Творештвото на Веберн се состои од само 31 композиција. Неговото влијание врз композиторите од пост-военатаавангарда и музичките развои во Европа и Америка се огромни. Во Париз под водство на Рене Лајбовиц, во Дармштад и во Њујорк под водство на неговиот ученик, композиторотШтефан Волпе и францускиот композитор и диригент Жак-Луи Монод. Неговите касни дела, користејќи се соШенберговатадодекафонска техника,текстуралната јасност и емотивната разладеност силно влијаеле врз стилот на композиторите од Дармштад, какоПјер Булез,Лујџи Ноно иКарлхајнц Штокхаузен.
Музиката на Веберн доживува промени низ текот на неговиот живот. Најчесто се одликува со многу суровитекстури, каде што секоја нота јасно се слуша, внимателно избранитимбри, кои често резултираат со многу детални упатства за изведувачите и користење на проширени инструментални техники, широко-опсежни мелодиски линии, често со скокови поголеми од октава, како и кратко времетраење какоШест Багатели за гудачки квартет (1913), којшто трае 3 минути.
Раните дела на Веберн се во касноромантичарски стил. Истите ниту се издадени, ниту изведени за време на неговиот живот, иако денес често изведени. Меѓу нив се издвојувааторкестарскатасимфониска поемаIm Sommerwind (1904) иLangsamer Satz (1905) загудачки квартет.
Првото дело на Веберн по завршувањето на неговите студии еПасакаља за оркестар (1908).Хармонски, се работи за дело кое е чекор напред кон понапреден јазик, иоркестрацијата е покарактеристична од неговите претходни оркестарски дела. Истото не е многу карактеристично со неговите позрели дела. Еден елемент кој типичен за Веберн е користењето на форми поврзани за традиционални композициски техники какоканони), симфонии, концерти, гудачко трио, гудачки квартети, варијации за пијано и оркестар во модерниот хармоски и мелодиски јазик.
Веберн пишува слободниатонални дела, повеќето во стил на раниот атонален стил на Шенберг. СоDrei Volkstexte op. 17 (1925) започнува да користидодекафонска техника за првпат и ја користи во сите негови следни дела.Гудачкото Трио оп. 20 (1927) е првото инструментално дело кое користи дванаесет-тонска техника (остантите сепесни) и првото во традиционална музичка форма.
Тонските серии на Веберн се често аранжирани во корист на внатрешните симетрии. На пример, дванаесет-тонската серија може да се подели на четири групи од три висини кои се варијации, како инверзиите и повратните инверзии на секоја група, создавајќи ја непроменливоста во музиката. Ова придонесува значајно мотивски единство, иако е често нејасно преку фрагментацијата на мелодиските линии. Оваа фрагментација се случува преку октавните преместувања (користејќи интервали поголеми од октава) и пренесувајќи ја мелодиската линија од еден инструмент на друг со техниката нареченаKlangfarbenmelodie.
Веберновите последни дела се одликуваат со поинаков развој во стилот. ПоследнитеКантати користат поголемиансамбли од претходните дела, траат подолго и имаат погуститекстури.
