bön /bœ̀n/ [esse]

1. (neet-lemma) inkelveljigen ieëste-persoeansvorm (ich) innen hujigen tied vanzeen

Aafbraeking

• bön

Net get anges gesjreve

• bón

bön /bœ́n/ [esse]

1. (neet-lemma) inkelveljige gebi-jjendje wies vanzeen

   Bön meh neet bang; alles kump good.

Aafbraeking

• bön

Variaasje

• †bón