Во 1896, Вин, емпириски утврдил дистрибутивен закон за црно-телното зрачење,[1]подоцна именуван по негово име:Винов закон.Макс Планк, кој бил колега на Вин, не верувал во емпириски закони, така што користејќи го електромагнетизмот и термодинамиката, предложил теоретска основа за Виновиот закон, кој станалВин-планков закон. Сеедно, Виновиот закон важел само при висока честота. Планк ја исправил теоријата и предложил, сега познат,Планков закон, кој довел до развивање наквантната теорија. Сеедно, другата емпириска формулација на Вин
, нареченаВинов закон за поместување е сѐ уште многу корисна, се однесува на најголемата бранова должина емитувана од телото (λmax), до температурата на телото (T). Во 1900 (продолжувајќи ја работата на Џорџ Фридрих Карл Сеарле) претпоставил дека суштината се крие во електромагнетната природа и ја предложил формулата
за релацијата помеѓу електромагнетната маса и електромагнетната енергија.
Додека го испитувал струењето на јонизиран гас, Вин, во 1898, идентификувал позитивна честичка еднаква по маса со масата на водородниот атом. Вин, со оваа работа, ги поставил темелите намасената спектрометрија.Џозеф Џон Томсон го рафинирал виновиот апарат и извел понатамошни експерименти во 1913, по работата наЕрнест Радерфорд во 1919, виновата честица била прифатена и именувана „Протон“. За време на месец април 1913, Вин бил предавач воКолумбискиот универзитет.[2]
Во 1911, Вин бил награден со Нобелова награда за физика „за неговите откритија во врска со законите кои управуваат со зрачењето на топлина“.[3]
