Mentor (-oris,m.)[1] aliquem, quifacultates adipisci velit,scientia sua etexperientia adiuvat.
Verbum oritur e personaGraeca, nomine "Μέντωρ", tutoreTelemachi, cuius formam deaAthena inOdyssea adsumpserit ad Telemachum consiliandum; quae persona plenius in opere quodam scriptorisFrancogallicoFénelon anno1699 edito, tituloLes aventures de Télémaque, evolvitur. Unde saeculo posteriorimentor prout nomen commune usurpatum est, primumFrancogallice incommentariisducis de Saint-Simon anno1749 conscriptis, tardius divulgatis;[2] eodem fere temporeAnglice adprehenditur in epistula quam die8 Martii1750comes Chesterfield filio suo misit.[3] Mox etiam in permultas alias linguas defluxit, exempli gratiamentorHispanice,Danice,Batave,Lusitane,Dacoromanice,Estonice,Suecice,Cambrice etMalaice,MentorTheodisce,mentoreItaliane,mentoriFinnice,менторBulgarice etRussice,μέντοραςNeograece.