е на чело на државата и главно има претставнички одговорности и овластувања. Него го бираСојузното собрание (Bundesversammlung), институција составено од членови наБундестагот и на еднаков број на покраински делегати. Втората по важност функција во германскатапротоколарна хиерархија епретседателот на Бундестагот (Bundestagspräsident), кој е избран од Бундестагот и одговорен за надгледување на дневните заседанија на парламентот. Третата функција и шеф на владата еканцеларот, кој е назначен од сојузниот претседател откако бил избран од Бундестагот.[17]
Канцеларот, моменталноАнгела Меркел, е на чело на владата и наизвршната власт, слично на улогата на премиерот во другите парламентарни демократии. Сојузнатазаконодавна власт е доверена на парламентот, кој се состои одБундестагот („Сојузно собрание“) иБундесратот („Сојузен совет“), кои заедно го создаваат законодавното тело. Бундестагот се бира на директни избори, по пропорционален модел.[49] Членовите на Бундесратот ги претставуваат владите на шеснаесетте сојузни покраини и се членови на покраинските владини состави.[17]
Секоја покраина има сопствен покраински устав[64] и се во голема мерка автономни во поглед на нивната внатрешна организација. Поради разликите во големина и население понатамошнатаадминистративна поделба на овие покраини се разликува, особено помеѓуградовите-покраини (Stadtstaaten) и покраините со поголеми територии (Flächenländer). За регионални административни цели, пет покраини (Баден-Виртемберг, Баварија, Хесен, Северна Рајна-Вестфалија и Саксонија), имаат воведено вкупно 22административни окрузи (Regierungsbezirke). До 2009 година, Германија била поделба на 403окрузи (Kreise) на општински ниво, кои се состојат од 301рурален округ и 102урбани окрузи.[65]
Предобединувањето на Германија во 1990,Западна Германија се содржела од 10 покраини, додека во1952Источна Германија ја реорганизирала својата територија на 15 административни области. По обединувањето на Германија на3 октомври1990, 14 од овие области биле сместени во 5 покраини — Мекленбург-Западна Померанија, Бранденбург, Саксонија-Анхалт, Тирингија и Саксонија како што постоеле до 1952. Поранешната област Берлин (источен) била комбинирана соЗападен Берлин и ја оформиле новата покраина Берлин.
Германија има мрежа од 229 дипломатски мисии во странство и одржува односи со повеќе од 190 држави.[66] До 2011 била најголем придонесувач во буџетот на Европската Унија (обезбедува 20%[67] и трет најголем придонесувач во буџетот на ОН (обезбедува 8%).[68] Германија е членка на НАТО, Организацијата за економска соработка и развој (OECD), Г8, Г20, Светската банка и Меѓународниот монетарен фонд (ММФ). Одигрува водечка улога во Европската Унија од нејзиното основање и одржува силен сојуз со Франција од крајот на Втората светска војна. Германија се обидува да го унапреди создавањето на пообединет европски политички, одбранбен и безбедносен апарат.[69][70]
Политиката на развој на Сојузната Република Германија е независна областа на германската надворешна политика. Таа е формулиран од сојузното министерство за економска соработка и развој (BMZ) и спроведувана од организации, кои ја спроведуваат. Германската влада ја гледа политиката на развој како заедничка одговорност на меѓународната заедница.[71] Таа е трет најголем светски дарител по САД и Франција.[72][73]
Во текот на Студената војна, поделбата на Германија сожелезната завеса ја направи симбол на тензиите на Истокот и Западот и политичко борбено поле во Европа. Меѓутоа, Ostpolitik на Вили Брант била клучен фактор во попуштањето во 1970-тите.[74] Во 1999, владата на канцеларотГерхард Шредер дефинирала нова основа на германската надворешна политика со земање дел до одлуките на НАТО околуКосовската војна и со испраќањето германски војници во борба првпат по Втората светска војна.[75] Владите на Германија и САД се блиску политички сојузници.[17]Маршаловиот план и силните културни врски изградиле силен сојуз помеѓу двете земји, иако противењето на Шредер наИрачката војна предложила крај на атлантицизмот и релативно заладување на германско-американските односи.[76] Исто така, двете земји се економски меѓузависни: 8,8% од германскиот извоз е врзан за Америка и 6,6‘ од германскиот увоз потекнува од САД.[77]
Германската војска,Bundeswehr, е организирана во деловитеHeer („армија“),Marine („морнарица“),Luftwaffe („воздушни сили“),Zentraler Sanitätsdienst („централни медицински услуги“) иStreitkräftebasis („заедничка поддршка“). До 2005, воените трошоци биле на околу 1,5% од БДП на државата, со што го добива 99. место од сите држави;[49] апсолутно, германските воени трошоци се осми по ред во светот.[78] Во мирнодопски услови, Бундесвер е командувана од министерот за одбрана. Доколку Германија влезе во војна, што според уставот е дозволено единствено за одбранбени цели, Канцеларот станува врховен командант наBundeswehr.[79]
До мај 2011, Бундесвер вработувал 188.000 професионални војници, 31.000 регрути помеѓу 18 и 25 години, кои служат најмалку шест месеци.[80] Германската влада планира да го намали бројот на војници на 170.000 професионалци и 15.000 краткотрајни волонтери (доброволна воена служба).[81] Резервистите се достапни на вооружените сили и учествуваат во одбранбени вежби и распоредувањата во странство, новиот концепт за резервите за силата и функции бил објавен во 2011.[81] До април 2011, германската војска имала околу 6.900 војници сместени во странски земји како дел од меѓународните мировни сили, вклучувајќи 4.900 војници на Бундесвер во мисијата на НАТО,ИСАФ во Авганистан иУзбекистан, 1.150 германски војници воКосово и 300 учесници воУНИФИЛ во Либан.[82]
До 2011, воената служба била задолжителна за мажи на возраст од 18 години и служеле шестмесечен воен рок; доколку одбијат да служат можат да се одлучат заZivildienst (граѓанска служба) во еднаков период или шестгодишна посветеност на (доброволно) служби за итни случаи, како што е доброволната противпожарна бригада или Црвениот крст. На 1 јули 2011, регрутацијата била службено суспендирана и заменета со доброволна служба.[83][84] Од 2001 жените може да служат во сите функции на војската без ограничување, но тие не биле предмет на регрутација. Во моментов има околу 17.500 жени на активна служба и голем број на женски резервисти.[85]
Мерцедес Бенц. Германија бил водечки светски извозник на добра од 2003 до 2008.[86]Франкфурт претставува финансиски центар на ГерманијаГерманскиот извоз (2009) по производствена категорија. МИТ/Харвард[87]
Германија имасоцијална пазарна економија со висококвалификувана работна сила, голем капитал, ниско ниво на корупција,[88] и високо ниво на иновација.[89] Таа е најголема национална економија во Европа,четврта најголема по номинален БДП во светот,[90] ипетта најголема по ПКМ[91] во 2009. Услужниот сектор придонесува со околу 71% од вкупниот БДП, индустријата 28% и земјоделството 0,9%.[49] Просечната национална стапка на невработеност во 2010 била околу 7,5%.[49] Првите проценки укажуваат 3,6% пораст на прилагодениот БДП за 2010, по падот од 4,7% во 2009.[92]
Табела 1: Годишни реални стапки на растеж на БДП во Германија (1990-2013)[93]
1999-2007
2008-2013
1990-2013
ЕУ
2,5%
-0,1%
1,7%
Германија
1,7%
0,7%
1,3%
Германија е еден од основачите на ЕУ, Г8 и Г20 и била најголем светски извозник од 2003 до 2008. Во 2009 останалавтора најголема извозник и трет најголем увозник на добра. Поголемиот дел од извозот на земјата е во областа на инженерството, особено машинската индустрија, автомобили, хемиски добра и метали.[49] Германија е водечки производител на турбини на ветер и технологија за сончева енергија.[94] Годишни саеми и конгреси се одржуваат во градови низ Германија.[95]
Германија е застапник за поблиска европска економска и политичка интеграција. Нејзините трговски политики сè повеќе се утврдени со договори меѓу земјите членки на Европската Унија и законодавството на ЕУ. Германија ја вовела заедничката европска валута, еврото, на 1 јануари 2002.[96][97] Нејзината монетарна политика е поставена од страна наЕвропската централна банка. Две декади поповторното обединување на Германија,животниот стандард и приходите по глава на жител остануваат значително повисоки во покраините на поранешна Западна Германија, отколку во Истокот.[98] Модернизацијата и интеграцијата на источната германска економија и долгорочен процес, кој треба да трае до 2019 година, со годишни трансфери од западот кон истокот околу 80 милијарди долари.[99] Во јануари 2009 германската влада одобрила економски стимулативен план од 50 милијарди евра за заштита на неколку сектори од криза и последователен пораст на стапките на невработеност.[100]
На светскиот список на 500 најголеми компании, кои котираат на берзата, распоредени по приход во 2010,Fortune Global 500, 37 имаат седиште во Германија. 30 компании основани во Германија се вклучени воDAX, германскиот берзански индекс. Добро познати светски марки сеMercedes-Benz,BMW,SAP,Siemens,Volkswagen,Adidas,Audi,Allianz,Porsche иNivea.[101] Германија е позната по нејзините специјализирани мали и средни претпријатија. Околу 1.000 од овие компании се водачи на глобалниот пазар во нивниот сегмент и се означени како скриени прваци.[102]
Списокот ги вклучува најголеми компании по обртот во 2009. Не се рангирани најголемата банка и најголемата осигурителна компанија во 2007:
Со нејзината средишна положба во Европа, Германија е сообраќаен центар. Ова се однесува на нејзината густа и современа сообраќајна мрежа. Мрежата на автопатишта (Autobahn) се наоѓа на третото место во светот по должина.[104] Германија има основано полицентрична мрежа на брзи возови. Мрежата наInterCityExpress илиICE наDeutsche Bahn ги опслужува главните германски градови, како и одредишта во соседните држави со брзини над 300 км/ч.[105] Најголеми германски аеродроми сефранкфуртскиот иаеродромот во Минхен, двата седишта наLufthansa. Други поголеми аеродроми сеБерлин Шенефелд,Хамбург,Келн/Бон иЛајпциг/Хале. Обата аеродрома во Берлин ќе бидат споени во еден на место во близина на Берлин Шенефелд, кој ќе станеаеродром Берлин Бранденбург во 2012.[106]
До 2008, Германија била шестиот најголем потрошувач на енергија во светот,[107] и 60% од нејзината примарна енергија била увезувана.[108] Политиката на владата промовира зачувување на енергија и користењеобновлива енергија.Енергетската ефикасност е подобрена од раните 1970-тите; целите на владата се да ги задоли потребите за енергија користејќи само обновлива енергија до 2050.[109] Во 2010, извори на енергија биле: нафта (33,7%); јаглен, вклучувајќи лигнит (22,9%); природен гас (21,8%); јадрена енергија (10,8%); хидроенергија и енергија од ветер (1,5%) и други обновливи извори (7,9%).[110] Во 2000, владата ииндустријата на јадрена енергија се согласија на фазно затворање на сите атомски централи до 2021.[111] Германија е обврзана сопротоколот Кјото и неколку други договори да промовирабиоразновидноста, стандарди за ниска емисија, рециклирање и употреба на обновлива енергија и да го поддржува одржливиот развој на глобално ниво.[112] Германската влада започна активности за намалување на емисиите и конечните емисии на јаглерод диоксид на државата се во опаѓање.[113] Сепак, емисијата на стаклени гасови било на највисоко ниво во ЕУ до 2007.[114]
Германија била дом на многу познати пронаоѓачи и инженери, како што сеЈоханес Гутенберг, кој е заслужен за пронаоѓањето на движечкото печатење во Европа;Ханс Гајгер, пронаоѓачот на Гајгеровиот бројач иКонрад Цузе, која го изградил првиот потполно автоматски дигитален компјутер.[122] Германските пронаоѓачи, инженери и индустријалци, како грофотФердинанд фон Цепелин,Ото Лилиентал,Готлиб Дајмлер,Рудолф Дизел,Хуго Јункерс иКарл Бенц помогнале да се обликува современата автомобилска и воздушна технологија.[123] Воздухопловниот инженерВернер фон Браун ја развил првата ракета за вселената и подоцна бил истакнат член наНАСА и ракетата за Месечината Сатурн 5, која му го отворила патот на успехот во американската програма „Аполо“. Работата наХајрих Рудолф Херц во областа наелетромагнетното зрачење била клучна за развојот на современите телекомуникации.[124]
Исто така, Германија е една од водечките земји во развојот и користењето на зелени технологии. Компаниите специјализирани во зелената технологија имаат проценет обрт од 200 милијарди евра. Особено експертизата во инженерството, науката и истражувањето на Германија е секогаш за почит. Водечки пазари во Германија за индустријата на зелена технологија се електричната енергија, одржлива подвижност, материјална ефикасност, енергетска ефикасност, управување со отпад и рециклирање, како и управување со водите.[125]
Со проценето население од 93 милиони во март 2024,[126] Германија е најнаселената држава во Европската Унија и се смета за17 најнаселена држава во светот.[127] Нејзинатагустина на населеност изнесува 229,4 жители по километар квадратен. Целокупниот животен век во Германија е 80 години. Стапката на плодност од 1.6 деца по мајка или 8.4 раѓања на 1.000 жители во 2020, е една од најниските во светот.[128] Од 1970-тите, стапките на смртност во Германија постојано ја надминува нејзината стапка на наталитет.[129]Сојузното статистичко биро на Германија предвидува дека населението ќе се накачи на 100 милиони до 2060 (зависејќи од стапката на нето-миграцијата).[130]
Германците сочинуваат 81% од населението на Германија. До 2010, околу седум милиони странски државјани биле регистрирани во Германија и 19% од жителите на државата биле со странско или делумно странско потекло (вклучувајќи ги и лицата, кои потекнуваат или делумно потекнуваат од етничките Германци — повратници), 96% од нив живееле во Западна Германија или Берлин.[131] Фондот за население на Обединетите нации ја вбројува Германија со трет највисок број на странски доселеници во светот, околу 5% или 10 милиони од сите 191 милиони доселеници.[132] Како последица наограничувањата на поранешните германски закони за правото на азил и имиграцијата, бројот на баратели на азил или барањата за германско државјанство (главно од поранешниот Советски Сојуз) силно опаднале од 2000.[133] Во 2009, 20% од населението имало доселенички корени, највисоко од 1945.[134] Во 2008, најголема национална група била од Турција (2,5 милиони), следени од Италија (776.000) и Полска (687.000).[135] Околу 3 милиони „Aussiedler“ — етнички Германци, главно од Источна Европа и поранешен Советски Сојуз — се вратиле во Германија од 1987.[136]
Христијанството е најголема религија во Германија, со околу 51,5 милиони приврзаници (62,8%) во 2008,[138] од кои 30% секатолици и 29,9% сепротестанти, припаѓајќи наЕвангелистичката црква во Германија (EKD); додека останатите припаѓаат на помали вероисповести (секоја помалку од 0,5% од населението во Германија).[139] Протестантството повеќе е раширено на северот и југот, додека Римокатоличката црква има повеќе членови на југот и запад;[7] 1,6% од вкупното население во Германија се изјаснуваат какоправославни христијани.[138]
Втора најголема религија еисламот со околу 3,8 до 4,3 милиони приврзаници (4,6% до 5,2%),[140] следени одбудизмот со 250.000 и јудаизмот со околу 200.000 приврзаници (0,3%);Хиндуизмот има околу 90.000 приврзаници (0,1%). Сите други религиозни заедници во Германија имаат помалку од 50.000 приврзаници.[141] Од околу 4 милиони муслимани, најмногу сеСунити иАлевити од Турција, но има и мал број наШиити и други правци.[140] На германските муслимани, голем дел од нив сотурско потекло, им недостига потполно признавање на државата на нивните религиозна заедница.[7] Германија ја има третата најголемаеврејска заедница во Европа (зад Франција и Велика Британија).[142] Околу 50% од будистите во Германија се азијски доселеници.[143]
Германците со ненаведена верска припадност претставуваат 34,1% од населението, особено во поранешнатаИсточна Германија и големите метрополитенски области.[139]Повторното обединување во Германија во 1990 значајно го зголеми процентот на лица, кои немаат наведено религиозна определеност, наследство од државниот атеизам на Источна Германија, која била контролирана од Советскиот Сојуз. Членството во христијанските цркви се намалува во последните декади, делумно меѓу протестантите.[7]
Стандардниот германски езападногермански јазик и е тесно поврзан и групиран заедно соанглискиот,долногерманскиот,холандскиот и фризиските јазици. Во помала мера, исто така е поврзан соисточните (изумрени) исеверногерманските. Поголемиот дел од германскиотвокабулар е изведен од германската гранка на индоевропското јазично семејство.[145] Значаен број на зборови се изведени од латински и грчки, помала количина од француски и од неодамне од англиски (познат какоДенглиш). Германскиот јазик се пишува со помош на латиница. Германските дијалекти, традиционалните локални форми кои потекнуваат од германските племиња, се разликуваат од варијантите на стандардниот германски јазик по нивната лексика, фонологија и синтакса.[146]
Над 99% од Германците со возраст од 15 години или повеќе можат да читаат и пишуваат.[49] Меѓутоа, голем број на лица од вкупното население се функционално неписмени.[147] Одговорноста за образовниот надзор во Германија првенствено се наоѓа во поединечнитесојузни покраини. Од 1960-тите, реформското движење се обидело да го обедини средното образование воGesamtschule (сеопфатно училиште); неколку западногермански покраини подоцна го поедноставиле нивниот училиштен систем на две или три нивоа. Системот за образување нареченDuale Ausbildung („двојно образование“) им дозволува на учениците со стручна насока да учат во компанија, како и да посетуваат државно стручно училиште.[148]
Недоброволното предучилишно образование се обезбедува за сите деца помеѓу три и шест години, по што присуството на училиште е задолжително за сите, најмалку девет години. Основното образование обично трае четири години и јавните училиште не се групирани во оваа фаза на образованието.[148] За разлика од тоа, средното образование се состои од три традиционални типови на улилишта насочени кон различно ниво на академска способност:Гимназијата ја запишуваат најталентираните деца и се подготвуваат за студии на универзитет;Realschule за просечните ученици и трае шест години;Hauptschule ги подготвува учениците за стручно образование.[149]
Општ услов за влез на универзитет еAbitur, квалификација обично заснована на континуирано оценување во текот на последните години на училиште и завршни испити; но, сепак постојат исклучоци, и барањата се разликуваат, различно во поглед на одредени покраини, универзитети и предмети. Универзитетите во Германија се меѓународно признати; во академското рангирање на светските универзитети за 2008, шест од врвните 100 универзитети во светот се од Германија, а 18 од нив се наоѓаат во првите 200 универзитети.[150] Речиси сите германски универзитети се јавни институции, со плаќање партиципација од 50 до 500 евра секој семестар за секој студент.[151]
Германија го има најстариот систем за универзална здравствена заштита во светот, кој потекнува од социјалното законодавство наОто фон Бизмарк во 1883.[152] Моментално населението е покриено со прилично сеопфатен план за здравствено осигурување предвиден со статутот. Некои групи на луѓе (доживотни функционери, самовработени лица, вработени со високи доходи) може да излезат од планот и да преминат кон некое приватно друштво со склучување договор. Претходно, овие групи можеа исто така да изберат да бидат без осигурување, но оваа можност била повлечена во 2009.[153] СпоредСветската здравствена организација, германскиот систем за здравствена заштита бил финансиран 77% од владата и 23% од приватниот сектор во 2005.[154] Во 2005, Германија потрошила 11% од нејзиниот БДП за здравствена заштита. Германија е рангирана на 20. место во светот по проценетиот животен век со 77 години за мажи и 82 години за жени и имала многу ниска стапка на смртност кај новороденчињата (4 на 1.000 живородени деца).[154]
До 2010, главна причина за смрт биле кардиоваскуларните болести, со 41%, следени од злоќудните тумори, со 26%.[155] До 2008, околу 82.000 Германци биле заразени со ХИВ/СИДА, а 26.000 умреле од оваа болест (кумулативно од 1982).[156] Според направено истражување во 2005 година, 27% од возрасните Германци биле пушачи.[156]
Од нејзините корени, културата во Германија била обликувана од главните интелектуални и популарни струи во Европа, како религиозни, така и секуларни. Историја, Германија била нарекуванаDas Land der Dichter und Denker („земјата на поети и мислители“).[157] Сојузните покраини се задолжени за културните институции. Постојат 24- субвенционирани театри, стотици симфониски оркестри, илјадници музеи и над 25.000 библиотеки низ цела Германија. Овие културни можности се користени од многумина: годишно има над 91 милион посети во германски музеи; 20 милиони одат секоја година во театар и опера; 3,6 милиони лица секој година ги слушаат симфониските оркестри.[158]УНЕСКО има впишано 33 објекти какосветско природно и културно наследство.[159]
Германија има воспоставено високо ниво на еднаквост на половите,[160] ги промовира правата на лицата со хендикеп и е правно и социјално толерантна кон хомосексуалците. Хомосексуалците можат правно да ги посвојат биолошките деца на нивните партнери, а граѓанските заедници се дозволени од 2001.[161] Исто така, Германија го промени својот став кон доселениците; од средината на 1990-тите, владата и мнозинството Германци започнале да признаваат дека контролираната имиграција треба да се дозволи врз основа на определени стандарди.[162] Германија била именувана како втора најценета нација во светот помеѓу 50 држави во 2010.[163] Глобалната анкета спроведена од британскиот јавен сервисBBC, покажала дека за Германија се верува дека има најголемо позитивно влијание во светот во 2011.[164]
Германската книжевност може да се проследи сè до средниот век и вклучува дела на писатели, како што сеВалтер фон дер Фогервајде иВолфрам фон Ешенбах. Познати германски автори сеЈохан Волфганг фон Гете,Фридрих Шилер,Готхолд Ефрајм Лесинг иТеодор Фонтан. Збирките на народните приказни објавени одБраќата Грим го прошириле германскиот фолклор на меѓународно ниво. Влијателни автори на XX век билеГерхарт Хауптман,Томас Ман,Херман Хесе,Хајнрих Бел иГинтер Грас.[167] Издавачите на германски јазик издаваат околу 700 милиони книги секоја година, со над 80.000 наслови, скоро 60.000 од нив нови. Германија се наоѓа на третото место во количината на објавени книги, веднаш зад пазарите на англиското говорно подрачје и оној на Народна Република Кина.[168] Франкфуртскиот Саем на книга е најважен саем во светот за склучување меѓународни договори и тргување, со традиција од над 500 години.[169]
Германскиот филм потекнува од најраните години на овој медиум со делата наМакс Складановски, кој бил особено влијателен со германските експресионисти, како што сеРоберт Вине иФридрих Вилхелм Мурнау. РежисеротФриц Ланг и неговиот филм „Метрополис“ (1927) се смета за првиот модерен научно-фантастичен филм. Во 1930, Американецот со австриско потеклоЈозеф фон Стернберг го снимил „Синиот ангел“, првиот важен германски филм со звук.[171] Во текот на 1970-тите и 1980-тите, режисерите од Новиот германски филм, како што сеФолкер Шендорф,Вернер Херцог,Вим Вендерс иРајнер Вернер Фасбиндер го поставил западногерманскиот филм на меѓународна сцена.[172] Годишната церемонија за доделување на Европската филмска награда се одржува секоја друга година во Берлин седиштето на Европската филмска академија (EFA);Берлинскиот филмски фестивал, кој се одржува секоја година од 1951, е еден од најистакнатите филмски фестивали во светот.[173]
Во поново време, филмовите какоЗбогум, Ленин! (2003),Gegen die Wand („Против ѕидот“) (2004),Падот (2004) иBaader Meinhof Complex (2008) имале меѓународен успех. Оскарот за најдобар филм од неанглиско говорно подрачје отишол за германската продуцијаКалај тапан во 1979, заНикаде во Африка во 2002 и заЖивотот на другите во 2007.[174] Германскиот телевизиски пазар е најголем во Европа, со околу 34 милиони ТВ-домаќинства. Околу 90% од германските домаќинства имаат кабелска или сателитска телевизија, со различни слободни јавни и комерцијални канали.[175]
Германската кујна се разликува од еден регион до друг. Јужните региони на Баварија и Швабија, на пример, делат слична кујна со Швајцарија и Австрија. Во сите региони е присутно месото, особено колбасите.[176] Органската храна придобила пазарно учество од околу 2% и тоа се очекува да се зголемува.[177]
Иако, виното станува сè попопуларно во многу делови на Германија, национален алкохолен пијалак е пивото. Потрошувачката на пиво по лице во Германија опаѓа, но со 121,4 литри во 2009, сè уште е меѓу највисоките во светот.[178]
Водичот Мишелин на девет рестораи во Германија им има доделено три ѕвезди, највисока оценка, додека уште 15 имаат добиено две ѕвезди.[179] Со тоа, германските ресторани станале вторите по бројност означени ресторани од Мишелин, зад оние од Франција.[180]
Дваесет и седум милиони Германци се членови на спортски клуб и дополнителни дванаесет милиони практикуваат некој спорт поединечно.[181]Фудбалот е најпознатиот спорт. Со повеќе од 6,3 милиони официјални членови,Германскиот фудбалски сојуз (Deutscher Fußball-Bund) е најголемата спортска организација од овој вид во светот[181]Бундеслигата е на второто место по просечниот број на посети во однос на која било професионална спортска лига во светот.
Германија е една од водечките држави во мото-спортот во светот. Конструкторите какоBMW иMercedes се познати производители во мото-спортот. Дополнително,Porsche има победено на24 часа Ле Ман, годишна трка на издржливост во франција, 16 пати иAudi, кој има освоено 9 победи. Возачот воФормула 1Михаел Шумахер има поставено многу рекорди во овој спорт во текот на неговата кариера, имајќи освоено повеќе титули во првенството и повеќе победи на трките од кој било друг возач; тој е еден од најмногу платените спортисти во историјата.[182]
Историски, германските спортисти биле успешни натпреварувачи на Олимписките игри, сместувајќи се на третото место на по бројот на медали на сите времиња, кога ќе се земат предвид медалите на Источна и Западна Германија. НаЛетните олимписки игри 2008, Германија завршила петта по бројот на медали,[183] додека наЗимските олимписки игри 2006 завршила на првото место.[184] Германија била домаќин на Летните олимписки игри двапати, воБерлин во1936 и воМинхен во1972. Зимските олимписки игри се одржале во Германија еднаш во1936 во споените градовиГармиш иПартенкирхен.
Германија како тема во уметноста и во популарната култура
↑Mangold, Max (уред.).Duden, Aussprachewörterbuch (6. изд.). Dudenverlag. стр. 271, 53f.ISBN9783411209163.
↑Латинското имеSacrum Imperium (Света Империја) било документирано уште во 1157. Латинското име Свето Римско Царство (Sacrum Romanum Imperium) било првпат документирано во 1254 година. Полното име „Свето Римско Царство на германскиот народ“ (Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation) датира уште од XV век. Zippelius, Reinhold.Kleine deutsche Verfassungsgeschichte: vom frühen Mittelalter bis zur Gegenwart (германски) (7. изд.). Минхен: Beck. стр. 25.ISBN9783406476389.
↑7,07,17,27,3„Германија“. Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Архивирано одизворникот на 2013-10-12. Посетено на2011-12-15.
↑Шулце, Хаген.Германија: Нова историја. Универзитет Харвард. стр. 4.ISBN0-674-80688-3.
↑Claster, Jill N. (1982).Средновековна историја: 300–1400. Њујорк Универзитет. стр. 35.ISBN0-8147-1381-5.
↑Lee, Stephen J. (2003).Europe, 1890–1945. Routledge. стр. 131.ISBN9780415254557.
↑Thamer, Hans-Ulrich (2003).„Beginn der nationalsozialistischen Herrschaft (Teil 2)“.Nationalsozialismus I (германски). Bonn: Federal Agency for Civic Education. Посетено на4 October 2011.ПретседателотФон Хинденбург умрел на втори август 1934. Еден ден претходно, кабинетот ја одобрил одлуката Хитлер да биде негов наследник. Канцеларијата на претседателот била укината и обединета на таа со канцеларот под името „Führer und Reichskanzler“. Меѓутоа, ова било големо непочитување на законите
↑Steinberg, Heinz Günter (1991).Die Bevölkerungsentwicklung in Deutschland im Zweiten Weltkrieg: mit einem Überblick über die Entwicklung von 1945 bis 1990 (германски). Kulturstiftung der dt. Vertriebenen.ISBN9783885570899.
↑Niewyk, Donald L.; Nicosia, Francis R. (2000).The Columbia Guide to the Holocaust. Columbia University Press. стр. 45–52.ISBN9780231112000.
↑Rűdiger Overmans.Deutsche militärische Verluste im Zweiten Weltkrieg. Oldenbourg 2000.ISBN 3-486-56531-1
↑Das Deutsche Reich und der Zweite Weltkrieg, Bd. 9/1,ISBN 3-421-06236-6. Page 460 (Оваа студија била подготвена од Германскиот воено-историски истражувачки центар, агенција на германската влада)
↑Bonn : Kulturstiftung der Deutschen Vertriebenen,Vertreibung und Vertreibungsverbrechen, 1945–1948 : Bericht des Bundesarchivs vom 28. Mai 1974 : Archivalien und ausgewählte Erlebnisberichte / [Redaktion, Silke Spieler]. Bonn :1989ISBN 3-88557-067-X. (Ова е студија на германските жртви поради „воено злосторство“ подготвена од архивите на германската влада)
↑Germany reports. With an introd. by Konrad Adenauer. Germany (West). Presse- und Informationsamt. Wiesbaden, Distribution: F. Steiner, 1961] Page 32
↑Robert N. Proctor,Racial Hygiene: Medicine under the Nazis, Harvard 1988,
↑Wise, Michael Z. (1998).Дилема за главен град: Германската потрага по нова архитектура на демократија. Princeton Architectural Press. стр. 23.ISBN978-1-56898-134-5.
↑maw/dpa (11 март 2008).„Нова студија открива повеќе траги на Штази“.Spiegel Online – англиска страница (www.spiegel.de/international). Der Spiegel. Посетено на 30 октомври 2011.189,000 луѓе биле информатори за Штази - поранешната комунистичка тајна полиција - кога Источна Германија пропаднала во 1989 – 15.000 повеќе отколку претходните студии. [...] околу еден од 20 членови на поранешната комунистичка партија на Источна Германија, SED, бил информатор на тајната полиција.
↑„Енергија од ветер“. Сојузно министерство за економија и технологија.Архивирано од изворникот 2006-12-10. Посетено на 27 март 2011.
↑UFI, the Global Association of the Exhibition Industry (2008).„Статистика за европски саеми 2008“(PDF). AUMA Ausstellungs- und Messe-Ausschuss der Deutschen Wirtschaft e.V. стр. 12. Архивирано одизворникот(PDF) на 2011-10-16. Посетено на 24 септември 2011.
↑Тејлор Мартин, Сузан (28 декември 1998). „На 1 јануари стигнува еврото“.St. Petersburg Times. стр. National, 1.A.
↑Берг С.; Винтер С.; Васерман А. (5 септември 2005).„Цената на пропаднатото обединување“.Spiegel Online. Посетено на 28 ноември 2006.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑Roland Berger Strategy Consultants:Green Growth, Green Profit – How Green Transformation Boosts Business Palgrave Macmillan, New York 2010,ISBN 978-0-230-28543-9
↑Population and employment: Population with migrant background – Results of the 2010 microcensus(PDF). Fachserie 1 Reihe 2.2 (германски). Statistisches Bundesamt. 14 јули 2010. стр. 6–8. Artikelnummer: 2010220107004. Посетено на 7 март 2012. Сојузното статистичко биро ги дефинира лицата со доселеничко потекло, како сите луѓе кои мигрирале во денешната област на Сојузна Република Германија по 1949, дополнително сите странски државјани кои се родиле во Германија како германски државјани со најмалку еден родител, кој се доселил во Германија или е роден во Германија како странец.
↑Heckmann, Friedrich (2003).The Integration of Immigrants in European Societies: national differences and trends of convergence. Lucius & Lucius. стр. 51 ff.ISBN978-3-8282-0181-1.
![Местоположбата на Германија (темнозелена) – на Европскиот континент (зелена и темнозелена) – во Европската Унија (зелена) — [Легенда]](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fmk.wikipedia.org%2fwiki%2f%25D0%259F%25D0%25BE%25D0%25B4%25D0%25B0%25D1%2582%25D0%25BE%25D1%2582%25D0%25B5%25D0%25BA%25D0%25B0%3aEU-Germany.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.svg)
.svg)
.svg)
.jpeg)
.jpg)
